ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1266

สำหรับผู้วิเศษระดับครึ่งเทพ ดวงวิญญาณของพวกมันจะแข็งแกร่งกว่าปรกติเนื่องจากเกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ ถึงแม้จะตายไป แต่ดวงวิญญาณก็จะคงสภาพไว้ได้ชั่วขณะ เว้นเสียแต่ศัตรูจงใจทำลายดวงวิญญาณ ครึ่งเทพที่ยังมีความปรารถนาอันแรงกล้าเนื่องจากบางสิ่งยังไม่ถูกสะสางสามารถคงสภาพดวงวิญญาณไว้ได้นานกว่าปรกติ กลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมและโลกวิญญาณหรือแม้กระทั่งโลกแห่งความตาย จนกระทั่งกลายเป็นวิญญาณมารในที่สุด

ดังนั้นแม้ออร่าของโคลินจะเลือนหายไป แต่ในสภาพสวมชุดเกราะสีเงินพังยับเยินขณะนั่งบนบันไดของเทพบรรพกาล มันยังคงได้ยินเสียงเรียกจากเดอร์ริค และสามารถหันหน้าไปจ้องครึ่งเทพหนุ่มที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะพลางยิ้มและกล่าว:

“เมื่อเทียบกับอาวุโสในอดีต โลเฟียร์และผมถือว่าโชคดีแล้วที่ได้ตายที่นี่”

ได้ยินคำพูดดังกล่าว เดอร์ริคเปิดปากคล้ายกับต้องการกล่าวบางสิ่ง แต่เด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่ามีพลังงานบางอย่างกดทับหัวใจและปิดกั้นลำคอไว้

ไม่ไกลออกไป ไคลน์ยกไม้เท้าดวงดาวขึ้นและพยายามใช้ ‘เริ่มต้นใหม่’ ของวิล·อัสตินเพื่อช่วยโคลิน·อีเลียด แต่กลับต้องล้มเหลวหลายครั้งติดต่อกัน หรือต่อให้สำเร็จก็ไม่เกิดการเริ่มต้นใหม่ใดๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากพลังที่เลียนแบบมีระดับต่ำกว่าต้นฉบับมาก แถมบริเวณโดยรอบยังเกี่ยวข้องกับเอกลักษณ์โดยตรง – ร่างต้นของอามุนด์ที่เสด็จเยือน

เขาตายไปแล้ว เปลี่ยนให้เป็นหุ่นเชิดไม่ได้… ทำได้แค่เปลี่ยนให้เป็นวิญญาณมาร แต่แทบไม่เคยมีวิญญาณมารตนใดรักษาความเป็นมนุษย์ไว้ได้ กระทั่งเทวทูตมืดซาสเรียก็ไม่เป็นแบบนั้น… ข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวคือเทวทูตสีชาดสามสหายเมดีซี แต่นั่นเป็นเพราะพวกมันออกจาก ‘ถิ่น’ ของตัวเองและไปยังท่าเรือแบนชี… เจ้าเมืองคงไม่เต็มใจเลือกเส้นทางนี้… สำหรับชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ การเป็นวิญญาณมารหมายถึงคำสาป… ไคลน์ถอนหายใจเงียบพลางมองไปรอบตัว พยายามสำรวจตำหนักคนยักษ์ที่เงามืดจางหายไป

โคลิน·อีเลียดจ้องหน้าเดอร์ริคก่อนจะถอนหายใจและกล่าว

“เมื่อกลับไป คุณจะกลายเป็นหนึ่งในหกสภาอาวุโส… ผมทราบดี หากเทียบกับอายุ นี่เป็นความรับผิดชอบที่หนักหนาเกินตัว แต่ชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ทุกคนต้องพร้อมแบกรับชะตากรรมอันยิ่งใหญ่ตลอดเวลา”

เดอร์ริคพยักหน้าหนักแน่นพร้อมกับกล่าวเสียงขึ้นจมูก

“ครับ ท่านเจ้าเมือง!”

โคลินยิ้มอย่างอ่อนโยน:

“ไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะเข้าใจผิด ผมจะบอกความลับเรื่องหนึ่งให้คุณทราบ… ทั่วทั้งเมืองเงินพิสุทธิ์ มีเพียงผมและฮอยต์ที่รู้เรื่องนี้… หลังจากกลับไป รีบบอกสิ่งนี้กับฮอยต์ทันที เขาจะได้เข้าใจว่าการตายของโลเฟียร์และผมไม่เกี่ยวข้องกับคุณ หาไม่แล้ว คุณจะไม่มีทางได้ทราบความลับดังกล่าวจากผม”

กล่าวถึงตรงนี้ โคลิน·อีเลียดมองขึ้นไปทางเกอร์มัน·สแปร์โรว์พร้อมกับพยักหน้า

“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกคนในเมืองเงินพิสุทธิ์สามารถเปลี่ยนความเชื่อเป็นมิสเตอร์ฟูลได้ตามใจชอบ”

เดอร์ริคไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด เพียงพยักหน้าเป็นนัยว่าทราบดี

โคลินถอนสายตากลับ ใบหน้าที่อ่อนเพลียอย่างชัดเจนของมันถูกเสริมด้วยความเคร่งขรึมเจือขื่นขม

“ความลับดังกล่าวเกี่ยวข้องกับสมบัติปิดผนึกระดับเทพชิ้นที่สองในเมืองเงินพิสุทธิ์ของเรา… ชื่อของมันคือ ‘พระกรุณาแห่งธรณี’”

เดอร์ริคเช็ดน้ำตาด้วยแขนพลางตั้งใจฟังคำสั่งเสียของเจ้าเมือง

โคลินถอนหายใจและพูดท่อ

“เป็นเพราะสิ่งนี้ หญ้าผิวดำจึงเจริญเติบโตรอบเมืองเงินพิสุทธิ์และช่วยให้พวกเราไม่ถูกกลืนกินในยุคมืด…”

ทันใดนั้น รูม่านตาเดอร์ริคขยายออกเล็กน้อย ความเศร้าในใจสลายไปบางส่วน

มันยังจำได้แม่นยำ หนังสือเรียนระบุไว้ชัดเจนว่าการค้นพบหญ้าผิวดำคือจุดเปลี่ยนสำคัญในประวัติศาสตร์เมืองเงินพิสุทธิ์ เด็กหนุ่มเชื่อว่าหากปราศจากอาหารที่ปลอดภัยชนิดนี้ เมืองเงินพิสุทธิ์คงกลายเป็นแดนสวรรค์สำหรับสัตว์ประหลาดนานแล้ว

เด็กหนุ่มครุ่นคิดหลายสิ่งทันที และในที่สุดก็เข้าใจว่าเหตุใดเห็ดที่มิสเตอร์เวิร์ลมอบให้จึงถือเป็นอีกหนึ่งพัฒนาการก้าวใหญ่ของเมืองเงินพิสุทธิ์ แตกต่างไปจากคำอธิบายดั้งเดิมในหนังสือเรียน

ดวงตาโคลินกวาดไปทั่วใบหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“แต่เป็นเพราะเหตุผลดังกล่าว พวกเราจึงต้องแบกรับชะตากรรมที่ถูกสาป มีเพียงบุคคลที่ถูกฆ่าโดยญาติสนิทเท่านั้นจึงจะไม่กลายเป็นวิญญาณมารอันน่าสะพรึง… ‘ความอุดมสมบูรณ์’ มีราคาเสมอ”

สีหน้าเดอร์ริคชะงักงันไปทันที

การต้องฆ่าพ่อแม่ตัวเองได้สร้างบาดแผลทางใจที่ไม่มีวันสมานแก่เดอร์ริค เด็กหนุ่มเอาแต่โทษคำสาปสุดแสนร้ายกาจของดินแดนที่ทวยเทพทอดทิ้งมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ เจ้าเมืองกลับบอกความจริงที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เชื่อ คำสาปดังกล่าวช่วยมอบอาหารสำหรับประทังชีวิตให้ผู้คน!

ดวงตาของโคลิน·อีเลียดที่ดูอ่อนเพลียกำลังเผยอาการเหม่อลอย คล้ายกับหวนนึกถึงบิดา มารดา พี่ชาย น้องสาว บุตรชายคนโต ลูกสาว และหลายคนโตที่มันฆ่าด้วยมือตัวเอง

เสียงของมันเริ่มล่องลอย

“โลเฟียร์เคยกล่าวไว้ว่า หากออกจากเมืองเงินพิสุทธิ์ ผู้ตายจะไม่กลายเป็นวิญญาณมาร… ผมไม่ได้บอกเธอว่านั่นเป็นความจริง เพราะ ‘พระกรุณาแห่งธรณี’ ปกคลุมพื้นที่กว้างขวาง คนที่ใกล้ตายส่วนมากมักออกไปจากขอบเขตไม่ทันเวลา… นี่คือความลับที่เจ้าเมืองทุกคนจะได้ทราบ ผมทำงานอย่างหนักเพื่อสำรวจและต่อสู้เสมอมา โดยหวังว่าชนรุ่นหลังจะไม่ต้องเผชิญความเจ็บปวดแบบเดียวกันอีก”

เจ้าเมืองเงินพิสุทธิ์ที่เห็นได้ชัดว่าชราลงมาก ถอนหายใจเชื่องช้า โดยไม่เปิดโอกาสให้เดอร์ริคได้รับปาก มันกล่าวหลังจากฉุกคิดบางสิ่ง:

“นอกจากนั้น อย่าเพิ่งปักใจเชื่อสถานการณ์ของกุหลาบไถ่บาปที่ถูกบันทึกไว้ในตำหนักดังกล่าว”

เห? ไคลน์ชะงักการกวาดสายตา ส่วนเดอร์ริคเผยสีหน้าสับสน

โคลิน·อีเลียดเสริมเสียงเข้ม

“พระแม่ธรณีไม่มีทางเป็นราชินีคนยักษ์โอมีเบล่าไปได้… โอมีเบล่าเสียชีวิตนานแล้ว พระศพของพระองค์ถูกเก็บไว้ในเมืองเงินพิสุทธิ์ในนาม ‘พระกรุณาแห่งธรณี’ …”

นี่มัน… รูม่านตาไคลน์พลันเบิกกว้างเมื่อได้ยิน ความเย็นเยียบแผ่ซ่านไปถึงแผ่นหลัง

ราชินีคนยักษ์ตัวจริงเสียชีวิตในเมืองเงินพิสุทธิ์เมื่อนานมาแล้วและกลายเป็นสมบัติปิดผนึก เช่นนั้นแล้วใครคือพระแม่ธรณีคนปัจจุบัน?

…

ภายใน ‘อาณาจักร’ อันมืดมิดที่เต็มไปด้วยบุปผาจันทราและวานิลลาราตรี ดาบยาวของคนยักษ์สนธยาฟาดเข้าใส่เคียวยักษ์สีดำสนิทและชะงักค้างกลางอากาศ

ท่ามกลางความมืดมิดที่กระจัดกระจายจากการต่อสู้อันดุเดือดของทวยเทพ กระแสเวลาคล้ายกับหยุดไหลกะทันหัน ไม่ว่าจะเป็นคนยักษ์ที่อาบแสงสนธยาและแต่งกายด้วยชุดเกราะสีเงินซึ่งมอบความรู้สึกผุกร่อน หรือหมาป่าอสูรร่างมนุษย์ที่มีหกแขนในชุดดวงดาว ทั้งสองฝ่ายต่างดูคล้ายกับภาพเขียนสีน้ำมันที่ถูกแช่แข็งเอาไว้

ทันใดนั้นเอง ไม้เท้าสีน้ำตาลเข้มถูกสอดเข้าไปในหัวใจของคนยักษ์สนธยาจากด้านหลัง ดูดกลืนพลังชีวิตของทวยเทพอย่างหิวกระหาย คล้ายกับเป็นการกระชากอีกฝ่ายกลับมายังพื้นโลกเพื่อหวนคืนสู่อ้อมกอดมารดา

ไม้เท้าสีตาลเข้มอันนี้กำลังถูกสตรีร่างยักษ์อวบอิ่มถือไว้ในมือ บนร่างกายของเธอมอบบรรยากาศประหนึ่งปลายฤดูใบไม้ร่วงซึ่งมีดอกไม้แห้งเหี่ยว หญ้า และเห็ดประดับประดา

คนยักษ์สนธยาบรรจงหันศีรษะกลับมาจ้องหน้าสตรีที่ถือทารกมายาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวด้วยเสียงเจือความเจ็บปวด