ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2719

ตอนที่ 2719 ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์

“เจ้าปีนขึ้นไป” ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ได้ลืมตาขึ้นจ้องมองกัวเจียหุ้ยทีหนึ่ง และสั่งการออกไป

“ปีนขึ้นไป?” เมื่อกัวเจียหุ้ยได้สติกลับมา ชี้ที่ตัวเอง และมองไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ พูดตะกุกตะกักว่า “ข้า ข้า ข้าปีนขึ้นไปบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์?”

“ถูกต้อง แบกข้าขึ้นไปด้วย” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉย พูดจบได้หลับตาลงช้าๆ

มาคราวนี้ทำเอากัวเจียหุ้ยถึงกับเหม่อลอย มองดูตนเองแล้วก็มองดูหลี่ชิเย่ นางอดสงสัยไม่ได้ว่าหลี่ชิเย่กำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า แต่ว่า ดูจากท่าทางของหลี่ชิเย่แล้ว ไม่เหมือนเป็นการล้อเล่นแม้แต่น้อย

มาคราวนี้ทำเอากัวเจียหุ้ยรู้สึกงงงันอยู่บ้าง ภูเขาศักดิ์สิทธิ์นะเนี่ย ไม่มีใครคนหนึ่งคนใดในนิกายหู้ซานจงสามารถปีนขึ้นไปแล้วในรอบพันล้านปีที่ผ่านมา ไม่ต้องพูดถึงนางอีกเลย ต่อให้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากที่สุดในนิกายหู้ซานจงก็ไม่มีวิธีที่จะปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ขึ้นไปได้ นางที่เป็นเพียงศิษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถปีนขึ้นไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้อยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ยังต้องแบกหลี่ชิเย่ปีนเขาขึ้นไปด้วย นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว อย่าว่าแต่นางเลย เกรงว่าในนิกายหู้ซานจงคงไม่มีใครสักคนที่สามารถทำได้

“ข้า ข้า ข้าปีนขึ้นไปไม่ได้” กัวเจียหุ้ยได้สติคืนกลับมาแล้ว ถึงกับพูดขึ้นงุนงงว่า “เกรงว่า เกรงว่าข้ายังปีนไปไม่ถึงครึ่งเขาก็ถูกสยบจนกลายเป็นหมอกเลือดไปแล้ว”

“ดังนั้น เจ้าแบกข้าไปด้วย” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยยังคงหลับตาพักผ่อนกายา

กัวเจียหุ้ยยืนงุนงงอยู่ตรงนั้นในเวลานี้ ใช่ว่านางจะไม่มีความมั่นใจใจตนเอง และหาใช่เพราะนางดูถูกตัวเองมากเกินไป มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยกำลังความสามารถอันน้อยนิดของนางเช่นนี้ ไหนเลยมีความเป็นไปได้ที่จะปีนขึ้นไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้กันเล่า

“แต่ แต่ แต่ว่า ข้า ข้ามีทักษะอันน้อยนิดแค่นี้ ไม่สามารถต้านทานกับพลังสยบของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้” กัวเจียหุ้ยกล่าวด้วยท่าทีเหม่อลอย

นิกายหู้ซานจงเคยมีระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยังต้านพลังสยบของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนางที่เป็นเพียงศิษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“ทั้งหมดล้วนหาใช่เป็นเรื่องสำคัญ” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้นมาว่า “สำคัญที่เจ้ามีเจตจำนงที่แน่วแน่ มีการตัดสินใจที่เด็ดขาดอย่างเพียงพอ พลังสยบไม่ได้ตกอยู่บนตัวของเจ้า”

กัวเจียหุ้ยยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น ในเวลานี้ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี ความจริงแล้ว นางไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสภาพของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่นางเท่านั้น เกรงว่าในนิกายหู้ซานจงของพวกเขาไม่มีใครเข้าใจสภาพของภูเขาศักดิ์สิทธิ์เลยสักคน

“ที่เจ้าต้องถามคือ เจ้าสามารถแบกรับการทดสอบลักษณะเช่นนี้ได้หรือไม่? เจ้ามีปณิธานที่มุ่งมั่นมากพอหรือไม่? มีจิตใจที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่แข็งแกร่งมากพอหรือไม่?” หลี่ชิเย่ลืมตาขึ้นมองดูกัวเจียหุ้ยทีหนึ่ง

กัวเจียหุ้ยได้แต่นิ่งเงียบไม่สามารถตอบอะไรได้ การปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องที่นางไม่เคยคิดมาก่อน กล่าวสำหรับนางแล้วเรื่องนี้ไกลตัวนางมากเหลือเกิน เรื่องเช่นนี้หาใช่นางที่เป็นศิษย์ธรรมดาๆ ตัวน้อยๆ สามารถกระทำได้

ต่อให้นิกายหู้ซานจงของพวกเขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว มันก็ควรเป็นเรื่องที่ผู้อาวุโสของสำนักต้องไปทำ แต่ว่า เวลานี้หลี่ชิเย่กลับให้นางไปปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เรื่องลักษณะเช่นนี้กล่าวสำหรับนางแล้ว ช่างกะทันหันเหลือเกิน โดยที่นางไม่ทันได้เตรียมตัวเลยแม้แต่น้อย

“จะอยู่อย่างไร้ผลงานอะไรเลย หรือตัดสินใจเสี่ยงสักครั้ง ตัดสินใจทดลองดูสักครั้ง ทั้งหมดนี้อยู่ที่ความคิดแวบเดียวของเจ้า” หลี่ชิเย่พูดเฉยเมยขึ้นมา จากนั้น ค่อยๆ หลับตาลง

หลังจากที่กัวเจียหุ้ยนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ จึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง สุดท้ายกัดฟันและกล่าวด้วยท่าทีมั่นคงว่า “ตกลง ข้า ข้าไป! ข้าไปปีน”

ขณะที่เวลานี้หลี่ชิเย่ได้หลับตาลงแล้ว เหมือนหนึ่งนอนหลับไปแล้วอย่างนั้น เหมือนว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของกัวเจียหุ้ย

“ว่าไงนะ เจ้าจะไปปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์…” จ้าวจื้อถิงถึงกับตกใจยิ่งนัก เมื่อได้ฟังการตัดสินใจของกัวเจียหุ้ยแล้ว

“ข้าจะแบกคุณชายขึ้นไป” กัวเจียหุ้ยได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ท่าทีก็แข็งกร้าวมาก ไม่ว่าใครเตือนหรือโน้มน้าวอย่างไรก็ไม่สามารถห้ามได้

หลังจากจ้าวจื้อถิงได้ฟังคำพูดของกัวเจียหุ้ยแล้ว ถึงกับจ้องมองดูหลี่ชิเย่ที่นอนอยู่ตรงนั้นด้วยจิตใต้สำนึก หลี่ชิเย่ไม่กระดุกกระดิกแม้แต่น้อย เหมือนว่าได้เข้าสู่การหลับใหลไปแล้ว

ในเวลานี้ จ้าวจื้อถิงรู้แล้วว่าเป็นความคิดของหลี่ชิเย่ นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง พยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าจะไปเป็นเพื่อน”

นางไม่อาจวางใจได้ลงกับการที่กัวเจียหุ้ยจะปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์คนเดียว จะอย่างไรเสียในรอบพันล้านปีที่ผ่านมา นิกายหู้ซานจงของพวกเขาก็ไม่เคยมีใครอื่นได้ปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์อีกเลย

กัวเจียหุ้ยส่ายหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ถ้าเช่นนั้นข้าส่งเจ้าไปถึงตีนเขาก็แล้วกัน” จ้าวจื้อถิงรู้ว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ช่วยอะไรกัวเจียหุ้ยไม่ได้ จึงได้แต่พูดเช่นนี้

กัวเจียหุ้ยพยักหน้าเบาๆ ท้ายสุด นางได้รายงานต่ออาจารย์ของนาง

“เหลวไหล เหลวไหลอย่างเดียวเลย” เมื่ออาจารย์ของกัวเจียหุ้ยได้ยินว่านางจะไปปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ทั้งยังจะแบกคนพิการคนหนึ่งไปปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ด้วย อาจารย์ของนางจึงตวาดใส่นางทันที

ในความคิดของอาจารย์มองว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว มันเป็นเรื่องของการรนหาที่ตายอยู่แล้ว อย่าว่าแต่เป็นกัวเจียหุ้ยที่เป็นศิษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แม้แต่ยอดฝีมือเช่นเขาก็ไม่สามารถปีนขึ้นไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้