ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1655

ตอนที่ 1655 ใครคือนกขมิ้นที่แท้จริง
บรรยากาศในความนิ่งเงียบ เมื่อหลินเทียนตี้ได้ฟังคำบรรดาเหล่าบรรพบุรุษแล้ว ทำให้รับรู้ถึงเรื่องนี้ชัดเจนเพิ่มมากขึ้น เสียดายที่เวลานี้เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

“บางทีหากราชินียังอยู่อาจสามารถแก้ไขชะตาของพรรคเซียนเหินได้” บรรพบุรุษอีกผู้หนึ่งที่อายุอ่อนกว่าบ่นพึมพำออกมา

“บางทีอาจเป็นเช่นนั้น” บรรพบุรุษที่มีอาวุโสมากที่สุดก็นิ่งเงียบนิดหนึ่ง และกล่าวว่า “ราชินีเหรินเสียนเป็นผู้ที่เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมคนหนึ่ง เข้าใจสถานการณ์ รู้จักกาลเทศะ นางคอยช่วยบริหารราชการงานให้กับราชันเซียนเหรินเสียน การที่ราชันเซียนเหรินเสียนสามารถสืบทอดชะตาฟ้าได้นับว่านางมีผลงานยิ่ง เพียงแต่นางเสียชีวิตเร็วไป ไม่มีโอกาสได้รับเกียรติยศในฐานะของราชินีราชันเซียน”

“นั่นน่ะสิ ด้วยความที่ราชินีเหรินเสียนเพียบพร้อมด้วยคุณธรรม หากนางยังคงมีชีวิตอยู่ล่ะก็ บางทีอาจสามารถคลี่คลายอารมณ์อาฆาตแค้นที่อยู่ในใจของบรรดาโอรสราชันเซียนได้ ภายใต้การสั่งสอนของนาง เหล่าโอรสราชันสามารถกลายเป็นผู้ที่เพรียบพร้อมด้วยปรีชาญาณ กระทั่งอาจมีโอรสราชันเซียนได้เป็นราชันเซียน หากราชินีเหรินเสียนมีอายุยืน ไม่แน่นักอาจสามารถกำจัดเงาทมิฬที่ครอบคลุมพรรคเซียนเหินของพวกเรา” บรรพบุรุษอีกผู้หนึ่งก็กล่าวสนับสนุน

หลินเทียนตี้นิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น โลกนี้ไม่มีหากว่า และโลกนี้ก็ไม่มีโอกาสเริ่มต้นใหม่

“สิ่งที่เจ้าควรจะรับรู้ก็รู้จนหมดแล้ว” บรรพบุรุษที่มีอาวุโสมากที่สุดได้กล่าวกับหลินเทียนตี้ว่า “พาศิษย์ไปจากที่นี่ ไปให้ไกลจากพรรคเซียนเหิน ไกลเท่าไรยิ่งดี อย่าได้กลับมาอีกแล้ว”

“ได้มีการคัดเลือกศิษย์ในสำนักให้กับเจ้าแล้ว เจ้าไปเสียแต่คืนนี้อย่างเงียบๆ ไม่ต้องมีการล่ำลา และห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร” บรรพบุรุษผู้หนึ่งได้นำรายชื่อชุดหนึ่งยื่นให้กับหลินเทียนตี้

บรรพบุรุษที่มีอาวุโสมากที่สุดกล่าวว่า “แม้ว่าสถานการณ์เวลานี้ทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว แต่สามสายของพวกเรายังพอมีทรัพยากรเหลืออยู่บ้าง ได้เก็บรวบรวมให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว จงนำติดตัวไปด้วย สามารถมีทายาทสืบสานต่อไปได้หรือไม่นั้นได้แต่หวังพึ่งมันแล้วล่ะ”

“ท่านบรรพบุรุษ” หลินเทียนตี้ไม่อยากจากไป รีบกล่าวว่า “ข้ายินดีอยู่เป็นเพื่อนกับบรรดาบรรพบุรุษทั้งหลาย ต่อให้ต้องต่อสู้จนถึงที่สุดข้าก็ไม่อยากจากไป หากว่าท่านบรรพบุรุษต้องการให้มีผู้สืบสานทายาทต่อไป ภายในสำนักยังคงมีตัวเลือกคนอื่นๆ อยู่อีก ท่านบรรพบุรุษส่งเสริมข้า ข้าไม่สามารถหลบหนีไปในขณะที่มีภัย”

“ไม่ ที่พวกเราเลือกเจ้านั้นมีเหตุผลอยู่ ที่พวกเราให้เจ้าไปพบใต้เท้าก็มีเหตุผลเหมือนกัน” บรรพบุรุษที่มีอาวุโสมากที่สุดส่ายหัวเบาๆ และกล่าวว่า “ไม่มีใครเหมาะสมมากไปกว่าเจ้าอีกแล้ว ใต้เท้าชื่นชมเจ้า ดังนั้น หากเจ้าจะพาเมล็ดพันธุ์ทั้งสามสายไปจากพรรคเซียนเหิน ใต้เท้าจะไม่ตามล่าเจ้า แต่หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นล่ะก็คงพูดยาก”

“แต่ว่า” หลินเทียนตี้อ้าปากทำท่าจะพูด

บรรพบุรุษที่มีอาวุโสมากที่สุดได้กล่าวตัดบทหลินเทียนตี้ เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ว่า “ไม่ต้องแต่อีกแล้ว เรื่องนี้ได้ตัดสินใจแล้ว นี่แหละคือสิ่งที่เจ้าจะตอบแทนพวกเรา นี่แหละคือสิ่งที่เจ้าจะตอบแทนให้พรรคเซียนเหิน เจ้าทำให้ทายาททั้งสามสายสามารถสืบสานต่อไปได้ก็คือการตอบแทนที่มากที่สุด”

หลินเทียนตี้มองดูบรรพบุรุษที่อยู่ ณ ที่ตรงนี้เข้าใจแล้วว่าเรื่องนี้ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

สุดท้าย หลินเทียนตี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง คุกเข่าลงด้วยความเคารพ โขกศีรษะเก้าทีให้กับบรรดาบรรพบุรุษที่อยู่ตรงนั้น กล่าวว่า “ท่านบรรพบุรุษ ข้าไม่สามารถอยู่รับใช้ได้อีกต่อไป ขอให้ท่านรักษาตัวด้วย”

“ไปเถอะ ไปให้ไกลได้เท่าไรยิ่งดี อย่าหันกลับมา อย่าหันมอง จงจำเอาไว้ อย่าแก้แค้น ให้มีทายาทสืบสานต่อไป ให้เมล็ดพันธุ์พวกเราไม่สูญสลาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว” บรรพบุรุษที่อาวุโสมากที่สุดกำชับหนักแน่น

“ศิษย์น้อมรับบัญชา” หลินเทียนตี้คารวะอีกครั้ง สุดท้ายกัดฟันหันหลังจากไปทันที ไม่กล้าหันหัวกลับไป น้ำตาได้ทำให้ดวงตาทั้งสองของเขาพร่ามัว เนื่องจากเขารู้ว่าจากกันครั้งนี้แล้วจะไม่ได้พบกันอีก เนื่องจากเขารู้ว่าการไปครั้งนี้จะไม่ได้กลับมาที่พรรคเซียนเหินอีกแล้ว

บรรดารรพบุรุษที่อยู่ ณ ตรงนั้นมองดูร่างเงาของหลินเทียนตี้ที่หายไป และค่อยๆ หลับตาทั้งสองข้างลง ทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้แล้ว พวกเขาไม่ต้องการไปฝืนอีกต่อไป

ณ เมืองหมิงจู หลี่ชิเย่ยังคงนั่งอยู่ที่ตรงนั้นหลังจากที่หลินเทียนตี้ได้อำลาจากไปแล้ว เพียงแต่เวลานี้มียวีไท่จวินมานั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ

“พลันที่กองทัพมังกรเขียวปรากฏออกมา แตกตื่นไปทั่วหล้า” ยวีไท่จวินถึงกับกล่าวว่า “เมื่อกองทัพมังกรเขียวปรากฏต่อยุทธภพ ผู้ที่รู้จักกองทัพมังกรเขียวล้วนแล้วแต่เข้าใจได้ว่า ใต้เท้าจะต้องบงการเก้าแดน ต่างรู้ดีว่าใครก็คิดครอบครองชะตาฟ้าไม่ได้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แล้ว ยังจะมีการเปิดศึกรึ? พรรคเซียนเหินยังจะแก้แค้นอีกรึ?”

“แน่นอน” หลี่ชิเย่เผยให้เห็นรอยยิ้มเต็มใบหน้า กล่าวเอ้อระเหยขึ้นว่า “ศึกครั้งใหญ่กำลังจะเริ่ม พรรคเซียนเหินต้องทุ่มสุดตัวในครั้งนี้ พวกเขาจะเดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่างกับการรบครั้งนี้!”

“บรรดาลูกๆ ของราชันเซียนเหรินเสียนแม้จะมีความแข็งแกร่ง แต่ว่า ยังไม่ถึงกับตาบอดกระมัง พลันที่กองทัพมังกรเขียวปรากฏ พวกเขารู้แล้วว่าสิ่งนี้บ่งบอกถึงสิ่งใด!” ยวีไท่จวินกล่าวด้วยความรู้สึกเหนือความคาดคิดว่า “ขณะที่ทั้งสองฝ่ายยังไม่ทันเปิดศึกจริงจังยังคงมีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้ ถ้าหากพวกเขาไม่ไร้เสมองมากเกินไปล่ะก็ สมควรให้ขุนพลเก่าๆ ในอดีตมาขอความเมตตา หากเปลี่ยนเป็นข้าที่อยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยค่าตอบแทนอย่างไรก็ขอรักษาพรรคเซียนเหินเอาไว้ มันเป็นการศึกที่ไม่มีโอกาสชนะได้เลย”