ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 3106

ตอนที่ 3106 ใครตาย?

ฟ้าดินเงียบสงัด ภาพของหลี่ชิเย่ถูกยิงสังหารนั้นนับว่าสะเทือนหวั่นไหวต่อจิตใจผู้คนเหลือเกิน

ทุกคนล้วนแล้วแต่รู้สึกใจหายใจคว่ำ นี่คือระดับปฐมบรรพบุรุษที่ปราดเปรื่องน่าทึ่งคนหนึ่งนะเนี่ย ต้องมาถูกผู้อื่นลอบยิงสังหาร นับว่าสร้างความสะเทือนหวั่นไหวมากเหลือเกิน

นาทีนี้ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างมองไปที่กระบี่เหินเทียนเจียว บางที นางคือระดับคงความอมตะตลอดกาลขั้นต้นเพียงหนึ่งเดียวนับแต่อดีตถึงปัจจุบันที่สามารถสังหารระดับปฐมบรรพบุรุษได้

“นี่ นี่ นี่ดูจะน่าเสียดายเกินไปแล้ว” มียอดฝีมืออดที่จะพึมพำขึ้นว่า “หากว่าระดับปฐมบรรพบุรุษปราศจากผู้ต่อกรแห่งยุคคนหนึ่งจะต้องมาตายแบบนี้จริงๆ ล่ะก็ ออกจะหดหู่ใจเกินไปแล้วกระมัง”

นี่คือผู้ดำรงอยู่ในชั้นระดับปฐมบรรพบุรุษนะเนี่ย มาวันนี้กลับถูกคนเขาลอบสังหาร ในสายตาของผู้อื่นมองว่า จุดจบเช่นนี้เรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ตับข้องใจอย่างยิ่ง

“สวรรค์อิจฉาผู้มีความสามารถ” มีระดับบรรพบุรุษถึงกับรู้สึกเสียดายในตัวของหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “นี่เป็นการยโสอวดดีมากเกินไปของเขา”

ผู้ยิ่งใหญ่รุ่นอาวุโสบางคนมองไปที่กระบี่เหินเทียนเจียว ท่าทางดูจะดูแคลนอยู่บ้าง จะอย่างไรเสียกระบี่เหินเทียนเจียวมีชาติกำเนิดมาจากสำนักจัดตั้งเพื่อการสืบทอดอย่างสี่ซี เรียกว่าเป็นศิษย์สำนักที่มีชื่อเสียง กลับทำการลอบทำร้าย ถือโอกาสที่ผู้อื่นกำลังอยู่ในอันตราย นับว่าทำให้ผู้อื่นรังเกียจที่จะเอ่ยถึง เป็นการทำให้ระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิเสื่อมเสียชื่อเสียง

“ระดับบรรพบุรุษผู้หนึ่งต้องเสียชีวิตลงในลักษณะเช่นนี้” ในใจของผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างรู้สึกเสียดาย เมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว

และมีคนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ประมาทเช่นนี้ ยโสถือดีเช่นนี้ การเสียชีวิตก็เป็นเรื่องที่อยู่ในความคาดคิด เรื่องที่สะเทือนเลื่อนลั่นเช่นนี้สมควรมีการวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบจึงถูก การบำเพ็ญเพียรอันตราย มีโอกาสเสียชีวิตทุกเมื่อ”

“ก็ถูก คนโหดอันดับหนึ่งอ่อนเยาว์เกินไป ทำอะไรยังมีมีความระมัดระวังเพียงพอ” มียอดฝีมือบางส่วนคิดเช่นนี้

การที่คนโหดอันดับหนึ่งทำเรื่องปล้นสวรรค์ขึ้นมา แต่กลับไม่วางการป้องกันให้รอบคอบ นับว่าประมาทเลินเล่อเกินไปแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้การถูกผู้อื่นลอบสังหารก็นับว่าสามารถจินตนาการได้

แต่ว่า กระบี่เหินเทียนเจียวไม่สนเรื่องเหล่านี้ ภายในใจของนางรู้สึกสบายอารมณ์ยิ่งนัก เมื่อเห็นร่างของหลี่ชิเย่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าสูง เมื่อแก้แค้นได้ ทำให้นางได้ระบายความเคียดแค้นในใจ รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ว่าเจ้าจะดำรงอยู่ในฐานะเช่นใด เป็นศัตรูกับข้าจะต้องตาย” กระบี่เหินเทียนเจียวได้ลืมตาอ้าปาก หยิ่งยโสลำพอง ท่าทางเหมือนได้แก้แค้นอย่างนั้น

แน่นอน กล่าวสำหรับคำพูดลักษณะเช่นนี้ของกระบี่เหินเทียนเจียวแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่สะดวกจะพูดอะไร แม้ว่าจะมีผู้ที่ดูแคลนในตัวของกระบี่เหินเทียนเจียว

“เจ้าสำคัญตัวเองมากเกินไปแล้ว” ขณะที่กระบี่เหินเทียนเจียวเพิ่งจะพูดขาดคำ เสียงที่เรียบเฉยเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นในเวลานี้ กล่าวเอ้อระเหยว่า “แค่มดปลวดตัวหนึ่ง ต่อให้มีอาวุธที่แหลมคมเช่นใดก็ตาม มันก็แค่มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น คิดว่าอาศัยอาวุธปฐมบรรพบุรุษชิ้นหนึ่งก็สามารถสังหารระดับปฐมบรรพบุรุษคนหนึ่งได้จริงๆ รึ?”

ในเวลานี้เอง บนท้องฟ้าที่อยู่ห่างจากยอดเขาสูงที่กระบี่เหินเทียนเจียวอยู่นั้น เห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่

“คนโหดอันดับหนึ่ง เป็นคนโหดอันดับหนึ่ง!” ในเวลานี้ทุกคนต่างจ้องมองไป ผู้คนจำนวนมากล้วนร้องเสียงดังขึ้นมา หลังจากมองเห็นคนผู้นี้อย่างชัดเจนแล้ว

“ข้ารู้อยู่แล้วว่า เป็นไปไม่ได้ที่คนโหดอันดับหนึ่งจะตายง่ายดายเช่นนี้อยู่แล้ว” ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างรู้สึกดีใจขึ้นมา

ต่อให้เป็นคนที่เคยเป็นศัตรูกับหลี่ชิเย่มาก่อน เวลานี้ต่างดีใจและร้องเสียงดังขึ้นมา ขณะมองเห็นหลี่ชิเย่

จะอย่างไรเสีย กล่าวสำหรับทุกคนแล้ว หากระดับปฐมบรรพบุรุษสักคนต่อสู้กันซึ่งหน้าในสมรภูมิรบ แล้วถูกสังหารโดยผู้ที่แข็งแกร่งกว่า มันคือเรื่องที่น่าเสียใจ แต่ว่า หากปฐมบรรพบุรุษคนหนึ่งถูกลอบสังหารโดยผู้อ่อนแอกว่า มันก็คือความอัปยศอย่างหนึ่ง!

เวลานี้ หลี่ชิเย่ยืนอยู่ตรงนั้น แม้ว่าบนตัวของเขายังคงมีรอยเลือดอยู่เต็มไปหมด ธนูเขี้ยวมังกรยังคงปักอยู่บนตัวของเขา แต่ว่า เขายังคงมีอากัปกิริยาเป็นธรรมชาติ เหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“เป็นไปไม่ได้…” กระบี่เหินเทียนเจียวรู้สึกตกใจยิ่งคล้ายดั่งเห็นผีอย่างนั้น เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ยังคงตัวเป็นๆ ยืนอยู่ข้างหน้าของตนเอง สีหน้าขาวซีด ก้าวถอยหลังติดต่อกัน

เวลานี้ หลี่ชิเย่ได้ถอนธนูเขี้ยวมังกรออกจากตัวช้าๆ เลือดสดๆ พุ่งกระฉูด แต่ว่า บาดแผลนั้นสมานได้รวดเร็วมาก

“แค่ธนูเขี้ยวมังกรดอกหนึ่งเท่านั้นสามารถสังหารข้าได้ มันก็คือเรื่องปาฏิหาริย์นับแต่อดีตถึงปัจจุบันแล้ว” หลี่ชิเย่ถือโอกาสโยนธนูทิ้งไปตามอารมณ์ ด้วยท่าทางสบายๆ

เวลานี้ สายตาของหลี่ชิเย่ตกอยู่บนตัวของกระบี่เหินเทียนเจียว และกล่าวเรียบเฉยว่า “เจ้าคิดจะตายแบบไหนล่ะ?”

ในเวลานี้ กระบี่เหินเทียนเจียวรู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นคนตายคนหนึ่งในสายตาของหลี่ชิเย่ เพียงแต่จะตายแบบไหนเท่านั้นเอง

เมื่อทุกคนมองเห็นหลี่ชิเย่ยังคงมีชีวิตอยู่ต่างรู้สึกตื่นเต้นดีใจ แน่นอนทุกคนก็รู้ว่า ขอเพียงหลี่ชิเย่ยังมีชีวิตอยู่ กระบี่เหินเทียนเจียวคงต้องจบสิ้นแน่

“ตายแน่แล้ว ใครก็ปกป้องนางไม่ได้” ทุกคนล้วนเข้าใจได้ว่า ขอเพียงคนโหดอันดับหนึ่งยังคงมีชีวิตอยู่ กระบี่เหินเทียนเจียวจะต้องตาย แม้ว่านางจะเป็นน้องภรรยาของพระอาจารย์จินกวงก็ไม่ได้

ทุกคนต่างก็เข้าใจความโหดร้ายของคนโหดอันดับหนึ่ง ขอเพียงเป็นคนที่คนโหดอันดับหนึ่งต้องการสังหาร ต่อให้พระอาจารย์จินกวงก็ปกป้องไม่ได้เช่นเดียวกัน คนๆ นี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ลุย…” กระบี่เหินเทียนเจียวส่งเสียงดังคำหนึ่ง แม้ว่านางรู้อยู่แล้วว่าตนเองหนีความตายไม่พ้น แต่ว่า นางยังคงต้องดิ้นรน จะอย่างไรเสียไม่มีใครยินดีถูกสังหารโดยง่ายดาย

สำหรับกองกำลังทหารหน่วยเล็กที่บุกสังหารเข้ามานั้น หลี่ชิเย่ไม่เคยมองเลยสักแวบ กองกำลังทหารที่มีความยอดเยี่ยมและมุทะลุดุดันหน่วยหนึ่ง บางทีอาจสามารถส่งผลคุกคามสำหรับคนอื่น แต่ว่า ในสายตาของหลี่ชิเย่มันจะแตกต่างอะไรกับมดปลวกเล่า? หลี่ชิเย่ไม่ได้เลิกกระทั่งหนังตาด้วยซ้ำ เมื่อดีดนิ้วออกไปทีหนึ่ง ได้ยินเสียงปุดังขึ้นเสียงหนึ่ง กองกำลังทหารหน่วยเล็กหน่วยนี้พลันถูกโจมตีจนกลายเป็นหมอกเลือดไป ไม่ทันกระทั่งร้องเสียงน่าเวทนาขึ้นมา