ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1160

เมืองเงินพิสุทธิ์ ยอดหอคอยทรงกลม

หลังจากรอคอยเป็นเวลานาน เดอร์ริคเบเกอร์ก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากเดอะฟูล

ผลลัพธ์เช่นนี้ทำให้เด็กหนุ่มแตกตื่นเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่ามีความหมายเช่นไรและตนต้องทำอย่างไร

มิสเตอร์ฟูลอยู่ในสภาพที่มิอาจตอบสนอง? เมื่อสองวันก่อน พระองค์แจ้งว่าการชุมนุมในสัปดาห์หน้าอาจถูกยกเลิก นั่นคงเป็นสัญญาณ…เดอร์ริคที่นึกออกว่าเคยเกิดอะไรขึ้น พยายามข่มความกังวลอย่างยากลำบาก

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กหนุ่มจะออกอาการมากผิดปรกติ เพราะสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกันเคยถูกบันทึกไว้ในตำนานเมืองเงินพิสุทธิ์

อยู่มาวันหนึ่งพระผู้สร้างที่คอยตอบสนองคำวิงวอนเป็นประจำ เลิกตอบสนองและทอดทิ้งดินแดนแห่งนี้!

หลังจากเงียบงันไปสักพัก เดอร์ริคลุกขึ้นยืน กลับไปที่ห้องเจ้าเมืองและพูดกับโคลิน

“เราคงต้องรออีกสองสามวัน”

“รอ?” นักล่าปีศาจโคลินทวนคำพลางขมวดคิ้ว

ตามความเห็นของมัน นี่เป็นเรื่องไม่ปกติ คล้ายกับเป็นสัญลักษณ์ของพัฒนาการที่ไม่ดี

เดอร์ริคฝืนไม่ยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอย พยักหน้าเล็กน้อยอย่างยากลำบาก

“ใช่ครับ”

โคลินเจ้าของผมสีเทา จ้องเด็กหนุ่มสักพักก่อนจะผงกศีรษะรับ

“ตกลง คุณกลับไปก่อน”

…

กรุงเบ็คลันด์ เขตตะวันออก ภายในบ้านเช่าสองห้องนอน

ฟอร์สซึ่งแต่งกายในเสื้อผ้าตัวหนา เดินวนเวียนไปมารอบเตาถ่านฟืน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความฉงน

ในที่สุดเธอตัดสินใจหันมองไปทางซิลบนเก้าอี้

“ทำไมมิสเตอร์เวิร์ลถึงยังไม่ตอบ?”

“บางทีเขาอาจกำลังยุ่งอยู่กับงานบางอย่าง” ซิลเล่าเหตุผลที่เธอคิดมาสักพัก “หรือบางที มิสเตอร์ฟูลอาจไม่สะดวกที่จะถ่ายทอดข้อความของเธอ เพราะท่านถึงกับยกเลิกการชุมนุม”

ฟอร์สพยักหน้าไตร่ตรอง

“มิสเตอร์ฟูลเปรยว่าการชุมนุมในสัปดาห์หน้าอาจยกเลิก จากนั้นท่านก็ตัดสินใจในช่วงกลางสัปดาห์…คิดว่าจะเกี่ยวกับจอร์จที่สามไหม?”

เมื่อนึกทบทวนการสืบสวนที่มิสเตอร์เวิร์ลดำเนินการมาเป็นเวลานาน ซิลอืมในลำคอ

“เป็นไปได้”

…

ดินแดนเทพทอดทิ้งภายในเมืองที่รกร้าง

อามุนด์ซึ่งแต่งกายในชุดคลุมจอมเวทสีดำ นำทางไคลน์เข้าไปในวิหารที่มีสภาพค่อนข้างดี

เสาหินของที่นี่เอียงและหักเล็กน้อย วัชพืชสีแดงเข้มงอกเงยตามซอกด้านบนและรัดพันรูปปั้นนก

ไคลน์ในสภาพถือตะเกียงหนัง มองไปรอบตัวพร้อมกับยืนยันว่าชาวเมืองยังไม่ตายทั้งหมด ชายหนุ่มไม่ทราบว่าอีกฝ่ายแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดและอาศัยในความมืดได้อย่างไร แต่พวกมันพยายามหลีกเลี่ยงแสงสีเหลืองจากตะเกียงและซุ่มรอโจมตีไคลน์กับอามุนด์

เหตุผลที่ไคลน์ยืนยันได้ว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้เคยเป็นชาวเมือง เพราะด้ายวิญญาณของพวกมันเกิดการกลายพันธุ์ในระดับหนึ่ง มีสีเทาลักษณะบิดเบี้ยว แตกต่างจากสัตว์ประหลาดในจุดอื่น คล้ายคลึงกับศพในโลงหน้าบ้านมากกว่า

ต้องสิ้นหวังและเผชิญความล่มสลายมากเพียงใด มนุษย์ที่เหลือรอดถึงเลือกเดินบนเส้นทางแบบนี้…บางที ความสิ้นหวังจากก้นบึ้งหัวใจอาจก่อตัวขึ้นเมื่อตระหนักว่าชีวิตของตนไม่มีอนาคต แถมสภาพแวดล้อมก็ยังย่ำแย่อย่างต่อเนื่อง…ไคลน์ครุ่นคิดด้วยอารมณ์ซับซ้อนจากนั้นก็รีบตั้งสติ

มันต้องการเห็นแสงแห่งความหวัง แต่กลับได้เห็นความหดหู่และสิ้นหวังยิ่งกว่าเก่า

อามุนด์ที่สวมแว่นตา เดินไปตามขอบแสงสว่างจนกระทั่งถึงส่วนลึกที่สุดของวิหาร

หลังจากไคลน์เดินตามเข้ามา มันเห็นประตูที่ส่องแสงสีซีด

“เมืองแห่งนี้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน แสงสว่างและความมืด พวกเขาใช้พลังของเส้นทางผู้ฝึกหัดเพื่อซุกซ่อนบางพื้นที่ โดยต้องใช้ประตูพิเศษในการผ่านเข้าออก” อามุนด์ชี้ไปข้างหน้า

พลังของจอมเวทลึกลับ? ไคลน์พยักหน้าหนักแน่น บ่งบอกว่ามันเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

อามุนด์กล่าวต่อไป

“เบื้องหลังประตูบ้านนี้เป็นส่วนความมืดของเมือง และข้าสามารถใช้มันเพื่อเดินทางไปยังจุดที่คล้ายคลึงกันซึ่งอยู่ห่างออกไป ช่วยให้การเดินทางของเราสั้นลงมาก”

สมแล้วที่เป็นร่างจุติของช่องโหว่…ไคลน์จ้องอามุนด์ที่กำลังเหยียดแขนซ้ายออกมากดประตูแสง

แสงสว่างเกิดการกระเพื่อมและแผ่ขยายไปยังบริเวณโดยรอบ

ทันใดนั้นร่างของสัตว์ประหลาดบิดเบี้ยวตัวหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในความมืด พลันสั่นกระตุกและกลายเป็นหุ่นเชิดไคลน์

ราวยี่สิบถึงสามสิบวินาทีก่อนไคลน์เข้าควบคุมเบื้องต้นรอไว้แล้ว และรอคอยโอกาสปัจจุบันเพื่อเปลี่ยนให้เป็นหุ่นเชิดอย่างสมบูรณ์

คราวนี้มันแบ่งหุ่นเชิดออกเป็นสามกลุ่มและแยกกันอัญเชิญไรเน็ตต์ไทน์เคอร์ มิสเตอร์อะซิก หรือไม่ก็อสรพิษปรอท วิลอัสติน เพื่อไม่ให้ซ้ำรอยอดีตที่อุตส่าห์อัญเชิญออกมาสำเร็จ แต่สุดท้ายกลับถูกอามุนด์ขโมยไปคราวนี้อาจยังเหลือหนึ่งถึงสองภาพฉาย

แต่แน่นอนเงื่อนไขในการประสบความสำเร็จก็คือ อามุนด์ต้องไม่สามารถขโมยภาพฉายทางประวัติศาสตร์ได้หลายภาพพร้อมกัน

ไคลน์ต้องการยืนยันในเรื่องนี้ให้ชัดเจน

ชายหนุ่มชักมือกลับ แต่ก็ไม่มีสิ่งใดติดมือออกมา

หุ่นเชิดกลุ่มที่อัญเชิญอสรพิษปรอทล้มเหลวทั้งหมด ส่วนกลุ่มปราชญ์โบราณที่อัญเชิญกงสุลมรณะและไรเน็ตต์ไทน์เคอร์ มีสองคนที่ท่อนแขนทรุดลงเล็กน้อย

ไคลน์พลันยินดีปรีดา เริ่มเชื่อว่าความพยายามในการหลบหนีครั้งนี้อาจกลายเป็นโอกาสหลบหนีของจริง

แต่ทันใดนั้นบนผิวกระจกแว่นตาขาเดียวที่อามุนด์สวม แสงสว่างอันปั่นป่วนและน่าสะพรึงถูกฉายออกมา

เมืองทั้งเมืองตลอดจนหุบเขา ลำธาร ภูเขา และทุ่งกว้างรกร้าง พลันถูกฉาบด้วยแสงแดดเจิดจ้าและร้อนแรงในพริบตา ยาม ‘กลางวัน’ กลับคืนมาอีกครั้งหลังจากห่างหายไปหลายพันปี

อามุนด์คืนแสงแดดที่ขโมยมาจากซากสมรภูมิเทพ!

ท่ามกลาง ‘กลางวัน’ ไม่เพียงไคลน์จะสัมผัสได้ว่าร่างกายของตนเริ่มละลาย แต่เสียงเรียกอันบ้าคลั่งและคุ้นเคยก็เริ่มดังก้องในโสตประสาท เป็นความรู้สึกประหนึ่งถูกเข็มหมุดทิ่มแทงหนอนวิญญาณทุกตัวโดยพร้อมเพรียง

ผลลัพธ์ทำให้ไคลน์เจ็บปวดแสนสาหัส และการอัญเชิญที่กำลังจะสำเร็จของหุ่นเชิด แปรเปลี่ยนเป็นล้มเหลวในพริบตา

กลางวันของซากสมรภูมิเทพอัดแน่นไปด้วยเสียงเพรียกของพระผู้สร้างแท้จริง!

สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ที่เอาแต่ซ่อนตัวในความมืดของเมือง หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ผู้รอดชีวิตของเมือง คล้ายกับพวกมันฟื้นคืนสติกลับมาและเอาแต่แหงนมอง ‘กลางวัน’ ด้วยสีหน้าสับสนสุดขีด

จากนั้นพวกมันกรูกันเข้าไปยังแหล่งกำเนิดของกลางวันและทยอยละลายไปทีละตัว

ภายในค่ายของชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ในหมู่บ้านยามบ่าย เวรยามบนป้อมสังเกตเห็นแสงสว่างอันเจิดจ้าซึ่งแตกต่างจากแสงฟ้าผ่า ฉายมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือของท้องฟ้าสูง ดูราวกับเป็นฉากพระอาทิตย์ขึ้นที่ถูกบรรยายไว้ในตำนาน

ฉากดังกล่าวกินเวลาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนจะสลายไปและกลับสู่สภาพปกติ

หลังจากฟื้นคืนร่างกายจากเสียงเพรียก มันเห็นอามุนด์ที่แต่งกายด้วยหมวกปลายแหลม กำลังยืนอยู่ตรงหน้า

เทวทูตกาลเวลาขยับแว่นตาขาเดียว แสยะยิ้มและกล่าว

“ทำได้ไม่เลว”

…………………………