ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 856

หลังจากเปิดประตูเข้ามา ซิลทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นของทอดหอมกรุ่น ตามด้วยการมองเข้าไปในครัว

“ฟอร์ส?”

“ยังมีคนอื่นอีกหรือ?” ฟอร์สชะโงกหน้าออกจากครัว ถามกลับด้วยรอยยิ้ม

ซิลวางหนังสือพิมพ์ในมือ กึ่งตอบกึ่งบ่น

“เธอห่างหายจากการเข้าครัวไปนานแค่ไหนแล้ว? ไม่นับการใช้เครื่องปิ้งขนมปัง”

ฟอร์สกลับเข้าไปในครัว ส่งเสียงดังกลับมา

“ฉันชอบกินอาหารข้างนอกเพราะมันอร่อยกว่า แต่สำหรับตอนนี้ ในละแวกใกล้เคียงไม่มีไก่ทอดเจ้าไหนอร่อย… ฉันอยากจะกินมันให้ได้ จากบรรดาอาหารอินทิสทั้งหมด ฉันชอบเจ้านี่มากที่สุด!”

ซิลเดินตรงไปทางครัว หยุดยืนที่กรอบประตู ชะโงกหน้าดูฟอร์สกำลังเตรียมมื้อเย็น

“ฉันเพิ่งรับงานหนึ่งมา ค่าจ้างหนึ่งร้อยปอนด์ต่อวัน อาจต้องทำนานสามถึงห้าวัน และฉันต้องมีคนช่วย… เธอกำลังเดือดร้อนเรื่องเงินไม่ใช่หรือ มาช่วยกันไหม?”

การเงินของเราดีขึ้นมากแล้วก็จริง แต่งานที่จ่ายหนักถึงห้าสิบปอนด์ต่อวันก็นับว่าไม่เลว… ถ้ามีโอกาสเก็บเงินก็ควรคว้าเอาไว้ ไม่มีใครรู้ว่าในอนาคตต้องใช้เงินทำอะไรบ้าง… ฟอร์สจ้องกระทะที่เต็มไปด้วยน้ำมัน ถามโดยไม่มองหน้า

“เป็นงานแบบไหน?”

เธอเริ่มคำนวณรายได้ในใจแล้ว

ซิลสางผมทองที่ค่อนข้างกระด้างพลางตอบ

“คอยคุ้มครองเศรษฐีที่ชื่อดอน·ดันเตสอย่างลับๆ”

“เขากำลังเผชิญกับอะไร? อันตรายไหม?” ฟอร์สถามด้วยความกังวล

ซิลครุ่นคิดเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันเรื่องธุรกิจ ฝ่ายตรงข้ามมีการข่มขู่เล็กน้อย… งานนี้ไม่ยากมาก ก็อย่างที่เธอทราบ ผู้วิเศษนอกกฎหมายในกรุงเบ็คลันด์ไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม ไม่อย่างนั้นจะตกเป็นเป้าของเหยี่ยวราตรีและทูตพิพากษา”

“อีกฝ่ายอาจมีพวกเสียสติอยู่ก็ได้ อย่าเพิ่งวางใจ” ฟอร์สโต้แย้งพลางนึกถึงวีรกรรมสุดโฉดของ ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์ผู้ชอบสร้างความโกลาหลในกรุงเบ็คลันด์!

หญิงสาวเว้นวรรค ตักไก่ทอดขึ้นจากกระทะและพูดต่อ

“แต่ในเมื่อเธอรับงานมาแล้ว และฉันกำลังว่าง… ตกลง เราจะทำงานนี้กัน… อีกอย่าง นี่เป็นงานลับ จะไม่มีใครรู้ว่าฉันแอบมาทำตัวเป็นบอดี้การ์ด ไม่อย่างนั้นคงเข้าสังคมวรรณกรรมลำบากแย่… หึหึ ไม่สิ ฉันอาจอ้างได้ว่า ที่รับทำงานบอดี้การ์ดก็เพราะต้องการลิ้มรสชาติของชีวิตและหาประสบการณ์ หรือไม่ก็หาวัตถุดิบสำหรับนิยายเรื่องถัดไป… น่าสนใจเหมือนกันนี่ เรื่องราวความรักระหว่างบอดี้การ์ดหญิงกับนายจ้างชาย!”

ซิลชินชากับนิสัยช่างจินตนาการของฟอร์ส หลังจากฟังจบ เธอหายใจเข้าออกมาและกล่าว

“กินมื้อเย็นเสร็จ พวกเราจะไปกันเลย”

…

บ้านเลขที่ 160 ถนนเบ็คลันด์ หลังจากตั้งแท่นบูชาประกอบพิธีกรรม ไคลน์ส่งตัวเองเข้ามิติเหนือสายหมอก

ชายหนุ่มคิดจะจัดการงานจิปาถะให้เสร็จก่อนที่บอดี้การ์ดของวอลเตอร์จะมาถึง เพราะนั่นจะทำให้ไม่สะดวกไปอีกหลายวัน

จากบรรดางานจิปาถะทั้งหมด เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการยืนยันสภาพปัจจุบันของยุบพองหิวโหย

เมื่อได้นั่งบนเก้าอี้เดอะฟูล ไคลน์เสกให้ถุงมือหนังมนุษย์ลอยออกจากกองขยะ

หลังจากทำนายยืนยันด้วยหลายวิธี ไคลน์พบว่าครั้งนี้ยุบพองหิวโหยค่อนข้างหัวแข็ง ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงผลข้างเคียงด้านลบ

“เป็นเพราะผสานเข้ากับมิสเตอร์ A ที่ถูกกัดกร่อน มันจึงไม่ยอมแพ้การสรรเสริญพระผู้สร้างแท้จริง?” ไคลน์ยกมุมปากยิ้ม ขบคิดอย่างจริงจังว่าต้องแก้ปัญหาอย่างไร

เปลี่ยนวิธีข่มขู่? ไม่สิ เรียกว่าข่มขู่คงไม่ถูกนัก พวกเราต้องทำงานร่วมกันอีกนาน เรียกว่าพูดคุยอย่างเป็นมิตรคงเหมาะกว่า… ไคลน์ใช้นิ้วเคาะขอบโต๊ะทองแดงยาวที่มีลวดลายเก่าแก่ พึมพำกับตัวเองแผ่วเบา

คงต้องเขียนจดหมายถึงมิสเตอร์อะซิก แจ้งกับเขาว่าผนึกของยุบพองหิวโหยคลายตัวออกแล้ว…

พกเห็ดติดตัวตลอดเวลา? คงไม่ดีแน่ แม้จะทำให้มันหยุดสรรเสริญพระผู้สร้างแท้จริง แต่ก็จะทำให้ใช้งานไม่ได้เช่นกัน… อา สงสัยคงต้องปรึกษากับแฟรงค์·ลี ให้เขาช่วยส่งเห็ดกลายพันธุ์ประเภทอื่นมาทดสอบหาความแตกต่าง…

เมื่อกำหนดเป้าหมายได้ ไคลน์โยนนกหวีดทองแดงของอะซิกและฮาร์โมนิก้านักผจญภัยเข้าไปใน ‘ประตูแห่งการสังเวยและรับมอบ’ ก่อนจะส่งตัวเองกลับสู่โลกความจริง เก็บสิ่งของเข้ากระเป๋าพร้อมกับทำลายร่องรอยพิธีกรรม

หลังออกจากห้องน้ำ ไคลน์เดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ นำกระดาษจดหมายและปากกาหมึกซึมออกมาวาง ตั้งใจเขียนเนื้อหาลงไป

“ถึงมิสเตอร์อะซิก… ผมไม่ได้เขียนจดหมายถึงคุณนานมาก ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณสบายดีไหม…”

“เนื่องด้วยสาเหตุบางประการ ผนึกที่คุณใช้กับยุบพองหิวโหยถูกคลายออกแล้ว… ช่วยสอนวิธีผนึกได้ไหม? ผมอยากผนึกมัน…”

“คุณเคยได้ยินชื่อของหัวขโมยโลกวิญญาณบ้างไหม? มันอยู่ระดับใดและอาศัยอยู่ที่ไหน? มีลักษณะหน้าตาเป็นอย่างไร?”

“ผมอาจได้ไปทวีปใต้ในเร็ววัน หากมีข้อมูลใหม่เกี่ยวกับเทพมรณา ผมจะเขียนจดหมายถึงคุณทันที”

หลังจากวางปากกาลงและอ่านทวนสองครั้ง ไคลน์หยิบนกหวีดทองแดงขึ้นมาจ่อริมฝีปากเป่า

กระดูกพุ่งขึ้นจากพื้นอย่างเงียบงันคล้ายน้ำพุ ก่อนจะเรียงตัวเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่สูงเกือบสี่เมตร

โครงกระดูกก้มมองหน้าดอน·ดันเตสสักพัก ก่อนจะโน้มตัวลงพร้อมกับเหยียดแขนขวา กางฝ่ามือออก

ผู้ส่งสารกระดูกเริ่มสุภาพมากขึ้นเรื่อยๆ … ไคลน์พยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ ยื่นจดหมายที่เพิ่งเขียนเสร็จให้

ผู้ส่งสารโครงกระดูกไม่แช่อยู่นาน รีบสลายตัวคล้ายกับน้ำตก หายไปจากการมองเห็น