ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1789

ตอนที่ 1789 หนึ่งเกาทัณฑ์สังหารหนึ่งเทพ
หลังจากที่ราชันเซียนตี้อิเจี้ยนขึ้นมาอยู่ในแดนที่สิบแล้ว เขาได้กลับมาฝึกเคล็ดวิชาเกาทัณฑ์อีกครั้ง เนื่องจากเขาชื่นชอบในเคล็ดวิชาเกาทัณฑ์เป็นอันมาก กล่าวสำหรับเขาแล้ว เคล็ดวิชาเกาทัณฑ์เป็นสิ่งที่มุ่งมาดปรารถนาภายในใจของเขาเสมอมา

เพียงแต่ในขั้นตอนระหว่างการบรรลุเป็นราชันเซียนนั้น ด้วยเหตุผลต่างนานา ทำให้เขาละทิ้งการอาศัยวิชาเกาทัณฑ์มาสืบทอดชะตาฟ้าเท่านั้นเอง

ขณะที่อยู่ในแดนสิบนั้นราชันเซียนตี้อิเจี้ยนได้หวนกลับมาเริ่มต้นฝึกวิชาเกาทัณฑ์ใหม่ เขาฝึกอย่างหนักมายุคแล้วยุคเล่า สุดท้าย จึงทำให้วิชาเกาทัณฑ์ของเขาก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด

ขณะที่เขาได้อาศัยเกาทัณฑ์เพียงดอกเดียว จากท้องฟ้าที่พราวพร่างด้วยดวงดาวซึ่งห่างไกลถึงหนึ่งล้านล้านลี้ ยิงไปสังหารเทพกำแหงนั้น นับว่าไม่เสียทีสมญาราชันเซียนตี้อิเจี้ยน เขาคือผู้ดำรงอยู่ในฐานะยากจะหาผู้ใดเทียมในหล้าอย่างแท้จริง ในด้านวิชาเกาทัณฑ์นั้น เขาเป็นผู้ยืนอยู่เหนือสุดยอดที่ไม่มีใครก้าวล้ำเขาได้

แม้ว่าราชันเซียนตี้อิเจี้ยนอาศัยเกาทัณฑ์เพียงดอกเดียวยิงสังหารเทพกำแหงไปได้ แต่จากการที่เขาผงาดปรากฎตัวออกมาเช่นนี้ได้นำมาซึ่งสวรรค์ลงทัณฑ์ ต่อให้ราชันเซียนตี้อิเจี้ยนมีวิชาเกาทัณฑ์ที่ยอดเยี่ยมปานใดก็ตาม แต่ว่า ยังคงไม่สามารถยืนหยัดรับมือภายใต้สวรรค์ลงทัณฑ์ได้ ท้ายที่สุด เขาก็ต้องตายอนาถภายใต้สวรรค์ลงทัณฑ์จนได้

จากการที่ราชันเซียนตี้อิเจี้ยนต้องตายอนาถ เทพกำแหงถูกยิงสังหาร ขณะที่พื้นที่ที่อยู่ตรงหน้าผืนนี้ได้กลายเป็นพื้นที่ที่เงียบสงัดปราศจากเสียงใดๆ ทั้งสิ้นนับแต่นั้นมา และกลายเป็นพื้นที่มรณะ

พวกของเสิ่นเสี่ยวซันต่างรู้สึกหวั่นไหวสุดเปรียบเปรย เมื่อได้ฟังนิทานที่หลี่ชิเย่เล่าเจื้อยแจ้วออกมา ราชันเซียนองค์หนึ่งที่อยู่ห่างไกลถึงหนึ่งล้านล้านลี้ อาศัยเกาทัณฑ์เพียงดอกหนึ่งยิงสังหารจอมเทพ มันช่างเป็นเรื่องที่น่าสะเทือนหวั่นไหวเพียงใด

แม้ว่าพวกเขาไม่สามารถมองเห็นการต่อสู้ที่สะเทือนหวั่นไหวตลอดกาล แต่ว่าพวกเขาสามารถจินตนาการได้ สามารถจินตนาการได้ว่าภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้นมันสะเทือนหวั่นไหวเช่นใด เกรงว่าคงสะเทือนหวั่นไหวไปทั่วทั้งสิบสามทวีป กระทั่งมีความเป็นไปได้ที่สะเทือนหวั่นไหวถึงบรรดาจอมราชันและเซียนหวังที่ปลีกตัวออกจากโลกภายนอกทั้งหมด!

“จอมเทพที่มีตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวงนะเนี่ย” หลังจากผ่านไปนานมาก เมื่อเถี่ยซู่องได้สติกลับมาถึงกับตระหนกจนหน้าถอดสี และพึมพำออกมา

แม้ว่าเทพกำแหงจะไม่ใช่ระดับเทพโบราณ แต่ว่าเขาหาใช่จอมเทพธรรมดา เขาคือจอมเทพที่มีดวงตราสัญลักษณ์ถึงสิบเอ็ดดวง กล่าวได้ว่า จอมเทพที่มีดวงตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวงเท่ากับได้ยืนอยู่จุดสูงสุดของจอมเทพแล้ว

แต่ทว่า แม้ว่าเทพกำแหงจะมีตราสัญลักษณ์สิบเอ็ดดวง แต่ในที่สุดยังคงถูกราชันเซียนตี้อิเจี้ยนที่ยืนอยู่ห่างไกลถึงหนึ่งล้านล้านลี้ยิงสังหารด้วยเกาทัณฑ์เพียงดอกเดียวเท่านั้น ช่างเป็นเกาทัณฑ์หนึ่งดอกที่น่ากลัวเพียงใด เป็นเกาทัณฑ์หนึ่งดอกที่ปราศจากผู้ต่อกร ความน่ากลัวของเกาทัณฑ์ดอกนี้เรียกได้ว่าสร้างความสะเทือนในอดีตจนถึงปัจจุบัน

“ถูกต้อง เกาทัณฑ์ดอกนี้เรียกได้ว่าสะเทือนอดีตถึงปัจจุบันได้โดยแท้จริง ยุคหลังนี้เกรงว่าคงยากจะมีใครสามารถยิงเกาทัณฑ์ที่ปราศจากผู้ต่อกรตลอดกาลเช่นนี้ได้อีกแล้ว” หลี่ชิเย่รู้ว่าพวกของเถี่ยซู่องกำลังคิดอะไรอยู่ พยักหน้าและกล่าวขึ้นมา

“หนึ่งเกาทัณฑ์สังหารจอมเทพ” พวกเสิ่นเสี่ยวซันที่เป็นระดับผู้เยาว์ยิ่งไม่สามารถจินตนาการได้อยู่แล้ว ในใจของพวกเขาจอมเทพอยู่ในฐานะที่สูงส่งมาก เป็นผู้ที่ปราศจากผู้ต่อกรในหล้า แต่ท้ายที่สุดยังคงถูกราชันเซียนตี้อิเจี้ยนยิงจนเสียชีวิต

ซึ่งสามารถจินตนาการได้ว่า ราชันเซียนที่มาจากเก้าแดนนั้นมีความแข็งแกร่งเช่นใด มีความน่ากลัวอย่างใด แต่ เมื่อนึกดูให้ละเอียดรอบคอบแล้ว ที่น่ากลัวที่สุดหาใช่เทพโบราณ และไม่ใช่ราชันเซียน แต่เป็นสวรรค์ลงทัณฑ์!

“เอาหละ พวกเราเดินดูต่อไปเรื่อยๆ เถอะ” ขณะที่พวกของเสิ่นเสี่ยวซันกำลังงงงันอยู่นั้น หลี่ชิเย่ได้พูดขึ้นและเดินหน้าต่อไป เมื่อพวกของเสิ่นเสี่ยวซันได้สติกลับมาแล้วจึงรีบตามขึ้นไปให้ทัน

ขณะที่พวกของเสิ่นเสี่ยวซันติดตามหลี่ชิเย่เดินอยู่ในแดนอาถรรพ์เทพกำแหงอยู่นั้น พวกเขาพบว่ามีหมอกควันจางๆ ล้อมรอบตัวของพวกเขาอยู่ เป็นหมอกควันสีดำที่ไม่จางหายแลดูคล้ายดั่งหมอกควันมารอย่างนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกซู่ในใจ

ที่ทำให้พวกของเสิ่นเสี่ยวซันต้องรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นในใจก็คือ ขณะที่หมอกควันก้อนนี้ที่ล้อมรอบอยู่ข้างกายและไปเกาะอยู่บนผิวหนังของพวกเขา ทำให้รู้สึกเจ็บเหมือนมีอะไรมาทิ่งแทง กระทั่งบังเกิดเสียงดัง “จี๊ด จี๊ด จี๊ด” ขึ้นมา และเนื้อหนังเริ่มเกิดการเหี่ยวแห้งขึ้นมา

สิ่งนี้ได้สร้างความตระหนกให้กับพวกของเสิ่นเสี่ยวซันรีบเร่งขับเคลื่อนเคล็ดวิชา และกลิ่นอายขมุกขมัวมาคุ้มกาย เสริมด้วยพลังลมปราณ เพื่อต่อต้านการกัดกร่อนของหมอกควันสีดำ

“นี่คืออะไร?” สีหน้าของเสิ่นเสี่ยวซันแปรเปลี่ยนไป ดูจะให้ความระวังต่อหมอกดำลักษณะเช่นนี้

“เป็นคำสาปรึ?” เฮ่อเฉินเองก๊อกสั่นขวัญแขวนเช่นกัน จะอย่างไรเสียที่ตรงนี้เคยมีจอมเทพกลืนฟ้ากลืนดินอยู่ที่ตรงนี้ ทำให้สถานที่ตรงนี้กลายเป็นที่ร้าง กลายเป็นที่ที่เงียบสงัดปราศจากเสียงใดๆ การเดินเหินอยู่ในสถานที่เช่นนี้แล้วบอกว่าไม่รู้สึกกังวลคือเรื่องโกหกทั้งสิ้น

“คำสาปจากที่ไหนกัน” หลี่ชิเย่ส่ายหน้า ยิ้มและกล่าวว่า “นี่คือกลิ่นอายการฆ่าฟันของราชันเซียนตี้อิเจี้ยนกับความเคียดแค้นของเทพกำแหง เพียงแต่พันล้านปีที่ผ่านไป มันได้หลอมรวมเข้าด้วยกันแล้ว ดังนั้น การก้าวเดินอยู่ในพื้นที่แห่งนี้จึงต้องถูกกัดกร่อนจากสิ่งนี้”

พวกของเสิ่นเสี่ยวซันยิ่งรู้สึกกลัวด้วยความหวาดระแวง เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ กลิ่นอายการสังหารของราชันเซียนตี้อิเจี้ยนช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวอะไรปานนั้น แม้จะเป็นเพียงกลิ่นอายสังหารก็เพียงพอที่จะทำลายสำนักได้สำนักหนึ่ง ส่วนความอาฆาตเคียดแค้นของเทพกำแหงก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งเช่นกัน ความสิ้นหวังและความไม่เต็มใจก่อนที่เทพกำแหงจะตาย ความอาฆาตเคียดแค้นสายนี้ย่อมสามารถสั่นคลอนต่อเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินได้อย่างปแน่นอน

“วางใจเถอะ ตรงนี้แค่ริมขอบเท่านั้นเอง อีกอย่างมันได้ผ่านการชำระล้างด้วยกาลเวลาที่เนิ่นนานมาก พลังอำนาจของหมอกดำกลุ่มนี้มีความอ่อนแอลงมากแล้ว ส่งผลกระทบต่อพวกเจ้าน้อยมาก เว้นแต่พวกเจ้าคิดจะเข้าไปส่วนที่ลึกกว่านี้” หลี่ชิเย่เพียงยิ้มกล่าวสำหรับความรู้สึกกังวลใจของพวกเสิ่นเสี่ยวซัน

พวกของเสิ่นเสี่ยวซันจึงได้โล่งอกไปเปราะหนึ่ง เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่ แม้ว่าพวกเขาต่างก็เป็นผู้บำเพ็ญตน กระทั่งเถี่ยซู่องยังก้าวไปถึงระดับราชาสัจธรรม แต่ว่า หลี่ชิเย่ที่เป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดากลับมีฐานะที่สูงส่งภายในใจของพวกเขา ในสายตาของพวกเขามองว่าไม่มีอะไรที่หลี่ชิเย่ทำไม่ได้ ไม่มีอะไรทีหลี่ชิเย่ไม่รู้

แม้ว่าหลี่ชิเย่จะเป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง หมอกดำกลับส่งผลกระทบน้อยกว่าพวกของเสิ่นเสี่ยวซันมากทีเดียว ขณะเดินอยู่ในแดนอาถรรพ์เทพกำแหง