ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2285

นักพรตฉางเซินไม่ได้แสดงอาการโกรธสำหรับท่าทีที่ดูเหลาะแหละของหลี่ชิเย่ เพียงก้าวเดินไปด้านหน้าหลี่ชิเย่อย่างช้าๆ

นาทีนี้เวลานี้ทุกคนถึงกับกลั้นลมหายใจเอาไว้ มองดูหลี่ชิเย่และนักพรตฉางเซินคู่ศิษย์อาจารย์ที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง ผู้คนจำนวนมากต่างรู้สึกว่าศิษย์อาจารย์คู่นี้ไม่ค่อยจะเข้ากัน เนื่องจากการแสดงออกของหลี่ชิเย่นั้นถืออำนาจบาตรใหญ่ ทำตัวอยู่เหนือทุกๆ คน เกรงว่าแม้แต่อาจารย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างนักพรตฉางเซินก็สยบเขาไม่ได้ กระทั่งดูจะสลดและอับแสงเมื่ออยู่ต่อหน้าของเขา

“เจ้าคือศิษย์พี่ใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นผู้สืบทอดของหุบเขาอมตะ ภาระหนักอึ้งยาวไกล…” นักพรตฉางเซินยิ้มาสวยหยาดเยิ้ม ยามที่นางยิ้มนั้นเสมือนดั่งดอกไม้บานยามฤดูใบไม้ผลิ หมู่มวลบุปผาเบ่งบานพร้อมเพรียงกัน นับว่างดงามยิ่งนัก ทำให้พวกฟ่านเมี่ยวเจินที่เป็นศิษย์พี่น้องทั้งสามดูจะด้อยไปไม่น้อยทีเดียว ด้วยความงดงามเช่นนี้ ทำให้ผู้พบเห็นมองดูจนจิตใจหวั่นไหว

แต่ว่า หากมองอย่างตั้งใจแล้วก็จะพบว่า ในส่วนของท่าทีอันงดงามนั้นฟ่านเมี่ยวเจินดูจะเหมือนกับนักพรตฉางเซินผู้เป็นอาจารย์ของนางมากทีเดียว ทั้งสองคนต่างก็มีความเจ้าเล่ห์อยู่สามส่วน

“ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจ” หลี่ชิเย่โบกมือเบาๆ ยิ้มนิดหนึ่ง ยืนมือไปเชยคางที่งดงามของนักพรตฉางเซินขึ้นมา พิจารณาดูความงดงามของนางอย่างละเอียด

พริบตาเดียวนั้นเอง บรรยากาศเสมือนดั่งแข็งตัวไปทั่วบริเวณ นักพรตฉางเซินคืออาจารย์ของหลี่ชิเย่ ทั้งยังเป็นเจ้าสำนักของหุบเขาอมตะ เรียกได้ว่ามีตำแหน่งฐานะที่สูงส่ง คนอื่นเมื่ออยู่ต่อหน้านางแล้วล้วนแล้วแต่ไม่กล้าแสดงความไม่เคารพต่อนางแม้แต่น้อย เวลานี้หลี่ชิเย่ถึงกับเชยเอาคางที่งดงามปราศจากผู้เทียบเทียมของนักพรตฉางเซินขึ้นมาต่อหน้าสายตาของทุกๆ คน ช่างเป็นการกระทำที่เหลาะแหละ ช่างกำเริบเสิบสานอะไรอย่างนั้น

แต่ว่า ทันใดนั้นเอง ทุกอย่างดูจะเป็นเรื่องปรกติอะไรอย่างนั้น เหมือนว่าภายใต้ผู้ชายที่พาลและถืออำนาจบาตรใหญ่ผู้นี้ ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใดก็ตามล้วนแล้วแต่ ดูสมเหตุสมผลทั้งสิ้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะตามอารมณ์และเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่มีสิ่งใดที่เหนือความคาดคิด

ผู้ชายคนนี้ดูธรรมดาอย่างยิ่ง แต่เมื่อไรที่ทำกำเริบเสิบสานขึ้นมาดูเหมือนจะอยู่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นไปตามธรรมชาติ เรียกได้ว่าทำอะไรได้ตามอำเภอใจ

ในขณะที่ทุกคนมองดูภาพเช่นนี้อยู่นั่นเอง หลี่ชิเย่ได้หดมือกลับมาด้วยท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มเฉยเมยและเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “คนอย่างข้าไม่ใส่ใจกับเรื่องเป็นแพะรับบาป และไม่ใส่ใจกับการใช้แรงงานหนัก แต่ว่า ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่ต้องมีค่าตอบแทนทั้งสิ้น ของฟรีไม่มีในโลก เพียงแต่ ไม่รู้ว่าเจ้าได้เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”

“ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นวาสนา” นักพรตฉางเซินยิ้มท่าทีหยาดเยิ้ม งดงามหนึ่งไม่มีสองในหล้า ความงดงามของนางเคียงคู่กับผู้พเนจรหยางหมิง เพียงแต่ผู้พเนจรหยางหมิงนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความเยือกเย็นสูงส่งบริสุทธิ์ ยากจะได้เห็นรอยยิ้มของนาง ซึ่งแตกต่างจากนักพรตฉางเซินที่ดึงดูดผู้คน

นักพรตฉางเซินเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “สิ่งนี้ก็คือสิ่งที่ท่านต้องการ สิ่งที่มุ่งหวังมิใช่รึ?”

“ดีมาก” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมา และกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ดี ข้ารอเวลาที่จะเก็บหนี้อยู่ สำหรับตอนนี้น่ะหรือ ได้เวลาสมควรปิดฉากลงได้แล้ว มอบให้เป็นหน้าที่ของเจ้าก็แล้วกัน” พูดขาดคำก็ลุกขึ้นยืน

ขณะที่ทุกคนยังไม่ทันมีปฏิกิริยาอะไร เห็นร่างเงาของหลี่ชิเย่แวบหนึ่ง พลันขึ้นไปอยู่บนยอดเขาสูงสุดของเขาเก็บสมุนไพร ด้วยท่วงท่าที่อยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนว่าเขาเป็นผู้ที่อยู่เหนือทุกสิ่ง

ทุกคนยังไม่ได้สติกลับคืนมา หลี่ชิเย่พลันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน เหมือนว่าระเหยไปขณะอยู่กับที่

“นี่มัน…” เวลานี้ทุกคนไม่สามารถได้สติกลับมาในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน

ในเวลานี้ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลี่ชิเย่ที่พยายามเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ให้ดีขึ้นอย่างสุดความสามารถด้วยการทำลายแคว้นว่านโซ่ว ผลงานของเขายิ่งใหญ่จนเกรงว่าไม่มีผู้ใดในหุบเขาอมตะสามารถเทียบเคียงได้อีกแล้ว

เวลานี้สถานการณ์สงบลงสมควรแก่เวลาที่จะมาฉลองผลงานกัน ซึ่งผลงานของหลี่ชิเย่โดดเด่นมาก สมควรที่เขาจะต้องได้รับเกียรติยศแล้ว สมควรจะได้ครองเป็นผู้นำได้แล้ว แต่ว่าเขากลับจากไป

ในสายตาของทุกคนต่างมองว่าเรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ กล่าวสำหรับระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิใดลัทธิหนึ่งแล้ว ถ้าหากจะมีศิษย์สักคนสร้างผลงานได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เรื่องตบรางวัลนั้นไม่ต้องพูดถึง เกรงว่าเขาสามารถได้ทุกสิ่งที่ต้องการภายในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิๆ นี้ กระทั่งกล่าวได้ว่ามีอนาคตที่ไร้ขีดจำกัด

ไม่ว่าใครก็ตาม ก็จะไม่ยอมพลาดโอกาสอันงดงามในพิธีเฉลิมฉลองเช่นนี้ มันต้องเป็นช่วงเวลาของก้าวสู่ตำแหน่งสูงสุดที่ดีที่สุด

แต่ทว่า หลี่ชิเย่กลับจากไปให้รู้แล้วรู้รอดไป ไม่ใยดีแม้แต่น้อยกับผลงานเช่นนี้ ไม่ใส่ใจกับมันอย่างสิ้นเชิง ท่าทีเช่นนี้ ทุกคนที่ได้เห็นล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ

จะอย่างไรเสียทุกคนต่างก็เข้าใจ ถ้าหากในพิธีสำคัญในวันนี้ เกรงว่าหากหลี่ชิเย่ต้องการสืบทอดตำแหน่งสำคัญของหุบเขาอมตะคงไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย แต่หลี่ชิเย่กลับไม่สนใจ ไปจากให้รู้แล้วรู้รอดไป

แม้แต่พวกฟ่านเมี่ยวเจินศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งสามคนถึงกับต้องทอดถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อหลี่ชิเย่หายตัวไปอย่างกะทันหัน จากการสัมผัสในช่วงเวลาที่ผ่านมา ในใจของพวกเรารู้ดีว่าหลี่ชิเย่ไม่ได้ใส่ใจกับอำนาจอันน้อยนิดของหุบเขาอมตะ อีกทั้งภายในใจของพวกนางก็รู้ว่า หลี่ชิเย่จะไม่รั้งอยู่ที่หุบเขาอมตะนานเกินไป เขาคือมังกรเจียวหลงที่อยู่บนฟากฟ้า ถูกลิขิตเอาไว้แล้วจะต้องท่องไปยังเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดิน

เวลานี้ นักพรตฉางเซินนั่งอยู่บนบัลลังก์กษัตริย์ มองดูทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์และกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “วันนี้คือวันที่มีพิธีเซ่นไหว้บูชาของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะ แม้ว่าวันนี้จะได้เกิดเรื่องราวขึ้นมามากมาย แต่ว่า ในฐานะศิษย์ของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะล้วนแล้วแต่มีหน้าที่ต้องไปรักษาความสงบสุขของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะ…”

“…ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิสืบทอดมาเป็นหมื่นยุค ร้อยเผ่าพันธุ์พันสำนักตั้งอยู่มากมาย แต่ละสำนักต่างก็มีวัตถุประสงค์ที่เป็นของตนเอง ล้วนแล้วแต่มีอิสระของตนเอง ดังนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา ร้อยเผ่าพันธุ์พันสำนักภายในระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะล้วนแล้วแต่มีความเจริญรุ่งเรืองกันทั่วหน้า ดังนั้น ข้าจึงเชี่อว่าคงไม่มีใครต้องการให้ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะตกอยู่ท่ามกลางกาลเวลาแห่งไฟสงคราม…”