ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 3007

ตอนที่ 3007 สิ่งที่จิตยึดติด

สายตาสยบนิรันดร์กาล เสมือนดั่งผู้ได้รับความเคารพสูงสุดเป็นนิรันดร์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยสายตาที่น่าสยองขวัญเช่นนี้ แม้แต่ราชันแท้จริงเซิ่นซวงในฐานะราชันแท้จริงสิบสองลัคนาก็รู้สึกสะท้านในใจ กำลังความสามารถของผู้เฒ่าผู้นี้น่าสยองขวัญเหลือเกิน นี่หาใช่ระดับปฐมบรรพบุรุษทั่วไป แต่เป็นระดับปฐมบรรพบุรุษที่มีกำลังความสามารถชั้นแดนลัทธิเซียน

แม้จะเป็นคนตาย แต่สายตาของผู้เฒ่าผู้นี้ยังคงน่ากลัวยิ่งนัก เหมือนว่าความตายไม่ได้สร้างความเสียหายกับความไร้เทียมทานของเขา ไม่ได้บั่นทอนอำนาจที่น่าเกรงขามของเขาให้อ่อนลง

“ชีวิตข้าหาไม่แล้ว สิ่งที่มองไม่ขาดมีอยู่มากมายเหลือเกิน” ในที่สุด ผู้เฒ่าได้ละสายตากลับมา และทอดถอนใจขึ้นมาเบาๆ กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “หากสหายดึงดันจะเข้าไป ข้าก็จะไม่ขัดขวาง”

ย่อมไม่ต้องสงสัย เฉกเช่นผู้เฒ่าที่แข็งแกร่งเช่นนี้ยังคงมองหลี่ชิเย่ไม่ขาด อย่าว่าแต่เขาได้ตายไปแล้ว ต่อให้เขายังคงมีชีวิตอยู่ก็ไม่สามารถแอบส่องเห็นถึงความลึกซึ้งพิสดารของหลี่ชิเย่ได้

“ขอบคุณที่ออมมือ” หลี่ชิเย่แสดงคารวะแบบจีน หัวเราะ และไม่ได้ให้ความสนใจในสายตาของผู้เฒ่าเมื่อครู่ว่าน่ากลัวเพียงใด ช่างสยบจิตวิญญาณของผู้คนอะไรอย่างนั้น โดยที่เขาไม่ได้รับผลกระทบโดยสิ้นเชิง

“สหายมาด้วยเหตุอันใด?” ผู้เฒ่ากล่าวขึ้นช้าๆ

“แหะมาเพื่อของวิเศษ จะดูว่าข้างในนี้มีของดีเช่นใด” เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะและกล่าว โดยเป็นการพูดส่งเดชไปเท่านั้นเอง

“ที่นี่ไม่มีของวิเศษ มีเพียงอันตรายเท่านั้น” ผู้เฒ่ามองไปที่กระบือดำขนาดใหญ่ ส่ายหน้า และเอ่ยขึ้นช้าๆ

เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ทำท่ายักไหล่ และกล่าวว่า “แหะคำพูดเช่นนี้ของท่าน เกรงว่าแม้แต่ตัวท่านเองก็ไม่เชื่อ ครั้งนั้นเรือปราบปรามไกลพวกเจ้าได้บรรทุกเอาของวิเศษที่เป็นแก่นแท้ไปเท่าไร ปฐมบรรพบุรุษเช่นพวกท่านได้นำเอาของวิเศษที่ปราศจากผู้ต่อกรไปเท่าไร ใครจะไปเชื่อไม่มีของวิเศษ? แม้แต่ฟ้าดินแห่งนี้ก็นับเป็นของวิเศษที่ยอดเยี่ยมมาก”

ผู้เฒ่าอ้าปากทำท่าจะพูด แต่ ท้ายที่สุดได้ทอดถอนใจเบาๆ รู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก และกล่าวว่า “ของวิเศษย่อมทำให้ผู้คนจิตใจหวั่นไหว ผู้คนจำนวนเท่าไรเสียชีวิตเพราะสิ่งนี้”

“แต่ สิ่งที่ทำให้จิตใจพวกท่านหวั่นไหวไม่ใช่ของวิเศษ” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้น

แน่นอนคำพูดที่กระบือดำขนาดใหญ่พูดส่งเดชนั่นก็ไม่จำเป็นต้องไปถือเป็นเรื่องจริงโดยสิ้นเชิง

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ดวงตาของผู้เฒ่าเป็นประกาย เขามองไปที่หลี่ชิเย่ และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “สหายคิดว่าสิ่งใดที่สามารถทำให้จิตใจพวกเราหวั่นไหว!”

“โลกทั้งหมด…” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “มีเพียงโลกทั้งหมดเท่านั้น เลือกเพื่อโลกทั้งหมด ดังนั้น จึงได้ปรากฏสถานการณ์ในวันนี้ หาใช่เพราะของวิเศษอะไร”

“ความคิดเห็นของสหายประเสริฐยิ่ง เสียดาย ไม่ได้พบกับสหายขณะยังมีชีวิตอยู่” ผู้เฒ่าอดที่จะกลัดกลุ้มใจ และทอดถอนใจเบาๆ ทีหนึ่ง

เมื่อผู้เฒ่าเอ่ยถึงตรงนี้ได้หยุดนิดหนึ่ง มองดูหลี่ชิเย่แล้วกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สหาย ไปด้วยเหตุอันใดรึ?”

“แค่เดินดูเท่านั้นเอง ไม่สามารถระบุว่าเพื่ออะไร ทำไปตามอารมณ์เท่านั้น ถือโอกาสทำไปอย่างนั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวตามอารมณ์เอ้อระเหยไม่สะทกสะท้าน

ผู้เฒ่าถึงกับนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ขณะที่หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ที่ตรงนี้ของพวกท่านยังไม่มีสิ่งใดให้ข้าต้องไปทำเป็นพิเศษ ลูกอุกาบาตรลูกนั้นอาจจะมี แต่ว่า ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ แน่นอน ทะเลปุ๊ตู้ไห่คู่ควรให้ข้าไปสักครั้ง!”

“สหายต้องการเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่รึ?” ท่าทีของผู้เฒ่าดูคึกคัก ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย

“จะต้องไปสักครั้ง” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยมาก แต่ว่า ด้วยคำพูดที่เรียบเฉยยิ่งนี้กลับแกร่งและมีพลัง ไม่ว่าสิ่งใดก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ผู้เฒ่าจ้องมองดูหลี่ชิเย่ สุดท้าย เขาได้เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “บางทีสหายมีความยอดเยี่ยมเป็นที่หนึ่ง ไม่ควรเข้าไปยังทะเลปุ๊ตู้ไห่ แดนสามเซียนต้องการสหายที่เป็นประเภทมีความยอดเยี่ยมเป็นที่หนึ่งเช่นนี้มาปกป้อง ต้องการสหายมาคอยสังเกตการณ์จากที่สูง”

“ข้าเป็นเพียงผู้ที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น แดนสามเซียนเกี่ยวอะไรกับข้า” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “แดนสามเซียนย่อมมีผู้ที่จะไปคอยสังเกตการณ์จากที่สูง เป็นต้นว่าพวกท่าน”

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ผู้เฒ่านิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

“ทะเลปุ๊ตู้ไห่เป็นอย่างไรรึ?” ขณะที่ผู้เฒ่ากำลังนิ่งเงียบ กระบือดำขนาดใหญ่อยากรู้อยากเห็นจึงถามหยั่งเชิงออกไป

“ไม่สามารถพูดให้เข้าใจได้ในประโยคเดียว ไม่จบไม่สิ้น สิ่งยอดเยี่ยมนับไม่ถ้วน” ผู้เฒ่ามองหน้ากระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่ง ยังคงตอบคำถาม หยุดนิดหนึ่งและกล่าวว่า “แต่ว่า ทะเลปุ๊ตู้ไห่ในวันนี้ไม่ได้สงบอีกต่อไป มีอันตรายแฝงอยู่ในนั้น”

“อันตรายเช่นใด?” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง แม้แต่ผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะเช่นเขาก็ไม่กล้าเหยียบย่างเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่ง่ายดาย

ผู้เฒ่าอ้าปากหมายจะพูด แต่ก็หยุดลง สุดท้ายมองดูกระบือดำขนาดใหญ่แล้วกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สหายอย่าได้เหยียบย่างเข้าไปจะดีกว่า มิฉะนั้นแล้ว มันคือภัยพิบัติครั้งใหญ่”

“หากอันตรายก็ฆ่ามันเสีย เพียงพอที่จะทำให้สงบเป็นหมื่นชาติ”หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้นเอง สำหรับความกังวลเช่นนี้ของผู้เฒ่า

“สหายสังหารมันได้รึ?” ผู้เฒ่าสะดุ้งนิดหนึ่ง จ้องมองหลี่ชิเย่ รู้สึกไม่มั่นใจและหรือไม่อยากจะเชื่อนัก

“หากไม่รุกรานข้า ข้าจะไม่ไล่ตาม” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “หากรุกรานข้า ฆ่าไม่มีละเว้น ไม่ว่าอยู่ในสถานะใดก็ไม่มียกเว้น!”

คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่พูดได้เรียบเฉยเหลือเกิน แต่ เผยให้เห็นจิตของการฆ่าฟัน สังหารสิ้นไร้ซึ่งความปราณี เมื่อพูดคำพูดนี้ออกมาก็คือหนักแน่นจริงจัง ไม่ว่าจะดำรงอยู่ในฐานะเช่นใดก็ไม่สามารถสั่นคลอนเจตจำนงที่แน่วแน่ของหลี่ชิเย่ได้