ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1700

ตอนที่ 1700 ต้นกำเนิดตระกูลปู้
กระโจมดั่งเมฆสีแดงประดับด้วยพู่ระย้า ท่ามกลางกลิ่นอายที่ตลบอบอวลอ่อนโยนละมุนละไม หลี่ชิเย่และปู้เหลียนเซียงนอนกอดก่ายแนบแน่นอยู่บนเตียง

หลังจากผ่านไปนานมาก หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นแผ่วเบาว่า “ข้าได้ทิ้งของวิเศษบางส่วนเอาไว้ ในเก้าแดนทั้งยังมีคลังสมบัติอีกหลายแห่ง วันหน้าหากต้องการเจ้าสามารถไปเปิดออกมาได้”

หลังจากที่ปู้เหลียนเซียงได้ตัดสินใจรั้งอยู่ที่นี่แล้ว หลี่ชิเย่จึงได้ทิ้งของต่างๆ เอาไว้ให้กับนางไม่น้อยทีเดียว เป็นต้นว่าระฆังเขาถัวซาน โลงขนาดเล็กและของวิเศษอีกเป็นจำนวนมากก็ได้ทิ้งให้กับนางเอาไว้

ของวิเศษตระกูลปู้ของข้ามีอยู่มากมาย เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลกับข้า บนเก้าชั้นฟ้านั้นของวิเศษที่จำเป็นต้องใช้มีมากมาย” ปู้เหลียนเซียงเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของปู้เหลียนเซียงใช่จะเป็นคำพูดที่เกินจริง แคว้นโบราณจุงโจวตระกูลปู้ของพวกเขาเคยเป็นหนึ่งในสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งหนึ่ง แม้ในยุคของอเวจียังคงยืนหยัดอยู่ได้ สุดท้ายจึงถูกทำลายล้างในยุคของราชันเซียนเทียนถูของอเวจี

“เราไม่รังเกียจว่าของวิเศษมีมาก” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “ของวิเศษที่ข้าทิ้งเอาไว้ให้กับเจ้านั้น เอาไว้สำหรับหลบหลีกในอนาคต เนื่องจากของวิเศษเหล่านี้แตกต่างกับสัจอาวุธราชันเซียน หรืออาวุธวิเศษราชันเซียน เป็นต้นว่าระฆังเขาถัวซานมันจะมีลักษณะคล้ายคลึงกับคันฉ่องหยินหยางหลอมเซียนของเจ้า ต่อให้สภาพของโลกแปรเปลี่ยนไป มันยังคงไม่ถูกสยบ ขณะที่โลงใบเล็กนั่นยิ่งมีความยอดเยี่ยมมาก พลังมารของมันเรียกได้ว่าสามารถทำให้เทพมารต้องหวาดกลัว เมื่อไหร่ที่เปิดมันออก สามารถทำให้เทพมารต้องหลีกลี้ถอยห่างออกไปเก้าสิบลี้”

“วิธีการเหล่านี้ล้วนแล้วแต่นำออกมาใช้ยามจวนตัวเท่านั้น” หลี่ชิเย่ทอดถอนใจออกมาเบาๆ และกล่าวว่า “ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าสภาพของโลกในอนาคตจะเป็นเช่นใด บางทีอาจมีเผ่าพันธุ์อื่นๆ ที่ผงาดขึ้นมา หรือบางที่ข้อกำหนดของฟ้าดินมีการเปลี่ยนแปลงไป สรุปก็คือการคงทางหนีทีไล่เอาไว้ก็นับเป็นวิธีการที่ปลอดภัย”

ปู้เหลียนเซียงพยักหน้า และกล่าวว่า “ก็ได้ ตระกูลปู้ของพวกเราเคยทิ้งสถานที่ลึกลับเอาไว้ หากยุคสมัยมีการเปลี่ยนแปลงไป หรือบางทีต้องหลีกเลี่ยงฟ้าดิน การหลีกหนีจากยุทธภพไม่ปรากฏตัว การผนึกร่างในสถานที่ลึกลับต่างๆ เหล่านี้เป็นต้น ก็เป็นทางเลือกในการหลบหนีจากภัยพิบัติอย่างหนึ่ง”

“สิ่งนี้นับเป็นทางเลือกที่ไม่เลวนัก” หลี่ชิเย่พยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ข้าทิ้งต้นหมื่นกัลป์เอาไว้กับเจ้า หากวันหน้าเกิดเจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกยุคล่ะก็ บางทีอาจยังคงมีโอกาสช่วยได้”

ปู้เหลียนเซียงทำท่าจะพูด แต่หลี่ชิเย่ใช้นิ้วมือกดไปที่ริมฝีปากของนาง กล่าวท่าทีจริงจังว่า “ตกลงตามนี้แหละ ข้ารู้ว่าไม่ง่ายนักสำหรับใครก็ตามที่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกชาติหนึ่ง ต่อให้เป็นราชันเซียนก็ต้องทนทุกข์ทรมาน เฉกเช่นเจ้าหมอนั่นที่อยู่หอศิลาโรย เขาต้องการมีชีวิตอยู่ต่ออีกชาติ ได้ทรมานตัวเองมาชาติแล้วชาติเล่า แต่ในบางครั้งเมื่อไม่หวก็ต้องเลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง…”

“…ข้าทิ้งต้นหมื่นกัลป์เอาไว้ให้ใช่ว่าต้องกาบีบบังคับให้เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่ออีกชาติหนึ่ง เพียงทิ้งทางหนีทีไล่เอาไว้เท่านั้น ให้เจ้ามีทางเลือกมากขึ้น โลกในอนาคตไม่มีใครสามารถประเมินได้ การมีทางเลือกเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งย่อมดีกว่าไม่มีทางเลือก ทิ้งต้นหมื่นกัลป์เอาไว้เผื่อใช้ยามฉุกเฉิน” เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ต้องทอดถอนใจออกมาเบาๆ

ปู้เหลียนเซียงพยักหน้าเบาๆ กล่าวว่า “วางใจเถอะ เจ้าก้าวไปข้างหน้าอย่างสบายใจเถอะ ตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่ต้องมีความกังวลใดๆ ข้าสามารถผ่านมาได้กระทั่งยุคของอเวจี โลกในอนาคตจะยากเข็ญถึงเพียงใด โลกมีการเปลี่ยนแปลงจริงๆ ข้าหลบเข้าไปในสถานที่ลึกลับก็ได้ ตามที่ปฐมบรรพบุรุษได้กล่าวเอาไว้ว่า สถานที่ลึกลับของตระกูลปู้สามารถหลีกเลี่ยงภัยจากสวรรค์ได้ ครั้งนั้นแคว้นโบราณจุงโจวพวกเราถูกทำลายล้าง เป็นเพราะเสด็จพ่อและบรรดาบรรพบุรุษมั่นใจตนเองเกินไป หากหลบเข้าไปในสถานที่ลึกลับก่อนหน้าก้าวหนึ่ง เกรงว่าคงสามารถหลบพ้นจากเคราะห์กรรมครั้งนั้นไปได้”

“ข้อนี้ข้าเชื่อ” สำหรับคำพูดคำนี้ หลี่ชิเย่พยักหน้าและกล่าวว่า “ในเมื่อปฐมบรรพบุรุษพูดมาเช่นนี้แล้ว ย่อมบ่งบอกว่าสถานที่ลึกลับตระกูลปู้ของเจ้ายอดเยี่ยม แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับสิบสองสุสานและหกที่อยู่เซียนในอดีต แต่ก็นับได้ว่าเป็นสถานที่ที่สำหรับหลบภัยที่หาได้ยากในโลกหล้า”

“แสดงว่าเจ้ามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับปฐมบรรพบุรุษของตระกูลปู้ของพวกเราน่ะสิ?” ปู้เหลียนเซียงถึงกับเอ่ยถามขึ้นมา

เกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของปฐมบรรพบุรุษตระกูลปู้พวกเขามีบันทึกน้อยมาก ต่อให้บันทึกของตระกูลปู้เองก็บันทึกอยู่ไม่กี่ประโยค ลูกหลานรุนหลังยากที่จะรู้ว่าตระกูลปู้ของพวกเขามีต้นกำเนิดมาจากที่ใด มาจากที่ใด เหมือนว่าตระกูลปู้ของพวกเขาผุดขึ้นมากะทันหันเพียงชั่วข้ามคืนอย่างนั้น

เฉกเช่นผู้ดำรงอยู่ในฐานะปฐมบรรพบุรุษ เขาสามารถสร้างตระกูลปู้ขึ้นมา และวางรากฐานที่สุดยอดมากให้กับตระกูลปู้เอาไว้ บุคคลเช่นนี้ใช่เป็นผู้ปราศจากชื่อเสียงใดๆ อย่างแน่นอน

แต่ก็เป็นเรื่องแปลก ไม่เพียงบันทึกภายในของตระกูลปู้เท่านั้น ต่อให้ในเก้าแดนก็มีบันทึกเกี่ยวกับปฐมบรรพบุรุษตระกูลปู้อยู่น้อยมาก

ปู้เหลียนเซียงคาดเดาเองว่า ปฐมบรรพบุรุษของพวกเขาต้องไม่ด้อยไปกว่าราชันเซียนอย่างแน่นอน แต่จะว่าไปแล้วก็แปลก จากการที่ดำรงอยู่ในฐานะที่แข็งแกร่งเพียงนี้กลับไม่มีการบันทึกใดๆ เลยแม้แต่น้อย

“เข้าใจอยู่บ้าง” หลี่ชิเย่กล่าวว่า “แต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็ยืนยันไม่ได้ เนื่องจากเรื่องบางเรื่องอยู่ที่การคาดเดาเท่านั้น ไม่มีหลักฐานยืนยันแน่นอน เว้นแต่เขายังคงมีชีวิตอยู่และบอกเล่ากับปากของเขาเอง มิฉะนั้นล่ะก็ส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงการคาดการณ์เท่านั้น จะอย่างไรเสียมันเป็นการตัดขาดโดยสิ้นเชิง ผู้ที่สามารถเชื่อมต่อถึงกันระหว่างโลกทั้งสองโดยไม่ขาดตอน สามารถส่งข่าวคราวถึงกันไปมาจริงๆ มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น”

“พูดแบบนี้แสดงว่าตระกูลปู้ของพวกเรามาจากแดนที่สิบจริงน่ะสิ!” ปู้เหลียนเซียงถึงกับเอ่ยถามขึ้น มีการคาดเดากันไปต่างๆ นานาเกี่ยวกับต้นกำเนิดตระกูลปู้ของพวกเขา หนึ่งในการคาดเดาก็คือตระกูลปู้ของพวกเขามาจากเหนือเก้าชั้นฟ้านั่น แต่ว่ามันสะดุดอยู่แค่ขั้นตอนของการคาดเดา ไม่มีหลักฐานยืนยันแน่นอน

“ถูกต้อง” หลี่ชิเย่พยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “เรื่องบางเรื่องไม่สามารถยืนยันได้จริงๆ บางเรื่องก็ไม่มีหลักฐานที่แน่นอน แต่ว่าสามารถมั่นใจได้ก็คือ ตระกูลปู้ของพวกเจ้ามาจากเหนือเก้าชั้นฟ้านั้นเป็นความจริง เพียงแต่ปฐมบรรพบุรุษในครั้งครานั้นได้ลบหลักฐานไปมากมาย ความตั้งใจของเขาก็คือไม่ต้องการให้ชาวโลกและลูกหลานรับรู้ถึงเรื่องราวในอดีต”

“เหนือเก้าชั้นฟ้า” ปู้เหลียนเซียงถึงกับตะลึง หลังจากผ่านไปชั่วครู่ นางจึงเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ในเมื่อตระกูลปู้ของพวกเราเคยอยู่เหนือเก้าชั้นฟ้า เพราะอะไรปฐมบรรพบุรุษกลับให้ตระกูลปู้มายังเก้าแดนหละ?”

“รายละเอียดของเรื่องนี้ก็คงมีรู้อยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น คนรุ่นหลังยากจะรู้ชัดเจน อาศัยความเห็นส่วนตัวมองว่า บางทีอาจเป็นการหลบเลี่ยงอย่างหนึ่ง เขาเพียงหวังว่าลูกหลานสามารถสืบทอดต่อไปเรื่อยๆ เงียบๆ ไม่ได้หวังให้ลูกหลานมีใจชิงความเป็นหนึ่งในยุทธภพ เสียดายที่ลูกหลานกลับผิดต่อความคาดหวังของเขา” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นหลังจากไตร่ตรองอยู่นิดหนึ่ง

“หรือว่าจะเป็นการหลบหนีศัตรูรึ?”ปู้เหลียนเซียงถึงกับกล่าวคาดเดาออกมา

“เรื่องนี้เกรงว่าคงไม่ง่ายดายนัก คนที่ดำรงอยู่ในสถานะเช่นนี้ ต่อให้มีศัตรูเกรงว่าศัตรูคงถูกบดขยี้แน่นอน” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า กล่าวว่า “สามารถทำให้ลูกหลานจากเหนือเก้าแดนลงมาได้ คนที่มีกำลังความสามารถเช่นนี้ในครอบครองต่อให้ใจแดนที่สิบไม่เกินกว่าสิบคน อีกทั้งเป็นมาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ยิ่งจนถึงปัจจุบัน สำหรับคนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งน้อยลงไปใหญ่ เกรงว่าอาศัยห้านิ้วก็สามารถนับได้แล้ว”

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลบเลี่ยงศัตรู แล้วเป็นเพราะสาเหตุอะไรกันเล่า?” ปู้เหลียนเซียงถึงกับตกใจยิ่งนัก นางสามารถจินตนาการได้ว่าปฐมบรรพบุรุษของตนนั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก แต่นึกไม่ถึงว่าจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้

“เรื่องนี้พูดยาก บางทีเหตุผลที่แท้จริงคงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ อาศัยความเห็นส่วนตัวอาจจะเป็นการหลบภัยจากสวรรค์ พื้นที่ลึกลับตระกูลปู้นั้นหาใช่ปฐมบรรพบุรุษพวกเจ้าสามารถสร้างขึ้นมาได้ น่าจะตกทอดมาจากยุคดึกดำบรรพ์มาก เป็นการเกิดขึ้นจากฟ้าดินตามธรรมชาติ พื้นที่วิเศษที่อยู่ในระดับชั้นสามารถหลบเลี่ยงภัยจากสวรรค์ได้เช่นนี้ หากอยู่ในแดนที่สิบรับรองว่าแย่งกันอุตลุดแน่นอน จะอย่างไรเสียหากมีภัยมาถึงตัวลูกหลานก็มีสถานที่ที่จะหลบภัยได้…”

“…ในเก้าแดนเกรงว่าคงมีน้อยคนที่รู้จักของสิ่งนี้ ต่อให้เป็นราชันเซียนที่รู้ความลับเรื่องนี้ก็ไม่อยู่ในเก้าแดนอีกแล้ว ขึ้นไปอยู่บนนั้นนานแล้ว ดังนั้น ในเก้าแดนนี้คนอื่นที่คิดจะแย่งชิงพื้นที่ลึกลับแห่งนี้เป็นอะไรที่ยากมาก เกรงว่าครั้งนั้นอเวจีคงคิดอยากได้พื้นที่ลึกลับนี้มาก่อน” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยความลังเล

ปู้เหลียนเซียงพยักหน้าเบาๆ ครั้งนั้นหลังจากที่อเวจีทำลายล้างแคว้นโบราณจุงโจวแล้ว เรียกได้ว่าถึงขั้นขุดลึกลงไปใต้พื้นดินสามฟุต คงไม่เพียงแค่ต้องการค้นหาของวิเศษของแคว้นโบราณจุงโจวของพวกเขาเท่านั้นกระมัง

“เรื่องที่ราชันเซียนสามารถขึ้นไปบนแดนที่สิบได้ข้าก็รู้ ขอเพียงราชันเซียนสืบทอดชะตาฟ้าแล้ว รอจนกระทั่งโอกาสสุกงอมแล้วจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงเส้นทางเส้นนี้ไปได้ ต้องบุกฝ่าขึ้นไปบนแดนที่สิบ แต่ เพราะเหตุใดนับแต่อดีตถึงปัจจุบันผู้ที่ลงมาจากแดนที่สิบถึงได้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นหละ? แดนที่สิบเป็นที่ที่เหล่าเทพและราชันเซียนอาศัยอยู่ ระดับปราศจากผู้ต่อกรมีอยู่จำนวนมาก เพราะอะไรคนที่ลงมาได้จึงมีน้อยคนนักนะ?” ปู้เหลียนเซียงอดที่จะสงสัยไม่ได้

หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “เนื่องจากค่าตอบแทนที่สาหัสสากรรจ์มาก อีกทั้งต่อให้มีปัญญาที่จะลงมาได้ก็ต้องแลกด้วยค่าตอบแทนที่สาหัสมาก ความจริงแล้ว นับแต่อดีตถึงปัจจุบัน ผู้ที่สามารถอาศัยกำลังของตนลงมาจากแดนที่สิบมีไม่เกินสิบคน อีกทั้งพวกเขาหากคิดจะลงมาล่ะก็จะต้องแลกมาด้วยค่าตอบแทนที่สาหัสสากรรจ์มาก ยกตัวอย่างปฐมบรรพบุรุษของเจ้า เขามีความแข็งแกร่งเพียงพอใช่หรือไม่ การที่เขาให้ตระกูลปู้พวกเจ้าลงมาจากข้างบน เกรงว่าค่าตอบแทนที่ต้องแลกไปนั้นยากที่เจ้าจะจินตนาการได้ และไม่เพียงแค่ตัวเขาเองต้องดับสูญเท่านั้น!”

“พูดแบบนี้แสดงว่าปฐมบรรพบุรุษของพวกเราได้เสียชีวิตด้วยเรื่องนี้ไปแล้ว” ปู้เหลียนเซียงกล่าวด้วยความตระหนกยิ่ง

“จะพูดแบบนี้ก็ได้” หลี่ชิเย่พยักหน้าและกล่าวว่า “เนื่องเพราะค่าตอบแทนที่สูงมากนั่นเอง ต่อให้มีกำลังความสามารถจริงก็ไม่มีใครยอมแลก มันเปรียบเหมือนเจ้าเป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่ง มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย อยู่ๆ เกิดอยากจะไปเป็นขอทาน อีกทั้งอาจจะต้องสูญเสียแขนขาเพราะการนี้ กระทั่งเสียชีวิตด้วย หากเป็นเจ้าคิดว่าจะไปทำเช่นนั้นมั้ย?”

ปู้เหลียนเซียงถึงกับตะลึงงันเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ เป็นความจริงที่ไม่มีใครยินยอมไปทำเรื่องเช่นนี้ แต่ว่า ปฐมบรรพบุรุษของพวกเขากลับทำแล้ว ด้วยการส่งลูกหลานตระกูลปู้ลงมา สำหรับเหตุผลนั้นไม่อาจรู้ได้ แต่ ปฐมบรรพบุรุษพวกเขากลับแลกมาด้วยค่าตอบแทนที่สาหัสมาก

“เกรงว่าลูกหลานคงผิดต่อความคาดหวังของปฐมบรรพบุรุษเสียแล้ว” ปู้เหลียนเซียงทอดถอนใจออกมาเบาๆ ปฐมบรรพบุรุษของพวกเขาแลกด้วยค่าตอบแทนมหาศาลส่งตัวพวกเขาลงมาที่เก้าแดน แต่ว่า ท้ายที่สุดตระกูลปู้ของพวกเขายังคงนำมาซึ่งภัยถูกล้างตระกูล

ครั้งนั้น ตระกูลปู้ของพวกเขาเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับอเวจี นับแต่นาทีนั้นชะตาของตระกูลปู้ก็ได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว

“เรื่องบางเรื่องใช่ว่าคนรุ่นก่อนสามารถบงการได้อยู่แล้ว แม้ว่าคนรุ่นก่อนจะคาดหวังต่อคนรุ่นหลังอย่างไร แต่จะอย่างไรเสียคนรุ่นหลังย่อมจะมีผู้ที่เนรคุณ” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ถ้าหากลูกหลานทุกรุ่นล้วนแล้วแต่มีความสามารถ เช่นนั้นแล้ว โลกนี้ก็จะไม่มีสายสำนักราชันเซียนที่ตกต่ำและล้มครืนลง ถ้าหากลูกหลานทุกยุคทุกสมัยล้วนแล้วแต่เป็นคนมีความสามารถ เช่นนั้นแล้วสำนักขนาดเล็กอื่นๆ จะพลิกตัวขึ้นมาได้อย่างไร?”

เมื่อปู้เหลียนเซียงได้ยินคำกล่าวลักษณะเช่นนี้แล้วได้แต่พยักหน้า บอกได้แต่เพียงว่านี่คือสิ่งเดียวที่สามารถปลอบประโลมได้แล้ว