ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 770

ราชันเร้นลับ 770 : เป็นเด็กก็ต้องทำตัวให้เหมือนเด็ก
มิสเตอร์ X กำลังมองหาคนที่โชคร้ายอย่างผิดวิสัย? เหนือสายหมอกสีเทา ไคลน์ไตร่ตรองข้อมูลที่มิสเมจิกเชี่ยนมอบให้ พยายามวิเคราะห์หาประโยชน์จากมัน

หลังจากใคร่ครวญสักพัก ชายหนุ่มตัดสินใจมองจากมุมอื่น นั่นคือการนึกทบทวนว่ามีคนที่กำลังโชคร้ายอย่างผิดวิสัยอยู่ใกล้ตัวหรือไม่ และมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรกับมิสเตอร์ X

อา… แอนเดอร์สัน·ฮู้ด นักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดในทะเลหมอก ก็อาจเข้าข่าย… นายแพทย์อลัน·คริสต์ก็อีกหนึ่ง… หืม… พวกเขาล้วนได้รับผลกระทบจาก ‘อสรพิษแห่งชะตา’ … ‘เทวทูตโชคชะตา’ โอโรเลอุสคือหนึ่งในผู้ก่อตั้งกุหลาบไถ่บาป องค์กรที่คอยสนับสนุนและศรัทธาในพระผู้สร้างแท้จริง… ชุมนุมแสงเหนือเองก็เปรียบดังศาสนาของพระผู้สร้างแท้จริง… สมมติฐานมากมายผุดขึ้นในความคิดไคลน์ เกิดเป็นข้อสรุปอย่างรวดเร็ว

‘เทวทูตโชคชะตา’ โอโรเลอุสกำลังตามล่า ‘อสรพิษปรอท’ วิล·อัสติน!

มันสั่งให้คนของชุมนุมแสงเหนือช่วยตามหา ‘อสรพิษปรอท’ วิล·อัสติน!

และนั่นหมายความว่า เบื้องหลังมิสเตอร์ X – สักแห่งภายในกรุงเบ็คลันด์ – มีราชาเทวทูตซ่อนอยู่!

ในสถานการณ์แบบนี้ การลอบฆ่ามิสเตอร์ X เท่ากับรนหาความตาย… เข้าใจแล้วว่าทำไมมิสเตอร์ X ถึงไม่แยแสความน่ากลัวของเบ็คลันด์… หน่วยพิเศษในเมืองหลวงคงเข้าใจว่า เบื้องหลังของมิสเตอร์ X คงมีระดับไม่แข็งแกร่งไปกว่านักบุญ… อา… ในเอกสารทางการ ผู้นำสูงสุดของชุมนุมแสงเหนือเป็นเพียงระดับนักบุญจำนวนห้าตน… หากเป็นแบบนี้ พวกเขาจะลงมือด้วยข้อมูลที่ผิดพลาด… หลังจากไคลน์ไตร่ตรองอย่างละเอียด ความคิดแรกคือการปฏิเสธงานของมิสเมจิกเชี่ยน และตักเตือนอีกฝ่ายว่าอย่ายุ่งกับมิสเตอร์ X

หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันกับ ‘อสรพิษปรอท’ วิล·อัสติน และเอกสารของเหยี่ยวราตรีเคยบันทึกความโชคร้ายของอลัน·คริสต์เอาไว้ ไคลน์คงบอกให้มิสเมจิกเชี่ยนรายงานเรื่องของ ‘เทวทูตโชคชะตา’ โอโรเลอุสและมิสเตอร์ X กับโบสถ์รัตติกาล!

ชายหนุ่มสงบสติอารมณ์สักพัก เสก ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์ บังคับให้สวดวิงวอนท่ามกลางหมอกสีเทา

“…ผมขอยืนยันสถานการณ์ก่อน จะตอบกลับในวันพรุ่งนี้”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบปฏิเสธทันที เพราะจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับ ‘อสรพิษปรอท’ วิล·อัสตินให้แน่ใจก่อน!

จากนั้น มันกลับสู่โลกแห่งความจริง นำนกกระเรียนกระดาษที่เปราะบางออกจากกระเป๋าสตางค์อย่างระมัดระวัง ขยับเบาๆ เพื่อคลี่ออก

ไคลน์ไม่รีบร้อนเขียนเนื้อหา ก่อนอื่น มันนึกถึงคำถามที่ต้องการปรึกษา เขียนแบบร่างจนมั่นใจ ก่อนจะนำดินสอมาเหลาให้ปลายแหลมมากๆ

หลังจากเกร็งกล้ามเนื้อ ไคลน์ลงมือเขียน

“สมาชิกของชุมนุมแสงเหนือกำลังมองหาคนที่โชคร้ายเป็นพิเศษ”

“คุณรู้วิธีสร้างยันต์จาก ‘หนอนกาลเวลา’ หรือไม่?”

“เลือดจากสายสะดือของคุณถือเป็นเลือดของสัตว์ในตำนานไหม? ถ้าเป็น ผมต้องการหนึ่งหยด ราคาเท่าไร?”

เดิมที ไคลน์อยากถามวิล·อัสตินว่า เหตุใดอีกฝ่ายถึงยังครองสติไว้ได้ เพราะเอกสารหลายฉบับจากโบสถ์หลักระบุตรงกันว่า โลกนี้ไม่มีการบูชา ‘อสรพิษแห่งชะตา’ อย่างกว้างขวาง แต่สุดท้าย ชายหนุ่มหักห้ามใจตัวเอง เพราะกลัวว่าวิล·อัสติน – ทารกน้อยในครรภ์มารดา จะตอบกลับมาว่า “แล้วเจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าข้ายังไม่เสียสติ?”

หากเป็นเช่นนั้นจริง ไคลน์ไม่มีทางรู้เลยว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือล้อเล่น

อา… แม้จะไม่มีองค์กรใดนับถือ ‘อสรพิษแห่งชะตา’ อย่างจริงจัง แต่ก็ยังมีคนบางกลุ่มที่นับถือ ‘เทพแห่งโชคลาภ’ เป็นประเพณีที่สืบทอดกันมายาวนาน… บางที เทพเหล่านี้อาจเป็นร่างอวตารของวิล·อัสตินหรือโอโรเลอุส… ไคลน์พึมพำเงียบ อาศัยพลังตัวตลกเพื่อพับกระดาษกลับไปเป็นนกกระเรียน สอดไว้ใต้หมอน

จัดการทั้งหมดเสร็จ มันมีเวลาคำนวณว่าตนเหลือเงินสดอยู่เท่าไร

17,046 ปอนด์ ห้าเหรียญทอง สามซูล แปดเพนนี… หากเรามีทรัพย์สินจำพวกบ้าน คฤหาสน์ และหุ้นของบริษัทสักแห่ง เราจะกลายเป็นมหาเศรษฐีของกรุงเบ็คลันด์ได้ไม่ยาก… แน่นอน ยังห่างไกลกับอภิมหาเศรษฐีลำดับต้นๆ ของเมืองหลวงอยู่หลายขุม แต่ละคนมีทรัพย์สินรวมกันหลักล้านปอนด์ขึ้นไป… ไคลน์ที่กำลังดีใจกับความร่ำรวย ฉุกคิดได้ว่าตนยังเป็นหนี้อยู่ และยังต้องลงทุนอีกมาก เพื่อจะทำให้ตัวละครปัจจุบันมีความสมจริง

มันจิบน้ำหนึ่งอึก นอนลงบนเตียง คลุมตัวด้วยผ้านวมผืนเบาแต่อบอุ่น ค่อยๆ หมดสติและหลับไป

ท่ามกลางภวังค์ความฝัน ไคลน์ตื่นขึ้น รอบตัวคือทุ่งกว้างอันรกร้าง

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในยอดหอคอยแหลมสีดำที่ตั้งอยู่กึ่งกลางทุ่งกว้าง ผ่านโครงสร้างอาคารที่ซับซ้อนและพิสดารจนกระทั่งถึงส่วนลึกของหอคอย และเฉกเช่นทุกครั้ง ภายในห้องเต็มไปด้วยไพ่ทาโรต์วางกระจัดกระจาย

ทว่า บนพื้นยกสูงใจกลางกองไพ่ทาโรต์ คราวนี้กลับไม่มีข้อความสีเงินปรากฏ

วิล·อัสตินไม่ได้ตอบเรา… แล้วดึงเข้าสู่ความฝันทำไม? ขณะไคลน์ผุดคำถาม มันเหลือบไปเห็นรถเข็นทารกสีดำค่อยๆ ขยับออกจากเงามืด ด้านในคือภาพอันเลือนรางของทารกที่ถูกห่อด้วยเส้นไหมสีเงิน!

“…มิสเตอร์อสรพิษแห่งชะตา?” ไคลน์ถามอย่างสุภาพและระมัดระวัง

ทารกเปล่งเสียงกระจ่างใส

“ทำไมเจ้าถึงมั่นใจว่าเป็นมิสเตอร์?”

ไม่ใช่เพราะชื่อรึไง? ใครจะสนรายละเอียดกันเล่า! ไคลน์รำพัน แต่เนื่องจากอีกฝ่ายมีท่าทีผ่อนคลาย ตัวมันจึงไม่ได้ตึงเครียด

“ถ้าอย่างนั้น จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไร”

ทารกวิล·อัสตินนิ่งไปสักพัก กล่าวอย่างเขินอาย

“ข้ายังไม่ได้คิดไว้… ก็อย่างที่เจ้าทราบ… ไม่สิ เจ้ายังไม่ทราบ ทุกครั้งที่เริ่มต้นใหม่ ข้าจะทำให้ตัวเองแตกต่างจากเดิมเสมอ เพื่อคงสภาพจิตใจเอาไว้… เป็นเด็กก็ต้องทำตัวเหมือนเด็ก”

ฟังจบ ไคลน์เริ่มใจเต้น

“นี่คือวิธีที่เส้นทาง ‘สัตว์ประหลาด’ ใช้สำหรับครองสติและต่อสู้กับความบ้าคลั่ง?”