ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1665

ตอนที่ 1665 คลังสมบัติ
“ข้ารู้” กู้จุนยิ้มกล่าวว่า “ใต้เท้าต้องการให้โอกาสข้า พี่เขยข้าเสียสละตัวเองเพื่อไถ่ความผิดที่ข้าก่อเอาไว้ ดังนั้น เมื่อใต้เท้าแย่งร่างจริงกลับมาแล้วจึงยังคงไม่ลงมือต่อเมืองสมุทรสยบฟ้า เป็นเพราะเห็นแก่พี่เขยของข้า”

“เสียดาย เจ้ายังคงไม่มีจิตสำนึก ไม่เคยนึกเสียใจ” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าและกล่าวว่า “เจ้ายังคงเป็นกู้จุนคนนั้นในอดีต”

“ทำไมจะต้องไปสำนึก?” กู้จุนหัวเราะและกล่าวว่า “ในเมื่อข้าเป็นคนชั่ว ต่อให้เสียใจอย่างใด ต่อให้สำนึกเช่นใด ข้าก็ยังคงเป็นคนชั่ว และไม่สามารถเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่ข้าเคยทำเอาไว้”

“ถูกต้อง ลำพังแค่เจ้าเอาเรื่องตำแหน่งของถ้ำเซียนมารไปบอกให้ราชันเซียนท่าคงรู้ ก็เพียงพอที่ให้เจ้าตายหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสม” หลี่ชิเย่พยักหน้าและกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง

นับตั้งแต่เขาหลุดพ้นจากถ้ำเซียนมารแล้วก็ได้ร่วมมือกับราชันเซียน ทำการเนรเทศปากทางเข้าของถ้ำเซียนมาร และเนรเทศตำแหน่งของถ้ำเซียนมารไปยังมิติที่ลึกมาก บุคคลภายนอกไม่สามารถค้นหาปากทางเข้าถ้ำเซียนมารได้อยู่แล้ว และค้นหาตำแหน่งที่ตั้งของถ้ำเซียนมารได้ แต่กู้จุนเกิดรู้ความลับนี้เข้า เขาได้นำตำแหน่งที่ตั้งของถ้ำเซียนมารไปบอกกับราชันเซียนท่าคง ทำให้ราชันเซียนท่าคงสามารถค้นหาถ้ำเซียนมารจนพบ

“ดังนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องไปเสียใจแล้ว” กู้จุนยิ้มกล่าวว่า “จะอย่างไรเสียข้าก็ต้องตาย แล้วยังต้องเป็นคนดีทำไม เป็นคนชั่วก็ดีแล้ว ไม่แน่นักหากข้าเป็นคนชั่วยังมีโอกาสชนะได้ ใต้เท้าว่างั้นมั้ย”

หลี่ชิเย่ที่มองเห็นกู้จุนที่สงบและไม่สะทกสะท้านแล้วถึงกับทอดถอนใจไม่น้อย ยิ้มกล่าวว่า “เป็นความจริงที่อย่างอื่นเจ้าไม่ได้เรียนรู้มาได้ อาศัยพรสวรรค์ของเจ้า แค่ชี้แนะไปตามอารมณ์เจ้าก็สามารถเรียนรู้ในสิ่งที่แม้แต่ราชันเซียนก็เรียนรู้ไม่ได้ แต่ว่า ท่าทีที่นิ่งและหนักแน่นของข้าเจ้ากลับเรียนรู้ไปได้หลายส่วน นับว่ามีส่วนคล้ายอยู่หลายส่วน”

“กล่าวสำหรับใต้เท้าแล้ว ราชันเซียนไม่นับเป็นอะไร” กู้จุนยิ้มกล่าวว่า “อีกอย่าง ใต้เท้าคิดว่าข้าเป็นพวกทรยศ ต่อให้ข้าทำได้ดีกว่านี้ใต้เท้าก็ไม่บ่มฟักให้ข้าเป็นราชันเซียน ดังนั้น ภายหลังข้าเองก็ปลงได้ และข้าก็เข้าใจได้แล้ว ข้าจึงไม่ไปศึกษาเรื่องราชันเซียนอีกต่อไป โลกนี้ยังมีเรื่องคู่ควรให้ข้าไปเสาะแสวงหาอีกมากมาย”

“ดังนั้น เจ้าคิดจะเลียนแบบข้า ต้องการเป็นเหมือนข้า” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวโดยไม่รู้สึกเหนือความคาดคิด และเข้าใจทุกอย่าง

“ในโลกนี้ผู้ที่รู้ใจข้าไม่ใช่พี่สาวข้า ยิ่งไม่ใช่พี่เขยข้า ผู้ที่รู้ใจข้าในโลกนี้ยังคงเป็นใต้เท้า” กู้จุนกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นราชันเซียนไม่ได้ งั้นเป็นมือมืดที่อยู่เบื้องหลังตลอดกาลก็ไม่เลวนัก ข้าไม่ขาดเรื่องพรสวรรค์ และไม่ขาดเรื่องการวางแผนการ จิตแห่งความบำเพ็ญเพียรของข้าสามารถเจียรไนได้ แม้ว่าด้านจิตบำเพ็ญเพียรจะสู้ใต้เท้าไม่ได้ แต่ข้ามั่นใจว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าราชันเซียน ขอเพียงมีเวลาให้ข้า ข้าสามารถเจียระไนจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรให้เท่ากับใต้เท้าได้”

“แต่ เจ้าขาดสิ่งของอยู่สองสิ่ง!” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวเฉยเมยว่า “ที่เจ้าขาดไปคือทรัพยากร และความเป็นอมตะ!”

“ถูกต้อง ใต้เท้ากล่าวได้ถูกต้องทุกอย่าง” กู้จุนเองก็สะกดอารมณ์ได้ และกล่าวว่า “แต่ว่า ใต้เท้าได้ทิ้งคลังสมบัติเอาไว้ที่นี่ มันคือคลังสมบัติที่เคยอยู่ในความดูแลของพี่เขยข้ากับราชันเซียนเชียนหลี่ ต่อมา ยังได้ผ่านการปกปักษ์คุ้มครองโดยราชันเซียนหยินเทียน ข้าเคยได้ยินพี่เขยข้าคุยกับราชันเซียนเชียนหลี่ว่า สมบัติที่เก็บในคลังสมบัติแห่งนี้คือทรัพยากรที่ใต้เท้าใช้สำหรับรุกกลับแดนที่สิบ ความล้ำค่าของมันใต้เท้าคงไม่ต้องให้ข้าต้องสาธยายมากความกระมัง หากว่าข้าสามารถได้สิ่งที่อยู่ในคลังสมบัตินี้ มันเพียงพอให้ข้าได้ยืนหยัดอยู่ในเก้าแดนได้!”

“ดังนั้น เจ้าจึงต้องการได้มันมาโดยตลอด” หลี่ชิเย่เองไม่ได้แสดงอาการโกรธ ยิ้มกล่าวว่า “แม้ว่าเจ้าไม่สามารถได้คลังสมบัตินี้เป็นการชั่วคราว แต่ว่า เจ้ามีแนวความคิดที่สอง นั่นก็คือความเป็นอมตะ ถ้าหากเจ้าสามารถมีความเป็นอมตะล่ะก็ เจ้าก็จะมีความเป็นไปได้อย่างไม่จำกัด เจ้าสามารถรอคอยได้อย่างไม่จำกัด วางแผนได้อย่างไม่จำกัด เมื่อถึงเวลานั้นคงมีสักวันที่เจ้ามีโอกาสได้คลังสมบัตินี้ในที่สุด!”

“ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึงได้บอกเล่าตำแหน่งที่ตั้งให้กับราชันเซียนท่าคง คาดหวังว่าราชันเซียนท่าคงสามารถบุกเข้าไปยังถ้ำเซียนมารได้ เสียดาย แผนการไม่สำเร็จสมบูรณ์นัก” กู้จุนหัวเราะและกล่าวว่า “ถ้าหากว่าข้าสามารถอยู่ยงเป็นอมตะเหมือนดั่งใต้เท้าล่ะก็ คงมีสักวันข้าก็สามารถแทนที่ได้ กลายเป็นผู้ดำรงอยู่ในฐานะเฉกเช่นใต้เท้า”

“น่าสนใจ” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมา ยิ้มกล่าวว่า “พันล้านปีที่ผ่านมา คนที่ข้าพบเจอมานับไม่ถ้วน มีสุดยอดดาวรุ่งแห่งยุค มีประเภทปลิ้นปล้อนกลับกลอก ไม่ว่าจะเป็นคนประเภทใดก็ตาม ส่วนมากแล้วต้องการได้รับสมบัติหรือการบ่มฟักจากข้า แน่อน การเป็นราชันเซียนก็เป็นความฝันของหลายๆ คน”

“แต่ว่า น้อยคนนักที่ต้องการกลายเป็นผู้ที่ดำรงอยู่ในสถานะเช่นข้า” หลี่ชิเย่หัวเราะส่ายหน้า และกล่าวว่า “การเป็นอมตะ บางครั้งไม่เห็นจะสวยงามอะไรอย่างนั้น ไม่เห็นจะดีงามเหมือนดั่งที่จินตนาการเอาไว้”

“ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ” กู้จุนกล่าวท่าทีจริงจังว่า “นี่ก็เป็นเรื่องที่ข้าเลื่อมใสในตัวของใต้เท้า ทุกยุคทุกสมัยผ่านไปอย่างยาวนาน ผ่านความทุกข์ยากนับไม่ถ้วน ใต้เท้าไม่ได้กลายเป็นปราชญ์ และไม่ได้ฟั่นเฟือนกลายเป็นมาร กลับจะมีจิตที่บริสุทธิ์ดวงหนึ่ง สิ่งนี้คือสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของใต้เท้า ข้าเชื่อว่าข้าเองก็สามารถเป็นเหมือนดั่งเช่นใต้เท้า มีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรที่แกร่งดังหินผาได้ในอนาคต สามารถครอบครองเก้าแดนเช่นใต้เท้า บัญชาการหมื่นอาณาจักร มันคือสิ่งที่มีความหมายมากกว่าการเป็นราชันเซียนเสียอีก”

“ความคิดไม่เลวเลย เสียดายเจ้าไม่ใช่ข้า” หลี่ชิเย่กล่าวพร้อมกับส่ายหน้า

“ดังนั้น ข้าจึงพยายามให้เหมือนดั่งใต้เท้าอย่างนั้น อย่างไรเสียทักษะของข้ายังอ่อน มีชีวิตอยู่มาแค่เพียงสามชาติเท่านั้น ไม่สามารถปกครองควบคุมเก้าแดน วางแผนให้ร้ายผู้อื่นเพื่อบรรลุผลตัวเองมาตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันเฉกเช่นใต้เท้า” กู้จุนก็กล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “การล้มเหลวเช่นนี้นับว่าทำให้ใต้เท้าต้องผิดหวังโดยแท้”

“ช่างเหอะ เรื่องพวกนี้ไม่ต้องไปพูดถึงอีก” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าและยิ้มกล่าวว่า “เหตุผลสำคัญที่ข้ามามหาสมุทรอุดรในครั้งนี้ก็เพื่อเอาชีวิตเจ้า ในเมื่อเจ้าคิดจะชั่วร้ายให้ถึงที่สุดข้าก็จะส่งเสริมเจ้า เจ้ามีวิธี มีไม้ตายอะไรงัดออกมาให้หมดก็แล้วกัน เพื่อไม่ให้ต้องตายตาไม่หลับ”

“ขอบคุณใต้เท้าที่รักและเมตตา” กู้จุนแสดงคารวะแบบจีนด้วยความเคารพ และกล่าวว่า “เช่นนั้นแล้ว ให้พวกเรามาแก้ไขเรื่องที่อยู่ตรงหน้าให้จบก่อนก็แล้วกัน”

เสียง “ตึง” ดังขึ้นพลันที่กู้จุนกล่าวขาดคำ ทั่วเนินที่ราบพลันถูกพันธนาการเอาไว้ ใต้พื้นดินพลันปรากฏม่านเหล็กโผล่ขึ้นมา และม่านเหล็กนี้ได้ทำการพันธนาการปิดกั้นเนินที่ราบนี้อย่างแน่นหนา ไม่เพียงขังหลี่ชิเย่และกู้จุนเอาไว้เท่านั้น ขณะเดียวกันยังล็อคเอาตำหนักโบราณเอาไว้ด้วย

หลี่ชิเย่เองไม่ได้ตื่นตระหนกตกใจเมื่อมองเห็นเนินที่ราบทั้งหมดถูกพันธนาการและปิดกั้นเอาไว้อย่างหนาแน่น มองดูม่านเหล็กด้วยท่าทีสงบยิ่ง พินิจพิจารณาอย่างละเอียด แล้วชมเปาะว่า “ฝีมือไร้ที่ติ หล่อขึ้นมาโดยอาศัยเหล็กและชีพจรใต้ดิน คาบเกี่ยวกับชีพจรใต้ดิน อยู่ร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับชีพจรใต้ดิน บ่มฟักมาอย่างยาวนาน มันได้หยั่งรากลงบนเส้นชีพจรเสียแล้ว”

“ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นผลงานการชี้แนะของใต้เท้า” กู้จุนก็ไม่หยิ่งและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ใต้เท้าเคยชี้แนะวิชาหลอมกลั่นให้กับข้า ดังนั้น จึงถือโอกาสทดสอบฝีมือสักหน่อย ไม่ทำให้ใต้เท้าต้องผิดหวัง ทำให้ข้ารู้สึกยินดีไปด้วย”

“เจ้ายังคงต้องการให้ข้าเปิดคลังสมบัตินี้ให้ได้” หลี่ชิเย่มองดูตำหนักโบราณทีหนึ่ง รู้ถึงจุดประสงค์ของกู้จุน

“เป็นความจริงที่ข้าต้องการเปิดหูเปิดตาบ้าง” กู้จุนกล่าวท่าทีจริงจังว่า “คลังสมบัติของใต้เท้าไว้ที่นี่มานานมากแล้ว ข้าเองก็ศึกษามานานเช่นกัน คลังสมบัตินี้เชื่อมอยู่กับชีพจรใต้ดิน หากไม่มีกุญแจที่อยู่ในมือใต้เท้ายังไงมันก็เปิดไม่ออกอยู่แล้ว ขณะที่ข้าอายุยังน้อยใต้เท้าเคยสอนเคล็ดวิชาพิสดารให้ข้า ดังนั้น ข้าจึงมีโอกาสได้ทดลองพอดี อาศัยชีพจรใต้ดินกำเนิดเหล็กที่เชื่อมอยู่กับชีพจรใต้ดิน เติบโตไปด้วยกัน หลังจากผ่านการบ่มฟักมานานนับหมื่นปีแล้ว การทดลองนี้ก็สำเร็จจนได้”

“อึ่มม ความจริงเป็นเช่นนั้น” หลี่ชิเย่พยักหน้า และกล่าวว่า “แนวความคิดยอดเยี่ยมมาก หากข้าต้องการไปจากที่นี่ คิดจะเปิดม่านเหล็กนั้นได้แต่เปิดคลังสมบัติจึงสามารถทำได้ มีเพียงวิธีเปิดคลังสมบัติแล้วม่านเหล็กก็จะเปิดออกเองโดยอัตโนมัติ วิธีการเช่นนี้ แนวความคิดเช่นนี้ และวิธีการหลอมสร้างเช่นนี้นับได้ว่าเป็นสุดยอดในเก้าแดนโดยแท้ จะมีสักกี่คนที่สามารถทำให้อยู่ร่วมกับชีพจรใต้ดินได้กันเล่า”

ผู้ที่ไม่รู้ความเมื่อได้ยินคำพูดโต้ตอบของคนทั้งสองแล้ว ยังเข้าใจว่าพวกเขากำลังถกกันถึงเคล็ดวิชาพิสดารที่ลึกซึ้งพิสดารอยู่ จะมีใครนึกไปถึงว่าพวกเขาจะต้องตายไปข้างหนึ่ง

“ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ใต้เท้าสั่งสอนได้ดี” กู้จุนไม่หยิ่งและไม่มีอารมณ์ร้อนรน สงบนิ่งมาก กล่าวพร้อมกับแสดงคารวะแบบจีน

หลี่ชิเย่จ้องมองดูกู้จุน สุดท้ายหัวเราะและกล่าวว่า “เจ้าต้องการเห็นลูกกุญแจน่ะสิ”

“ถูกต้อง” กู้จุนพยักหน้าและกล่าวว่า “คลังสมบัติของใต้เท้าเป็นหนึ่งไม่มีสองในหล้า ของวิเศษใดๆ ในโลกหล้าเมื่อเปรียบกับสิ่งนี้แล้วเป็นได้แค่เศษเหล็กเท่านั้นเอง ข้าน่ะอยากได้คลังสมบัติของใต้เท้ามานานมากแล้ว ใต้เท้าคงไม่ตระหนี่ที่จะให้ข้าได้เปิดหูเปิดตากันบ้าง”

กู้จุนเองไม่ปิดบังความทะเยอทะยานของตนแม้แต่น้อย ความจริงแล้วเมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่ชิเย่เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังซ่อนเร้นอะไร เพราะว่าไม่มีสิ่งใดสามารถหลอกดวงตาทั้งสองของเขาได้

“หรือว่าเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าเสียก่อน” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าว

กู้จุนไม่แสดงความตระหนกตกใจ และกล่าวว่า “ตามที่ข้าเข้าใจ ใต้เท้าหาใช่เป็นเพียงบุคคลธรรมดา ในสายตาของใต้เท้าข้าเป็นเพียงคนที่ตายไปแล้วเท่านั้น ต่างกันที่ตายเร็วหรือตายช้าเท่านั้นเอง ในเมื่อข้ายังไม่ได้ตีไพ่ตายออกมา เช่นนั้นแล้วใต้เท้าคงยังไม่ฆ่าข้า ดังนั้นข้าเชื่อว่าก่อนที่ใต้เท้าจะได้เปิดคลังสมบัติออกมาต้องไม่ฆ่าข้าอย่างแน่นอน”

“น่าสนใจ” หลี่ชิเย่ถึงกับชมเปาะทีหนึ่ง กล่าวว่า “เอาเถอะ ในเมื่อเจ้ายืนกรานเช่นนี้ข้ายังจะพูดอะไรได้อีกหละ? เจ้าต้องการเปิดดูคลังสมบัติสักครั้งใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ว่ากุญแจไม่ได้อยู่บนตัวของข้า”

“อาศัยความเข้าใจของข้าที่มีต่อใต้เท้า ขอเพียงวิญญาณของใต้เท้ายังคงอยู่ ขอเพียงทะเลแห่งความรู้ยังอยู่ ทุกอย่างล้วนไม่มีปัญหา ทะเลแห่งความรู้ของใต้เท้าไม่เพียงได้รับการปกปักษ์รักษาจากพวกพี่เขยของข้า ยังเคยมีผู้ดำรงอยู่จำนวนนับไม่ถ้วนที่เคยทำการปกปักษ์รักษา ดังนั้น ทะเลแห่งความรู้ของใต้เท้าต้องสามารถเปิดคลังสมบัตินี้ออกมาได้อย่างง่ายดายแน่นอน!” กู้จุนเอ่ยขึ้นช้าๆ

“ไม่ เจ้าไม่เข้าใจความหมายของข้า” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ความหมายของข้าก็คือ กุญแจไม่อยู่บนตัวของข้า แต่อยู่บนตัวของเจ้า”

“ใต้เท้า เรื่องนี้ไม่ขำเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากกุญแจอยู่บนตัวข้าคงไม่ต้องรอถึงตอนนี้หรอกนะ” กู้จุนส่ายหัวและกล่าวขึ้นมาช้าๆ

หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “ไม่ ข้าไม่ได้ล้อเล่น ที่ข้าพูดน่ะเป็นความจริง ข้าไม่มีกุญแจมาโดยตลอด ขณะที่กุญแจที่แท้จริงอยู่บนตัวเจ้าตลอดมา ตัวเจ้าเองก็คือกุญแจ”

“เป็นไปไม่ได้” กู้จุนร้องเสียงดังออกมา มาคราวนี้กู้จุนที่ไม่สะทกสะท้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตลอดมาถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปมากทีเดียว เขาก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง รูม่านตาของเขาถึงกับหรี่ลง

เนื่องจากฉับพลันนั่นเอง หลี่ชิเย่นึกถึงความน่าจะเป็นที่น่ากลัวยิ่งนัก ภายในใจของเขาบังเกิดการคาดเดาที่น่ากลัวยิ่งขึ้นมา!