ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1300

แบร์นาแดตจ้องไปยังเค้าโครงสีดำเป็นเวลานาน ปลายสายตาทวีความชัดเจนเมื่อ ‘รุ่งอรุณ’ ยิ่งแล่นเข้าไปใกล้ จนกระทั่งยืนยันได้ว่านั่นคือเกาะขนาดใหญ่

บนเกาะเต็มไปด้วยต้นไม้ยักษ์สีเขียวเข้มสูงตระหง่าน แนวต้นไม้ปกคลุมพื้นดินและยอดเขา

แม้แบร์นาแดตจะไม่มั่นใจว่าที่นี่คือเกาะโบราณซึ่งบิดาเคยมาเยือน แต่สัมผัสวิญญาณของ ‘ผู้หยั่งรู้’ บอกกับเธอว่า นี่อาจเป็นสถานที่ที่เธอกำลังตามหา

เมื่อภาพชายฝั่งฉายเข้ามาในดวงตา หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ก้มศีรษะเปล่งพระนามเต็มอันทรงเกียรติ:

“เดอะฟูลจากต่างยุคสมัย ผู้ปกครองลึกลับเหนือห้วงสายหมอกสีเทา ราชันเหลืองดำผู้ครองพลังโชคลาภ…”

ทันทีหลังจากนั้น ราชินีเงื่อนงำแบร์นาแดตยกมือขึ้น หยุด ‘รุ่งอรุณ’ ซึ่งไม่มีลูกเรือไว้กลางทะเล ไม่เข้าไปใกล้ฝั่ง

ในเวลาเดียวกัน เสียงของเปียโน ไวโอลิน เชลโล ฟลุต และเครื่องดนตรีชนิดอื่นดังขึ้นภายในห้องโดยสารซึ่งปลอดคน สอดประสานกันกลายเป็นท่วงทำนองอันอบอุ่นและร่าเริง

ท่ามกลางเสียงดนตรี ขนมปัง สเต๊ก มันฝรั่งบด เห็ดทอด และอาหารประเภทอื่นซึ่งวางอยู่บนจานอาหารค่ำพลันลอยขึ้นพร้อมกับเต้นระบำ บ้างกลับไปยังเตาอบ แต่บ้างก็โยนตัวเองลงถังขยะ

ขวดไวน์แดง ผ้าปูโต๊ะสีขาว และสิ่งอื่นลอยกลับคืนตำแหน่งเดิม บางกลับเข้าที่และผนึกตัวเอง บ้างก็พับเก็บอย่างมีระเบียบ

จากนั้น แบร์นาแดตบรรจงใช้มือขวาโยนก้อนเส้นด้ายมายาออกไป

ก้อนเส้นด้ายเลือนหายไปกับความว่างเปล่า เหลือทิ้งไว้เพียงปลายเส้นด้าย แบร์นาแดตเดินตามเข้าไปในโลกวิญญาณจนกระทั่งโผล่ตัวบริเวณเขตรอบนอกของเกาะนิรนาม

ราชินีเงื่อนงำไม่รีบร้อน เพียงค้นหาเบาะแสของสุสานจักรพรรดิมืดจากรอบนอกด้วยความระมัดระวัง ดวงตาสีฟ้าประหนึ่งน้ำทะเลสูญเสียความคมชัดเล็กน้อย คล้ายกับพยายามมองเข้าไปในแม่น้ำแห่งชะตากรรม

ไม่กี่วินาทีถัดมา ดวงตาแบร์นาแดตกลับเป็นปรกติ เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว

คล้ายกับเธอสัมผัสได้ว่า ตอนนี้กำลังถูกใครสักคนจ้องมอง

แน่นอน หญิงสาวคาดหวังสิ่งนี้ ไม่อยากนั้นคงไม่ท่องพระนามเต็มของเดอะฟูล

เหนือสายหมอกสีเทา ภายในวังโบราณ ไคลน์ซึ่งสอดไพ่เดอะฟูลไว้ในร่างกาย สวม ‘ม่าน’ และถือไม้เท้าดวงดาว กำลังตรวจสอบสถานการณ์บนเกาะผ่านจุดแสงวิงวอนของราชินีเงื่อนงำ

ภายในทัศนวิสัย ‘ตาทิพย์’ เกาะตรงหน้าถูกปกคลุมไปด้วยม่านบางๆ สีดำที่บิดเบี้ยว ส่งผลให้มองไม่เห็นสถานการณ์บนเกาะได้โดยตรง ทำได้เพียงอาศัยมุมมองจากแบร์นาแดต

ต่อให้ที่นี่ไม่ใช่เกาะโบราณซึ่งจักรพรรดิโรซายล์ค้นพบ แต่ก็คงไม่ใช่สถานที่ธรรมดาแน่… ไคลน์พยักหน้าแผ่วเบา รอให้ราชินีเงื่อนงำทำการสำรวจเพิ่มเติม

แบร์นาแดตไม่ได้ใช้ก้อนด้ายอีกต่อไป เพราะเกิดลางสังหรณ์ว่า มันจะพาเธอเข้าไปในนรกแสนอันตรายซึ่งยากจะต้านทาน

หญิงสาวหยิบหมวกมายาออกมาสวมบนศีรษะ

ร่างกายซึ่งสวมชุดกัปตันเรือเลือนหายไป ร่องรอยทั้งหมดก็เช่นกัน

นี่คือหนึ่งในเวทมนตร์นิทานปรัมปราจาก ‘สำแดงความรู้’ แก่นแท้ของมันคือหมวกซึ่งทำให้ผู้สวมล่องหน

จากนั้น แบร์นาแดตเดินไปตามถนนซึ่งคล้ายกับเกิดจากฝีมือมนุษย์ เข้าไปจนถึงป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่

ที่นี่ปราศจากเสียงนกร้อง ปราศจากเสียงสัตว์ป่าคำราม และปราศจากแมลงเลื้อยคลาน สงบสุขราวกับกระแสเวลาถูกแช่แข็ง เงียบสงัดราวกับไม่มีชีวิตชีวา

ตามความเข้าใจของแบร์นาแดต ที่นี่ควรจะเต็มไปด้วยสัตว์วิเศษซึ่งสูญพันธุ์ไปแล้วบนโลกภายนอก ตามปรกติแล้วจึงควรจะมีชีวิตชีวา แต่ในปัจจุบัน เธอกลับรู้สึกประหนึ่งเดินผ่านสุสานร้าง ต้นไม้ใหญ่ทุกต้นคือป้ายหลุมศพ

สำหรับผู้วิเศษทั่วไปซึ่งมีจิตใจอ่อนแอ พวกมันคงเผชิญความตึงเครียดเป็นล้นพ้น และเมื่อถูกแรงกดดันถาโถม ย่อมมีโอกาสในการเกิดภาวะคลุ้มคลั่ง แต่สำหรับแบร์นาแดต เธอยังคงเผยสีหน้าเย็นชาไม่แปรเปลี่ยน คล้ายกับคุ้นเคยสถานการณ์แปลกประหลาดเป็นอย่างดี ทำเพียงย่างกรายไปด้านหน้าโดยไม่สั่นคลอน

หลังจากเดินไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง หญิงสาวไม่พบสิ่งมีชีวิตใด ไม่มีแม้กระทั่งสายลม

ทันใดนั้น ดวงตาแบร์นาแดตเริ่มเบิกกว้าง เนื่องจากแนวต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าเริ่มบางตา

เธอมิได้ยินดี แต่กลับกัน หญิงสาวลดความเร็วลงและยกมือขึ้นมาแตะหว่างคิ้ว

ดวงตาแสนเย็นชาและโปร่งใสซึ่งปราศจากขนตา ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าแบร์นาแดตหนึ่งคู่

จากนั้น ‘เนตรผู้ส่องความลับ’ ดังกล่าวถูกมือล่องหนคว้าไปสวมลงบนใบหน้าของร่างมายา

นี่คือทาสรับใช้ล่องหนของแบร์นาแดต

ทาสรับใช้ล่องหนดังกล่าวพา ‘เนตรส่องความลับ’ เดินไปบนถนนและเข้าสู่เขตป่าเปิดโล่ง

ระหว่างนี้ การมองเห็นของมันค่อยๆ ทวีความคมชัด คล้ายกับไม่ได้รับผลกระทบจากชั้นความมืดบางเบาในอากาศ

ในที่สุด ทาสรับใช้ล่องหนก็มาถึงบริเวณเปิดโล่ง และถ่ายทอดสถานการณ์ภายในนั้นกลับไปหาแบร์นาแดตผ่านเนตรผู้ส่องความลับ

ปัจจุบัน พวกมันทั้งหมดกำลังหันหน้าไปในทิศทางเดียวกัน ร่างกายท่อนบนหมอบกราบติดพื้น ศีรษะก้มต่ำ คล้ายกับกำลังทำความเคารพตัวตนลึกลับบางอย่าง ไม่มีใครส่งเสียงใด.ไอรีนโนเวล.
ในหมู่พวกมันมีมนุษย์ปะปนอยู่เล็กน้อย