ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2769

ตอนที่ 2769 เตากลั่นสวรรค์สามขาพระจิตศักดิ์สิทธิ์

ในชั่วพริบตาเดียวนั้นเอง เชือกมัดเซียนก็จัดการมัดหลี่ชิเย่เอาไว้อย่างแน่นหนา หลังจากที่เชือกมัดเซียนได้ทำการมัดหลี่ชิเย่เอาไว้อย่างแน่นหนาสุดๆ แล้ว ไม่ว่าหลี่ชิเย่จะมีอภินิหารอย่างไรก็ตามก็ไม่สามารถดิ้นหลุดไปได้ ได้แต่ถูกจับเสียแต่โดยดี สุดแต่ผู้อื่นจะเชือดเฉือน

“การลงมือไม้นี้ของธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางนับว่าฉลาดมาก” ยอดฝีมือที่ได้สติคืนกลับมาถึงกับร้องด้วยความตื่นตระหนกตกใจระคนกับความดีใจ เมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว

“นับว่ามีฝีมือ นี่เป็นการกระทำที่ชาญฉลาดมาก” ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เคยเป็นกังวลในธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางต่างหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้เห็นภาพนี้แล้ว ต่างทยอยกันยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับส่งเสียงชื่นชมขึ้นมา

การกระทำเช่นนี้ของธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางนับว่าเป็นการกระทำที่ฉลาดมาก ต่อให้นางมีอาวุธปฐมบรรพบุรุษ การที่นางลงมือสังหารหลี่ชิเย่ก็ไม่แน่ว่าจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บได้ ที่สำคัญยิ่งกว่านี้ก็คือ ลำพังแค่ทำให้หลี่ชิเย่ได้รับบาดเจ็บ เกรงว่าจะไม่ส่งผลเปลี่ยนแปลงอะไรต่อภาพรวมของสถานการณ์

ดังนั้น ธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางจึงถือโอกาสนี้อาศัยเชือกมัดเซียนมัดตัวหลี่ชิเย่เอาไว้ ทำให้หลี่ชิเย่ถูกจับตัวไว้โดยพลัน สุดแต่ผู้อื่นจะเชือดเฉือนตามอำเภอใจ

“ปรมาจารย์ของนิกายหู้ซานจงผู้นี้ออกจะประมาทมากเกินไปแล้ว เกรงว่าเขาคงคำนวณผิดเสียแล้ว” ระดับบรรพบุรุษก็ได้ทอดถอนใจขึ้นมา ไม้นี้ของธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางนับว่ายอดเยี่ยมดีแท้

“เชือกรัดเซียนคือสุดยอดเชือกเซียนที่ปฐมบรรพบุรุษทิ้งเอาไว้ ยิ่งเคล็ดวิชาล่าขังเซียนล่ะก็ถือเป็นสุดยอดเคล็ดวิชาสูงสุด เมื่อใดที่ถูกเชือกรัดเซียนอาศัยเคล็ดวิชาล่าขังเซียนมาพันธนาการเอาไว้ล่ะก็ เกรงว่าจะไม่สามารถดิ้นหลุดได้อีกแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้มัดออก เว้นแต่ผู้นั้นก็ได้ฝึกปรือเคล็ดวิชาล่าขังเซียนมาด้วย” เทพแท้จริงขั้นอมตะผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นช้าๆ

ทุกคนต่างก็รู้ว่า เชือกรัดเซียนเป็นสิ่งที่ปฐมบรรพบุรุษผู้เฒ่าอมตะทิ้งเอาไว้ให้ ในฐานะที่เป็นอาวุธปฐมบรรพบุรุษมันจะมีอานุภาพที่ทรงพลังเช่นใด เมื่อใดที่ถูกเชือกรัดเซียนอาศัยเคล็ดวิชาล่าขังเซียนมาพันธนาการเอาไว้ล่ะก็ เกรงว่าผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดต่างเข้าใจว่า เป็นไปไม่ได้ที่ตนเองนั้นจะดิ้นรนและหลุดออกมาจากเชือกรัดเซียนได้

“สิ่งนี้ไม่ง่ายเหมือนถูกพันธนาการเอาไว้เพียงเท่านั้น เมื่อใดที่ถูกเชือกรัดเซียนรัดเอาไว้ ก็เท่ากับถูกห่วงอาคมไปสยบสัจธรรมของผู้นั้นเอาไว้ ต่อให้มีกำลังความสามารถแข็งแกร่งเช่นใดก็ตาม ในเวลานี้ก็ไร้ประโยชน์ ถึงตอนนั้นเรียกได้ว่าปราศจากเรี่ยวแรงอย่างแท้จริง สุดแต่ผู้คนจะเชือดเฉือนตามอำเภอใจ” ระดับบรรพบุรุษสำนักเจ้าลัทธิผู้หนึ่งกล่าวด้วยท่าทีหนักแน่นจริงจัง

“แน่น…” เป็นจริงตามคาด ในเวลานี้ธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางร้องเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา ได้ยินเสียงจี๊ดดังขึ้นเสียงหนึ่ง เชือกรัดเซียนที่พันธนาการบนตัวของหลี่ชิเย่พลันรัดอย่างแน่นหนามากขึ้น มองเห็นเชือกรัดเซียนที่รัดอย่างแน่นหนาจนลึกเข้าไปภายในร่างกายของหลี่ชิเย่ เหมือนว่าต้องการรัดร่างกายของหลี่ชิเย่ให้ขาดอย่างนั้น

“นับว่าทรงพลังโดยแท้” หลี่ชิเย่ที่ถูกรัดจนแน่นมากถึงกับขมวดคิ้วทีหนึ่ง และกล่าวว่า “อาวุธที่ตาเฒ่าสร้างขึ้นมานับว่ายอดเยี่ยมโดยแท้ ขืนยังคงรัดต่อไปกระดูกข้าคงถูดรัดจนหักได้จริงๆ”

“ดูท่าจะพันธนาการเขาเอาไว้แล้วจริงๆ” เมื่อทุกคนมองเห็นหลี่ชิเย่ที่ถูกเชือกรัดเซียนรัดเอาไว้อย่างแน่นหนาแล้ว ต่างรู้สึกว่าคราวนี้หลี่ชิเย่ยากจะหนีรอดจากเคราะห์กรรมแล้ว

“คนโหดอันดับหนึ่งผู้นี้ประมาทเกินไปแล้ว เกรงว่าคราวนี้จะตายน้ำตื้นเสียแล้ว” ยอดฝีมือรุ่นอาวุโสที่มองเห็นหลี่ชิเย่ถูกเชือกรัดเซียนรัดจนยากจะกระดิกตัวได้ เข้าใจว่าคราวนี้หลี่ชิเยากจะหนีเคราะห์กรรมได้พ้นเสียแล้ว

“นับว่าประมาทโดยแท้ เกรงว่าคราวนี้เขาจะก้าวเดินผิดก้าวหนึ่ง แพ้ทั้งกระดาน กลายเป็นนักโทษของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภาคกลาง น่าเสียดาย เดิมทีเขาสามารถเป็นผู้คุมสถานการณ์ได้อยู่แล้ว” มีผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับส่ายหน้า รู้สึกเสียดายในตัวหลี่ชิเย่

“ฮึนี่แหละคือจุดจบของความบ้าระห่ำยโสอวดดี” มีผู้ที่หัวเราะเยาะเย้ย และกล่าวว่า “ในเมื่อเขาประมาทขนาดนี้ก็สมควรตายแล้ว”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์ดินแดนภาคกลางถึงกับหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ถูกเชือกรัดเซียนรัดเอาไว้จนแน่นหนามาก อย่างน้อยที่สุดเชือดรัดเซียนของนางนับว่ามีผลอยู่

ก่อนหน้านั้น นางยังเป็นกังวลว่าเชือกรัดเซียนของตนจะใช้การไม่ได้กับหลี่ชิเย่ เวลานี้ดูไปแล้วความกังวลของนางนั้นคิดมากไปเอง อาวุธปฐมบรรพบุรุษย่อมเป็นอาวุธปฐมบรรพบุรุษ อานุภาพของมันนั้นหาใช่สิ่งที่ยอดฝีมืออื่นๆ สามารถประเมินได้อยู่แล้ว

เสียงตูม…ดังสนั่นหวั่นไห ในพริบตาเดียวนั่นเอง มองเห็นเตากลั่นสวรรค์สามขาพระจิตศักดิ์สิทธิ์ของจู่หวังแห่งดินแดนภาคกลางพลันพวยพุ่งประกายที่ไม่มีสิ้นสุดขึ้นมา ประกายทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีความศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์ยิ่งนัก ในพริบตาเดียวนั้นเอง มองเห็นประกายที่มีความศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์ทั้งหมดพลันพุ่งขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้า

ณ ท้องฟ้าเบื้องบนนั้น ประกายศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์เสมือนหนึ่งได้ยิงทะลุมิติอย่างนั้น ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง บนท้องฟ้าประกฎประตูเปิดออกบานหนึ่ง สุดยอดแคว้นศักดิ์สิทธิ์สูงสุดแคว้นนึ่งลอยขึ้น

ท่ามกลางแคว้นดังกล่าวนี้ มองเห็นผู้คนจำนวนมากมาย แต่ทว่าผู้คนจำนวนมากมายเหล่านี้หาใช่เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาอะไรอีกต่อไป เหมือนว่าท่ามกลางผู้คนจำนวนมากมายนั้น ประชาชนทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นพระจิตศักดิ์สิทธิ์สูงสุดองค์หนึ่ง มีความศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์สูงส่งบริสุทธิ์ยิ่งนัก บนตัวของพวกเขาได้แผ่กลิ่นอายที่ศักดิ์สิทธิ์สูงสุดออกมา กลิ่นอายลักษณะเช่นนี้มีพลังมหาศาลไร้ขอบเขต คล้ายสามารถทำให้โลกทั้งโลกบริสุทธิ์ได้อย่างนั้น

ขณะแคว้นที่มีความศักดิ์สิทธิ์ถูกเปิดออกมานั้น ได้โปรยประกายที่ศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนลงมา

ท่ามกลางตำหนักที่มีไว้พักผ่อนชั่วคราวนี้ ซากศพกองสุมดั่งภูเขา เลือดไหลรินเป็นธาร แต่ว่า เมื่อประกายที่ศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนถูกโปรยปรายลงมาบนซากศพที่ดั่งภูเขา และโปรยปรายลงในเลือดที่ไหลเป็นธารนั้น เหมือนว่าความสกปรกทุกอย่างล้วนแล้วแต่ถูกทำให้บริสุทธิ์อย่างนั้น ทุกสิ่งล้วนดูจะมีความศักดิ์สิทธิ์สูงส่งบริสุทธิ์อะไรอย่างนั้น

ในเวลานี้เอง ภาพที่มหัศจรรย์ยิ่งได้เกิดขึ้น มองเห็นท่ามกลางซากศพที่กองสุมดั่งภูเขานั้นถึงกับปรากฎประกายลอยขึ้นมา ภายใต้การครอบคลุมของประกายที่ศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์นั้น ระหว่างซากศพถึงกับมีร่างเงาที่จางๆ ลุกขึ้นมาสายแล้วสายเล่า