ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2546

ตอนที่ 2546 เป็นเซียนหรือเป็นมาร
พวกปิ้งจวินต่างได้สติคืนกลับมา เมื่อเห็นหลี่ชิเย่กลับออกมาจากหลุมมรณะ ก้มกราบลงกับพื้นส่งเสียงดังขึ้นมาว่า “คารวะคุณชาย”

กล่าวได้ว่า ในเวลานี้พวกของปิ้งจวินสยบทั้งกายทั้งใจต่อหลี่ชิเย่ ยอมศิโรราบต่อหลี่ชิเย่อย่างสิ้นเชิง กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว หลี่ชิเย่เป็นนายของพวกเขาได้เหลือเฟือ สามารถทำงานรับใช้ภายใต้หลี่ชิเย่ถือเป็นเกียรติอย่างหนึ่ง

หลังจากที่หลี่ชิเย่ออกมาจากหลุมมรณะ ตบมือและยิ้มกล่าวว่า “เอาล่ะ ที่ตรงนี้ไม่มีเรื่องอะไรอีกต่อไป สมควรไปจากได้แล้ว”

“คุณชายทำสำเร็จแล้วรึ?” แม้วัวคลั่งจะใจร้อน แต่ก็คือผู้ที่ปากโป้งในบรรดาคนทั้งหมด ก้าวเข้าไปตีหน้ายิ้มแย้มและกล่าวว่า “คุณชายไปได้สิ่งใดมาจากด้านในรึ? เป็นสิ่งที่ทำให้มีอายุวัฒนะจริงๆ รึ?”

หลี่ชิเย่จ้องมองวัวคลั่งทีหนึ่ง ยิ้มกล่าวเรียบเฉยว่า “ทำไม อยากดู?”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ใช่เพียงวัวคลั่งเท่านั้น พวกของมังกรทองแปดแขนล้วนแล้วแต่ดวงตาทั้งสองข้างลุกวาว แม้แต่ปิ้งจวินก็ดูจะควบคุมตนเองไม่ได้อยู่บ้าง รีบก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จ้องมองตาปริบๆ ไปที่หลี่ชิเย่

ย่อมไม่ต้องสงสัย พวกของปิ้งจวินต่างต้องการเห็นว่าสิ่งที่หลี่ชิเย่ไปได้มาจากหลุมมรณะเป็นสิ่งใดกันแน่ เพียงแต่พวกเขามีความกังวลไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ เท่านั้นเอง

“เหอะ เหอะ เหอะอยากแน่นอน ย่อมอยากดูแน่นอน” วัวคลั่งนับว่าปากกับใจตรงกัน ไม่คิดอะไรมาก เกาหัวแครกๆ และกล่าวว่า “วัวเฒ่าอย่างข้าชาตินี้นับว่าไม่เคยได้เห็นของที่ทำให้มีอายุวัฒนะจริงๆ”

เมื่อวัวคลั่งออกปากพูดไปแล้ว พวกของมังกรทองแปดแขนก็ไม่มีอะไรต้องเขินอีก มังกรทองแปดแขนจึงยิ้มหน้าทะเล้น และกล่าวว่า “คุณชาย ให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาได้หรือไม่ ดูว่าของที่ทำให้มีอายุวัฒนะนี้มีอะไรที่แปลกประหลาดตรงไหน”

“คุณชาย มันคือหญ้าเซียนต้นหนึ่งใช่หรือไม่?” เทพไฉไลหงส์พิษก็ดูจะอดรนทนไม่ไหวอยู่บ้าง

“เอาเถอะ ในเมื่อพวกเจ้าล้วนแล้วแต่ต้องการดู” หลี่ชิเย่หัวเราะ และหยิบเอาดินสีดำกองนั้นออกมาตามอารมณ์ และยื่นให้กับพวกเขา

ผู้ที่รับเอากองดินสีดำไปจากมือของหลี่ชิเย่เป็นคนแรกก็คือวัวคลั่ง ขณะที่วัวคลั่งรับเอาดินสีดำกองนี้มานั้นถึงกับตะลึงงัน จ้องมองกองดินสีดำที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีงุนงง

“คุณชาย ท่านคงไม่ล้อข้ากระมัง? ดินลักษณะเช่นนี้ไหนเลยจะเป็นสิ่งที่ทำให้มีอายุวัฒนะได้ มันก็แค่ดินโคลนที่อยู่ในบ่อปลามิใช่หรือ?” วัวคลั่งมองดูดินสีดำที่อยู่ในมือ สีหน้าเต็มไปด้วยความงงงัน

“พวกไร้สมอง” หนึ่งฝ่ามือของปิ้งจวินตบเข้าไปที่ท้ายทอยของวัวคลั่ง จ้องตาเขม็งทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ดินโคลนบ่อปลาบ้านเจ้ามีความมีชีวิตชีวาที่น่าเกรงขามเช่นนี้รึ? มีกลิ่นอายที่สามารถหล่อเลี้ยงโลกทั้งโลกแบบนี้ด้วยหรือ? ถ้าหากมี เจ้าก็คือเซียนแล้วสิ แล้วเจ้ายังจะถูกจับขังเอาไว้ในสถานที่ที่ไม่มีใครอยากจะมาอย่างนี้รึ?”

วัวคลั่งพลันสำนึกได้ทันทีเมื่อถูกหนึ่งฝ่ามือของปิ้งจวินที่ตบเข้าให้ทีหนึ่ง เขามองดูดินสีดำที่อยู่ในมือ เกาหัวทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ที่ปิ้งจวินพูดมาเหมือนมีเหตุผล เหมือนเป็นเช่นนี้จริงๆ”

“นี่คือดินอะไร มันคือดินเซียนอย่างนั้นรึ?” อวี่เหยียนเซินครุ่นคิดพิจารณาอย่างละเอียดดินสีดำกองนี้แล้วอดที่จะตื่นตระหนกไม่ได้ และกล่าวว่า “ดินที่อัศจรรย์เช่นนี้ข้าเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ลักษณะของดินสีดำกองนี้เหมือนว่าสามารถบ่มเพาะโลกทั้งโลกอย่างนั้น”

“ถ้าหากโลกนี้มีเซียนอยู่จริง เมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าจะเรียกมันว่าดินเซียนก็ไม่นับว่าเกินเลย” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเรียบเฉยว่า “แต่ว่า โลกนี้ไม่มีเซียน มันคือดินอะไรก็คงพูดยาก”

“ถ้าหากไม่มีเซียน เช่นนั้นแล้วมันคือดินอะไร?” เทพไฉไลหงส์พิษอดที่จะรู้สึกแปลกใจกับสิ่งนี้ไม่ได้ มองดูดินสีดำกองนี้แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้สึกว่าดินสีดำกองนี้มันคืออะไรที่สามารถปลูกหญ้าเซียนอะไรก็ได้จริงๆ กระทั่งสามารถปลูกโลกๆ หนึ่งขึ้นมาได้อย่างนั้น”

หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเฉยเมยว่า “คิดจะปลูกเป็นหญ้าเซียนสักต้น เจ้าก็ต้องมีเมล็ดพันธุ์หญ้าเซียนเสียก่อน เจ้าคิดจะปลูกเป็นโลกๆ หนึ่งขึ้นมา ก็ต้องมีเมล็ดพันธุ์ของโลกๆ หนึ่งเช่นกัน มิฉะนั้นล่ะก็ยากจะทำได้สำเร็จหากปราศจากเงื่อนไขที่จำเป็น”

“มัน มันสามารถปลูกโลกๆ หนึ่งขึ้นมาได้จริงๆ รึ?” ดวงตาคู่นั้นของมังกรทองแปดแขนเบิกกว้างจ้องเขม็งไปที่ดินสีดำกองนั้น

“เจ้ามีเมล็ดพันธุ์ของโลกหรือไม่?” หลี่ชิเย่มองดูเขาแวบหนึ่ง

เอิก…มังกรทองแปดแขนจนกับคำถาม เขาไม่เคยเห็นเมล็ดพันธุ์ของโลกมาก่อนจริงๆ ยิ่งกว่านั้น ยังไม่รู้ว่าบนโลกมนุษย์มีสิ่งนี้อยู่หรือไม่

“ตามที่คุณชายพูดมา โลกนี้ปราศจากเซียน หากปราศจากเซียน สิ่งนี้หาใช่ดินเซียน? ถ้าเช่นนั้นดินนี้มาจากที่ใด?” การมองปัญหาของปิ้งจวินลึกซึ้งกว่าพวกของมังกรทองแปดแขน พวกของมังกรทองแปดแขนหยุดอยู่แค่ของล้ำค่าเท่านั้น

“เรื่องนี้พูดยาก” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมยและกล่าวว่า “ของบางสิ่งหาใช่สิ่งที่พวกเจ้าสามารถเอื้อมถึงได้”

“แหะคุณชาย ไหนๆ ที่นี่ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว เล่าให้ฟังหน่อยสิ” วัวคลั่งปากกับใจตรงกัน หัวเราะแหะแหะและเอ่ยขึ้น

“จะให้ข้าบอกเจ้าหรือไม่?” หลี่ชิเย่มองดูวัวคลั่งทีหนึ่ง ชี้ไปที่ฟ้าดินแห่งนี้และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “เจ้าคิดว่าคุกหลวงดึกดำบรรพ์เอาไว้ขังคนประเภทไหน? หรือว่าจะเป็นระดับเช่นพวกเจ้ารึ? เปล่าเลย อีกทั้งการกักขังของมันนั้น หาใช่เป็นการขังร่างกายของพวกเจ้า เห็นหลุมมรณะนั้นหรือไม่…”

ครั้นหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วได้ชี้ไปที่หลุมมรณะ กล่าวเรียบเฉยว่า “ข้างในเคยพันธนาการสิ่งมีชีวิตอยู่ คุกหลวงดึกดำบรรพ์แห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อตัวของคนผู้นั้นอย่างแท้จริง สำหรับระดับเช่นพวกเจ้ามันก็แค่ยุงตัวหนึ่งที่ตกลงมาเท่านั้นเอง…”