ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1640

ตอนที่ 1640 น้ำแก่นผลึก
ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองนิ่งเงียบเป็นเวลานานมากกับคำพูดของหลี่ชิเย่ หลังจากผ่านไปแล้วนานมาก นางจึงค่อยๆ พูดขึ้นมาว่า “คนที่ล้มเหลวใช่ว่าจะมีเพียงพวกเรา”

“ข้ารู้” คราวนี้หลี่ชิเย่ไม่ได้ยั่วเย้าผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลือง เขาพยักหน้าเบาๆและกล่าวว่า “เป็นความจริงที่คนที่ล้มเหลวใช่จะมีเพียงพวกเรา ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรได้ทดลองมาแล้ว ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่เคยพยายามมาแล้ว และไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่ต่อสู้กับมัน แต่ สุดท้ายล้วนแล้วแต่จบลงด้วยความล้มเหลว”

“เส้นทางสายนี้ถูกปูลาดเต็มไปด้วยกระดูก คนที่ตายมีจำนวนนับไม่ถ้วน” ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองเอ่ยขึ้นมาช้าๆ

“ต่อให้ไม่ก้าวไปบนเส้นทางสายนี้หรือว่าจะไม่ตายอย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะและกล่าวว่า “ นับแต่โบราณกาลเป็นต้นมาคนที่ตายยังไม่มากพอรึ? บางทีทุกคนเกิดไม่เหมือนกัน แต่ จุดจบของทุกคนล้วนแล้วแต่เหมือนกัน ท้ายที่สุดทุกคนต้องกลับกลายเป็นดินกองหนึ่งเท่านั้น ต่างก็เป็นกองกระดูกของฟ้าดินแห่งนี้เท่านั้นเอง! เมื่อก้าวเดินถึงที่สุดแล้ว ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่มีอะไรแตกต่าง”

“ราชันเซียนก็ดี ปราศจากผู้ต่อกรก็ช่าง ไม่ว่าเจ้าจะดำรงอยู่ในฐานะอย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วก็หนีความตายไปไม่พ้น ต่อให้เจ้าครอบครองมาหนึ่งยุคสมัยก็ยังหนีความตายไม่พ้น!” เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว หลี่ชิเย่ถึงกับทอดถอนใจด้วยความหดหู่อยู่บ้าง

“แต่ว่า ต่อให้ชีวิตคนหนีความตายไม่พ้นแล้วไง โลกนี้ก็ต้องเจิดจรัสอยู่แล้ว” เวลานี้ หลี่ชิเย่ได้เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็นอีก เป็นอะไรที่เฉยเมย และมั่นคงอะไรอย่างนั้น กล่าวว่า “ต่อให้รู้อยู่แล้วว่าต้องตายก็จะสู้จนถึงที่สุด ชีวิตคนหากไม่สู้แล้วความตื่นเต้นจะไม่จากไหนกัน ทุกๆ ยุคสมัยจะเจิดจรัสได้อย่างไร ความเจิดจรัสของแต่ละยุคสมัยล้วนแล้วแต่ เป็นเส้นทางที่ผู้ก้าวเดินก่อนหน้าคนและคนเล่าได้ปูเอาไว้ทั้งสิ้น!”

แต่ว่า เจ้าคิดว่าอาศัยกำลังเพียงลำพังคนเดียวสามารถสู้จนถึงสุดท้ายอย่างนั้นรึ?” จังหวะที่หลี่ชิเย่กำลังเบิกบานและมั่นคงแน่วแน่นั้น ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองอดที่จะพูดให้เสียกำลังใจไม่ได้ “บางคนมีกำลังขนาดแบกโลกได้ สุดท้ายก็กลายเป็นเถ้าธุลีไป ขณะที่เจ้าคิดจะอาศัยกำลังเพียงลำพังคนเดียวมาเสี่ยงกับการต่อสู้ขั้นสุดท้าย เจ้าคิดว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จรึ?”

“แน่นอน” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “เพราะว่าข้าคือหลี่ชิเย่! ดังนั้น ข้าจะต้องสำเร็จ”

“ฮึ คนหลงตัวเอง” ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองถึงกับกล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “ในยุคสมัยนั้นก็เคยมีผู้ที่เหมือนกับเจ้า วางแผนมายุคแล้วยุคเล่า แต่ว่า สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ เจ้าคิดว่าเจ้าอาศัยอะไรสามารถทำได้สำเร็จ”

“อาศัยที่ข้าเป็นหลี่ชิเย่” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหย

คำพูดลักษณะเช่นนี้พลันทำให้ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองพูดอะไรไม่ออก แบบนี้ไม่สามารถใช่คำว่า “คนหลงตัวเอง” มาเปรียบเปรยได้อีกแล้ว

เสียง “แว้งค์” ดังขึ้น ในขณะนี้ สถานที่ที่หลี่ชิเย่อยู่พลันถูกช่องว่างแห่งกาลเวลาปกคลุมจนจมมิด ทุกสิ่งทุกอย่างพลันยุบตัวลงไปในทันที ทันใดนั้น หลี่ชิเย่เองก็หายไปพร้อมกับช่องว่างแห่งกาลเวลาและทุกสิ่งทุกอย่าง

เมื่อหลี่ชิเย่สามารถมองเห็นสภาพโดยรอบได้อย่างชัดเจนนั้น ตัวของเขาได้ปรากฎอยู่ในสถานที่ที่มีประกายวาววับระยิบระยับแห่งหนึ่ง สถานที่แห่งนี้ดูไปแล้วคล้ายดั่งเป็นห้องผลึกคริสตัล

สถานที่ลักษณะเช่นนี้ ทุกๆ ด้านล้วนแล้วแต่เป็นผนังคริสตัลที่ดูใสเป็นประกายสวยงาม บนผนังผลึกคริสตัลลักษณะเช่นนี้มีแท่งผลึกคริสตัลที่มีสีสันละลานตาโผล่ออกมาเป็นจำนวนมาก

ความจริงแล้ว สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่ผลึกคริสตัล มันเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างนั้น เหมือนว่ามันมีการหายใจเข้าออก อีกทั้งไม่ว่าจะเป็นผนังผลึกคริสตัล หรือว่าแท่งผลึกคริสตัลที่เกิดขึ้นที่ตรงนี้ แลดูเหมือนล้วนแล้วแต่มีหยดน้ำซึมออกมา

หยดน้ำที่ซึมออกมาเหล่านี้ดูแวววาวยิ่งนัก เหมือนเป็นเพชรแต่ละเม็ดอย่างนั้น มันส่งประกายระยิบระยับที่เย้ายวนใจยิ่งนัก

หลังจากเวลาผ่านไปนานมาก หยดน้ำแต่ละหยดเหล่านี้ได้ไหลหยดลงบนพื้น มันค่อยๆ ไหลรวมตัวกันกลายเป็นสายน้ำเล็กมากๆ สายหนึ่ง สุดท้ายสายน้ำขนาดเล็กจนมองข้ามไปได้นั้นได้ไหลไปรวมตัวอยู่บริเวณพื้นที่ที่ยุบตัวลงไปกลายเป็นแอ่งน้ำ

เวลานี้ หลี่ชิเย่ได้ยืนอยู่ข้างๆ แอ่งน้ำนั่นเอง น้ำที่ไหลไปรวมอยู่ในแอ่งน้ำที่อยู่ตรงหน้าได้สะสมจนกลายเป็นบ่อน้ำขึ้นมาแล้ว น้ำในบ่อที่อยู่ตรงหน้าดูแล้วไม่สมจริงสักเท่าไร เหมือนภาพในความฝันอย่างนั้น เนื่องจากน้ำในบ่อมันพร่างพราวแวววาวเหลือเกินจนสุดจะจินตนาการ

ขณะที่ด้านข้างแอ่งน้ำมีขวดหยกวางตั้งอยู่ใบหนึ่ง ขวดหยกใบนี้เรียบง่ายโบราณ อ่อนโยนละมุนละไมดั่งหยก เหมือนว่าขวดหยกใบนี้แกะสลักขึ้นมาจากหยกวิเศษทั้งก้อน ภาพรวมของมันดูเหมือนเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ไม่มีรอยตำหนิแม้แต่น้อย!

ขวดหยกลักษณะเช่นนี้เมื่อวางอยู่บนน้ำมันกลับไม่จมลง ที่แปลกประหลาดมากกว่านั้นก็คือน้ำในบ่อน้ำกลับค่อยๆ ไต่ย้อนขึ้นไปบนปากขวดหยกนั่น แล้วค่อยๆ ไต่ลงไปในขวดหยกใบนั้น

หรืออาจจะกล่าวได้ว่า นี่หาใช่เป็นการไต่ขึ้นไป แต่เป็นการไหลรินช้าๆ ย้อนขึ้นไป สุดท้ายไหลเข้าไปอยู่ในขวดหยก

ภาพลักษณะเช่นนี้มองดูแล้วแปลกประหลาดยิ่งนัก แต่ทว่าเมื่อมันเกิดขึ้นที่ตรงนี้เหมือนว่ามันช่างดูเป็นธรรมชาติ ช่างสมจริงอะไรอย่างนั้น

หลี่ชิเย่มองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าแล้ว กล่าวเรียบเฉยว่า “ผลึกพิสุทธิ์กาลเวลา ที่แท้เจ้าไม่ได้มาค้นหาสิ่งที่เรียกว่าของวิเศษ แต่เพื่อชำระตัวเองให้บริสุทธิ์”

“เจ้ารู้จักผลึกพิสุทธิ์กาลเวลา” ผู้หญิงที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองถึงกับกล่าวด้วยความตกใจรู้สึกเหนือความคาดคิด