ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1330

ได้ยินคำพูดจากทหาร อัลเฟรดรู้สึกราวกับอุณหภูมิภายในห้องลดต่ำลง

ความเย็นที่ยากจะอธิบายซึมซาบเข้ามาในร่างกาย แช่แข็งเลือดและไขกระดูก

ในตอนที่เรือโดยสารจอดเทียบท่ายูโทเปีย มันจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด – ยูโทเปียคือศูนย์บัญชาการใหญ่ของลัทธินอกรีตสักกลุ่ม และทุกคนบนเกาะเป็นพวกสติฟั่นเฟือนแสนอันตราย

แต่ปัจจุบัน ความจริงอาจเลวร้ายยิ่งกว่านั้น:

ยูโทเปียอาจไม่มีอยู่จริง!

ในวินาทีนี้ อัลเฟรดรู้สึกขอบคุณตัวเองที่ไม่ทำตัวเหมือนกับลูกคุณหนูผู้สูงศักดิ์เมื่อครั้งเดินทางออกจากเบ็คลันด์ และมีโอกาสได้สั่งสมประสบการณ์มากมาย จนเยือกเย็นพอที่จะร่างกายเข้าไปในท่าเรือยูโทเปีย

ท่ามกลางสายตาของคนสนิทและทหาร พลเรือตรีแห่งกองทัพบกเดินวนเวียนภายในห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะออกคำสั่งอย่างใจเย็น:

“ร่างโทรเลขขึ้นมาหนึ่งฉบับ ผมจะรายงานเรื่องยูโทเปียไปถึง MI9… ขณะเดียวกัน เราจะขอความร่วมมือให้หน่วยพิเศษท้องถิ่นของที่นี่ออกปฏิบัติการทันที รีบติดต่อกัปตันเรือและขอรายชื่อผู้โดยสารที่ลงไปพักในท่าเรือยูโทเปีย หรือถ้าเป็นไปได้ก็ตระเวนเยี่ยมบ้านทีละคน เพื่อยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขา”

“รับคำสั่ง!” เสนาธิการรีบตบเท้าและขานรับ

หลังจากเสนาธิการเดินออกจากห้องหนังสือ อัลเฟรดกล่าวกับทหารคนสนิท

“นำเครื่องพิมพ์ดีดลงมายังชั้นล่าง ผมจะเขียนรายงานอย่างละเอียด”

แผนของมันก็คือ อันดับแรก รีบรายงานข้อมูลสำคัญเบื้องต้นทางโทรเลข จากนั้นค่อยส่งรายละเอียดเพิ่มเติมเป็นเอกสารลับเพื่อให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพประกอบการตัดสินใจ

…

บนชานชาลารถไฟไอน้ำ เวนเดลล์กดหมวกด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างถือกระเป๋าเดินทาง ย่างกรายเข้าไปในเขตห้องโดยสารชั้นสอง

อายุยังไม่ถึงสามสิบ จอนข้างขมับสีเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลสงบ ไม่มีจุดเด่นใดให้น่าจดจำ แต่ก็แผ่บรรยากาศสบายๆ

เมื่อไม่กี่เดือนก่อน มันยังเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองซึ่งทำงานในอ่าวเดซีย์ แผนกต่อต้านสายลับเฟเนพ็อต สร้างผลงานเอาไว้มากมายจนปัจจุบันกลายเป็นลำดับ 7 สังกัด MI9 แผนกกิจการภายใน

ในวันนี้ ภารกิจของมันคือการส่งเอกสารลับกลับไปยังเบ็คลันด์ โดยต้องมอบให้ถึงมือผู้อำนวยการ MI9 โดยตรง

หลังจากนั่งลง เวนเดลล์ซื้อหนังสือพิมพ์จากเด็กชายด้านนอกหน้าต่าง จากนั้นก็คลี่อ่านด้วยท่าทีผ่อนคลาย

นั่นเป็นแค่ภายนอก แต่ในความเป็นจริง มันเริ่มใช้พลังพิเศษเพื่อเก็บรายละเอียดใบหน้าผู้โดยสารรอบตัว จดจำลักษณะเด่นในทุกแง่มุม เพื่อเตรียมตัวรับมือเหตุไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้น

ปู๊น!

ท่ามกลางเสียงหวูด รถไฟไอน้ำเริ่มออกวิ่งด้วยความเร่ง ทัศนียภาพนอกหน้าต่างเริ่มผันเปลี่ยน

ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา เวนเดลล์มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเป็นกังวล เนื่องจากท้องฟ้ากำลังปกคลุมด้วยเมฆดำคล้ายกับพายุใกล้ถล่มเต็มที

ซึ่งนั่นหมายความว่า รถไฟไอน้ำขบวนนี้จะหยุดพักที่สถานีใดสถานีหนึ่งและรอจนกระทั่งพายุสงบ หรือในกรณีเลวร้ายอาจต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้า มิได้พาผู้โดยสารไปส่งยังเป้าหมายตามกำหนดเวลา

สำหรับเวนเดลล์ ผลลัพธ์เช่นนี้จะทำให้แผนการของตนคลาดเคลื่อน ซึ่งนั่นนำพาความเสี่ยงมาโดยไม่จำเป็น

ทว่า ลำพังตัวมันย่อมไม่มีปัญญาจะยับยั้งสถานการณ์ เนื่องจากไม่มีพลังสำหรับเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศเหมือนกับ ‘เทพสมุทร’ ซึ่งถูกนับถือโดยรัฐบาลใหม่ของหมู่เกาะรอสต์

สิ่งเดียวที่มันทำได้ก็คือ สวดวิงวอนถึงเทพวายุสลาตัน

โลกแห่งความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า การสวดวิงวอนส่วนใหญ่นั้นไร้ประโยชน์ เมื่อท้องฟ้ามืดลง สถานีรถไฟด้านหน้าได้ส่งสัญญาณบอกให้รถไฟขบวนของเวนเดลล์แล่นช้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง

ปู๊น!

เสียงหวูดรถดังขึ้นอีกครั้ง รถไฟเริ่มลดความเร็วเรื่อยๆ จนกระทั่งจอดที่ชานชาลาซึ่งผู้โดยสารบนรถไม่คุ้นเคย

วินาทีถัดมา ใกล้กับหัวรถจักรไอน้ำ ประตูกลไกถูกเปิดออก คนขับรถเดินมาที่ประตูและตะโกนคุยกับเจ้าหน้าที่บนชานชาลา

“ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น?”

“พายุฝนแรงมาก มองไม่เห็นอะไรเลย!” เจ้าหน้าที่สถานีเจ้าของจอนสีขาวตอบเสียงดัง

ทันทีที่กล่าวจบ เสียงฟ้าคำรามดังแผ่วเบาจากด้านบน ส่งผลให้ทุกคนตัวสั่นเล็กน้อย และสัมผัสได้ว่าพายุฝนกำลังจะมา

“บ้าจริง!” คนขับรถไฟสบถ “แล้วนี่สถานีอะไร?”

เนื่องจากเป็นการหยุดฉุกเฉิน มันจึงไม่ทราบว่าปัจจุบันคือสถานีใด เพราะรถไฟขบวนที่เคยขับ ไม่ได้จอดในทุกสถานีที่แล่นผ่าน

“ยูโทเปีย! สถานีเล็กๆ! ฝากจัดการตัวเองด้วย!” พนักงานตะโกนสักพักก่อนจะวิ่งไปยังปลายทางอีกฝั่งของชานชาลาพร้อมตะเกียงแก้ว “ผมต้องคอยให้สัญญาณรถไฟขบวนหลัง!”

คนขับรถไฟมิได้แปลกใจกับท่าทีของพนักงาน เนื่องจากนี่คือระเบียบปฏิบัติตามปรกติ ไม่อย่างนั้นอาจเกิดการชนกันระหว่างสองขบวน

มันยังสามารถเดาได้ว่า เจ้าหน้าที่คนอื่นของสถานียูโทเปียคงส่งโทรเลขไปแจ้งสถานีใกล้เคียงเพื่อตักเตือนเรียบร้อยแล้ว

และในทำนองเดียวกัน พวกมันต้องได้รับโทรเลขจากสถานีใกล้เคียงเพื่อแจ้งว่า ด้านหน้ามีฝนตกหนัก

“ยูโทเปีย…” เวนเดลล์ทวนชื่อสถานีด้วยเสียงแผ่ว แต่ก็ไม่พบความเชื่อมโยงกับข้อมูลในหัว

แน่นอน มันมิได้ใส่ใจมากนัก เพราะตนก็ไม่ได้รู้จักสถานีรถไฟทุกแห่งทั่วโลเอ็น เป็นการแสดงให้เห็นว่า อาณาจักรแห่งนี้มีความแข็งแกร่งทางเศรษฐกิจมากเพียงใด

คนขับรถไฟแหงนมองท้องฟ้าอันมืดมิด พึมพำสักพักก่อนจะพูดกับผู้โดยสารผ่านลำโพงรุ่นใหม่:

“พายุกำลังมา รถไฟจะจอดอยู่ที่สถานียูโทเปียจนถึงแปดโมงเช้าพรุ่งนี้”

มันคาดว่าพายุจะดำเนินไปตลอดทั้งคืน

“พวกคุณจะรออยู่ในขบวนรถไฟก็ได้ หรือจะออกไปหาโรงแรมในเมืองพักก็ได้เช่นกัน เพียงแต่ต้องแสดงตั๋วเพื่อขึ้นรถไฟอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ อย่าลืมกลับมาให้ตรงเวลา” คนขับมอบสองทางเลือก

เวนเดลล์สำรวจผู้โดยสารภายในขบวนชั้นสองพลางครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะถือกระเป๋าเดินทางเดินลงจากรถไฟ