ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 832

แข็งแกร่งฉิบ… หมดสิทธิ์ต่อต้านโดยสิ้นเชิง…

ถ้าตายไปในสภาพนี้ เราจะคืนชีพได้ไหม…

ขณะความคิดแล่นผ่าน ดวงตาไคลน์มืดสนิท สิ้นสติโดยสิ้นเชิง ราวกับเข้าสู่ห้วงนิทราที่ปราศจากความฝัน

ผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครทราบ ความมืดอับแสงไร้เสียงเริ่มสั่นไหว สติชายหนุ่มพร่ามัว รู้สึกคล้ายลมหนาวพัดผ่าน

เมื่อสติเริ่มกลับคืน ไคลน์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น จ้องทะเลหมอกด้านบนซึ่งมีดวงจันทร์สีแดงเข้มซ่อนอยู่

เราคืนชีพอีกครั้ง? หรือว่าที่นี่คือ ‘โลกแห่งความตาย’ ? ถ้าเป็นอย่างหลัง อย่างน้อยก็ยังพอมีทางออก บางทีเราอาจขอความช่วยเหลือจากผู้ส่งสารของมิสเตอร์อะซิก แต่ปัญหาคือ เราจะกลายเป็นสัตว์วิญญาณหรือไม่ก็อันเดด… สมองไคลน์ยังคงเฉื่อยชา คล้ายกับมีใครบางคนวางยาชาที่ท้ายทอย ความคิดฟุ้งซ่านอย่างมิอาจควบคุม

ทีละเล็กละน้อย ชายหนุ่มค่อยๆ สัมผัสถึงการมีอยู่ของร่างกาย ได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวและแรง

เมื่อสติเริ่มคมชัด ไคลน์เชื่อว่าตนน่าจะคืนชีพใหม่อีกครั้ง บางทีอาจเป็นการจับโยนมายังทุ่งกว้างทุรกันดาร

แกร่ก!

เสียงข้อต่อดังลั่นขณะไคลน์พยุงตัวลุกยืน โดยไม่สนสภาพร่างกาย ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบตัวเพื่อยืนยันสภาพแวดล้อม

สิ่งแรกที่เห็นคือหมอกหนา ค่ำคืนอันมืดมิดและเหน็บหนาว มีหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ห่างไปไม่ไกล

สิ่งก่อสร้างที่เด่นสะดุดตาที่สุดในเมืองคือวิหารเก่าแก่ซึ่งมียอดแหลม ดำสนิทไปทั้งหลัง ไม่มีหอระฆัง ด้านบนสุดมีอีกาดำบนโฉบอย่างต่อเนื่อง

รอบวิหารมีอาคารหลายหลัง ไม่ว่าจะบ้านสองชั้นธรรมดา บ้านไม้เรียบง่าย ร้านขนมปังแขวนป้ายไม้ โรงสีกังหันลมสีเทาอ่อน แต่ปราศจากคนเดินถนนโดยสิ้นเชิง คล้ายกับกำลังหลับใหลในค่ำคืนอันสุขสงบ

ในฐานะนักทำนาย ไคลน์พบว่าเมืองนี้คุ้นเคยอย่างน่าเหลือเชื่อ ราวกับเคยเห็นจากที่ไหนสักแห่งในอดีต!

หลังจากทบทวนความจำสักพัก มันเริ่มนึกออก

นี่คือ ‘ต้นตอ’ ของความอันตรายในช่วงกลางคืนบน ‘ซากสมรภูมิแห่งเทพ’ !

หลังจากเข้าสู่น่านน้ำสุดเขตฝั่งตะวันออกของทะเลโซเนีย ถ้าตกกลางคืนแล้วใครไม่ยอมนอนเพื่อเข้าสู่โลกแห่งความฝัน เมื่อถึงช่วงฟ้าสว่าง พวกพ้องจะพบว่าหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย มีครั้งหนึ่งที่ไคลน์ถูกปลุกให้ตื่นโดย ‘นักบุญมืด’ ชายหนุ่มพบว่าบนทะเลในจุดห่างไกล มีสถานที่ซึ่งถูกปกคลุมด้วยความสุขสงบยามค่ำคืน รายล้อมด้วยหมอกพิสดาร!

ไคลน์ยังสงสัยด้วยว่า สิ่งมีชีวิตที่หายสาบสูญไปในยามค่ำคืน ล้วนถูกนำตัวมาที่นี่!

ปัจจุบัน ชายหนุ่มได้เข้ามาอาศัยด้วยตัวเอง หากจากหมู่บ้านสายหมอกไม่ถึงหนึ่งร้อยเมตร!

เป็นพลังที่เกี่ยวข้องกับยามค่ำคืน… เป้าหมายหายไปราวกับถูกลบ… พลังของสมาชิกระดับสูงของโบสถ์ไม่ใช่การลบศัตรูให้หายไปจากโลก แต่เป็นการส่งมาที่นี่แทน? สิ่งมีชีวิตที่หายไปในซากสมรภูมิแห่งเทพ ก็เกิดขึ้นในทำนองเดียวกัน? กล่าวกันว่า พลังทำนายมิอาจระบุตำแหน่งของพวกเขาได้ ทราบเพียงว่ายังมีชีวิตอยู่… แต่อย่าเพิ่งตัดความเป็นไปได้ที่เราคืนชีพและมาเกิดที่นี่… ท่ามกลางความคิดมากมาย ไคลน์ถอนสายตากลับ ใช้พลังตัวตลกตรวจสอบร่างกายตัวเอง

รูปลักษณ์เปลี่ยนกลับไปเป็นไคลน์·โมเร็ตติ แต่ยังคงสวมเสื้อคลุมสีดำของนักบวชสำหรับผู้คุม ไม่มีอาการบาดเจ็บ

อาศัยประสบการณ์อันโชกโชน ไคลน์สงบลงอย่างรวดเร็ว นำมือขวาล้วงกระเป๋าเสื้อ เปิดกล่องบุหรี่โหละ หยิบถุงมือหนังมนุษย์ที่ถูกพับไว้มาสวมที่มือซ้าย

หลังจากยืนยันว่ายุบพองหิวโหยยังใช้งานได้ ไคลน์หยิบนกหวีดทองแดงอะซิกขึ้นมาจ่อปากเป่า

ทว่า ท่ามกลางเนตรวิญญาณที่เปิดอยู่ ผู้ส่งสารโครงกระดูกไม่ปรากฏตัว

ไคลน์ไม่ประหลาดใจกับผลลัพธ์มากนัก มองว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครสามารถติดต่อกับคนที่หายตัวไปในซากสมรภูมิแห่งเทพ ต้องไม่ลืมว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คดีคนหายย่อมเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง และจากบรรดาเหยื่อทั้งหมด ต้องมีสักคนที่สามารถอัญเชิญผู้ส่งสาร ตัวอย่างที่ชัดเจนคือคนของนิกายวิญญาณ

สถานที่แห่งนี้ถูกตัดขาดจากโลกวิญญาณ? ถ้าอย่างนั้นก็คงใช้ ‘ท่องเที่ยว’ ไม่ได้… สมแล้วที่เป็นสมาชิกระดับสูงซึ่งศาสนจักรไว้ใจส่งมายุติโศกนาฏกรรมมหาหมอกควัน… ท่าน ‘ส่ง’ เป้าหมายมาที่นี่เพื่อเนรเทศ หรือไม่ก็กักขัง… หากติดอยู่ในนี้ การหนีออกไปไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้เป็นระดับนักบุญก็ตาม… ไคลน์มิได้ตื่นตระหนัก ค่อนข้างใจเย็นด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มกลับนกหวีดทองแดงอะซิกกลับเข้ากล่องบุหรี่โลหะ เตรียมถอยหลังสี่ก้าว

มันคิดจะทำลายการ ‘จองจำ’ จากเมืองแห่งนี้ด้วยการเข้าไปอยู่ในมิติเหนือสายหมอก!

“เซียนราชันฟ้าดินประทานโชค”

“เทพสวรรค์ฟ้าดินประทานโชค”

“จักรพรรดิสวรรค์ฟ้าดินประทานโชค”

“ราชันสวรรค์ฟ้าดินประทานโชค”

ไคลน์ขยับทีละก้าว เพียงไม่นานก็เสร็จพิธีกรรม

ประตูบ้านหลายหลังภายในเมืองกำลังเปิดอ้า คล้ายกับรอต้อนรับผู้มาเยือนจากภายนอก ไคลน์ถอนสายตาออกจากหุ่นเชิด จ้องไปยังขนมปังขาวที่ถูกกัดทิ้งไว้ครึ่งหนึ่งภายในบ้าน รวมถึงแก้วไวน์แดง มีดและส้อมสีเงินสภาพยุ่งเหยิง

ราวกับใครบางคนกำลังกินอาหารเย็น แต่แถวนี้ไม่มีใครอยู่ ประหนึ่งว่าเจ้าของบ้านอันตรธานหายไปในอากาศ

หายไป… จู่ๆ ไคลน์ก็สนใจคำคำนี้ รีบบังคับให้เซนอลมองไปทางโรงสีพลังกังหันสีเทาอ่อน

ภายในโรงสี กังหันลมกำลังหมุนเงียบงัน แต่ไม่มีแป้งออกมา มีเพียงแป้งเก่าจำนวนมากที่กระจายเต็มพื้น

ฉากนี้คุ้นตามาก… เหมือนว่าเราเคยเห็นมาก่อน… ไคลน์ขมวดคิ้ว บังคับหุ่นให้สำรวจไปรอบๆ พลางนึกทบทวนฉากที่คล้ายคลึงกัน

ขณะเตรียมใช้พลังทำนายฝันเพื่อถามพลังวิญญาณ คำตอบที่ต้องการผุดขึ้นในหัว

ฉากที่คล้ายกันเคยปรากฏขึ้นในซากปรักหักพังบนยอดเขาโฮนาซิส!

จากข้อมูลของทีมสำรวจ ภายในบ้านเรือนมีของตกแต่งและเครื่องเรือนสภาพเหมือนใหม่ จิตรกรรมฝาผนังที่แทบไม่เสียดาย บางโต๊ะยังมีอาหารเย็นๆ เหลืออยู่มาก บางจานอาหารเริ่มเน่า… ในบางห้อง ไวน์ที่เหลืออยู่ครึ่งขวดมีสีเกือบใส…

ทีมสำรวจระบุว่า ในตอนแรกที่เห็นฉากตรงหน้า พวกเขาคิดว่าชาวเมืองน่าจะหายตัวไปอย่างกะทันหันพร้อมกัน!

หมู่บ้านสายหมอกแห่งนี้เกี่ยวข้องกันซากเมืองบนยอดเขาโฮนาซิส? บ้าน่า… ทั้งที่พยายามหลีกเลี่ยง แต่เรากลับเป็นฝ่ายถูกดึงเข้ามาหาเอง? กล้ามเนื้อใบหน้าไคลน์กระตุกเล็กน้อย ไม่อยากทำใจยอมรับข้อสันนิษฐานของตัวเอง

แน่นอน ลำพังความคล้ายกันของสภาพแวดล้อม ยังไม่เพียงพอให้ด่วนสรุป

หลังจากสูดลมหายใจเข้าออกเชื่องช้า ไคลน์สงบสติตัวเองพลาง ‘เชิด’ เซนอลเข้าไปสำรวจในส่วนลึก

ทันใดนั้น มันได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

หัวใจไคลน์พลันเต้นระรัว รีบนำร่างต้นเข้าไปซ่อนในโรงสีข้าว พร้อมกับบังคับให้หุ่นเชิดหยุดนิ่ง

ไม่กี่วินาทีถัดมา ‘วิญญาณอาฆาต’ เซนอลเห็นสตรีผู้หนึ่งเดินออกจากตรอกใกล้เคียง

อีกฝ่ายสวมเสื้อคลุมสีขาวโพลน ผมเกล้ามวยหลวมๆ เผยให้เห็นต้นคอขาวเนียน ใบหน้างดงามจนน่าเหลือเชื่อ