ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2600

ตอนที่ 2600 ผีดิบก่อความวุ่นวาย

ผีดิบได้ลักลอบปะปนเข้าไปยังเมืองหมิงลั่วเฉิงอย่างเงียบเชียบ เหมือนว่าพวกมันต้องการกลมกลืนเข้ากับโลกใบนี้อย่างนั้น

ขณะที่ผีดิบคลานออกมาจากใต้พื้นดินนั้น หลี่ชิเย่ที่นั่งอยู่ภายในตำหนักทองแดงพลันลืมตาขึ้นทั้งสองข้าง มองเห็นประกายตาของเขาแวบหนึ่ง เสมือนหนึ่งเป็นประกายศักดิ์สิทธิ์ที่สาดส่องขึ้นมาอย่างนั้น เหมือนว่าสามารถส่องไปถึงยังนรกอเวจีใต้พื้นดินได้โดยตรง

นาทีนี้เอง หลี่ชิเย่ลุกขึ้นมาพรวดพราดและเดินออกนอกตำหนักทองแดงไปทันที

“คุณชาย เป็นไรไปรึ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” การลุกขึ้นพรวดพราดและเดินมุ่งหน้าตรงไปยังด้านนอกตำหนักทองแดง ได้ปลุกให้หวูโหย่วเจิ้ง และหลินยี่เสวี่ยสองอาจารย์และศิษย์ที่คอยปรนนิบัติรับใช้อยู่หน้าประตูให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา

หลี่ชิเย่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เดินไปยังหน้าประตูของตำหนักทองแดงโดยลำพัง ยืนอยู่ท่ามกลางแสงสียามค่ำคืน กวาดสายตามองออกไป เพ่งดวงตาทั้งสองไปข้างหน้าและตกอยู่ที่กองเศษซากหินกองหนึ่ง

หวูโหย่วเจิ้ง และหลินยี่เสวี่ยสองอาจารย์และศิษย์วิ่งตามออกมา เมื่อหวูโหย่วเจิ้งมองเห็นท่าทีลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว เขายืนอยู่ข้างกายหลี่ชิเย่และเอ่ยถามขึ้นมาแผ่วเบาว่า “คุณชาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?”

“มีคนมา” หลี่ชิเย่ยิ้มจางๆ สองตาเพ่งตรงไปข้างหน้า สายตาของเขาเสมือนหนึ่งสามารถทะลุผ่านทุกสิ่งทุกอย่างได้ แสงสียามค่ำคือนภายใต้สายตาของเขากลับกลายเป็นเบาบางอะไรอย่างนั้น

“มีคนมา…” หลินยี่เสวี่ยได้ยินคำพูดนี้แล้วถึงกับตะลึงนิดหนึ่ง นับแต่หลี่ชิเย่ลงมือสยบทุกคนแล้วก็ไม่มีใครกล้าเหยียบย่างเข้ามาในซากปรักหักพังเทียนยวี่นแม้เพียงครึ่งก้าว ทุกคนต่างให้ความเคารพและออกห่างจากที่ตรงนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี้ล้วนแล้วแต่ต้องเดินอ้อมกันไปทั้งนั้น

เวลานี้ดึกดื่นค่อนคืนพลันมีผู้มาเยือน เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ? ถึงกับกล้าหาญชาญชัยขนาดนี้

ช่าาา…เสียงหนึ่งดังขึ้น ทันใดนั้น บริเวณที่เป็นกองเศษซากหินพลันแตกออก ปรากฎคนผู้หนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำโผล่ขึ้นมา ชายผู้นี้แบกทวนยาวไว้บนบ่า ในปากคาบต้นหญ้าต้นหนึ่ง เดินอาดๆ เข้ามายังตำหนักทองแดง

“เขาเป็นใคร?” หลินยี่เสวี่ยรู้สึกตระหนกอยู่บ้างเมื่อมองเห็นชายผู้นั้นที่แบกทวนยาวบนบ่า ดูเหมือนไม่ได้มาดี จึงเอ่ยถามขึ้นมาแผ่วเบา

“ไม่ นั่น นั่น นั่นเป็นคนตาย…” หลังจากที่ชายผู้นั้นก้าวออกมาจากกองเศษซากหินแล้ว หวูโหย่วเจิ้งก็ได้จับจ้องตัวเขาตลอดเวลา หลังจากจ้องมองอย่างละเอียดแล้ว เขาพบว่าคนผู้นี้ไม่มีกลิ่นอายของความมีชีวิตบนตัว จึงรู้ได้ทันทีและร้องเสียงดังขึ้นมา

“ถูกต้อง เป็นคนตายนั่นเอง คนตายที่อยู่ใต้พื้นดินฟื้นคืนชีพแล้ว” หลี่ชิเย่ไม่รู้สึกประหลาดใจ และเหนือความคาดคิดเลยสักนิด เอ่ยเรียบเฉยขึ้นมา

“อะไรนะ เป็น เป็นคนตาย…” หลินยี่เสวี่ยรู้สึกตกใจยิ่งนัก ถึงกับก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แม้จะกล่าวว่านางเองก็เคยพบเห็นคนตายมาก่อน แต่ทว่า คนที่ตายไปแล้วยังสามารถมากระโดดโลดเต้นอยู่ตรงหน้าพวกเขา เรียกได้ว่าทำเอานางตกอกตกใจไม่เบาเลยทีเดียว

ช่าาา…ในเวลานี้เอง อีกด้านหนึ่งของซากปรักหักพังปรากฏดินที่คลายตัว มองเห็นมือข้างหนึ่งที่ยื่นออกมา ตามติดด้วยผู้เฒ่าผู้หนึ่งผมเผ้าขาวโพลนโผล่ขึ้นมาจากใต้พื้นดิน และเดินมุ้งหน้ามาที่ตำหนักทองแดงเช่นกัน

“ด้าน ด้าน ด้านนั้นก็มีคนตายออกมาอีกคนแล้ว” หลินยี่เสวี่ยพลันมองเห็นผู้เฒ่าที่คลานออกมาทางด้านหลังแล้วถึงกับผวา ชี้นิ้วไปที่มัน กระทั่งนิ้วมือยังสั่นเทา ตกใจจนนางต้องรีบหลบไปอยู่ด้านหลังของหลี่ชิเย่

กล่าวสำหรับหลินยี่เสวี่ยแล้ว ในเวลานี้ไม่มีที่ใดปลอดภัยมากไปกว่าด้านหลังของหลี่ชิเย่อีกแล้ว

“นี่ นี่คือผู้เฒ่าหลินแห่งเมืองไป่หลานเฉิงนี่!” หวูโหย่วเจิ้งมีสีหน้าเปลี่ยนไปมากทีเดียว และกล่าวด้วยความหวาดผวาอย่างยิ่ง เมื่อมองเห็นผู้เฒ่าผู้นี้คลานออกมาจากใต้พื้นดิน

“อาจารย์ ท่าน ท่านคงไม่จำคนผิดกระมัง ท่านบอกว่าผู้เฒ่าหลินคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งเมืองไป่หลานเฉิงมิใช่หรือ ทำไม ทำไมตายแล้วฟื้นคืนชีพล่ะ?” หลินยี่เสวี่ยสีหน้าขาวซีดและกล่าวด้วยความหวาดผวา

“ไม่” หวูโหย่วเจิ้งท่าทีหนักแน่นจริงจัง กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “แม้ว่าข้ากับผู้เฒ่าหลินไม่นับเป็นสหายที่สนิทที่สุด แต่เคยนั่งดื่มสุราด้วยกันมาหลายครั้ง ข้าจำคนไม่ผิดแน่นอน!”

“เมืองไป่หลานเฉิง เมืองไป่หลานเฉิงหายสาบสูญไปแล้วมิใช่รึ? พวก พวก พวกมันมาปรากฎตัวที่นี่ได้อย่างไรกัน” หลินยี่เสวี่ยถูกทำให้ตกใจไม่เบาเลยทีเดียว เมืองไป่หลานเฉิงหายสาบสูญไปนานแล้ว เมืองทั้งเมืองถล่มจมลงสู่ใต้พื้นดิน

ที่น่ากลัวก็คือ คนตายที่หายสาบสูญไปในเมืองไป่หลานเฉิง มาวันนี้กลับฟื้นคืนชีพที่ตรงนี้ อีกทั้งเมืองไป่หลานเฉิงห่างจากเมืองหมิงลั่วเฉิงเป็นล้านลี้ ลองนึกดู มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวเพียงใด

“ข้าเองก็ไม่รู้ ย่อมไม่ต้องสงสัย คนตายของเมืองไป่หลานเฉิงจะมาฟื้นคืนชีพที่เมืองหมิงลั่วเฉิงของพวกเรา” หวูโหย่วเจิ้งพูดด้วยสีหน้าที่หนักแน่นจริงจัง

“ตรง ตรง ตรงนั้นก็มีอีกหนึ่ง…” ในขณะนี้ หลินยี่เสวี่ยร้องเสียงแหลมขึ้นมา และชี้ไปอีกด้านหนึ่งพร้อมกับร้องเสียงดังขึ้นมา ทำเอานางตกใจจนหลบเข้าไปแนบติดอยู่กับด้านหลังของหลี่ชิเย่ มีเพียงเกาะติดอยู่กับหลี่ชิเย่เช่นนี้ นางจึงรู้สึกว่าปลอดภัย

ช่าาา…เสียงหนึ่งดังขึ้น นาทีนี้เอง ปรากฏผีดิบอีกหลายคนได้โผล่ขึ้นมาจากใต้พื้นดินในที่ๆ ห่างไกลออกไป

“แย่แล้ว คนตายฟื้นคืนชีพ นี่ นี่ นี่ฟ้าจะเปลี่ยนสีแล้วรึ?” หวูโหย่วเจิ้งถึงกับหวาดผวาจนหน้าถอดสี แม้ว่าเขาจะเคยพบเห็นเรื่องประหลาดมาจำนวนไม่น้อย เวลานี้เขาก็ต้องถูกทำให้ตกใจจนหน้าขาวซีด เขาร่างสั่นเทาทีหนึ่งและกล่าวว่า “หรือ หรือ หรือว่าคนตายจะมาปรากฏบนโลกมนุษย์แล้ว?”

“ไหนเลยมีเรื่องคนตายมาปรากฏบนโลกมนุษย์” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเรียบเฉยว่า “เป็นความชั่วร้ายจะปรากฎแล้ว” ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้ ดวงตาทั้งสองของเขาเพ่งตรงไปข้างหน้า เผยประกายเยือกเย็นออกมา

“ความชั่วร้ายจะปรากฏ ถ้าหากความชั่วร้ายปรากฏขึ้นจริงๆ เช่น เช่น เช่นนั้นแล้วโลกจะเป็นอย่างไร?” หลินยี่เสวี่ยร่างสั่นเทาทีหนึ่ง อิงแอบอยู่กับหลี่ชิเย่จนร่างกายแทบจะแนบติดอยู่กับหลี่ชิเย่จนแน่นแล้ว