ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 109

ตอนที่ 109 รักษาโรค

“ดึกแล้ว อาบน้ำพักผ่อนเถอะ ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา พรุ่งนี้เช้าก็ได้ออกไปแล้ว”

จั่วอันเหนียนราชทูตแคว้นฉีที่ร่วมชมจันทร์กับทุกคนเอ่ยขึ้นมา ยกมือปิดปากแล้วหาวคราหนึ่ง

สุยไพ่ราชทูตแคว้นเว่ยเอ่ยถาม “ถูกขังอยู่ที่นี่แล้วจะอาบอย่างไร?”

จั่วอันเหนียนลูบหน้าแล้วตอบว่า “แค่คืนเดียวเท่านั้น อาบหรือไม่อาบก็ไม่สำคัญ”

ฉู่เซียงอวี้ราชทูตแคว้นจิ้นที่เงยหน้ามองดวงจันทร์อยู่เอ่ยพึมพำออกมา “พวกเจ้าว่า จูเก่อสวินกับตาเฒ่าถูไหวอวี้รวมหัวกันเล่นละครหรือเปล่า?”

อีกสองคนตื่นตัวขึ้นมาทันที จั่วอันเหนียนเอ่ยถาม “หมายความว่าอย่างไร”

ฉู่เซียงอวี้ยกมือไพล่หลัง หันมองทั้งสองคนที่จ้องมองตนอยู่ จากนั้นกล่าวว่า “กล้าลงมือสังหารคนในสถานการณ์เช่นนี้ หนิวโหย่วเต้าคนนั้นไม่กลัวตายจริงๆ น่ะหรือ? จุดที่ดูมีพิรุธที่สุดคือผู้บำเพ็ญเพียรของซ่งหลงปลีกตัวไปช่วยเขาไม่ทันเลยสักคน ทั้งหมดล้วนถูกคนของจูเก่อสวินและถูไหวอวี้รั้งตัวไว้ นี่ใช่เรื่องบังเอิญหรือ?”

คำพูดนี้ทำให้สุยไพ่และจั่วอันเหนียนตกอยู่ในภวังค์ความคิด

หลังนิ่งเงียบกันอยู่สักพัก สุยไพ่ก็เอ่ยขึ้นมา “จากที่เจ้าว่ามา การที่จู่ๆ คนของทางจวนผู้ว่าการมณฑลก็โผล่มาขัดขวาง หรือจะทำเพื่อขัดขวางไม่ให้คนของซ่งหลงลงมือกับหนิวโหย่วเต้า? หรือว่าคนของจวนผู้ว่าการมณฑลจินโจวก็เข้ามามีเอี่ยวด้วย? มิเช่นนั้นหนิวโหย่วเต้าจะต้องตายไปแล้วแน่นอน!”

จั่วอันเหนียนกะพริบตาปริบๆ จากนั้นออกความเห็นว่า “จูเก่อสวิน ถูไหวอวี้และจวนผู้ว่าการมณฑลร่วมเล่นละครด้วยกันอย่างนั้นหรือ? ซ่งหลงกับมณฑลจินโจวก็ไม่ได้มีความแค้นอันใดต่อกันนี่นา? หากมีอะไรจริงๆ ซ่งหลงก็คงจะไม่กล้ามาเช่นกัน อีกอย่าง ซ่งหลงเป็นแขก มาร่วมอวยพรวันเกิด สังหารแขกก่อนถึงงานวันเกิด ไม่ว่าจะมองในมุมของความรู้สึกหรือเหตุผลก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลเลย! นอกจากนี้ จะบอกว่าเล่นละครก็ดูไม่เข้าเค้าเหมือนกัน! พวกเจ้าคิดว่าจูเก่อสวินจะสั่งให้ถูไหวอวี้ตบหน้าเขาแรงๆ ฉาดหนึ่งหรือ? รอยฝ่ามือที่ประทับอยู่บนใบหน้าเมื่อครู่ข้าได้เห็นอย่างชัดเจน ลงมือหนักทีเดียว!”

พอพูดถึงการตบหน้าฉาดนั้น มุมปากของฉู่เซียงอวี้และสุยไพ่ล้วนกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย พอย้อนนึกดู ฝ่ามือฉาดนั้นของถูไหวอวี้ตบเข้าไปเต็มแรงจริงๆ คิดๆ แล้วยังรู้สึกเจ็บแทน

พอว่ากันแบบนี้ นึกทบทวนกันเช่นนี้ ทั้งสามพากันส่ายหน้า เห็นทีคงจะเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ พอในศาลาโกลาหลวุ่นวาย ขัดขากันเอง จึงถูกหนิวโหย่วเต้าคนนั้นฉวยโอกาสหาประโยชน์ อีกทั้งทางนี้ก็ทะเลาะกันดังอึกทึกครึกโครมย่อมทำให้คนของทางจวนผู้ว่าการมณฑลรู้ตัว จึงตามมาระงับเหตุ

หากนี่เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ซ่งหลงผู้นั้นก็สมควรตายอยู่ที่นี่แล้ว!

“เฮ้อ ไปนอนเถอะ แยกย้ายกันไปหาที่นอนได้แล้ว พรุ่งนี้รอชมเรื่องหรรษาก็พอ” จั่วอันเหนียนหาวพลางโบกมือไปมา จากนั้นหันหลังไปเสาะหาสถานที่พักผ่อนของตน

คนที่เหลือก็แยกย้ายกันไปเช่นกัน เพราะอันที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรที่พวกเขาต้องเป็นกังวลเลย พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้นมณฑลจินโจวก็คงไม่กล้าทำอะไรพวกเขาเช่นกัน เมื่อสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนชัดเจนแล้วก็ต้องปล่อยตัวพวกเขาแน่นอน

กล่าวโดยสรุปคือ ทางมณฑลจินโจวยังคงปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดี พามากักบริเวณไว้ที่นี่ก็นับว่ามีอิสระเสรีในระดับหนึ่ง

ส่วนตัวการที่แท้จริงของเรื่องราวกลับถูกจับไปคุมขังไว้ในคุกทั้งสองฝ่าย

ภายในคุกมีคนเดินเข้าออก หนิวโหย่วเต้า หยวนฟางและฟางเจ๋อถูกคุมตัวออกมา คล้ายว่าจะพาตัวออกไปสอบปากคำ

พอเห็นหนิวโหย่วเต้าถูกคุมตัวเดินผ่านทางมา หวงซวี่เซิงที่ถูกขังอยู่เช่นกันพลันถลาเข้ามาทันที สองมือเกาะซี่ลูกกรงเอาไว้ ตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว “หนิวโหย่วเต้า!”

ซ่งหลงตาย เขาเดือดร้อนหนัก ในฐานะหัวหน้าฝ่าซือติดตาม ซ่งหลงสิ้นชีพลงตรงหน้าเขาต่อหน้าต่อตาคนมากมาย เขาไม่อาจแก้ตัวกับทางราชสำนักแคว้นเยี่ยนได้ และไม่สามารถแก้ตัวกับทางสำนักได้

หนิวโหย่วเต้าเหลียวกลับไปมองในทันที ถือโอกาสจ้องมองเฉินกุยซั่วด้วย เขารู้แก่ใจดี ซ่งหลงไม่รู้จักเขาเลย หากเฉินกุยซั่วไม่เปิดเผยฐานะตัวตนของเขา ก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในมณฑลจินโจว เขานึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อยที่ตอนนั้นไม่ได้สังหารอีกฝ่ายทิ้งตั้งแต่ตอนอยู่ที่วัดหนานซาน!

เฉินกุยซั่วถูกสายตาเยียบเย็นของเขาจ้องมองจนจิตใจหนาวสะท้านขึ้นมา เขาเองก็รู้แก่ใจดีเช่นกัน เรื่องในวันนี้หากไม่เป็นเพราะคนของจวนผู้ว่าการมณฑลออกมายับยั้งได้ทันการ หากไม่เป็นเพราะหนิวโหย่วเต้าไม่มีเวลามาสนใจคนอื่นเพราะข้อจำกัดด้านเวลา เกรงว่าหนิวโหย่วเต้าคงจะมาลงมือกับเขาต่อเป็นแน่!

ภาพที่ซ่งเหยี่ยนชิงถูกสังหารในวัดหนานซานยังคงติดตาอยู่ วันนี้ได้เห็นซ่งหลงถูกสังหารต่อหน้าต่อตาอีก ซ่งหลงเป็นถึงราชทูตประจำแคว้นเชียวนะ คิดไม่ถึงว่าเจ้านี่จะกล้าลงมือโหดเหี้ยมต่อหน้าผู้คนมากมาย ซ้ำยังตัดหัวซ่งหลงต่อหน้าผู้คนมากมายอีก บ้าไปแล้วหรือ?

เขาได้แต่ภาวนาขอให้หนิวโหย่วเต้าถูกประหารชีวิตโดยเร็วหลังจบเรื่อง มิเช่นนั้นตนคงต้องซ่อนตัวจากคนบ้าผู้นี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางปล่อยตนไปแน่!

ภายในใจหวงซวี่เซิงที่จ้องมองด้วยความโกรธแค้นเต็มไปด้วยความสงสัย มักจะรู้สึกว่าเรื่องราวในคืนนี้มีอะไรแปลกๆ คิดไม่ถึงว่าคนของทางนี้จะลงมือช่วยเหลือไม่ทันการสักคน

สอบปากคำหรือ? ทางจวนผู้ว่าการมณฑลทราบเรื่องราวทั้งหมดดี ยังต้องสอบปากคำอีกหรือ?

การคุมตัวไปสอบปากคำย่อมเป็นการเสแสร้งแกล้งทำแบบขอไปทีเท่านั้น หนิวโหย่วเต้าถูกคุมตัวมาที่จวนผู้ว่าการมณฑล

เรื่องของหนิวโหย่วเต้าจบแล้ว แต่เรื่องของทางจวนผู้ว่าการมณฑลยังไม่จบ ยังต้องตรวจโรค!

ภายในโถงรับแขก เมื่อเห็นหนิวโหย่วเต้าเดินเข้ามา ไห่หรูเยวี่ยทั้งรู้สึกตกใจและทอดถอนใจ พบว่าคนผู้นี้กล้าพูดกล้าทำจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะตัดหัวซ่งหลงต่อหน้าคนมากมาย ช่างใจกล้าจริงๆ!

เรื่องทางเรือนสุคนธา นางย่อมทราบรายละเอียดแล้ว

หนิวโหย่วเต้ามาถึงก็ทำความเคารพพร้อมกล่าวว่า “ขอบพระทัยองค์หญิงใหญ่ที่ช่วยให้กระหม่อมสมปรารถนาพ่ะย่ะค่ะ!”

“ช่วยให้สมปรารถนาอันใด? ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่รู้เรื่องใดทั้งสิ้น!” ไห่หรูเยวี่ยเอ่ยอย่างเฉยชา ปัดเรื่องนี้ออกไปตรงๆ จากนั้นเอ่ยถาม “ที่เรียกเจ้ามา เพราะอยากถามเจ้าว่าเรื่องการรักษา คงจะไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้วใช่ไหม?”

สีหน้าหยวนฟางราบเรียบ ทว่าในใจรู้สึกกระสับกระส่าย

หนิวโหย่วเต้ายิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยว่า “ท่านหมอฮว่าคลายโทสะแล้ว สามารถตรวจรักษาโรคได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่หรูเยวี่ยได้ฟังก็ใจชื้นขึ้นมา แม้ในใจยังนึกคลางแคลง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีความหวังอยู่ เพราะว่าอีกฝ่ายมีท่าทางมั่นอกมั่นใจนัก ถึงขนาดนำชีวิตมาเป็นประกัน มิเช่นนั้นมีหรือที่นางจะยอมตอบตกลงให้ความร่วมมือเรื่องเรือนสุคนธา แต่แน่นอน นั่นก็เป็นเพราะนางไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใดๆ ในเรื่องที่เรือนสุคนธาด้วย

นางเองก็กลัวว่าถ้าทอดเวลาไว้นานอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นได้ กลัวว่าอีกฝ่ายจะเล่นลูกไม้อะไรอีก จึงถามว่า “วันหลังมิสู้ยามนี้ ตรวจตอนนี้เลยเป็นอย่างไร?”