ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1864

ครั้นธิดาราชันฉีหลินได้ยินคำพูดเช่นนี้ของอู่ฟ่งหยิ่งแล้วถึงกับทำอะไรไม่ถูก ความพาลของอู่ฟ่งหยิ่งใช่ว่านางจะเพิ่งเคยประสบพบเจอเป็นครั้งแรก ความพาลของนางเป็นที่ขึ้นชื่อลือชาในชิงโจวอยู่แล้ว

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้นเอง ไม่ให้ความสนใจต่อนาง หันหลังเดินจากไป

แต่ทว่า อู่ฟ่งหยิ่งกลับไม่ยอมเลิกราแต่โดยดี ร้องเสียงดังออกไปว่า “ไอ้หนูบ้า รีบบอกมาไวๆ เจ้าสิ่งนั้นมันเป็นอะไรกันแน่?”

หลี่ชิเย่ขี้คร้านจะไปสนใจนาง แต่อู่ฟ่งหยิ่งกลับตามตอแยไม่เลิก มองเห็นสองคนที่คนหนึ่งหนีคนหนึ่งไล่ตาม ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างไม่กล้าตามเข้าไป ทั้งสองคนต่างก็เป็นผู้ที่พวกเขาไปยุ่งเกี่ยวด้วยไม่ได้

ระหว่างที่หลี่ชิเย่มุ่งหน้ากลับที่พักนั้น อู่ฟ่งหยิ่งไม่ยอมเลิกรา ตามทันหลี่ชิเย่ได้อย่างรวดเร็วและเดินตีคู่ไปกับหลี่ชิเย่ กล่าวว่า “ทางที่ดีเจ้าบอกข้ามาแต่โดยดีจะดีกว่า สิ่งที่อยู่ภายในลัคนาคืออะไรกันแน่ ไม่งั้นล่ะก็ ระวังข้าจะอัดเจ้าจนน่วม” กล่าวพลางท่าทางเหมือนคันไม้คันมืออยากลองเต็มทีแล้ว ท่าทางที่หยาบคายเช่นนั้น นับว่าเสียทีที่นางเกิดมาด้วยรูปโฉมที่สวยหยาดเยิ้มขนาดนั้น

“เจ้าเมืองอู่ มีอะไรสามารถขอคำชี้แนะจากคุณชายดีๆ ก็ได้ อย่าใจร้อน” ธิดาราชันฉีหลิน รีบกล่าวเตือนอู่ฟ่งหยิ่งว่า “เรื่องแบบนี้ต้องมีความอดทน ข้าเชื่อว่าขอเพียงเจ้าเมืองยินดีขอคำชี้แนะอย่างจริงใจ จะต้องได้ผลอย่างแน่นอน”

แม้ว่าอู่ฟ่งหยิ่งจะมีความแข็งแกร่งยิ่งนัก และมีชื่อเสียงในชิงโจว แต่ว่าภายในใจของธิดาราชันฉีหลินรู้อย่างชัดเจนว่า ต่อให้อู่ฟ่งหยิ่งแข็งแกร่งมากไปกว่านี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่ชิเย่แล้วก็ดูเปราะบางไม่สามารถรับมือได้เลย

การที่ธิดาราชันฉีหลินต้องกล่าวเตือนอู่ฟ่งหยิ่งเช่นนี้ก็เพื่ออู่ฟ่งหยิ่ง จะอย่างไรเสียความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองถือว่าไม่เลวนัก และหลงเฉินกับตระกูลราชันฉีหลินก็มีการไปมาหาสู่กัน

ภายในลัคนาของเจ้าต้องมีอะไรบางอย่างอยู่ รีบบอกมาเร็วไว” อู่ฟ่งหยิ่งยังไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจ จ้องเขม็งกล่าวกับหลี่ชิเย่

“สายตานับว่าใช้ได้” หลี่ชิเย่มองดูอู่ฟ่งหยิ่งทีหนึ่งและกล่าวท่าทีเฉยเมยว่า “ทำไมข้าจะต้องบอกเจ้า อีกอย่าง เป็นผู้หญิงต้องอ่อนโยนสักหน่อย หยาบคายเช่นเจ้าระวังจะแต่งไม่ออก”

“เจ้า…” อู่ฟ่งหยิ่งถูกหลี่ชิเย่ยั่วโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ นางจ้องหน้าด้วยความโกรธ “ไอ้หนูบ้า อย่ายกยอตัวเองหน่อยเลย ทำไมข้าจะต้องแต่งกับผู้ชายงี่เง่าอย่างพวกเจ้า ผู้ชายงี่เง่าอย่างพวกเจ้ามีอะไรดี! ข้าเทียบกับผู้ชายงี่เง่ามีแต่เก่งกว่าไม่มีด้อยกว่าอยู่แล้ว!”

“ผู้ชายก็ไม่ได้มีอะไรดีหรอกนะ” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหยว่า “แต่ว่า หากไม่มีผู้ชายแล้วผู้หญิงมาจากไหนกัน หรือว่ากระโดดออกมาจากก้อนหินหรือไง? ดังนั้น ต่อให้เจ้าทำปากแข็งโหวกเหวกว่าไม่ต้องการผู้ชายงี่เง่า ในอนาคตเจ้ายังคงต้องการผู้ชายสักคนอยู่ดี”

“เจ้า…” อู่ฟ่งหยิ่งถึงกับอึดอัดจนพูดอะไรไม่ออกในเวลานี้

ส่วนธิดาราชันฉีหลินที่อยู่ด้านข้าง ได้ยินคำพดูดของพวกเขาแล้วอยากจะหัวเราะออกมา แต่ก็ไม่เหมาะที่จะหัวเราะ ได้แต่เก็บเอาไว้ภายในใจ

“เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะอัดเจ้าจนน่วม!” เมื่อปากพูดไม่ทันหลี่ชิเย่ สุดท้าย อู่ฟ่งหยิ่งส่งสายตาทั้งสองที่น่าเกรงขามออกมา กล่าวด้วยท่าทีที่โหดร้ายอำมหิต

“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า หากข้าต้องการสังหารเจ้า อาศัยนิ้วเพียงนิ้วเดียวก็สามารถสังหารเจ้าได้แล้ว!” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยออกมา

อู่ฟ่งหยิ่งแทบกระอักเป็นเลือดออกมา เมื่อได้ยินคำพูดที่อวดดีชองหลี่ชิเย่ นางไม่ยอมรับและกล่าวว่า “อย่าทำลำพองใจ เมื่อครู่ข้าไม่ได้มุ่งร้ายเท่านั้นเอง ไม่ได้ใช้เคล็ดวิชา มิฉะนั้นล่ะก็ไหนเลยที่เจ้าจะสยบข้าได้!”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้มุ่งร้าย ดังนั้นจึงได้ละเว้นชีวิตให้เจ้า ต่อให้เจ้าระวังตัว มีชุดของจอมราชันเซียนหวังอยู่บนตัว หากข้าจะสังหารเจ้าก็แค่อาศัยนิ้วมือนิ้วเดียวเท่านั้น” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเฉยเมย

“เจ้า…” อู่ฟ่งหยิ่งจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ แต่ นางกลับสามารถกล้ำกลืนความอัปยศนี้เอาไว้อย่างเหนือความคาดคิด และกล่าวว่า “ข้าจะไม่ถือสาหาความในเรื่องนี้กับเจ้า ขอเพียงเจ้าบอกข้าถึงสิ่งที่อยู่ภายในลัคนาแก่ข้า ข้าก็จะลืมเรื่องนี้ให้หมด!”

“เห็นท่าเจ้านี้น่าสนใจมากเลยนี่” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวออกมาตามอารมณ์

“ในลัคนาของเจ้าต้องมีอะไรแน่ ข้ามองเห็นเสาแห่งชีวิตของเจ้า ไม่เช่นนั้นล่ะก็เสาแห่งชีวิตไม่สามารถรองรับกับสายฟ้าแลบเช่นนี้ได้อยู่แล้ว บางทีถ้าเป็นจอมราชันเซียนหวังอาจพอมีโอกาสอยู่บ้าง!” อู่ฟ่งหยิ่งจ้องมองหลี่ชิเย่ฮึดฮัดด้วยความโกรธ ดูจากท่าทีของนางแล้วเหมือนต้องการลอกคราบหลี่ชิเย่จนสิ้นอย่างนั้น

คนอื่นอาจมองไม่ออกถึงความลี้ลับมหัศจรรย์ของหลี่ชิเย่ แต่ อู่ฟ่งหยิ่งกลับมองเห็นเส้นสนกลในอะไรบางอย่าง เพียงแต่อู่ฟ่งหยิ่งไม่สามารถรู้ละเอียดถึงความลี้ลับมหัศจรรย์ที่ซ่อนอยู่ภายในเท่านั้นเอง ดังนั้น นางจึงรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่อยู่ภายในลัคนาของหลี่ชิเย่เป็นอันมาก

“ทำไมข้าจะต้องบอกเจ้า” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “บอกเจ้าแล้วข้าจะได้ประโยชน์อะไร?”

อู่ฟ่งหยิ่งจ้องมองหลี่ชิเย่อย่างไม่ลดละ ตะโกนเสียงดังออกมาว่า “เจ้าต้องการอะไร? ขอเพียงเสนอราคาที่สมเหตุสมผล ข้าตกลงทั้งนั้น”

หลี่ชิเย่พินิจพิเคราะห์ตัวของอู่ฟ่งหยิ่งรอบหนึ่ง ในเวลานี้เองอู่ฟ่งหยิ่งได้จ้องเขม็งหลี่ชิเย่แล้วกล่าวว่า “นี่ เจ้าจ้องมองข้าด้วยสายตากรุ้มกริ่มเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าติดใจในความงามของข้านะ”

หลี่ชิเย่มองหน้านางด้วยท่าทีเอ้อระเหย และกล่าวว่า “ความงามพอจะมีอยู่หลายส่วน แต่หยาบเกินไป แค่แม่เสือตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่สิ เรียกว่าเป็นหญิงถึกจะเหมาะสมกว่า ประสาทหยาบเกินไป มีลักษณะของห้าใหญ่สามหนา(1)ไม่ตรงกับรสนิยมของข้า”

“เจ้า…” อู่ฟ่งหยิ่งจ้องมองหน้าหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ และกล่าวว่า “หลงตัวเองให้มันน้อยๆ หน่อย ไม่รู้จัดหัดดูตัวเองเสียบ้าง ข้ายังไม่มองเจ้าอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

“โชคดีที่เจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหยว่า “หากเจ้าเกิดถูกใจข้าขึ้นมาล่ะก็ มันคือภัยพิบัติแท้ๆ แต่หากว่าเป็นที่พอใจของแม่นางเมิ่งหยิง นั่นแหละเป็นการเสพสุขในความรักอย่างหนึ่ง แต่หากเป็นที่พึงพอใจของเจ้าล่ะก็แย่แล้ว นับว่าโชคร้ายโดยแท้! ข้าเชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนคาดหวังให้ได้รับความพึงพอใจจากเจ้าหรอกนะ”