ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1981

เลือดสดๆ ค่อยๆ หยดลง เสื้อผ้าขาดรุ่ย ร่างกายของบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยก็แตกละเอียด สามารถมองเห็นกระดูก ร่างกายถูกทำลายจนยับเยิน หลายส่วนแตกร้าว แต่เขายังคงยืนตัวตรง ยังคงยืดตัวตรงอยู่อย่างนั้น

ผมเผ้าของบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยดูกระเซอะกระเซิงไปบ้าง ลักษณะท่าทางของเขาในเวลานี้ดูย่ำแย่มาก ในฐานะที่เคยเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่บงการยุคสมัยมา เป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง บัดนี้ลักษณะของเขาแลดูเศร้ารันทดเหลือเกิน

แต่ทว่า บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยยังคงยืนตัวตรงอยู่ตรงนั้น ยังคงไม่สะทกสะท้านยิ่งนัก ยังคงสงบนิ่งมาก กระทั่งไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใดยิ่ง เขาเตรียมพร้อมอยู่แล้ว

บรรดาจอมราชันเซียนหวังทั้งหมดที่ได้เห็นภาพนี้แล้ว ต่างนิ่งเงียบกับสิ่งนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม การที่บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยก้าวเดินมาถึงตรงนี้ในวันนี้ กล่าวสำหรับจอมราชันเซียนหวังระดับสูงแล้ว ย่อมสามารถสะท้อนเห็นเงาของตนเองมากบ้างน้อยบ้างจากตัวของเขา

การได้มายืนอยู่บนระดับเฉกเช่นบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยคือระดับที่สูงสุดแล้ว ซึ่งระดับดังกล่าวพวกเขาที่เป็นจอมราชันเซียนหวังเคยพุ่งชน เคยเสาะแสวงหามาแล้ว

กล่าวสำหรับจอมราชันเซียนหวังระดับสูงจำนวนเท่าไร เส้นทางที่บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยก้าวเดินมาตลอดนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นอุทาหรณ์อย่างหนึ่ง

ไม่ว่าบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยเป็นคนดีหรือคนชั่ว ไม่ว่าเขาจมดิ่งอยู่ในความมืด หรือปกป้องความสว่างเอาไว้ แต่ว่า มุมมองในด้านการฝึกบำเพ็ญตนนั้น เส้นทางที่บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยก้าวเดินล้วนควรค่าแก่พวกเขาให้ความเคารพเลื่อมใส ควรค่าให้พวกเขาไปไตร่ตรอง ยิ่งไปกว่านั้น กล่าวสำหรับจอมราชันเซียนหวังแล้ว ไม่เคยแบ่งแยกคนดีคนชั่วอยู่แล้ว เพียงแต่มุมมองต่อสถานการณ์สุดท้ายแตกต่างกันเท่านั้นเอง

บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยปราศจากผู้ต่อกรมาชั่วชีวิต สุดท้ายยังคงต้องก้าวเดินถึงปลายทางของชีวิต ช่างเป็นเรื่องนี่น่าเศร้าวังเวงเพียงใด จอมราชันเซียนหวังไม่ได้เห็นใจในบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุย แต่จอมราชันเซียนหวังกลับได้สิ่งต่างๆ มากมายบนตัวของบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุย บางทีวันหนึ่งพวกเขาก็ต้องก้าวเดินถึงสุดปลายทางของชีวิต และหมดสิ้นหนทาง

บางทีวันนั้นอาจจะไม่เศร้าสลดเร้าใจ หรือสะเทือนลือลั่นเท่ากับบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุย!

“ควรจบสิ้นได้แล้ว” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยมองดูบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยที่ยืดอกตัวตรง ผู้ที่ตายด้วยมือของเขามีมากมายเหลือเกิน เรียกว่าไม่ได้ขาดเพียงแค่บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยคนเดียวเท่านั้น

“ใช่ควรสิ้นสุดได้แล้ว” บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยเผยรอยยิ้มออกมา กล่าวอย่างช้าๆ ว่า “ข้าหลบเลี่ยงตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าปลอบใจตนเองว่าเพียงแค่ต้องการสั่งสมพลังเพื่อปราบสวรรค์ให้ราบคาบเท่านั้น ความจริงแล้วไหนเลยจะไม่ใช่การหลีกหนีความตาย ไหนเลยไม่เป็นเพราะเกรงกลัวต่อความตาย ยามที่ความตายมาถึงจริงๆ มันไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้ว”

บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยในเวลานี้ไม่ตอบโต้อีกแล้ว ไม่ขัดขืนอีกต่อไป เนื่องจากสถานการณ์ไม่เป็นผลดีเขาต้องพ่ายแพ้อย่างยับเยินแน่นอนแล้ว ซึ่งเขาเข้าใจเป็นอย่างดีว่า หลี่ชิเย่ยังไม่ได้แสดงฝีมือออกมาทั้งหมด ต่อให้เขาขัดขืนต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์แต่อย่างใด

“เจ้ายังมีคำสั่งเสียอะไรหรือไม่?”

“ข้ายังจะมีคำสั่งเสียใดได้อีก ผู้ที่คู่ควรให้ข้าสนใจในโลกนี้ล้วนแล้วแต่ไม่อยู่เสียแล้ว ผู้ที่รักข้า ผู้ที่ข้ารัก ล้วนแล้วแต่จางหายไปดั่งเมฆหมอก แม้แต่นักปราชญ์สหายเก่าที่เป็นศัตรูกับข้ามาชั่วชีวิตก็ไม่คงอยู่อีกต่อไปแล้ว โลกนี้ยังจะมีสิ่งใดคู่ควรให้ข้าได้ชำเลืองมองสักแวบได้เล่า” ท่าทีของบรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยสงบมาก ไม่สะทกสะท้านยิ่ง นาทีนี้เขาเผชิญกับความตายอย่างไม่สะทกสะท้าน ดูสงบนิ่งมาก ต่อให้เป็นนาทีสุดท้ายก่อนตาย เขายังคงเป็นผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ยังคงมีท่วงท่าสง่างามเหมือนเดิม

ในขณะนี้ บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยจ้องมองหลี่ชิเย่อย่างจริงจัง เอ่ยขึ้นข้าๆ ว่า “ถ้าหากข้าจะมีคำสั่งเสียจริงๆหละก็ เช่นนั้นแล้วการสู้รบถึงสุดท้ายในอนาคต ข้าหวังว่าเจ้าสามารถได้รับชัยชนะกลับมา เส้นทางสายนี้เป็นที่ทรมานกันมานานมากแล้ว ผ่านวัฏสงสารมายุคแล้วยุคเล่า ปรัชญาเมธีจำนวนเท่าไร ผู้กล้าจำนวนเท่าไร ท้ายสุดล้วนแล้วแต่ยอมสยบ น่าเสียดาย ข้าคงมองไม่เห็นวันนั้นเสียแล้ว”

“ต้องมีวันนั้นแน่นอน” หลี่ชิเย่ดูสงบเงียบเป็นพิเศษ เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ต้องจบสิ้นได้แน่ และข้าจะได้รับชัยชนะกลับมา”

คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่พูดได้ราบเรียบมาก ไม่เพียงแค่พูดให้บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยฟัง และพูดให้บรรดาจอมราชันเซียนหวังได้ฟังด้วย!

“ข้าเข้าใจ” สุดท้าย บรรพบุรุษไกลกันดารหลุนหุยเงยหน้ามองไปยังที่ที่ห่างไกล ไล่ย้อนไปไกลถึงสายน้ำแห่งกาลเวลา มองดูยุคสมัยของไกลกันดารเป็นครั้งสุดท้าย นี่คือยุคสมัยของเขา เขาเคยให้ความมืดครอบคลุมยุคสมัยนี้เอาไว้ ในยุคสมัยนี้มีผู้คนจำนวนเท่าไรที่เกลียดตัวเขาจนเข้ากระดูกดำ เขาคือผู้ดำรงอยู่ในฐานะน่าสยดสยองมากที่สุดของยุคสมัยนี้

ณ ที่ตรงนี้เขาเป็นภัยมาทั้งยุคสมัย มีสรรพสิ่งมีชีวิตถูกเขากลืนกินไปเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เขาทำให้ยุคสมัยทั้งยุคกลายเป็นทะเลเลือด เขาคือมารร้ายของยุคสมัย เป็นต้นกำเนิดของฝันร้ายทั้งหมด ทุกคนต่างแค้นเขาจนเข้ากระดูกดำ แต่ว่า จะอย่างไรเสียมันก็คือยุคสมัยของเขา เป็นยุคสมัยที่เขาได้ดำรงชีวิตอยู่ ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงอดที่จะมองดูอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย

บนโลกใบนี้ไม่มีผู้ใดคู่ควรที่เขาจะต้องไปมองดูเป็นครั้งสุดท้ายอีกแล้ว แต่ในท้ายที่สุดเขายังคงอดที่จะมองย้อนถึงยุคสมัยของตนสักครั้ง