ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1758

ตอนที่ 1758 ของล้ำค่าในหอราชัน
เวลานี้ เถ้าแก่ร้านเฒ่านำพาหลี่ชิเย่เดินชมและประเมินค่าสินค้าภายในร้าน หลี่ชิเย่เพียงมองดูสินค้าที่อยู่ภายในร้านด้วยท่าทีเรียบเฉยเท่านั้นเอง

พวกของสือโส่ว เสิ่นเสี่ยวซันต่างเดินตามหลี่ชิเย่อยู่ด้านหลัง เวลานี้ พวกเขาต่างมีความระมัดระวังตัวขึ้นมา หากไม่ทันระวังเกิดเผลอทำให้สินค้าที่มีมูลค่าหลายสิบล้านต้องเสียหายไปชิ้นสองชิ้น นั่นหมายถึงเอาสำนักต้นไม้เหล็กขายไปยังไม่พอที่จะชดใช้ให้เขา

สำหรับเฮ่อเฉินที่ก่อนหน้าตื่นตระหนกจนเหงื่อเย็นไหลโทรมกายในเวลานี้ ยิ่งเดินชิดเข้ามาอย่างระมัดระวัง กระทั่งเดินเขย่งเท้า เรียกได้ว่าระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้

เวลานี้ ต่อให้เขาใจกล้าเพียงใดก็ตาม ก็ไม่กล้าไปจับต้องลูบคลำสิ่งของที่ถูกโยนทิ้งเอาไว้ตามพื้น หรือวางอยู่บนโต๊ะอีกต่อไป หากเป็นของล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้ ต่อให้ขายสำนักต้นไม้เหล็กไปก็ไม่พอที่จะชดใช้

“ท่าน ลองดูหินแดงชาดก้อนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” เถ้าแก่ร้านเฒ่าที่พาเดินชมและประเมินค่าสินค้าภายในร้านจะนำสิ่งของออกมาเป็นระยะๆ ซึ่งสิ่งของเหล่านี้จะถูกวางบนโต๊ะไปอย่างนั้นหรือทิ้งขว้างอยู่ตามพื้นทั้งสิ้น

อีกทั้งสินค้าจำนวนไม่น้อยที่อยู่ภายในร้านหากไม่เต็มไปด้วยฝุ่นก็คือเต็มไปด้วยใยแมงมุม ถ้าหากไม่เป็นเพราะคำพูดก่อนหน้านั้นของหลี่ชิเย่ล่ะก็ ยากจะทำให้ผู้คนเชื่อว่าของที่อยู่ภายในร้านจะล้ำค่าถึงเพียงนั้น และมีราคาได้ขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม ใช่ว่าเถ้าแก่ร้านเฒ่าจะหยิบเอาของสัพเพเหระมาให้หลี่ชิเย่ได้ชื่นชม ที่เขานำมาให้ชมล้วนแล้วแต่เป็นของล้ำค่าทั้งสิ้น

แต่ว่า ของล้ำค่าที่มีมานับแต่โบราณกาลที่ผ่านมา มีสิ่งใดที่หลี่ชิเย่ไม่เคยพบเห็นมาเล่า ต่อให้เป็นสิ่งของล้ำค่าที่เถ้าแก่ร้านเฒ่าตั้งใจคัดเอามาเป็นพิเศษเพื่อให้หลี่ชิเย่ได้ชมและประเมินค่านั้น หลี่ชิเย่เพียงยิ้มไปตามอารมณ์ หรือติชมตามอารมณ์ไปสองสามคำเท่านั้น

เมื่อเถ้าแก่ร้านเฒ่าหยิบเอาหินแดงชาดก้อนนี้ออกมาให้หลี่ชิเย่ประเมินค่านั้น หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ นิดหนึ่งเท่านั้น และกล่าวว่า “หินแดงชาดที่ได้มาจากสายแร่ศักดิ์สิทธิ์ที่ทิ้งร้างแม้จะล้ำค่า แต่หากเปรียบเทียบกับหินเนตรปีศาจล่ะก็ เรียกว่าห่างชั้นกันมากทีเดียว”

สำหรับสินค้าที่เถ้าแก่ร้านเฒ่านำออกมานั้น บางชิ้นหลี่ชิเย่กระทั่งขี้คร้านแม้แต่จะวิจารณ์สักคำสองคำ เพียงมองไปทีหนึ่งเท่านั้น ก็เพียงพอทำให้เถ้าแก่ร้านเฒ่ารู้ว่าไม่เข้าตาของหลี่ชิเย่

“ท่อนไม้แก่ท่อนนี้เป็นไงบ้าง” เถ้าแก่ร้านเฒ่าหยิบเอาท่อนไม้เก่าแก่สีดำออกมาท่อนหนึ่ง แข็งดั่งเหล็ก บนท่อนไม้นั้นมีรูที่ถูกหนอนเจาะเอาไว้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่หลายรู

“แค่ไม้เสียงมู่แก่เท่านั้นเอง จอมราชันและเซียนหวางจำนวนไม่น้อยนิยมนำมาทำเป็นเก้าอี้ แต่ว่าไม้เสียงมู่แก่ค่าของมันอยู่ที่รูหนอนเจาะ เพราะมันเป็นเจาะของไหมหงส์ มีราคาที่แน่นอน ท่อ นไม้เสียงมู่ท่อนนี้ของเจ้ามีรูหนอนเจาะแค่ไม่กี่รูเท่านั้น ก็แค่งั้นๆ แหละ” หลี่ชิเย่แค่มองดูทีหนึ่งแล้วก็วิจารณ์ออกมาตามอารมณ์เท่านั้น

เถ้าแก่ร้านเฒ่านำเอาสินค้าบางส่วนให้หลี่ชิเย่ได้ประเมินราคาและวิจารณ์ ปรากฎว่าสินค้าส่วนใหญ่ได้ไม่ได้รับคำวิจารณ์แม้แต่คำเดียว มีส่วนน้อยที่หลี่ชิเย่เพียงวิจารณ์ไม่กี่คำเท่านั้นเอง

แต่ว่า ด้วยคำวิจารณ์เพียงไม่กี่คำก็ทำให้พวกของสือโส่วได้ฟังด้วยความหวาดระแวง สายแร่ศักดิ์สิทธิ์อะไร หรือหนอนไหมหงส์อะไรนั่น ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด สำหรับพวกเขาแล้วสิ่งของเหล่านี้ล้วนแล้วแต่อยู่ในตำนานเท่านั้น

ขณะที่เวลานี้ สิ่งที่อยู่ในตำนานกลับอยู่ใกล้พวกเขาเหลือเกิน อยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น แล้วจะไม่ให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวด้วยความระแวงได้อย่างไร พวกเขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ร้านค้าที่เสมือนหนึ่งเป็นที่เก็บขยะกลับมีของล้ำค่ามากมาย มันเป็นสิ่งที่ทำผู้คนไม่อยากจะเชื่อเลย

อย่างไรก็ตาม สำหรับสิ่งของที่ล้ำค่าจนพวกสือโส่วไม่สามารถจินตนาการได้ หลี่ชิเย่กลับมีคำวิจารณ์เพียงไม่กี่คำเท่านั้น กระทั่งของล้ำค่าบางชิ้นเขาไม่สนใจจะมองสักครั้งด้วยซ้ำ

ของล้ำค่าที่อยู่ภายในร้านสร้างความหวาดกลัวด้วยความหวาดระแวงมากพออยู่แล้ว ขณะที่ท่าทีของหลี่ชิเย่ายิ่งทำให้พวกเขาต้องอ้าปากค้าง ของล้ำค่าเหล่านี้ชาตินี้พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้สัมผัส หลี่ชิเย่ในเวลานี้กลับไม่อยากแม้แต่จะมองดูสักครั้งหนึ่ง กระทั่งดูเหมือนเป็นของไร้ค่า ช่างเป็นความอหังการเพียงใด เป็นความรู้ประสบการเช่นใด พวกเขาดิ้นรนชั่วชีวิตก็ไม่สามารถเอื้อมไปได้ถึง

เวลานี้ ภายในใจของสือโส่วรู้สึกหวั่นไหวยิ่งนัก นาทีนี้เขาต้องเลื่อมใสในความมีสติปัญญาของศิษย์พี่ของตนอย่างแท้จริง มิน่าเล่าศิษย์พี่ของเขาจึงได้เอาอกเอาใจหลี่ชิเย่ทั้งที่เป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งถึงเพียงนี้ ด้วยสุดยอดความรู้ความสามารถของเขา ไม่ว่าจะไปอยู่ที่สำนักใดก็ตาม ก็ต้องถูกยกย่องให้เป็นของล้ำค่า

เดิมทีเฮ่อเฉินไม่สบอารมณ์กับหลี่ชิเย่มาโดยตลอด และไม่มีความรู้สึกที่ดีกับหลี่ชิเย่ตลอดมา แต่ว่า เวลานี้เขาต้องอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน จ้องมองดูหลี่ชิเย่เหมือนเห็นปีศาจตนหนึ่งอย่างนั้น

เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่า เฉกเช่นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาอย่างหลี่ชิเย่ อายุอานามก็ไม่เห็นว่าจะแก่กว่าตนสักเท่าไร แต่ว่าเปี่ยมด้วยความรู้ ทำให้เขาแทบไม่กล้าไปจินตนาการ ในเวลานี้เขาถึงกับอยากเชื่อว่าหลี่ชิเย่นั้นเป็นปีศาจ เขาอยากจะเปิดสมองของหลี่ชิเย่ออกมาดู ว่าภายในสมองมีสิ่งใดที่แตกต่างจากคนทั่วไป ถึงได้มีความรู้เช่นนี้ได้

ปรกติแล้ว เฮ่อเฉินมีความภูมิใจในพรสวรรค์ของตนอยู่สามส่วน เขามั่นใจตัวเองว่าเป็นคนไม่โง่ และเรียนรู้อะไรต่างๆ ได้รวดเร็ว และรู้อะไรต่างๆ อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่ว่า มาวันนี้เมื่อเทียบกับหลี่ชิเย่ที่เป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เขารู้สึกละอายตัวเอง ถ้าหากความรู้ของหลี่ชิเย่เปรียบเหมือนมหาสมุทรล่ะก็ ความรู้ของเขาเทียบไม่ได้แม้แต่แอ่งน้ำเล็กๆ ยังไม่ปาน

สำหรับความรู้ที่ปราศจากผู้เทียบเทียมของหลี่ชิเย่นั้น มีเพียงเสิ่นเสี่ยวซันที่ไม่รู้สึกหวั่นไหวอีกแล้ว ขณะที่หลี่ชิเย่ประเมินสินค้าที่อยู่ในมือของเถ้าแก่ร้านเฒ่าด้วยท่าทีที่เอ้อระเหยไม่สะทกสะท้านนั้น ท่าทีของหลี่ชิเย่ที่เหมือนมีอยู่ในใจแล้วนั้น ในสายตาของเสิ่นเสี่ยวซันมันช่างเป็นอะไรที่ดึงดูดใจผู้คนเหลือเกิน ช่างเป็นเสน่ห์ที่ปราศจากที่สิ้นสุด คู่สายตาของนางขณะมองไปที่ตัวเขาถึงกับดูสว่างเป็นประกายขึ้นมา

พริบตาเดียวนี้ เสิ่นเสี่ยวซันรู้สึกว่าในโลกหล้าไม่มีสิ่งใดมีเสน่ห์มากไปกว่าผู้ชายที่มีความรู้เต็มเปี่ยม ไม่มีอะไรที่จะมีเสน่ห์มากไปกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอีกแล้ว

สำหรับสินค้าของเถ้าแก่ร้านเฒ่าล้วนแล้วแต่ไม่เป็นที่สนใจของหลี่ชิเย่มากมายนัก พวกเขาติดตามเถ้าแก่ร้านเฒ่าเดินไปเรื่อยจนท้ายที่สุด ได้มาหยุดลงตรงหน้าตู้ใบหนึ่ง มองดูสิ่งของที่จัดวางอยู่ภายในตู้ใบนั้น