ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1314

ก่อนหน้านี้ จัสมินเคยชอบสายตาจากเหล่าบุรุษ แต่ปัจจุบัน เธอกลับสัมผัสได้เพียงความน่ากลัว

หญิงสาวเร่งฝีเท้าประหนึ่งถูกพวกฟุซัคไล่ตาม

ในที่สุด จัสมินรีบหนีเข้าหอพักก่อนที่จะถูกใครประชิดตัว

ฟู่ว… หญิงสาวตบหน้าอกตัวเอง ตัดสินใจออกนอกบ้านตอนกลางคืนให้น้อยลง

ในวินาทีนี้เอง เธอเพิ่งตระหนักว่าความงดงามที่เกินพอดีก็มีข้อเสีย

หลังจากใจเย็นลง จัสมินเดินขึ้นบันไดสลัวไปยังชั้นสาม กลับไปหยุดยืนหน้าบ้านและเปิดประตูด้วยกุญแจสร้อย

หญิงสาวเข้าไปใกล้เตียงของพ่อแม่ด้วยความระมัดระวัง จ้องมองใบหน้าคนทั้งสองภายใต้แสงจันทร์

เมื่อเทียบกับตอนที่เธอกลับมาเอาเหรียญ ใบหน้าของพ่อแม่มีน้ำมีนวลขึ้นมาก ผมหงอกและริ้วรอยลดลงอย่างเห็นได้ชัด ปัจจุบันแทบไม่ส่งเสียงกรนอีกแล้ว

สุขภาพของพวกเขากลับเป็นปรกติจริงๆ … จัสมินยิ้มกว้างอย่างมิอาจควบคุม ภายในใจโล่งอกบอกไม่ถูก

เมื่อสัมผัสถึงความเคลื่อนไหว เปลือกตาของมารดาขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้น

จัสมินกลั้นหายใจ ฉีกยิ้มกว้าง เตรียมเซอร์ไพรส์แม่ของตน

แม่ของเธอลุกขึ้นนั่งพลางขมวดคิ้ว ใบหน้าเผยความตื่นตระหนกอย่างชัดเจน

“คุณเป็นใคร!” หญิงสาวแผดเสียงถามก่อนจะกระชากสามีข้างๆ ด้วยพละกำลัง

เราเป็นใคร? จัสมินพลันผงะ ตอบคำถามง่ายๆ ไม่ถูกไปพักใหญ่

ทันใดนั้นเอง พ่อของเธอได้สติตื่น ก่อนจะจ้องลูกสาวตรงหน้าด้วยความสงสัยเจือหวาดระแวง

“ออกไป! ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” แม่ของจัสมินลุกจากเตียง หยิบเชิงเทียนด้านข้างเป็นอาวุธ

“คุณครับ พวกเราไม่ต้อนรับหัวขโมย” พ่อของจัสมินออกคำสั่งไล่ด้วยคำพูดรักษาน้ำใจ

มันทราบดี เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหัวขโมย ต้องพยายามพูดดีกับอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นอาจจุดชนวนให้เกิดความรุนแรงได้ง่าย

หากไม่มีภรรยาและลูก มันไม่กลัวการต่อสู้กับโจรแม้แต่น้อย แต่ปัจจุบันมันกำลังแบกครอบครัวไว้บนบ่า

ในที่สุด จัสมินดึงสติกลับมาและรีบพูด

“พ่อ… แม่… นี่ฉันเอง…”

ยังไม่ทันจะกล่าวจบ เธอถูกแม่และพ่อช่วยกันผลักออกจากบ้าน

ไม่มีใครสนใจฟังคำพูดของเธอ

โครม!

ประตูบ้านถูกปิดต่อหน้าต่อตา จัสมินพลันเหม่อลอยและทำตัวไม่ถูก

เธอต้องการจะเคาะประตูเพื่อพิสูจน์ตัวเองด้วยกุญแจบ้าน แต่ทันใดนั้น หญิงสาวได้ยินคนในห้องตะโกนออกจากหน้าต่าง คุยกับตำรวจที่อยู่ด้านล่างหอพัก:

“มีขโมย! ห้องฉันมีขโมย!”

ขโมย… พ่อแม่จำหน้าเราไม่ได้เลย… พวกเขาคิดว่าเราฆ่าตัวตายไปแล้วหรือไง… แล้วตำรวจจะเชื่อเรื่องเครื่องแจกพรอัตโนมัติไหม… หัวใจจัสมินรู้สึกเจ็บปวด อาศัยสัญชาตญาณ เธอตัดสินใจออกจากหอพักเพื่อหลบหน้าตำรวจ ไว้รุ่งเช้าค่อยอธิบายให้พ่อแม่ฟังอย่างใจเย็น เอาชนะใจพวกเขาด้วยความทรงจำที่มีร่วมกัน

กึก กึก กึก หญิงสาวก้มหน้าเดินลงบันได รีบออกจากหอพักท่ามกลางสายตาของเพื่อนบ้านที่ได้ยินเสียงเอะอะ

จัสมินวิ่งเข้าไปในตรอกใกล้เคียงเพื่อหลบหน้าตำรวจสายตรวจ เธอเริ่มหอบ น้ำตาไหลรินลงพื้นอย่างมิอาจควบคุม

ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งยื่นมาปิดปากเธอ ก่อนจะลากเธอไปยังส่วนลึกสุดของตรอก

“เท่าไร? ฉันจะจ่ายทุกราคาไม่ว่าเธอจะคิดเท่าไร…” สุ้มเสียงอันเมามายดังก้องในหูจัสมิน ดูเหมือนว่าเธอจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโสเภณีและมิอาจขัดขืนอีกฝ่าย

จัสมินพยายามดิ้นสุดแรง ทั้งตกใจ หวาดกลัว และสิ้นหวัง

ขณะเธอกำลังจะล้ม มือของชายขี้เมาก็ปล่อยออก

“คุณผู้หญิง เป็นอะไรไหมครับ?” ตามด้วยเสียงแหบพร่าของบุรุษ

จัสมินรีบสลัดหลุดจากขี้เมาและวิ่งหนี ขณะหันหลังกลับไปมอง เธอเห็นตำรวจในเครื่องแบบขาวสลับดำ

“ข…เขา…” จัสมินละล่ำละลัก

ตำรวจชำเลืองหญิงสาวด้วยความสงสาร ตามด้วยกล่าว

“พวกเราจะดำเนินคดีกับเขา แต่คุณผู้หญิง คุณต้องไปที่สถานีตำรวจเพื่อให้ปากคำและลงบันทึกประจำวัน”

จัสมินอยู่ในภาวะสติกระเจิดกระเจิง จึงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

ไม่นานหลังจากนั้น เธอนั่งอยู่ในห้องสอบสวนของสถานีตำรวจใกล้เคียง ฝั่งตรงข้ามเป็นตำรวจคนเดิมและเพื่อนร่วมงาน

“สรุปก็คือ เขาไม่ได้ถามว่าคุณเป็นโสเภณีหรือไม่ และคุณก็ไม่ได้ส่งสัญญาณที่บ่งบอกว่าเป็น?” ตำรวจถามหลังจากไตร่ตรอง

มันพยายามระวังมิให้คำพูดกระทบกระเทือนจิตใจสาวงามตรงหน้า

จัสมินยกถ้วยกาแฟ ก้มหน้าจิบและพูด

“ค่ะ ฉันเพิ่งเดินไปถึงซอยนั้น”

“ตกลงครับ เท่านี้เป็นอันเสร็จสิ้น… มิสจัสมิน รบกวนแจ้งที่อยู่ของคุณด้วย ทางเราจะให้คนพาไปส่งถึงบ้าน” ตำรวจอีกนายถามด้วยเจตนาดี

เมื่อนึกถึงท่าทีตอบสนองของพ่อแม่ รวมถึงดวงตาที่น่ารังเกียจระหว่างทาง จัสมินตัวสั่นอย่างมิอาจยับยั้ง กล่าวด้วยน้ำตาที่พรั่งพรู

“ฉันทะเลาะกับพ่อแม่และคงกลับบ้านไม่ได้สักพัก… ช่วยไปส่งที่โรงแรมใกล้เคียง…”

กล่าวถึงตรงนี้ เธอนึกขึ้นได้ว่าตนเหลือเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่เพนนี ไม่สามารถพักในโรงแรมดีๆ ได้ ส่วนโรงแรมถูกก็ยิ่งอันตรายกับตัวเธอ

ตำรวจคนแรกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบสนอง

“ตกลงครับ”

ระหว่างทางไปโรงแรม ตำรวจคนเดิมลังเลอยู่หลายครั้งก่อนจะตัดสินใจพูด

“เอ่อ… ผมหมายถึง… ถ้าคุณจะขายตัว บอกกับผมตรงๆ ได้เลยนะ ไม่ต้องอ้อมค้อม…”