ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2146

เผิงเวยจิ่นได้แต่ถอยออกไปยืนอยู่ด้านข้างอย่างเจ็บแค้น เมื่อเห็นผู้เฒ่าไม่ให้ความสนใจตน แม้ว่าภายในใจจะไม่สบอารมณ์นัก แต่ไม่สามารถอาละวาดได้ จะอย่างไรเสียที่นี่คือห้างเจียวเหิง ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

มีหลายคนที่เข้าไปทดลองเพื่อทำให้ผู้เฒ่าซาบซึ้งใจต่อจากเผิงเวยจิ่น แต่ว่ากลับไม่สามารถโน้มน้าวผู้เฒ่าผู้นี้ได้ เขายังคงนั่งอยู่งนั้นและหนังตาที่หย่อนลงเหมือนนอนหลับไปแล้วอย่างนั้น

“น่าสนใจ” หลี่ชิเย่มองดูผู้เฒ่าผู้นี้ยิ้มจางๆ ออกมา นำตณะของหวังหานก้าวเดินเข้าไป

“เป็นเจ้านั่นเอง” เผิงเวยจิ่นสามารถจดจำหลี่ชิเย่ได้ทันทีเมื่อมองเห็นหลี่ชิเย่ที่เดินไปข้างหน้า พลันเผยให้เห็นถึงท่าทีที่ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา แน่นอน เขาไม่ได้อาละวาดเพียงยิ้มเย้ยหยันออกมา และกล่าวเย็นชาออกมาว่า “อาศัยเจ้าคิดจะทำให้เขาซาบซึ้งใจ อย่าฝันกลางวันไปเลย!”

ความจริงแล้ว จนกระทั่งถึงบัดนี้คงมีเพียงหญิงสาวผู้นั้นเท่านั้นที่ทำให้ผู้เฒ่าผู้นี้ซาบซึ้งได้ คนอื่นๆล้วนแล้วแต่ไม่สามารถทำให้ผู้เฒ่าโน้มน้าวตามตนได้

หลี่ชิเย่ไม่ได้สนใจในตัวของเผิงเวยจิ่น เดินตรงเข้าไปอยู่ตรงหน้าของผู้เฒ่า เนื่องจากคนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ล้มเหลวแล้ว ดังนั้น ต่างจ้องมองดูหลี่ชิเย่ด้วยท่าทีของผู้ที่ดูชมความคึกครื้น จะอย่างไรเสียเวลานี้ไม่มีใครสามารถไปทำให้ผู้เฒ่าซาบซึ้งใจได้อีกแล้ว ดังนัน การที่มีบุคคลอื่นไปทดลองดูบ้างก็ย่อมเป็นการดี ไม่แน่นักอาจสามารถเป็นแนวคิดใหม่ให้กับทุกคน

หลี่ชิเย่ก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เฒ่า แต่ไม่รีบร้อนที่จะพูดอะไรออกไป จ้องมองพินิจพิเคราะห์ผู้เฒ่าผู้นี้อย่างละเอียด หลังจากผ่านไปชั่วครู่ หลี่ชิเย่หัวเราะและเอ่ยขึ้นมาช้าๆ ว่า “การได้รู้จักกันก็นับเป็นวาสนาอย่างหนึ่ง”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดขาดคำ ผู้เฒ่าผู้นี้ได้เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ และจ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ เหมือนต้องการพินิจพิเคราะห์หลี่ชิเย่ให้ละเอียดเช่นกัน เหมือนว่าเขาต้องการพิจารณาหลี่ชิเย่ต้องแต่หัวจรดเท้าสักรอบหนึ่งอย่างนั้น

ผู้อยู่ในเหตุการณ์จำนวนมากต่างรู้สึกเหนือความคาดคิด เนื่องจากขณะคนอื่นๆ ไม่ว่าจะพูดอะไรเขาก็จะก้มหน้า หนังตาหย่อนเหมือนหลับไปแล้วอย่างนั้น ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

เวลานี้ ผู้ชมจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับกลั้นลมหายใจเอาไว้ พวกเขาต่างเฝ้ารอฉากต่อไปที่จะเกิดขึ้น

ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ยิ้มจางๆ และกล่าวขึ้นมาช้าๆ ว่า “ในเมื่อเป็นวาสนาอย่างหนึ่ง สมควรจะให้ของขวัญสักชิ้นเนื่องจากได้พบหน้ากัน ของขวัญมูลค่าต่ำแต่มากด้วยน้ำใจ”

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครรึ คิดว่าตัวเองเป็นผู้มีฐานะ และอำนาจสูงสุดอย่างนั้นรึ แค่พบเห็นหน้าก็ต้องมอบของขวัญให้เจ้าชิ้นหนึ่ง…” เมื่อเผิงเวยจิ่นได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่แล้ว จึงพูดขึ้นอย่างดูเคลน

นี่มันโอ้อวดเกินไปแล้ว พลันที่พบหน้าผู้เฒ่าก็อยากได้ของวิเศษของผู้เฒ่า นี่มันยโสโอหังจนสุดจะเปรียบเปรยจริงๆ

ทุกคนต่างรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เมื่อหลี่ชิเย่ได้พูดออกมาเช่นนี้ พลันพบหน้าก็ต้องการของขวัญแรกพบหน้ากัน ยังพูดยโสออกมาว่า “ของขวัญมูลค่าต่ำแต่มากด้วยน้ำใจ” นี่มันยโสจนไม่รู้ว่าจะเปรียบเปรยได้อย่างไร สิ่งที่วางเรียงอยู่ตรงหน้าคือของวิเศษสามชิ้นเลยเชียวนะ มีชิ้นไหนบ้างที่ล้ำค่าสุดจะเทียบเทียม เมื่อออกจากปากของเจ้าหนูผู้นี้กลับกลายเป็น ‘ของกำนัล’ เล็กน้อยไป คนที่ยโสถึงเพียงนี้พวกเขาเพิ่งจะได้พบเห็นเป็นครั้งแรก

“ได้” แต่แล้ว เผิงเวยจิ่นพูดยังไม่ทันจบคำ ผู้เฒ่าถึงกับออกปากตอบตกลงทันที และกล่าวตามใจออกมาว่า “ท่านเลือกเอาเองตามใจ!”

พลันที่คำๆ นี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างอ้าปากค้าง ผู้คนจำนวนมากอ้าปากกว้างถึงขนาดสามารถยัดไข่ห่านเข้าไปได้ฟองหนึ่ง พวกเขาต่างจ้องมองภาพเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างเหลือเชื่อ

สำหรับเผิงเวยจิ่นที่พูดยังไม่ทันจบคำต้องหยุดกึกลงกะทันหัน เขาต้องกลืนเอาคำพูดที่ยังไม่ทันออกจากปากลงท้องไปดื้อๆ

“นี่ นี่ นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน…” ทุกคนต่างมีความรู้สึกว่าโลกนี้ช่างบ้าบิ่นเหลือเกิน เพียงพบหน้าก็คือวาสนา จากนั้นยังสามารถขอของวิเศษได้ชิ้นหนึ่งจากผู้เฒ่า นี่มันเท่ากับเก็บของวิเศษชิ้นหนึ่งจากพื้นได้อย่างนั้น ในโลกนี้ถึงกับมีเรื่องที่ง่ายดายได้ถึงเพียงนี้

แม้แต่หวังหาน หยางเซิ่นผิง จูซือจิ้งที่ยืนอยู่ข้างกายหลี่ชิเย่ พวกเขาต่างรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แม่นางจูซือจิ้งถึงกับอ้าปากค้าง รู้สึกเหมือนเป็นความฝันอย่างนั้น บนโลกนี้ถึงกับมีเรื่องที่เหลือเชื่อถึงเพียงนี้ ซึ่งอยู่เหนือจินตนาการของนางโดยสิ้นเชิง

หลี่ชิเย่เลือกไปตามอารมณ์มาชิ้นหนึ่ง จากนั้นถือโอกาสโยนไปให้กับหยางเซิ่นผิงที่อยู่ข้างๆ กล่าวเรียบเฉยว่า “คอยรับใช้ข้ามานาน มอบของวิเศษให้เจ้าชิ้นหนึ่งก็แล้วกัน”

หยางเซิ่นผิงพลันตะลึงงันเมื่อของวิเศษที่ยอดเยี่ยมชิ้นหนึ่งถูกโยนเข้ามาอยุ่ในมือกะทันหัน เขาไม่อยากเชื่อสายตาของตนเอง นี่มันเหมือนเป็นความฝันชัดๆ ของวิเศษลักษณะเช่นนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่กล้าแม้แต่คิดชั่วชีวิต มันคือของวิเศษล้ำค่าและยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน เกรงว่าในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิลานกำแหงของเขาก็คงมีชั้นของผู้เป็นกษัตริย์ ราชินีขึ้นไปจึงมีไว้ในครองครอง

เวลานี้หลี่ชิเย่กลับมอบให้ตนเองอย่างง่ายดาย เรื่องเช่นนี้ดูไม่ค่อยจะเหมือนจริง ดูจะเป็นความฝันมากกว่า แต่กลับเกิดขึ้นแล้วจริงๆ

เมื่อหยางเซิ่นผิงได้สติกลับมาแล้วถึงกับร่างสั่นเทิ้มทีหนึ่ง จึงคุกเข่ากราบกับพื้นทันที และกล่าวว่า “ขอบคุณคุณชายที่ประทานของวิเศษ” กล่าวพลางได้โขกศีรษะกับพื้นเสียงดังสามครั้ง สิ่งนี้กล่าวสำหรับเขาแล้ว มันเป็นของวิเศษที่ล้ำค่ามากชิ้นหนึ่ง โขกศีรษะดังสามครั้งก็ไม่นับเป็นอะไร

หลังจากคารวะหลี่ชิเย่เสร็จสิ้น หยางเซิ่นผิงหันมาคารวะต่อผู้เฒ่าผู้นั้น แน่นอน ผู้เฒ่าไม่ได้มองดูหยางเซิ่นผิงเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาตกอยู่บนตัวของหลี่ชิเย่เท่านั้น

“นายแบบนี้ช่างดีเหลือเกิน” ผู้คนจำนวนมากจ้องตาเป็นมัน และทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องอิจฉา เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ถึงกับเอาของวิเศษที่ล้ำค่าถึงเพียงนี้มอบให้กับคนรับใช้ที่อยู่ข้างกาย อีกทั้งยังมีท่าทีที่เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คล้ายเป็นการมอบสิ่งของที่ธรรมดาจนไม่รู้ว่าธรรมดาแค่ไหนอย่างนั้น

สำหรับเผิงเวยจิ่นนั้นถึงกับมีสีหน้าที่แดงก่ำ ของวิเศษที่เขาอาศัยยาเม็ดอายุวัฒนะถึงสองเม็ดยังแลกเอามาไม่ได้ แต่ผู้เยาว์ที่ไร้ชื่อเสียงตรงหน้ากลับมอบให้กับหยางเซิ่นผิงโดยตรง เท่ากับเป็นการตบหน้าของเขาอย่างแรงทีหนึ่ง!