ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2347

หลี่ชิเย่พาหวู่ปิงหนิง และหลินซิม่อออกเดินทาง พวกเขาเดินไปข้างหน้าตลอดทาง

“เจ้าได้บรรลุอะไรมาเบื้องหน้ากระดูกเต๋านั้น?” หลินซิม่อไม่กล้าถามซุ่มสี่ซุ่มห้า ขณะที่หวู่ปิงหนิงไม่เป็นเช่นนั้น อดเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้ระหว่างเดินทาง

หวู่ปิงหนิงเชื่อว่า เฉกเช่นคนอย่างหลี่ชิเย่หากเมื่อไรที่บรรลุได้แล้วก็ต้องเก็บเกี่ยวผลมาได้

“แทนที่จะบอกว่าเป็นบรรลุ มิสู้บอกว่าเป็นการจัดระเบียบแนวคิด ทำการเก็บกวาดวิธีคิดในอดีต ถือเป็นกระดูกเต๋าที่ยอดเย่ยมมากชิ้นหนึ่ง มันสามารถขจัดความสลับซับซ้อนให้ง่ายขึ้น เสมือนหนึ่งขจัดสิ้นข้อสงสัยทำให้เข้าใจอย่างถ่องแท้” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวขึ้น

“เมื่อเป็นเช่นนั้นเก็บเกี่ยวอะไรมาได้ล่ะ?” หวู่ปิงหนิงจ้องไปที่หลี่ชิเย่ด้วยความอยากรู้อยางเห็น ภายในใจกระทั่งรู้สึกตื่นเต้นดีใจ หากหลี่ชิเย่สามารถบรรลุได้ล่ะก็ จะต้องสะเทือนฟ้าอย่างแน่นอน

“ได้ดอกผลมาเล็กน้อยเท่านั้นเอง นั่นก็คือความถูกต้องแม่นยำเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ความแม่นยำที่ละเอียดมาก”

“ความถูกต้องแม่นยำ?” แม้แต่หลินซิม่อที่คอยฟังอยู่ข้างก็รู้สึกงงงัน นางยังเข้าใจว่าหลี่ชิเย่บรรลุเคล็ดวิชาที่สะเทือนฟ้าดินอะไรมา จะอย่างไรเสียด้วยความเป็นผู้ดำรงอยู่ในฐานะฝืนลิขิตสวรรค์เพียงนี้ ขอเพียงมีการบรรลุ ต้องเป็นเรื่องที่สะเทือนฟ้าดินอย่างแน่นอน

แต่ เวลานี้หลี่ชิเย่กลับยอกว่าแค่บรรลุ ‘ความถูกต้องแม่นยำ’ เล็กๆ น้อยๆ ทำให้ภายในใจของเขาดูจะไม่เข้าใจทันที ความถูกต้องแม่นยำเล็กๆ น้อยๆ มีอะไรน่าบรรลุเล่า

“เหาเตียน” หวู่ปิงหนิงเข้าใจทะลุปรุโปร่งในทันที รู้ว่าสิ่งที่หลี่ชิเย่ต้องการคืออะไร

“ถูกต้อง เหาเตียน” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ และกล่าวว่า “พลาดแต่แรกแม้เพียงนิดเดียว ก็จะผิดเป็นโยชน์ได้ในที่สุด นี่แหละคือเหาเตียน ต้องการเพียงความถูกต้องแม่นยำเพียงเล็กน้อย ก็มักจะทำให้สามารถทำอะไรได้มากมายเสมอๆ”

“เกรงว่าข้าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปทำให้ได้ถึงขั้นนี้ อย่างน้อยต้องก้าวเข้าสู่ระดับปฐมบรรพบุรุษไปแล้ว จึงมีสิทธิ์ไปบรรลุขอบเขตเช่นนี้ได้อย่างแท้จริง” หวู่ปิงหนิงยิ้มเจื่อนๆ ทีหนึ่ง รู้ถึงช่วงห่างที่อยู่ภายใน แม้ว่าฟังดูจะเป็นแค่ความถูกต้องแม่นยำเพียงเล็กน้อย แต่ความจริงแล้ว ระยะห่างของขอบเขตนี้กว้างใหญ่มากจนน่าตกใจ ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้อยู่แล้ว

“ข้า ข้า ข้าฟังแล้วไม่เข้าใจ” เดิมทีทักษะของหลินซิม่อก็อ่อนอยู่แล้ว ทั้งยังไม่มีอาจารย์ที่ดีคอยให้การชี้แนะ นางจึงฟังจนสับสนไปหมดและรีบขอคำชี้แนะว่า “พี่ปิงหนิง นี่ นี่มันมีความหมายว่าอย่างไรเล่า?”

หวู่ปิงหนิง ได้แต่มองไปที่หลี่ชิเย่ ขอบเขตเช่นนี้นางเองก็ไม่มีสิทธิ์ได้เหยียบเข้าไปเป็นการชั่วคราว

“ก็คือเหาเตียน” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมยและกล่าวว่า “เหมือนเช่นกระบี่อัจฉริยะพวกเจ้าได้ทิ้งเคล็ดวิชากระบี่แขนงหนึ่งเอาไว้ พวกเจ้าที่เป็นทายาทรุ่นหลังไปฝึกมัน แต่ ไม่ว่าจะฝึกอย่างไรก็ก้าวไปไม่ถึงอานุภาพเช่นนั้นของกระบี่อัจฉริยะ ไม่สามารถฝึกให้ได้ท่วงทำนองเฉกเช่นกระบี่อัจฉริยะแบบนั้นได้ หรือว่าเป็นเพราะพลังวัตรไม่เพียงพอเท่านั้นเองรึ? กระทั่งพลังวัตรระดับบรรพบุรุษบางคนอาจจะแข็งแกร่งมากกว่ากระบี่อัจฉริยะขณะคิดค้นเคล็ดวิชากระบี่นี้เสียด้วยซ้ำ แต่ว่า ไม่สามารถล้ำหน้ากระบี่อัจฉริยะของพวกเจ้านั่นแหละ ซึ่งในนี้ไม่ได้เป็นเพราะช่วงห่างของพลังวัตร และไม่ใช่สาเหตุจากไม่ได้บรรลุ แต่อยู่ที่เหาเตียน”

“เหาเตียน” เมื่อหลินซิม่อได้ฟังคำเช่นนี้แล้ว ยังคงสับสน ยังคงเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง

“เคล็ดวิชากระบี่ชุดหนึ่ง เมื่อชนรุ่นหลังมีการฝึก ทุกๆ กระบวนท่าก็จะต้องแตกต่างจากกระบี่อัจฉริยะในครั้งนั้นอยู่บ้าง เป็นไปได้ว่าข้อแตกต่างดังกล่าวจะเป็นเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่ว่า เมื่อรวมเป็นเคล็ดวิชากระบี่ชุดหนึ่งแล้ว ข้อแตกต่างก็จะมีมาก ดังนั้น เคยมีสุดยอดเคล็ดวิชาในหล้าจำนวนมาก หลังจากผ่านการสืบทอดมารุ่นสู่รุ่นแล้ว ได้กลายเป็นหัวมังกุท้ายมังกร อานุภาพด้อยไปมาก กระทั่งสาบสูญไป นี่แหละคือพลาดแต่แรกแม้เพียงนิดเดียว ก็จะผิดเป็นโยชน์ได้ในที่สุด” หลี่ชิเย่กล่าวอธิบายอย่างอดทน

“ที่แท้เป็นเช่นนี้” ครั้นหลินซิม่อฟังมาถึงตรงนี้จึงได้เข้าใจ และพึมพำขึ้นมา

“แน่นอนที่สุด เหาเตียนที่แท้จริง จะต้องได้ใช้ นั่นแหละจึงเป็นความหมายที่มันคงอยู่” หลี่ชิเย่กล่าวและหัวเราะขึ้นมา

“ได้ใช้เหาเตียน?” หลินซิม่อพึมพำขึ้นมา นางนึกไม่ออกว่าจะไปใช้เหาเตียนได้อย่างไรกัน

“เป็นต้นว่า ข้ายืนอยู่ด้านหน้าของเจ้า มือขวาของเจ้าถือกระบี่ หนึ่งกระบี่ฟันเข้ามาใส่ข้า ด้วยการฟันขวางเข้ามา แต่ว่า ข้าเพียงแค่ก้าวไปก้าวหนึ่ง หลบกระบี่นี้ของเจ้า นิ้วแตะเบาๆ กำลังของกระบี่ไม่เปลี่ยน เพียงแต่เจ้าควบคุมพลังไม่ได้ พลังกระบี่ที่มีมากเกินไปได้หลุดออกจากการควบคุมของเจ้า ดังนั้น หนึ่งกระบี่นี้ก็จะฟันเข้าที่คอของเจ้า และตัดเอาหัวของเจ้าออกมา” หลี่ชิเย่กล่าวขึ้นช้าๆ

เมื่อหลินซิม่อได้ฟังคำบอกเล่าเช่นนี้ของหลี่ชิเย่แล้ว ถึงกับเหม่อลอยไปพักหนึ่ง

“ในฐานะที่เป็นผู้บำเพ็ญตนคนหนึ่ง หนึ่งกระบี่ที่เจ้าฟาดฟันออกไป มักจะอยู่ในความควบคุมของเจ้าเสมอ ดังนั้น ต่อให้เจ้าฟันใส่คอตนเอง แต่ว่าในขณะที่คมกระบี่สัมผัสผิวหนังของเจ้า เจ้าก็สามารถควบคุมให้มันหยุดได้อย่างฉับพลันหยุดกระบี่นี้เอาไว้ เนื่องจากพลังอยู่ภายใต้ความควบคุมของเจ้า แต่ทว่า ในพริบตาเดียวนั้นเอง เพียงแค่เพิ่มพลังเข้าไปนิดหนึ่ง มันก็จะหลุดออกจากการควบคุมของเจ้า ไม่สามารถหยุดกำลังกระบี่ไว้ได้ มันก็สามารถตัดหัวของเจ้าได้โดยพลัน แค่นิดเดียวเท่านั้นก็จะเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีจริงจัง

“มีอยู่เป็นจำนวนมากที่ควบคุมไม่ได้นั้น มักจะอยู่ที่นิดเดียวแค่นั้นเอง” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ในความแตกต่างเพียงแค่นิดเดียว เจ้าสามารถสังหารระดับเทพแท้จริงได้คนหนึ่ง แม้ว่าเจ้าเพียงแค่ใช้นิ้วดีดเข้าไปเบาๆ เท่านั้นเอง อาศัยพลังที่อ่อนด้อยที่สุด กลับสามารถเอาชนะพลังที่แข็งแกร่งมากที่สุด สิ่งนี้จะต้องอาศัยความถูกต้องแม่นยำถึงขั้นเหาเตียน นี่แหละคือเหาเตียน” ไอรีนโนเวล

เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าจากหลี่ชิเย่แล้ว ทำให้หลินซิม่อไม่สามารถเรียกสติกลับมาเป็นเวลานาน

ภายในใจของนาง การมีเคล็ดวิชาที่แข็งแกร่งอยู่ในครอบครอง มีอาวุธที่ปราศจากผู้ต่อกร สิ่งนี้ก็จะเป็นตัวกำหนดฐานะของผู้บำเพ็ญตนคนหนึ่ง

แต่ว่า สิ่งที่หลี่ชิเย่พูดถึงในขณะนี้ มันได้หลุดออกจากขอบเขตนี้ไปไกลมาก ความสูงของขอบเขตนี้เป็นสิ่งที่ผู้คนไม่อาจเอื้อมถึงได้