ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2327

ตอนที่ 2327 ความลึกลับของเมืองปี้โซ่วเฉิง

พวกของหลี่ชิเย่สามคนนั่งปี้โซ่วพุ่งเข้าไปในผนังหิน แต่ว่า พริบตาเดียวขณะที่พุ่งเข้าไปในผนังหินนั้น ทุกอย่างก็ได้หายไป ไม่มีผนังหินที่ใหญ่โตมโหฬารอยู่ตรงหน้า และไม่มีท้องฟ้าที่คลาคล่ำด้วยดวงดาวที่ว่า แต่เป็นการเหยียบลงบนผืนแผ่นดินที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่ง

พื้นที่แห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก พลันที่ได้เหยียบลงบนผืนแผ่นดินผืนนี้ พลันปรากฎความมีชีวิตชีวาที่น่าเกรงขามสายหนึ่งเข้ามาปะทะใบหน้า เหมือนว่าสถานที่ตรงนี้เปี่ยมด้วยพลังชีวิตอย่างนั้น เหมือนว่าที่ตรงนี้คือป่าหญ้ารกชัฏที่กว้างใหญ่ไพศาลยุคดึกดำบรรพ์ ไม่มีผู้ใดได้เคยย่างกรายเข้ามาก่อน ณ ที่ตรงนี้เปี่ยมด้วยความรู้สึกที่เป็นสีเขียวที่ไม่มีสิ้นสุด

“แปลกมาก” เมื่อนั่งปี้โซ่วเหยียบเข้ามารยังพื้นที่แห่งนี้นั้น หวู่ปิงหนิงถึงกับพูดขึ้นมาว่า “กลิ่นอายที่ประหลาดมาก”

“ประหลาดอย่างไรล่ะ?” หลินซิม่อไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลก จะอย่างไรเสียทักษณะของนางห่างชั้นมากเทียบไม่ได้กับหวู่ปิงหนิงอยู่แล้ว นางไม่ได้รับรู้ว่ามีอะไรแปลกประหลาด นางรับรู้เพียงความมีชีวิตชีวาที่น่าเกรงขามสายนั้นที่เข้ามาปะทะใบหน้าและความรู้สึกเขียวชอุ่มที่ไม่มีขาด

“กลิ่นเน่าเปื่อยสายหนึ่ง” หวู่ปิงหนิงขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอย่างหนึ่ง ลักษณะของที่ตรงนี้ก็คล้ายดอกบัวต้นหนึ่งที่เปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวาที่ฮึกเหิมยิ่ง แต่ดินที่อยู่ใต้พวกมันกลับฝังศพๆ หนึ่งเอาไว้ บอกได้แต่เพียงมันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก แม้ว่ากลิ่นอายที่นี่จะเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวา กระทั่งมีพลังชีวิตอย่างหนึ่งที่บอกไม่ถูก แต่ภายใต้พลังชีวิตนี้กลับมีความเน่าเปื่อยสายหนึ่งที่ทำอย่างไรก็ปิดบังซ่อนเร้นเอาไว้ไม่ได้”

“มีหรือ?” หลินซิม่อถึงกับทำท่าดมไปรอบๆ แต่นางดมได้ออก และไม่สามารถรู้สึกได้ หน้าแดงและเอ่ยขึ้นด้วยความขวยเขินว่า “ข้า ข้ามีทักษะที่อ่อนเกินไป ไม่อาจรู้สึกได้”

“มีความรู้สึกเช่นนี้ก็ถูกแล้วล่ะ” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ ว่า “เป็นดั่งที่เจ้าพูดมานั่นแหละ ภายใต้ความมีชีวิตชีวาที่น่าเกรงขามนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ไม่สามารถปิดบังความเน่าเปื่อยสายนั้นได้”

“ที่ ที่นี่มีคนตายจริงๆ รึ?” หลินซิม่อถึงกับเอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่

“ไม่แน่เสมอไปว่าต้องเป็นคนตาย แน่นอน มีคนตายแน่ๆ” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “ทั้งยังมีการตายเป็นจำนวนมาก เกรงว่ามากจนนับไม่ถูก”

“มีคนตายมากมายเลยรึ?” หลินซิม่อถึงกับตกใจอย่างยิ่งกับคำพูดเช่นนี้

“มีปี้โซ่วด้วยเหมือนกัน” หลี่ชิเย่มองไปยังที่ที่ห่างไกลและกล่าวเฉยเมยว่า “ทั้งยังตายเป็นจำนวนมากมายอีกด้วย มีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนที่ฝังร่างอยู่ที่ตรงนี้”

“ที่นี่เป็นสถานที่อย่างใดกันแน่?” หวู่ปิงหนิงนั้นแกร่งกว่าหลินซิม่อไม่รู้เท่าไร หลินซิม่อนั้นไม่สามารถรับรู้ได้ แต่นางกลับสามารถรับรู้ได้ถึงข้อแตกต่างของผืนแผ่นดินผืนนี้ เพียงแต่ความรู้สึกเช่นนี้นางเองก็อธิบายได้ไม่ชัดเจนเท่านั้นเอง นางเองก็ไม่รู้ว่าเบื้องหลังความรู้สึกเช่นนี้มีสภาพการณ์เป็นอย่างไรกันแน่

“มีการตาย จึงมีการถือกำเนิดใหม่” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “การถือกำเนิดใหม่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความตาย กล่าวสำหรับเจ้าแล้วมันคือความตายอย่างหนึ่ง แต่กล่าวสำหรับสิ่งมีชีวิตบางอย่างแล้วมันก็แค่การถือกำเนิดใหม่เท่านั้น ศพของเจ้า หรือกล่าวว่าการตายของสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนนั้น เป็นเพียงปุ๋ยของบางสิ่งที่ถือกำเนิดขึ้นใหม่เท่านั้นเอง เป็นเพียงสารบำรุงอย่างหนึ่งเท่านั้น”

หลินซิม่อถึงกับร่างสั่นเทิ้มทีหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ รู้สึกเป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง

“สิ่งนี้ฟังดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีอะไร” หวู่ปิงหนิงถึงกับยิ้มเจื่อนๆ และเอ่ยขึ้น

“แต่เดิมสถานที่ไถ่ถอนก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรอยู่แล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะ ส่ายหน้าและกล่าวว่า “สถานที่ลักษณะเช่นนี้มันช่างมหัศจรรย์นัก ที่ตรงนี้มันมีกฎระเบียบอยู่มากมายเท่าใด หรือว่ามันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติอย่างนั้นรึ? หรือจะบอกว่ากฎระเบียบทุกอย่างที่อยู่ในนี้ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติอย่างนั้นรึ? ไม่ว่าจะเป็นเจ้าที่ หรือว่าตำหนักหมีเซียน และหรือเมืองปี้โซ่วเฉิงอย่างนี้ หรือว่ามันมีมาแต่กำเนิดรึ?”

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้หวู่ปิงหนิงและหลินซิม่อสะดุ้งอยู่ในใจ เมื่อเอ่ยถึงเงินทองตกพื้น ผู้คนจำนวนมากคิดถึงของวิเศษ และหรือโชควาสนาอะไรทำนองนั้น เป็นความจริงที่มีสักกี่คนได้ไปสืบเสาะมันถึงแก่น มีสักกี่คนที่ไปศึกษาค้นคว้าถึงสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง เหมือนว่าทุกคนล้วนแล้วแต่เคยชินกับรูปแบบการดำรงชีวิตอยู่ของเงินทองตกพื้นเสียแล้ว เหมือนว่ามันก็เป็นเช่นนี้เองแหละ

สำหรับคำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่นั้น สร้างความงงงันให้กับหวู่ปิงหนิงและหลินซิม่อ เหมือนว่าคำตอบกำลังจะโผล่ออกมาแล้วอย่างนั้น ยังไม่ต้องไปพูดถึงอย่างอื่น เฉกเช่นตำหนักหมีเซียบน เป็นไปได้หรือที่มันเกิดขึ้นเองธรรมชาติ? เกรงว่าคงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ คงมีผู้สร้างขึ้นมาภายหลัง

ถ้าหากว่ามีผู้สร้างมันขึ้นมาภายหลังจริงๆ ล่ะก็ ปัญหาเกิดแล้วล่ะ ใครกันนะที่เป็นผู้สร้างตำหนักหมีเซียนขึ้นมากันแน่?

“หรือว่าพวกเจ้าไม่เคยนึกถึงเลยรึ? เหรียญแท้จริงจำนวนมากถูกใช้จ่ายในเงินทองตกพื้นมากมายเช่นนั้น เงินที่ถูกหลอมละลายไปทุกๆ ครั้งเป็นสิ่งที่ไม่สามารถจินตนาการได้เลย เช่นนั้นแล้ว เงินทองเหล่านี้มันหายไปไหนกันแน่?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่างเฉยเมยขึ้นมา

คำพูดนี้ทำให้หลินซิม่อและหวู่ปิงหนิงทั้งสองคนต้องงงงันอีกครั้ง พวกนางไม่เคยนึกถึงปัญหาข้อนี้จริงๆ เงินทองจำนวนมากมายที่หายไปในเงินทองตกพื้น เช่นนั้นแล้วเหรียญแท้จริงเหล่านี้มันไปอยู่ไหนกันแน่เล่า? เวลานี้หวู่ปิงหนิงกับหลินซิม่อต่างก็ตอบไม่ได้ พวกนางก็ไม่รู้คำตอบ

“แล้วมันหายไปไหนกันแน่นะ?” หวู่ปิงหนิงอดที่จะเอ่ยถามขึ้นมาคำหนึ่ง

หลี่ชิเย่อมยิ้มและมองไประยะห่างไอมยิ้มและมองไประยะห่างไกล หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงได้พูดเอ้อระเหยขึ้นมาว่า “ไปยังที่ที่พวกมันควรจะไป จะอย่างไรเสียชีวิตบางชีวิตไม่เหมือนดั่งที่เจ้าจินตนาการ เป็นชีวิตที่มีรูปแบบแตกต่างกัน”

หวู่ปิงหนิงไม่เข้าใจ หลินซิม่อยิ่งไม่เข้าใจ แต่เมื่อหลี่ชิเย่ไม่ต้องการกล่าวมากความ พวกนางก็ไม่อยากถามอะไรมาก

“พวกเราไปที่ไหนกันล่ะ?” หลังจากได้สติกลับมาแล้ว หวู่ปิงหนิงถึงกับเอ่ยถามขึ้นมา