ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2298

ช่าาา ช่าาา ช่าาา…เสียงน้ำที่ดังขึ้นมาเป็นระลอก คชสารหอมได้ทุกหลี่ชิเย่กับหลินซิม่อมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

คชสารหอมได้แซงล้ำหน้าปลาทอง เต่าทะเล กระทั่งเรือยักษ์จำนวนมากที่ออกเดินทางไปก่อนหน้าภายในระยะเวลาอันสั้น

เพียงไม่นาน มองเห็นด้านหน้ามีเรือยักษ์ลำหนึ่งที่กำลังแล่นไปด้วยความเร็วสูง ความเร็วของมันเสมือนดั่งลูกธนูที่ถูกยิ่งออกจากคันธนู และได้ทิ้งห่างพวกปลาทองและเต่าทะเลไว้ด้านหลังเช่นกัน

“เป็นพวกขององค์หญิงเซี่ย” หลินซิม่อที่นั่งอยู่ด้านหลังถึงกับเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา เมื่อมองเห็นเรือยักษ์ลำที่อยู่ข้างหน้า

ลึกๆ ในใจของหลินซิม่อยังคงมีความหวาดกลัวต่อพวกขององค์หญิงเซี่ย แม้จะกล่าวว่า เวลานี้ราชวงศ์หลินเซี่ยสามารถควบคุมสุสานกระบี่ไว้ได้อย่างสิ้นเชิงแล้วก็ตาม อีกทั้งตระกูลหลินของพวกเขาก็ตกต่ำสิ้นเชิงเช่นกัน แต่ทว่าราชวงศ์หลินเซี่ยยังคงส่งคนมาแกล้งตระกูลหลินของพวกเขาอยู่เนืองๆ และหรือหาเรื่องกับคนของตระกูลหลิน

จะอย่างไรเสียตระกูลหลินคือทายาทของกระบี่อัจฉริยะ คือสายตรงของสุสานกระบี่ ต่อให้ราชวงศ์หลินเซี่ยได้ควบคุมอำนาจโดยสิ้นเชิงของสุสานกระบี่เอาไว้แล้วก็ตาม แต่พวกเขายังคงไม่ไว้ใจ

แต่ว่าราชวงศ์หลินเซี่ยก็ไม่กล้ากำจัดตระกูลหลินให้สิ้นซาก เหตุผลนั้นง่ายมาก ระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิที่ก่อตั้งโดยกระบี่อัจฉริยะไม่ได้มีเพียงสุสานกระบี่เพียงลัทธิเดียวเท่านั้น

แรกเริ่มเดิมทีกระบี่อัจฉริยะได้กลายเป็นปฐมบรรพบุรุษของแดนลัทธิพรรษ แต่ภายหลังจากที่เขาได้บรรลุจุดสุดยอดสำเร็จเป็นปฐมบรรพบุรุษของแดนลัทธิเซียน และก่อตั้งระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิที่สองขึ้นที่แดนลัทธิเซียน

ด้วยเหตุนี้เองลองนึกภาพดู ถ้าหากข่าวเรื่องราชวงศ์หลินเซี่ยสังหารทายาทรุ่นหลังของตระกูลหลินล่วงรู้ไปถึงแดนลัทธิเซียนล่ะก็ ไม่แน่นักอาจมีคนจากแดนลัทธิเซียนมาแก้แค้นแทนตระกูลหลิน เมื่อถึงเวลานั้นแล้วต่อให้ล้านราชวงศ์หลินเซี่ยก็ไม่พอให้คนของแดนลัทธิเซียนมาทำลายล้าง

ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือมีข่าวลือกันว่ากระบี่อัจฉริยะยังคงไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่บนโลก ด้วยเหตุนี้เองต่อให้ราชวงศ์หลินเซี่ยกล้าดีอย่างไรก็ไม่กล้าบอกว่าจะสังหารตระกูลหลินให้สิ้นซาก

ส่วนเรื่องที่ตระกูลหลินได้ตกต่ำลงแล้วนั้น มันเป็นเรื่องที่ว่าไม่ได้ เป็นเพราะตระกูลหลินเองที่ไม่เอาไหน

ความเร็วของคชสารหอมนั้นรวดเร็วอย่างยิ่ง เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ไล่ตามทันเรือยักษ์ได้แล้ว และบรรดาพวกขององค์หญิงเซี่ยก็มองเห็นหลี่ชิเย่กับหลินซิม่อในทันที

องค์หญิงเซี่ยพลันส่งเสียงฮึออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อมองเห็นหลี่ชิเย่ และหลินซิม่อสองคนถึงกับโดยสารมากับคชสารหอม นางเป็นถึงองค์หญิงของสุสานกระบี่ยังโดยสารมากับเรือยักษ์เท่านั้นเอง

เวลานี้เจ้าคนชั้นต่ำของตระกูลหลินนั่นถึงกับโดยสารคชสารหอมมากับเจ้าหนูที่ไร้ชื่อเสียง แล้วจะไม่ให้ภายในใจของเขารู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งเป็นพิเศษได้อย่างไรกันเล่า? “วาว นี่ไม่ใช่น้องสาวแห่งตระกูลหลินคนนั้นรึ ทำไมรึ หาผู้ชายมีเงินมาเป็นคู่นอนได้อีกคนแล้วหรือ?” องค์หญิงเซี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าว่า “หลายปีมานี้นะ ขอเพียงทำใจได้ย่อมเป็นการดีอยู่แล้ว ยากจนนิดหนึ่ง ขี้เหร่หน่อยหนึ่งก็ไม่ใช่ปัญหา ขอเพียงกระโปรงหลุดก็จะมีทุกอย่าง และมีผู้ชายมากมายมาให้เป็นคู่นอนได้”

“ฮ่า ฮ่าถูกต้องเป็นอย่างนี้แหละ” ศิษย์สุสานกระบี่จำนวนไม่น้อยที่นั่งเรือมาด้วยกันกับองค์หญิงเซี่ยต่างหัวเราะกันอย่างครื้นแครง

หลินซิม่อพลันมีใบหน้าที่แดงก่ำเมื่อถูกพวกขององค์หญิงเซี่ยหัวเราะเยาะ และทำให้อับอายเช่นนี้ นางรู้สึกอับอายและโกรธอย่างยิ่ง ถึงกับร่างสั่นเทิ้มอยู่บ้าง และชี้ไปที่พวกขององค์หญิงเซี่ยว่า “พวก พวกเจ้าพูดไร้สาระอะไร ข้า ข้ากับคุณชายหลี่ไม่มีอะไรกัน”

“แน่นอนย่อมไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว” องค์หญิงเซี่ยหัวเราะน่ารักขึ้นมา นัยน์ตาดั่งดอกท้อ ยิ้มกล่าวว่า “กล่าวสำหรับผู้หญิงบางคนแล้ว แค่ขึ้นเตียงจะนับเป็นอะไรได้ แค่เรื่องจิ๊บๆ เท่านั้นเอง”

“เจ้า เจ้า เจ้า…” หลินซิม่อชี้หน้าองค์หญิงเซี่ย ร่างสั่นเทิ้มอยู่ครึ่งค่อนวันพูดอะไรไม่ออกสักคำ นางถูกยั่วโมโหแทบจะร้องไห้ออกมา ทักษะยุทธของนางอ่อนด้อย ไม่สามารถทำอะไรกับพวกขององค์หญิงเซี่ยเหล่านั้น

ช่าาา…บังเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมา เวลานี้คชสารหอมยกเท้าขนาดใหญ่ขึ้นมา และกระทืบลงไปอย่างแรง ทำให้เกิดเป็นคลื่นยักษ์ขึ้นมา พุ่งเข้าใส่เรือยักษ์จนโคลงเคลงไปมาไม่หยุด

“ระวัง…” บรรดาพวกขององค์หญิงเซี่ยที่อยู่บนเรือยักษ์พลันมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ร้องเสียงดังขึ้นมาและรีบเร่งคว้าจับขอบเรือเอาไว้มั่น

“เจ้าหนู เจ้าคิดจะทำอะไร” ไม่ง่ายนักกว่าจะสงบลงได้ องค์หญิงเซี่ยจึงร้องตวาดออกไปด้วยความโกรธ จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่อย่างโกรธแค้น

เป็นหลี่ชิเย่เองที่สั่งการให้คชสารหอมกระทืบเท้าใหญ่ของมันเอง ทำเอาเรือยักษ์ของพวกเขาแทบพลิกคว่ำ

“แค่ตักเตือนเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่พูดเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ขืนพูดจาไร้สาระอีก จะให้พวกเจ้าตายอย่างไร้ที่ฝัง”

“บังอาจ…” บรรดาศิษย์ของสุสานกระบี่จำนวนไม่น้อยที่อยู่บนเรือยักษ์ต่างร้องตวาดออกมาด้วยความโกรธ ทยอยกันจ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ กระทั่งมีผู้ที่ชักกระบี่ออกมาแล้ว

“เจ้าหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าองค์หญิงอย่างข้าเป็นใคร? ข้าคือองค์หญิงแห่งสุสานกระบี่ เจี้ยนจุนคือศิษย์พี่ของข้า เจ้ากล้าเป็นศัตรูกับข้าเกรงว่าผู้อาวุโสตระกูลเจ้าก็ปกป้องเจ้าไม่ได้…” องค์หญิงเซี่ยร้องกล่าวเสียงดังออกมาด้วยท่าทีของสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ

ช่าาา…เสียงน้ำดังขึ้น คชสารหอมกระทืบเท้าลงอีกครั้ง คลื่นยักษ์พุ่งเข้าโจมตีและจัดการยกเอาเรือยักษ์ลอยขึ้น ทำเอาพวกองค์หญิงเซี่ยตกใจร้องเสียงแหลมต่อเนื่องไม่ขาด

“เจ้า เจ้า เจ้ากล้ามาก…” ในขณะนี้ องค์หญิงเซี่ยถูกทำให้ตกใจจนใบหน้าขาวซีด ส่วนบรรดาศิษย์ของสุสานกระบี่ไม่กล้าพูดอะไรอีก ถูกทำให้ตกใจไม่เบาเลย

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง…ในเวลานี้เอง พลันปรากฏฟ้าแลบขึ้นมากะทันหัน บนท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ก่อตัวกลายเป็นพายุหมุนขึ้นมา

“ระวัง พายุร้ายมาแล้ว จับให้แน่น” การปกคลุมด้วยเมฆดำอย่างหนาแน่นกะทันหัน ทำให้ทุกคนเห็นท่าไม่ดี ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ด้านหน้าส่งเสียงร้องออกมา

ตูม ตูม ตูมเสียงตูมตามดังขึ้นมาเป็นระลอกไม่ขาดสาย ฝนฟ้าคะนองบทจะมาก็มาเลย ฉับพลันนั้นคลื่นยักษ์ขึ้นมา ลมกรรโชกอย่างแรง คลื่นที่โหมสาดซัดอย่างบ้าคลั่งปรากฏอยู่ตรงด้านหน้าของทุกคน

หลินซิม่อได้สติกลับมารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก หากไม่ได้หลี่ชิเย่พานางข้ามทะเลมาล่ะก็ เกรงว่าหากนางโดยสารปลาทองข้ามทะเลก็คงเหมือนกับบรรดาผู้บำเพ็ญตน เหล่านั้นที่ฝังร่างอยู่ใต้ทะเลไปแล้ว

“ขอบคุณ” หลินซิม่อกล่าวขอบคุณออกมา

หลี่ชิเย่เพียงพยักหน้าและหันหลังจากไปทันที

เวลานี้หลินซิม่อยืนอยู่ริมแม่น้ำท่าทางเหมือนสับสน เวลานี้นางไม่รู้ว่าควรจะไปที่ใดดี แม้ว่านางจะเคยเปิดตำราของตระกูลมามากมาย และมีผู้เคยชี้แนะนางระหว่างทาง นางรู้แต่เพียงว่าต้องข้ามทะเล ส่วนรายละเอียดตำแหน่งที่ตั้งอยู่ตรงไหนนางเองก็ไม่รู้

หลินซิม่อหันกลับไปมองทะเลทีหนึ่ง นางนึกไปถึงพวกขององค์หญิงเซี่ยไม่รู้ว่าเสียชีวิตหรือไม่ นางถึงกับสั่นเทิ้ม และบังเกิดเย็นยะเยือกขึ้นในใจ ถ้าหากพวกขององค์หญิงเซี่ยไม่ได้เสียชีวิตล่ะก็ พวกเขาจะไม่ยอมละเว้นตนอย่างเด็ดขาด

นางมองไปข้างหน้า เห็นเงาของหลี่ชิเย่ท่ามกลางอาทิตย์ยามอัศดงทอดยาวขึ้นเรื่อยๆ นางไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน ทันใดนั้นนางวิ่งไล่ตามหลี่ชิเย่ไป ฉับพลันนั้นนางรู้สึกว่าหากนางติดตามหลี่ชิเย่ไปบางทีอาจจะปลอดภัยมากกว่า

หลี่ชิเย่ก้าวเดินไม่ได้เร่งรีบมากเป็นพิเศษ ไม่ง่ายนักกว่าหลินซิม่อจะไล่ตามไปทัน และเดินตามอยู่ด้านหลังของเขา

แน่นอน หลี่ชิเย่ย่อมรู้ว่าหลินซิม่อได้ไล่ติดตามตัวเขามา เขาหยุดเดินและหันหลังกลับมาจ้องมองหลินซิม่อ

หลินซิม่อถึงกับก้มหน้าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี จะอย่างไรเสียนางกับหลี่ชิเย่ไม่ได้เป็นญาติหรือสหาย อย่าว่าแต่ให้หลี่ชิเย่ช่วยเหลือนาง เกรงว่าหากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นคงไม่ยอมให้นางติดตามตัวเขา

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ไม่ง่ายนักกว่าหลินซิม่อจะรวบรวมความกล้ามาได้ เงยหน้าขึ้นมองหลี่ชิเย่ และกล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “ข้า ข้า ข้าไม่รู้ว่าจะไปค้นหาสถานที่นั้นได้ตรงไหน ฟัง ฟังว่าปฐมบรรพบุรุษของพวกเราเคยไปมา มีผู้คนจำนวนมากบอกว่าต้องข้ามทะเล ข้า ข้า ข้าไม่รู้ว่ายังอยู่อีกไกลแค่ไหน”

นางเดินทางมาตลอดทาง เสียเวลาไปมากมาย แต่ก็ไม่ชัดเจนในเรื่องตำแหน่งที่ตั้งที่แน่นอน

“ติดตามข้าไปก็แล้วกัน” หลี่ชิเย่ทอดถอนใจออกมาเบาๆ สั่งการไปว่า ”ถึงเวลานั้นแล้วดูว่าจะเข้าไปได้หรือไม่”

เมื่อหลินซิม่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่แล้วพลันรู้สึกดีใจ รีบโค้งคำนับและพูดว่า “ขอบคุณท่าน…”

หลี่ชิเย่หันหลังออกเดินไปทันที กล่าวเฉยเมยว่า “ข้าไม่ค่อยจะรอใคร เจ้าจะต้องทนลำบากได้” กล่าวพลางเดินทางไปข้างหน้าต่อไป

……………………..