ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1971

“สหายเก่า ท้ายที่สุดเจ้ายังคงห่างจากจุดสูงสุดก้าวหนึ่ง” บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยที่มองดูการสลับสับเปลี่ยนระหว่างความมืดกับความสว่าง และสุดท้ายแล้วความมืดได้แผ่ขยายเพิ่มขึ้น กล่าวขึ้นมาช้าๆ ว่า “หากเจ้าเป็นเจ้าที่อยู่ในขั้นสูงสุดในครั้งนั้น เจ้ายังคงยืนหยัดได้ เจ้าทนต่อความเจ็บปวดต่อไปได้ บางทีข้าอาจทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่วันนี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

“ขอเพียงมีประกายศักดิ์สิทธิ์สายหนึ่งไม่ดับสูญ ความมืดก็อย่าได้คิดจะครอบคลุมยุคสมัยได้เป็นนิรันดร์” แม้ว่าสู้ไม่ได้ นักปราชญ์ยังคงสงบนิ่ง ยังคงรักษาจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรเอาไว้มั่น ประกายศักดิ์สิทธิ์แต่ละสายกระตุ้นต่อสัญชาตญาณ มีเพียงสัญชาตญาณของเขาอยู่กับความสว่าง เขาจึงมีโอกาสไปต่อต้านกับความมืดดำที่บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยได้หว่านลงในใจของเขาได้

นาทีนี้ ทุกๆ กระบวนท่า ทุกๆ สัจธรรมทั้งหมดล้วนแล้วแต่เหนื่อยเปล่า ความพยายามในการต่อสู้สังหารล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์ นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างความสว่างและวัฎสงสารของความมืด มีเพียงรักษาจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรเอาไว้อย่างมั่นคง รักษาสัญชาตญาณให้ได้ จึงสามารถเอาชนะได้ มิฉะนั้นล่ะก็ ต่อให้กระบวนท่าลึกล้ำพิสดารยิ่งกว่า สัจธรรมปราศจากผู้ต่อกรมากเท่าไรก็ตาม หากไม่สามารถรักษาจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรเอาไว้มั่นคง รักษาสัญชาตญาณเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็อาจจะจมดิ่งลงท่ามกลางความมืด กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของความมืด เมื่อถึงตอนนั้น การต่อต้านทุกอย่างล้วนแล้วแต่เหนื่อยเปล่า

“แล้วมันอย่างไรหละ?” บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “บางที ข้าอาจไม่สามารถทำให้เจ้าสลายไปตามกาลเวลาโดยสิ้นเชิงได้อย่างแท้จริง บางทีอาจเป็นไปตามที่เจ้าพูดก็ได้ แม้มีประกายศักดิ์สิทธิ์เพียงสายเดียวที่ไม่ดับสูญ ความมืดก็ไม่สามารถครอบคลุมยุคสมัยนี้ได้นิรันดร์ แต่ อย่าลืมสิ เป็นข้ามิใช่หรือที่ผนึกความสว่างไว้ในส่วนลึกของยุคสมัยเอาไว้ตลอดกาล! ทำให้มันยากจะได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก…”

“…ต่อให้ข้าไม่สามารถทำให้เจ้าสูญสลายไปตามกาลเวลา แต่ ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับพวกเรามันก็เหนื่อยเปล่าแล้วหละ ยุคสมัยของพวกเราไม่ได้ดำรงอยู่อีกต่อไปแล้ว อีกทั้งการพ่ายแพ้ในครั้งนี้ของเจ้าหากคิดจะพลิกสถานการณ์อีกครั้ง คงไม่มีโอกาสตลอดไปแล้ว ถึงเวลานั้น เกรงว่าข้าจะต้องพูดกับสหายเก่าคำหนึ่งว่าลาก่อนชั่วนิรันดร์”

แม้จะกล่าวว่า บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยในเวลานี้มีความสยองขวัญยิ่ง ได้กลับกลายร่างเป็นความมืดดำ ปกครองความมืด เป็นผู้บงการความมืดดำ แต่การพูดจาของเขายังคงมีความสง่างามยิ่ง ต่อให้เขากับนักปราชญ์ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ เป็นศัตรูคู่อาฆาต แต่การพูดจาของเขายังคงนุ่มนวลอย่างยิ่ง

เสียงแว้งค์ แว้งค์ แว้งค์แต่ละเสียงที่ดังขึ้น แม้ว่านักปราชญ์ยังคงยืนหยัดอยู่ ยังคงยึดมั่นในแสงสว่างที่เป็นของตน แต่เขายังคงสู้บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยไม่ได้ ความมืดเกิดขึ้นทีละสายๆ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ต่อให้นักปราชญ์ไม่ถึงกับจมดิ่งลงสู่ความมืดก็ตาม เกรงว่าเขาคงหวนคืนกลับมาไม่ได้อีกตลอดไป และนี่จะกลายเป็นการสู้รบที่ต้องจากลาไปชั่วชีวิตระหว่างพวกเขา!

บรรดาจอมราชันเซียนหวังอดที่จะกังวนใจไม่ได้เมื่อมองเห็นประกายศักดิ์สิทธิ์ล่มสลาย ความมืดขยายแพร่พันธุ์ได้มากขึ้น ลองนึกภาพดู แม้แต่ผู้ทีดำรงอยู่ในฐานะเช่นนักปราชญ์ยังรับมือไม่ได้ ถามใจตนเองว่าจะมีจอมราชันเซียนหวังสักกี่คนที่สามารถรองรับได้ ภายใต้สภาพกลับคืนสู่จุดเดิมนี้ จะมีจอมราชันเซียนหวังสักกี่คนที่ทสามารถรักษาสัญชาตญาณของตนเอาไว้อย่างมั่นคงได้? เกรงว่าถึงตรงนี้แล้ว ผู้คนจำนวนมากหากไม่ใช่จมดิ่งลงสู่ความมืดก็คือต้องทำลายตนเอง

นักปราชญ์คือผู้ที่ต่อต้านกับบรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยมาตลอดยุคสมัย ถ้าหากนักปราชญ์ไม่ไหวหละก็ คนอื่นๆ ยิ่งไม่ไหวเข้าไปใหญ่

“ทุกท่าน ช่วยเหลือข้าอีกแรง ให้ข้าได้ไล่ติดตามกาลเวลาขึ้นไป” เมื่อหลี่ชิเย่มองเห็นนักปราชญ์สู้บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยไม่ได้ จึงกล่าวต่อจอมราชันเซียนหวังทั้งสิบเจ็ดองค์ขึ้นมาช้าๆ

ตกลง…จอมราชันเซียนหวังทั้งสิบเจ็ดองค์คำรามเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา ชะตาฟ้าของพวกเขาต่างเปล่งเป็นประกายขึ้นมา พลังชะตาฟ้าปะทุขึ้นโดยพลัน เสมือนดั่งฟ้าดินเกิดกระเบิดขึ้น

เสียงตูม ตูม ตูมแต่ละเสียงที่ดังสนั่นขึ้นมา เสมือนดั่งฟ้าดินแตกสลายอย่างนั้น สิบสามทวีปล้วนแล้วแต่ โคลงเคลงสั่นไหว สมควรทราบว่า ยามที่ชะตาฟ้าของจอมราชันทั้งสิบเจ็ดปะทุขึ้นมานั้น พลังชะตาฟ้าเพียงพอที่จะทำลายชิงโจวได้ สามารถทำให้ชิงโจวกลายเป็นเถ้าธุลีได้ในบัดดล

แว้งค์ แวงค์ แว้งค์เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นเป็นระลอก ในเวลานี้ เวลาและช่องว่างที่หลี่ชิเย่อยู่ล้วนแล้วแต่กำลังสั่นสะเทือนและโคลงเคลงไปมา มิติกาลเวลาของเขากลัยบกลายเป็นไม่คงที่ทันที มิติกาลเวลาที่เขาอยู่เหมือนอยู่ในจุดวิกฤตของการกลายสภาพเป็นของเหลว ในจุดวิกฤตนี้หลี่ชิเย่เสมือนได้ก้าวข้ามมิติไป เขาเป็นทั้งอดีต เป็นทั้งปัจจุบัน ยิ่งกว่านั้นเป็นทั้งอนาคตอีกด้วย

สุดท้าย ได้ยินเสียงปุดังขึ้นมา มองเห็นหลี่ชิเย่คนหนึ่งก้าวเดินออกมา แต่ที่ประหลาดก็คือ ทั้งๆ ที่หลี่ชิเย่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม อีกทั้งด้านหลังของเขายังมีจอมราชันเซียนหวังอีกสิบเจ็ดองค์ที่ยืนอยู่

แต่ทว่า ในเวลานี้กลับมีหลี่ชิเย่คนที่สองก้าวออกมา อีกทั้งหลี่ชิเย่คนนี้ที่ก้าวออกมาไม่ใช่ภาพที่เกิดจากจินตนาการ และไม่ใช่ร่างตัวแทน เป็นร่างแท้จริงของหลี่ชิเย่

แต่ทว่า จะว่าไปแล้วหลี่ชิเย่คนที่ก้าวเดินออกมาคนนี้ แตกต่างจากหลี่ชิเย่คนปัจจุบันอยู่บ้าง ส่วนรายละเอียดว่าแตกต่างตรงไหนอย่างไรไม่สามารถบ่งบอกได้ชัดเจน แต่ว่า ดูเหมือนจะน่ากลัวมากยิ่งกว่า แข็งแกร่งยิ่งกว่า แม้ว่าร่างกายของเขาไม่ได้ปะทุกลิ่นอายที่น่ากลัวและแข็งแกร่งกว่าหรืออำนาจอะไรออกมา ดูไปแล้วเขายังคงธรรมดาๆ เท่านั้นเอง

แต่ว่า ขอเพียงระดับจอมราชันเซียนหวังเมื่อได้มองเห็นหลี่ชิเย่คนนี้ที่ก้าวออกมานั้น ลางสังหรณ์บอกพวกเขาว่า หลี่ชิเย่คนนี้มีความน่ากลัวยิ่งกว่า อีกทั้งเขาไม่ถือเป็นผู้ที่อยู่ในยุคสมัยนี้ ไม่ได้อยู่ในยุคปัจจุบัน

แว้งค์ เสียงหนึ่งดังขึ้น นาทีนี้หลี่ชิเย่ คนนี้ได้ก้าวเท้าเข้าไปยังสายน้ำแห่งกาลเวลา ก้าวข้ามอดีต ไล่ตามกาลเวลาขึ้นไป ไปยังยุคสมัยที่ดึกดำบรรพกว่านั้น

การก้าวข้ามสายน้ำแห่งกาลเวลาเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมาก ต่อให้เป็นจอมราชันเซียนหวังที่มีสิบสองชะตาฟ้าในครอบครองก็ไม่แน่ว่าสามารถทำได้ มาวันนี้หลี่ชิเย่อาศัยพลังอำนาจสุดยอดที่ยิ่งใหญ่และความช่วยเหลือจากสิบเจ็ดจอมราชันเซียนหวัง เขาก้าวข้ามสายน้ำแห่งกาลเวลา ก้าวเดินไปบนสายน้ำแห่งกาลเวลาไปได้ไกลมากๆ

สุดท้าย หลี่ชิเย่ที่ก้าวข้ามสายน้ำแห่งกาลเวลาได้ไปถึงยุคสมัยที่บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยและนักปราชญ์อาศัยอยู่ในครั้งนั้น

ด้านนี้คือนักปราชญ์ อีกด้านหนึ่งคือบรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุย ช่วงห่างระหว่างพวกเขาไม่ได้ห่างกันด้วยช่องว่าง แต่เป็นช่วงห่างของกาลเวลา

ขณะที่หลี่ชิเย่ก้าวเข้ามาอยู่ในนี้ดูเหมือนไม่เข้ากัน ตัวเขาเหมือนถูกแยกออกจากยุคสมัยนี้อย่างนั้น เข้าไม่ได้เป็นคนของยุคสมัยนี้ เขาเหมือนเป็นแขกผู้มาเยือนจากนอกโลก

“สหาย รู้หรือไม่ว่าการคำนวณอนาคตไม่ใช่เรื่องดี” บรรพบุรุษไกลกันดาลหลุนหุยที่มองเห็นการมาของหลี่ชิเย่ก็ไม่ได้ตระหนกตกใจ และไม่รู้สึกเหนือความคาดคิด เพียงพูดเฉยเมยขึ้นมา

“มันก็จริง” หลี่ชิเย่พยักหน้าและพูดขึ้น