ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2931

ตอนที่ 2931 แถม แถม แถมให้หมดเลย

“คุณหนู กระบี่วิเศษของท่าน” พลันที่ไป่จินหนิงพูดขาดคำ พนักงานประจำร้านได้จัดการนำกระบี่ดังกล่าวบรรจุหีบห่ออย่างดี และส่งมอบถึงหน้าไป่จินหนิงทันทีด้วยความเคารพนอบน้อม

ความเร็วของพนักงานประจำร้านเสมือนดั่งสายฟ้าแลบ เหมือนเกรงว่าไป่จินหนิงจะปฏิเสธไม่เอาอย่างนั้น

“แม่นาง เลือกอีก เลือกอีกสิ ยังมีสิ่งใดที่ชอบอีกหรือไม่? ” ยิ่งเถ้าแก่ร้านแล้วดูอบอุ่นยิ่งกว่า รีบเร่งกล่าวยุยงต่อไป่จินหนิง

การที่ไป่จินหนิงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ทำให้นางตั้งตัวไม่ทัน เพราะมาได้รวดเร็วเหลือเกิน ของดีๆ จำนวนมากที่อยู่ภายในร้านนี้ เป็นสิ่งที่ปรกติแล้วนางไม่กล้าแม้แต่จะคิด

“เช่น เช่นนี้ เช่นนี้จะดีรึ? ” เมื่อไป่จินหนิงได้สติกลับมาแล้ว นางอดที่จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากหลี่ชิเย่ นางกลัวจริงๆ ว่าเถ้าแก่ร้านจะทวงเงินจากนาง และหรือทวงเงินจากหลี่ชิเย่

“ชอบก็หยิบไปสิ” ท่าทางของหลี่ชิเย่นั้นอย่างไรก็ได้อย่างสิ้นเชิง แค่มองดูแวบหนึ่งเท่านั้นเอง กล่าวสำหรับไป่จินหนิงแล้ว ของวิเศษที่อยู่ภายในร้านเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นของดีที่หาได้ยาก มีอยู่เป็นจำนวนมากที่ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถซื้อได้

แต่ว่า กล่าวสำหรับหลี่ชิเย่แล้ว ของเหล่านี้ไม่อยู่ในสายตาของเขา

“นั่นสิ นั่นิ” เถ้าแก่ร้านรีบกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม และกล่าวว่า “ขอเพียงแม่นางชื่นชอบหยิบได้ตามใจ เลือกได้ตามอารมณ์ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มอบให้ท่านโดยไม่คิดเงิน”

ไป่จินหนิงย่อมเข้าใจ การที่เถ้าแก่ร้านยินดีนำของดีในร้านมอบให้กับนางฟรีๆ เป็นเพราะความสัมพันธ์ของหลี่ชิเย่ เถ้าแก่ร้านแทบอยากจะคุกเข่าครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับหลี่ชิเย่เทพเจ้าแห่งโชคลาภผู้นี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป

“เช่น เช่น เช่นนั้นแล้ว ข้าขอเตาวิเศษอีกสักชิ้นก็แล้วกัน” ไป่จินหนิงทำท่าลังเลนิดหนึ่ง และได้เลือกเอาเตาวิเศษมาได้อีกชิ้นหนึ่ง ในขณะนี้ ไป่จินหนิงเองก็รู้สึกเขินอายแล้ว และรู้สึกว่าตนเองนั้นโลภมากเกินไป จะอย่างไรเสีย ก่อนหน้านี้นางได้ของวิเศษถึงสองชิ้นมาแล้ว

“เตาวิเศษที่คุณหนูต้องการ” ไป่จินหนิงเพิ่งจะพูดขาดคำ พนักงานประจำร้านก็ได้จัดแจงนำเตาวิเศษบรรจุหีบห่อให้กับนางเรียบร้อยแล้ว

“แม่นางดูนี่สิ ระฆังทองใบนี้ไม่เลวนัก หลอมสร้างขึ้นมาจากโลหะวิเศษซีหวัง เสียงไพเราะกังวาน สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ มีรสนิยมของความโบราณ…” เวลานี้เถ้าแก่ร้านพยายามเสนอของดีอีกชิ้นหนึ่งให้กับไป่จินหนิง กล่าวสำหรับเขาแล้ว การที่ไป่จินหนิงเลือกของวิเศษอีกสักหลายๆ ชิ้น ภายในใจของเขาจึงจะรุ้สึกดีขึ้นอีกสักหน่อย

เขาได้กำไรจากหลี่ชิเย่มากเหลือเกิน เป็นการกำไรที่โหดร้ายมาก เป็นการกำไรที่มีอัตรากำไรมากกว่าขายสินค้าสกปรกเสียอีก ดังนั้นจึงทำให้เขารู้สึกไม่ดีในด้านมโนธรรม หากไป่จินหนิงจะเลือกของวิเศษสักหลายๆ ชิ้น ก็จะทำให้ความรู้สึกในด้านมโนธรรมของเขาดีขึ้น และมโนธรรมของตนจะไม่ถูกตำหนิ………..

“นี่ นี่ยังได้อีกรึ? ” ไป่จินหนิงอดลังเลขึ้นมาไม่ได้ จะอย่างไรเสีย นางได้เลือกของวิเศษมาแล้วถึงสามชิ้น

“ได้ ได้ ได้ ทำไมจะไม่ได้” จังหวะที่ไป่จินหนิงกำลังลังเลอยู่นั้น เถ้าแก่ร้านได้ให้พนักงานในร้านจัดการห่อให้เรียบร้อยแล้ว

“เช่น เช่นนั้น ตกลง” ไป่จินหนิงได้แต่รับเอาไว้

“ดูสิ เหล็กท่อนศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนี้เป็นอย่างไรบ้าง? มันคือสุดยอดของวิเศษสูงสุดของสำนักเปียนเต้า ลักษณะนิ่มเหมือนมังกรแท้จริง แกร่งดั่งเสาค้ำสวรรค์ ถูกปลุกเสกลงยันต์ด้วยยันต์วิเศษแปดสิบเก้าแผ่น นับเป็นสินค้าชั้นเลิศ…” ขณะที่ไป่จินหนิงยังไม่ทันได้สติกลับมา เถ้าแก่ร้านก็ได้ทำการแนะจำของวิเศษอีกชิ้นหนึ่งให้กับไป่จินหนิงอีกแล้ว

ในขณะนี้ เถ้าแก่ร้านแทบอยากจะนำเอาของวิเศษทั้งหมดเหล่านี้ยัดไปอยู่ในมือไป่จินหนิงให้รู้แล้วรู้รอดไป

……

ภายใต้การยุยงและให้การแนะนำอย่างเต็มที่ ไป่จินหนิงได้เลือกของดีจากทางร้านได้มาอีกสิบกว่าชิ้น เรียกได้ว่าของที่ดีที่สุดภายในร้านล้วนแล้วแต่ถูกเถ้าแก่ร้านยัดใส่มือของนางแทบทั้งสิ้น

ไป่จินหนิงเองก็รู้สึกเขินที่รับเอามาเรื่อยๆ ในเวลานี้ ไป่จินหนิงจึงได้เข้าใจอย่างแท้จริงแล้วว่า อะไรที่เรียกว่าท่าทีอ่อนลงเมื่อได้รับผลประโยชน์

ไป่จินหนิงรับเอาของวิเศษกว่าสิบชิ้นรวดเดียวจากเถ้าแก่ร้านโดยไม่ต้องจ่ายเงิน ทำให้นางหน้าไม่ด้านพอที่จะรับต่อไปอีกแล้ว สุดท้าย ไป่จินหนิงรู้สึกพึงพอใจอย่างเต็มที่แล้ว และรู้สึกว่าตนเองนั้นโลภมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่คือความละโมบโลภมากอย่างที่สุดแล้ว

“พอแล้ว พอแล้ว พอแล้ว” ท้ายที่สุด ไป่จินหนิงไม่กล้ารับเอาไว้อีกแล้ว ภายใต้การปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าของนาง เถ้าแก่ร้านจึงได้หยุดมือ ในขณะนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจดูจะดีขึ้นนิดหนึ่ง

ความจริงแล้ว การที่ไป่จินหนิงมองเห็นตนเองหยิบเอาของวิเศษมารวดเดียวมากมายถึงเพียงนี้ สมองของนางก็รู้สึกงุนงงอยู่บ้าง และสิ่งของเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นของฟรีทั้งสิ้น

ลักษณะเช่นนี้ก็คล้ายดั่งอยู่ๆ ก็มีขนมตกลงมาจากฟ้า และไม่ได้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือ ขนมฟรีเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ตกใส่ศีรษะของนางแต่เพียงผู้เดียว เรียกได้ว่ากระแทกใส่ศีรษะนางจนรู้สึกงุนงงอยู่บ้างเหมือนกัน นางไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ตนเองจะพานพบเรื่องดีๆ เช่นนี้ได้

เวลานี้เถ้าแก่ร้านจึงได้สูดลมหายใจยาวๆ ออกมาทีหนึ่ง เหมือนยกของหนักลงจากบ่าอย่างนั้น เมื่อเห็นไป่จินหนิงได้เลือกเอาของวิเศษเหล่านี้ไป

สุดท้าย ไป่จินหนิงได้เก็บรวบรวมของวิเศษเหล่านี้ให้เรียบร้อย นางไม่รู้ว่าจะใช้คำอะไรมาอธิบายสภาพจิตใจของนางในเวลานี้ ตระหนกตกใจระคนกับดีใจ ดีใจจนแทบคลั่ง เป็นเรื่องเหลือเชื่อ ขนมหล่นลงมาจากฟ้า…คำทุกๆ คำล้วนแล้วแต่ไม่สามารถเปรียบเปรยความรู้สึกในขณะนี้ของนางได้

“ท่านเซียน ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้ง ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้ง…ขณะที่หลี่ชิเย่จะจากไปนั้น เถ้าแก่ร้านพาพนักงานประจำร้านมาส่งด้วยการโค้งคำนับแล้วคำนับอีก แม้ว่าหลี่ชิเย่จะไปไกลมากแล้ว เถ้าแก่ร้านและพนักงานประจำร้านยังคงโค้งคำนับแล้วโค้งคำนับอีก กระทั่งหลี่ชิเย่หายไปในมุมถนน

ไป่จินหนิงติดตามหลี่ชิเย่ออกจากร้านด้วยท่าทีมึนงง กล่าวสำหรับนางแล้ว ประสบการณ์เช่นนี้คล้ายเป็นการละเมออย่างนั้น เหมือนว่านี่คือความฝัน แต่ ไม่ใช่ความฝัน แม้นางจะตื่นจากฝันแล้ว ของวิเศษยังคงอยู่ในกระเป๋า