ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2721

ตอนที่ 2721 ขัดเกลา

พระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก วสันตฤดูผ่านไป สารทฤดูมาเยือน กัวเจียหุ้ยยังคงแบกหลี่ชิเย่เคลื่อนที่ไปทีละก้าวๆ ปีนขึ้นไปยังส่วนที่สูงขึ้นไปของภูเขาศักดิ์สิทธิ์

ท่ามกลางการก้าวเดินไปข้างหน้าแต่ละก้าวนั้น ไม่รู้ว่ากัวเจียหุ้ยได้สูญเสียเหงื่อไปเท่าไร ไม่รู้ว่าได้แลกมาด้วยความยากลำบากเท่าไร แต่ทว่า ท่ามกลางการขัดเกลาลักษณะเช่นนี้ นางได้เติบโตขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ท่ามกลางตลอดขั้นตอนที่ผ่านมา กำลังมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างช้าๆ มีร่องรอยของการเป็นดักเด้เพื่อกลับกลายเป็นผีเสื้ออย่างนั้น

ภายในใจของกัวเจียหุ้ยไม่ได้มีการสับเปลี่ยนหมุนวนของสุริยันจันทราของโลกภายนอก ภายในใจของนางมีเพียงความศรัทธาที่มั่นคงอย่างยิ่ง ความศรัทธาดังกล่าวก็คือการขึ้นไปให้ถึงยอดเขา! และจากการที่นางเคลื่อนที่ไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ความศรัทธาที่อยู่ในใจก็ยิ่งมีความมั่นคงยิ่งขึ้นไปอีก

บนเส้นทางที่ปีนป่ายไปตลอดทางนั้น กัวเจียหุ้ยต้องพานพบกับกลางวัน และยามค่ำคืนครั้งแล้วครั้งเล่า บนเส้นทางนี้เคยพบกับพายุฝนฟ้าคะนอง เกือบจะต้องถูกพัดจนตกหน้าผาภายใต้พายุฝนฟ้าคะนองนี้ บนเส้นทางที่เป็นหินเคยมีน้ำแข็งและหิมะที่ปกคลุม ท่ามกลางความหนาวเย็นสุดขั้วนางเคยถูกหิมะปกคลุมจนกลายเป็นรูปแกะสลักน้ำแข็ง บนเส้นทางสายนี้ เคยมีแดดที่ร้อนแผดเผา จนนางเกือบจะถูกย่างจนกลายเป็นมนุษย์แห้งแล้ว…

วันเวลาที่ผ่านไป กัวเจียหุ้ยที่ประสบกับความทุกข์ยากจากการก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ในอดีตเป็นเรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า ภายใต้การขัดเกลาด้วยลักษณะที่ทุกข์ยากและยากลำบากเช่นนี้ ทำให้กัวเจียหุ้ยเติบโตขึ้นทุกๆ วัน กลับกลายเป็นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น กลับกลายเป็นมีความเป็นผู้ใหญ่มากยิ่งขึ้น

ไม่รู้ว่าก้าวเดินไปนานเท่าไรแล้ว ทันใดนั้นอยู่มาวันหนึ่งนางได้นั่งลงกะทันหัน และได้สติกลับมาจากความด้านชานั่น

เมื่อนางได้สติกลับมา ได้มองเห็นภาพที่สะเทือนหวั่นไหวอย่างยิ่ง เวลานี้ นางได้มาอยู่ที่ครึ่งเขาของภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว และการได้มายืนอยู่ที่ตรงนี้ เสมือนหนึ่งได้ก้าวสู่โลกอีกโลกหนึ่งอย่างนั้น

ในเวลานี้ไม่สามารถมองเห็นนิกายหู้ซานจงอีกแล้ว และมองไม่เห็นภูเขาแม่น้ำลำธารที่อยู่เบื้องล่างอีกแล้ว ทอดสายตามองออกไป มันเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่กว้างใหญ่ไพศาลอย่างยิ่ง และในขณะนี้ ดวงดาวที่ส่งประกายเจิดจ้าแต่ละดวงเหมือนอยู่เหนือศีรษะของนาง แค่เอื้อมมือไปก็สามารถคว้าดวงดาวแต่ละดวงลงมาได้แล้ว

ท่ามกลางท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ไพศาลเต็มไปด้วยดวงดาวนี้ สามารถมองเห็นการสับเปลี่ยนหมุนวนของสุริยันแลจันทรา สามารถมองเห็นทางช้างเผือกที่ล้อมรอบ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเสมือนดั่งโลกทั้งโลกล้วนแล้วแต่กำเนิดขึ้นที่นี่อย่างนั้น

กัวเจียหุ้ยรู้สึกว่าตนเองช่างเล็กจิ๋วเหลือเกิน เหมือนหนึ่งเป็นฝุ่นผงที่เล็กมากจนไม่สามารถจินตนาการได้เม็ดหนึ่งเท่านั้น เมื่อมองเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อแหงนหน้ามองขึ้นด้านบนต่อไป ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ยังคบงตั้งสูงตระหง่านทะลุเข้าไปยังส่วนที่ไกลที่สุดของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เหมือนว่ายอดเขาสูงสุดของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ลูกนี้ก็คือบริเวณที่สูงที่สุดของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวแห่งนี้ และก็คือส่วนที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปมากที่สุดของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

มองดูด้านล่างของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เห็นดาวตกที่งดงามยิ่งนักวิ่งผ่านไป ดั่งบทกวีดั่งภาพวาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่ไกลออกไปของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวถึงกับมีเรือรบขนาดยักษ์หลายลำที่จอดอยู่ โดยเรือรบขนาดยักษ์แต่ละลำคล้ายดั่งเป็นดวงดาวขนาดยักษ์อย่างนั้น เรือรบหนึ่งลำหากตกลงไป เหมือนว่าสามารถทับระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิๆ หนึ่งจนจมธรณีได้

เรือรบแต่ละลำเหล่านี้ไม่รู้ว่าทอดสมออยู่ตรงนั้นมานานเท่าไรแล้ว ตัวของเรือรบแลดูลายพร้อยยิ่งนัก หลายๆ แห่งได้แตกละเอียดไป เหมือนว่าเรือรบเหล่านี้พลันที่กลับมาจากสมรภูมิรบในยุคดึกดำบรรพ์ก็ได้มาทอดสมออยู่ที่ตรงนี้ และไม่มีใครได้ขับเคลื่อนเรือรบแต่ละลำเหล่านี้อีก

กัวเจียหุ้ยถูกภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้หวั่นไหวอย่างสิ้นเชิงแล้ว เป็นครั้งแรกในชีวิตของนางที่ได้เห็นภาพที่อลังการเช่นนี้ หากไม่ได้ปีนขึ้นมาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ล่ะก็ เกรงว่าชั่วชีวิตของนางก็จะไม่ได้เห็นสภาพที่สร้างความสะเทือนหวั่นไหวตลอดไป

นาทีนี้กัวเจียหุ้ยที่ได้สติกลับมาจึงได้ตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าตนเองไม่ได้มาเสียเที่ยว ลำพังแค่ได้เห็นภาพตรงหน้าทุกอย่างก็คุ้มค่าแล้ว เหงื่อที่ไหลไป ความยากลำบากที่สูญเสียไปล้วนคู่ควร

หลังจากผ่านไปนานมาก กัวเจียหุ้ยจึงได้ละสายตากลับมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวซึ่งสร้างความหวั่นไหวต่อจิตใจผู้คนมาได้ เวลานี้ นางอดที่จะจ้องมองดูหลี่ชิเย่ ขณะที่หลี่ชิเย่ยังคงหลับใหลอยู่ ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว

นับแต่เริ่มต้นปีนขึ้นเขาเป็นต้นมา หลี่ชิเย่ก็ไม่เคยฟื้นตื่นขึ้นมาเลย แม้แต่หนังตาก็ไม่มีการกระตุกสักครั้ง

ระหว่างทาง กัวเจียหุ้ยเกือบจะต้องเสียชีวิตหลายครั้ง เกือบจะตกหน้าผามาหลายครั้ง แต่ว่า หลี่ชิเย่ยังคงปราศจากความเคลื่อนไหว เหมือนว่าต่อให้กัวเจียหุ้ยตกหน้าผาจนเสียชีวิตเขาก็จะไม่ตื่นขึ้นมา

ความจริงแล้ว เรื่องราวที่เกิด่ขึ้นหลี่ชิเย่รู้เรื่องดีมาโดยตลอด เพียงแต่เขาขี้คร้านจะไปสนใจเรื่องราวทั้งหมดเท่านั้น กล่าวสำหรับหลี่ชิเย่แล้ว ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่มีเหตุผลของมัน ถ้าหากการทดสอบเพียงแค่นี้ การได้รับความทุกข์ทรมานเพียงเท่านี้ กัวเจียหุ้ยก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้ และไม่สามารถทำได้สำเร็จล่ะก็ ในอนาคตนางไหนเลยจะมีสิทธิ์ยืนอยู่จุดสูงสุดได้ และมีความสามารถไปแบกรับภาระที่หนักอึ้งได้อย่างไร?

ดังนั้น หลี่ชิเย่จึงไม่ใส่ใจต่อกัวเจียหุ้ย ปล่อยให้นางได้รับความทุกข์ทรมานตามอำเภอใจ ให้นางถูกเคี่ยวกรำท่ามกลางความทุกข์ทรมาน ให้ทุกข์ทรมานเป็นตัวขัดเกลานาง

วิสัยทัศน์ของหลี่ชิเย่นั้นชัดเจนมาก ในฐานะที่เป็นผู้บำเพ็ญตนคนหนึ่ง พรสวรรค์ไม่สูงไม่ใช่ปัญหา แต่ว่า จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรจะต้องแข็งแกร่งเพียงพอ

ด้วยพรสวรรค์ลักษณะเช่นนี้ของกัวเจียหุ้ย เมื่อเปรียบเทียบกับอัจฉริยะบุคคลอื่นๆ แล้ว เรียกได้ว่านางอยู่ในระดับธรรมดาไม่คู่ควรจะกล่าวถึง ถ้าหากกัวเจียหุ้ยคิดจะล้ำหน้าบรรดาอัจฉริยะบุคคลเหล่านั้นประสบความสำเร็จสูงสุด จำต้องแลกมาด้วยความพยายามมากยิ่งกว่าคนอื่น แบกรับความทุกข์ทรมานมากกว่าคนอื่น หาไม่แล้วนางจะเอาอะไรมาแข่งกับบรรดาอัจฉริยะบุคคลเหล่านั้น?

ถ้าหากนางแบกรับการขัดเกลาเช่นนี้ รับไม่ได้กับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ ก็ไม่คู่ควรให้หลี่ชิเย่ไปบ่มฟักนางแล้ว

สุดท้าย กัวเจียหุ้ยได้ละสายตากลับมา และแบกหลี่ชิเย่ออกเดินทางต่อไป เริ่มต้นการเคลื่อนที่ไปทีละก้าวๆ ต่อไป

หลังจากผ่านการขัดเกลามานับวันนับเดือน ภาพรวมของกัวเจียหุ้ยได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่เหลือเชื่อ ด้านอุปนิสัยได้กลับกลายเป็นมีความกล้าหาญมากขึ้น มีความแข็งแกร่งมากขึ้น และกลายเป็นผู้ที่ตัดสินใจที่เด็ดขาด

กล่าวได้ว่า ท่ามกลางตลอดขั้นตอนของการขัดเกลาไม่เพียงทำให้ร่างกายของนางเหมือนเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด ยิ่งกว่านั้น ทำให้ด้านอุปนิสัย จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรได้มีการสร้างขึ้นใหม่อีกครั้ง

ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เด็กสาวคนหนึ่งแบกผู้ชายคนหนึ่งก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าวๆ บนเส้นทางที่คดเคี้ยวลดเลี้ยวขรุขระและสูงชัน ท่ามกลางประกายจากดวงดาวร่างเงาของนางลากไปยาวมาก