ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 955

ราชันเร้นลับ 955 : วิญญาณอาฆาตโบราณ
รูม่านตาฟอร์สพลันเบิกกว้าง คล้ายกับต้องการรับแสงให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้ตรวจสอบสภาพปัจจุบันของซิลอย่างชัดเจน

พร้อมกันนั้น ด้านหน้าของเธอพลันสว่างวาบ สว่างยิ่งกว่ากล้องรุ่นเก่า ย้อมทุกสิ่งให้กลายเป็นสีขาวโพลน

วินาทีถัดมา นิ้วของเธอเลื่อนไปยังหน้าหนึ่งของบันทึกการเดินทางของเลมาโน่ หมอกสีดำพวยพุ่งขึ้นจากฝ่าเท้า ปกคลุมร่างกายโดยสมบูรณ์

หมอกสีดำที่เข้มข้นแปรสภาพกลายเป็นค้างคาวมายาขนาดเท่าฝ่ามือ บินไปยังทิศทางต่างๆ ของห้องโถงใต้ดิน

นี่คือปีกแห่งความมืดที่บันทึกไว้ในสมุดเวทมนตร์

หน้าที่เดิมของมันคือการเพิ่มความเร็ว ช่วยให้บินระยะสั้น สามารถแปลงเป็นฝูงค้างคาวแวมไพร์เพื่อโจมตีศัตรู แต่ฟอร์สมิได้ใช้งานในลักษณะนั้น เพียงมองเป็นอุปกรณ์เสริมสำหรับการแสดง

หลังจากค้างคาวมายาจำนวนมากบินออกไป ในจุดที่ฟอร์สเคยยืนก็กลายเป็นว่างเปล่า

เธอเคลื่อนย้ายตำแหน่งไปไกลกว่าสิบเมตร!

หลังจากจิตสำนึกสั่งให้หนีและปกป้องตัวเอง ในที่สุดฟอร์สก็เริ่มสงบลง รีบหันไปทางซิลที่มีร่างกายผิดปรกติ

ทว่า ซิลในสายตาของเธอยังคงมีผมสีทองกระเซิงเล็กน้อย ใบหน้าคล้ำนิดๆ จากการเดินทางกลางแดดเป็นเวลานาน สีหน้ากำลังสับสนสุดขีด ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนสนิทถึงมีท่าทีตอบสนองรุนแรงเช่นนี้ ปราศจากร่องรอยการถูกสิงร่างจากภูตผีหรือวิญญาณอาฆาตโดยสิ้นเชิง

“เกิดอะไรขึ้น?” ซิลถามอย่างสงสัยเจือความระแวง

ฟอร์สหรี่ตาลง ยังไม่ตอบทันที เพียงพลิกสมุดเวทมนตร์พร้อมกับถาม

“ซิล เธอสูงเท่าไร?”

ซิลตอบกลับทันที

“152… ทำไมหรือ?”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง นิ้วของฟอร์สเลื่อนผ่านสัญลักษณ์และอักขระเวทมนตร์บนหน้ากระดาษ

ท่ามกลางความเงียบงัน แสงศักดิ์สิทธิ์ของเปลวเพลิงสาดส่องลงมายังห้องโถงใต้ดิน

เป็นแสงที่เจิดจ้า มันห่อหุ้มร่างซิลพร้อมกับสร้างคลื่นแสงแดดกระเพื่อม

หลังจากแสงแดดเข้มข้นแผดเข้ามาในดวงตาฟอร์ส เธอเห็นภาพของห้องโถงกำลังถล่ม พื้นหินโดยรอบกำลังแตกกระจัดกระจาย

ทุกสิ่งทุกอย่างสว่างวาบและดับไป ฟอร์สคืนสติจากภวังค์เหม่อลอยและพบว่าตนกำลังยืนอยู่ในจุดเดิมตอนแรก มิได้หนีไปไหน

ภาพลวงตา? ฟอร์สหันหน้าไปด้านข้าง พบว่าซิลกำลังจ้องสำรวจไปยังประตูคู่บานใหญ่

ฟอร์สครุ่นคิดสักพัก เปิดปากถาม

“ซิล เธอสูงเท่าไร?”

ซิลชำเลืองด้วยหางตา กล่าวอย่างฉุนเฉียว

“เลิกถามอะไรโง่ๆ สักที!”

ฟู่ว… ตัวจริง… ฟอร์สถอนหายใจโล่งอก รีบอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที ซิลใช้มือข้างที่ถือตะเกียงสัมผัสกับแขนซ้ายฟอร์ส

“พวกเราควรถอยก่อน บางที ยิ่งเข้าใกล้ประตูนั่น พวกเราอาจยิ่งเห็นภาพหลอน”

“ตกลง…” ฟอร์สพยักหน้ารับ เดินถอยหลังไปสองสามก้าว

จากนั้น เธอมองไปรอบๆ พลางพึมพำด้วยความสงสัย

“ทำไมพวกเราถึงยังไม่เธอภูตผีที่นี่? ไม่ใช่ว่าพวกมันชื่นชอบสภาพแวดล้อมแบบนี้หรือ?”

ซิลเองก็ประหลาดใจ เริ่มสำรวจอย่างมีสมาธิ จนกระทั่งจ้องไปทางดวงอาทิตย์ย่อส่วนที่ลอยเหนือศีรษะฟอร์ส

“ลองดับมันดู” เธอแนะนำ

ฟอร์สฉุกคิดบางสิ่งได้ รีบยกเลิกแหล่งกำเนิดแสง

ความมืดมิดที่เงียบสงัดพลันปกคลุมห้องใต้ดินอีกครั้ง มีเพียงแสงสีเหลืองอ่อนของตะเกียงคอยต่อต้านพวกมัน

ถัดมา ในทัศนวิสัยเนตรวิญญาณของฟอร์ส เธอมองเห็นสองร่าง

ทั้งสองอยู่ใกล้กับบานประตูทองแดง ร่างหนึ่งเป็นสตรี ผมเกล้ามวย สวมกางเกงรัดรูปของอัศวินและเสื้อสีสันฉูดฉาด อีกร่างเป็นผู้ชาย สวมชุดเกราะสีเงินสลับดำ ถือดาบที่เต็มไปด้วยสนิท คล้ายกับพร้อมบุบสลายได้ทุกเมื่อ

รายแรกมีใบหน้าพร่ามัว เดินวนเวียนไปมาระหว่างบานประตูกับจุดที่ฟอร์สและซิลยืนเมื่อครู่ รายหลังยืนเฝ้าประตูไม่ไปไหน ปากพึมพำบางสิ่ง

นี่คือวิญญาณอาฆาตโบราณทั้งสอง? ฟอร์สใช้ข้อศอกสะกิดซิลพร้อมกับหรี่เสียงพูด

“ฉันเห็นวิญญาณ”

“ฉันก็เห็นเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้พยายามซ่อนตัวแม้แต่น้อย” ซิลโน้มตัวและตั้งท่าเตรียมสู้

ฟอร์สรีบสะกิด

“อย่าใจร้อน เรายังไม่แน่ใจว่าพวกเขาเป็นเป้าหมาย”

เธอลองก้าวไปข้างหน้าสามก้าว แต่ร่างที่คลุมเครือทั้งสองก็มิได้มองตรงมา

ฟอร์สครุ่นคิดสักพัก เปิดปากพูด

“มาดาม คุณกำลังทำอะไรอยู่หรือ?”

เธอเคยได้ยินจากชุมนุมลับอื่นๆ ว่า หากวิญญาณอาฆาตมีระดับสูง พวกมันสามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ฟอร์สพลันเสียใจในสิ่งที่ตัวเองพูด เพราะถึงแม้ว่าจะสื่อสารกับอีกฝ่ายสำเร็จ เธอก็คงมิอาจบรรลุเป้าหมายได้ด้วยการบอกให้อีกฝ่ายฆ่าตัวตายและส่งวัตถุดิบวิเศษมา

เมื่อฟอร์สพบว่าเธอไม่มีทางเลือกนอกจากโจมตีเข้าไปตรงๆ สตรีในเสื้อสีสันฉูดฉาดและกางเกงอัศวินตอบคำถามเมื่อครู่