ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 116

ตอนที่ 116 ออกหมัดช่วยเหลือคน

ณ แปลงผัก หลานรั่วถิงค่อยๆ เดินเข้ามา ยืนอยู่บนคันดินข้างแปลงผัก มองซางซูชิงที่กำลังพูดคุยกับเหล่าสมณะที่ปลูกผักอยู่ ซ้ำยังลงมือทำงานเองด้วย คล้ายว่ากำลังเรียนรู้วิธีปลูกผักอยู่

ไม่นานนักซางซูชิงก็มองเห็นเขาเช่นกัน นางเดินออกมาจากแปลงผัก หลังพบหน้ากันก็ถามว่า “ท่านอาจารย์มีเรื่องใดหรือ?”

“เมื่อครู่เพิ่งได้รับจดหมายจากเต้าเหยี่ยอีกฉบับพ่ะย่ะค่ะ” หลานรั่วถิงยิ้มพลางดึงจดหมายลับฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นส่งให้ด้วยสองมือ

ซางซูชิงรับไป รีบเปิดอ่านอย่างอดรนทนไม่ไหว

แววตาหลานรั่วถิงวูบไหว คล้ายกำลังสังเกตปฏิกิริยาของซางซูชิงอย่างละเอียดอยู่

เมื่อซางซูชิงอ่านจดหมายจบก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หนิวโหย่วเต้าฝากจัดการเรื่องบางอย่างทางเมืองหลวงแคว้นเยี่ยน ให้รับผิดชอบติดต่อกับเฉินกุยซั่วอย่างลับๆ

พอมีเรื่องนี้ให้จัดการ นางก็วางใจแล้ว เพราะหมายความว่าหนิวโหย่วเต้ายังไม่คิดลาจากทางนี้ไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าสายตาของหลานรั่วถิงที่มองดูตนมีความแปลกพิกลเล็กน้อย นางจึงอดถามไม่ได้ว่า “ท่านอาจารย์มองอะไรหรือ?” นางยกมือลูบหน้าตนดู นึกว่ามีสิ่งสกปรกอันใดเปื้อนมาจากตอนอยู่ในแปลงผักเมื่อครู่นี้

หลานรั่วถิงรีบเอ่ยว่า “ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ เพียงเห็นว่าท่านหญิงกำลังเรียนปลูกผัก จึงแปลกใจเล็กน้อย”

ซางซูชิงยิ้มละไม ถึงแม้จะดูน่าเกลียดไปบ้างก็ตาม กล่าวตอบว่า “ข้าเห็นว่าผักที่พวกเขาปลูกคล้ายจะเติบโตได้ดีกว่าด้านนอก จึงตั้งใจมาขอคำชี้แนะดูสักหน่อย”

“โอ้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!” หลานรั่วถิงยิ้มพลางพยักหน้ารับ

……

ในป่าบนภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่ห่างจากมหานครจินโจวออกมา หนิวโหย่วเต้าและหยวนฟางปลดตะกร้าสานที่สะพายไว้บนบ่าลง หยิบอาวุธและสัมภาระที่บรรจุไว้ในตะกร้าออกมา ทั้งสองต่างสวมชุดชาวนาอยู่ กำลังเร่งผลัดเปลี่ยนอาภรณ์

ไม่ไกลนักมีคนจูงม้าสองตัวคอยท่าอยู่ ทั้งสองเก็บข้าวของเดินเข้าไปหา หลังจากยืนยันตัวตนกับคนจูงม้าแล้ว ทั้งคู่ก็ปีนขึ้นหลังม้า กระตุกบังเหียนพุ่งทะยานออกจากป่า

ส่วนเรื่องความร่วมมือระหว่างซางเฉาจงและไห่หรูเยวี่ย กลุ่มอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังทั้งสองฝ่ายล้วนตอบตกตกลงแล้ว คนของสำนักหยกสวรรค์และวังสวรรค์หมื่นวิมานนัดหมายพบปะกันแล้ว เมื่อเรื่องทางนี้ได้ข้อสรุป หนิวโหย่วก็ออกเดินทางทันที เตรียมไปจัดการเรื่องที่รับปากไห่หรูเยวี่ยไว้

พอเดินทางมาถึงเนินแห่งหนึ่ง ทั้งสองก็หยุดม้าตามๆ กัน บังคับม้าหันกลับไปมองมหานครอันใหญ่โตที่อยู่ไกลออกไปแห่งนั้น

“เต้าเหยี่ย ท่านจะช่วยขอผลตะวันชาดมาให้สตรีนางนั้นจริงๆ หรือขอรับ?” หยวนฟางลองถามดู

หนิวโหย่วเต้าเลิกคิ้วพลางย้อนถาม “เจ้าหมี ในสายตาเจ้า ข้าเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดหรือ?”

“ไม่ๆ ไม่ขอรับ เต้าเหยี่ย ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หยวนฟางสะบัดหน้าไปมา ยิ้มแห้งๆ แล้วเอ่ยว่า “ข้าแค่รู้สึกว่าไม่จำเป็นเลย ในเมื่อเจรจาเรื่องทุกอย่างกับนางสำเร็จแล้ว จะหาหรือไม่หาผลตะวันชาดก็ไม่สำคัญอีกต่อไป อีกอย่าง ของที่แม้แต่ตัวนางยังเอามาไม่ได้ เกรงว่าพวกเราก็คงยากจะทำได้เช่นกัน” ความหมายในวาจาคือไฉนต้องไปให้เสียเวลาด้วย

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยว่า “จะเอามาได้หรือไม่ได้มันก็เรื่องหนึ่ง ไปหรือไม่ไปเอามันก็อีกเรื่องหนึ่ง ทันทีที่เกิดศึกขึ้นในจังหวัดชิงซาน ท่านอ๋องดูเหมือนจะมีโอกาสได้ชัยสูงยิ่ง แต่ทุกเรื่องล้วนมีตัวแปรเสมอ ผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไรผู้ใดจะรับประกันได้ เรื่องการศึกข้าไม่สันทัด แต่ในเมื่อพวกเจ้าติดตามข้าแล้ว ข้าก็ต้องรับผิดชอบพวกเจ้า ข้าต้องเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ให้พวกเจ้า”

หยวนฟางลองคิดๆ ดู จึงเข้าใจความหมายของเขา เต้าเหยี่ยเตรียมมณฑลจินโจวไว้เป็นทางหนีทีไล่ จากนั้นพลันเอ่ยถามด้วยความตระหนกว่า “เต้าเหยี่ยขอรับ ถ้าจังหวัดชิงซานเกิดศึกขึ้น สมณะในวัดของข้าจะมีอันตรายหรือไม่ขอรับ?”

หนิวโหย่วเต้าตอบว่า “ข้าบอกแล้วไง พวกเจ้าติดตามข้า ข้าจะรับผิดชอบดูแล เจ้าวางใจเถอะ ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงพวกเขาอยู่ในคฤหาสน์บนเขา ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแน่ เจ้าลืมเส้นทางลับใต้คฤหาสน์ไปแล้วหรือ? จะมีคนจัดการพาพวกเขาอพยพออกมา”

“โอ้!” หยวนฟางโล่งอก และจากการที่หนิวโหย่วเต้าเตรียมมณฑลจินโจวไว้เป็นทางหนีทีไล่ก็ทำให้สังเกตเห็นถึงบางอย่างแล้ว เต้าเหยี่ยมิได้คิดจะปักหลักอยู่กับซางเฉาจงเพียงฝ่ายเดียว เขาจึงลองถามหยั่งเชิงดูอีกประโยคหนึ่ง “เต้าเหยี่ยขอรับ อันที่จริงพวกเราไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย มิสู้หลบหนีกันดีกว่า ไม่เข้าร่วมกับฝ่ายใดทั้งสิ้น มีอิสระเสรี”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากหรือ? ถ้าหากเจ้าสามารถปล่อยวางจากเรื่องที่จะสร้างวัดผุๆ อะไรนั่นได้จริง อะไรอะไรมันก็คุยกันง่าย หากทำไม่สำเร็จพวกเราก็แค่หนีไปซ่อนตัวซะ…ในใจเจ้าลิงมีปณิธานอันแรงกล้าอยู่ มักจะพูดอะไรเกี่ยวกับการทำสิ่งที่มีความหมายอยู่เสมอ มีแต่ต้องทำให้เขาไม่ได้พบเจอผู้คน มิเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะก่อเรื่องขึ้นอีก ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเข้าไปมีส่วนพัวพันกับเรื่องของคนอื่นอยู่ดี แต่จะให้ข้ากีดกันไม่ให้เขาได้พบปะผู้คนไปตลอดมันก็ทำไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ด้วยนิสัยของเขา ไม่มีทางที่เขาจะอยู่อย่างสันโดษไปตลอดได้ แล้วก็ยังมีปีศาจหมีอย่างเจ้าด้วย เป็นปีศาจดีๆ ไม่ชอบ เอาแต่อยากจะเป็นเจ้าอาวาสบ้าบออันใดนั่น ต้องการฟื้นฟูวัดหนานซานอะไรนั่นให้ได้ สนุกนักหรือ?”

หยวนฟางตอบเสียงอ่อน “ไม่เกี่ยวกับสนุกหรือไม่เลยขอรับ ก่อนเจ้าอาวาสจะมรณภาพ ข้ารับปากเขาไว้แล้ว”

หนิวโหย่วเต้าแค่นเสียงใส่ “ก็ใช่น่ะสิ เจ้าต้องการฟื้นฟูวัดหนานซาน แต่ถ้าสร้างวัดขึ้นมาแล้ว อาศัยเพียงกำลังของพวกเจ้า คิดหรือว่าจะอยู่รอดในโลกอันวุ่นวายนี้ได้? เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าหากเจ้าสร้างวัดใหญ่โตขึ้นมาจริงๆ อยู่ได้ไม่ถึงปีก็ต้องปิดตัวลงแล้ว! พวกเจ้าแต่ละคน หากไม่มีอำนาจสนับสนุนเบื้องหลัง ก็คงจะเซ่อซ่ากันหมด คงจะรนหาที่ตายกันหมด! พวกเจ้าแต่ละคนล้วนทำตัวเองทั้งนั้น ต่างยึดมั่นในความเชื่อของตน แล้วข้าจะทำอย่างไรได้? สุดท้ายก็ต้องมีสักคนที่ต้องแบกรับภาระไว้ใช่ไหมล่ะ?”

หยวนฟางคล้ายจะตระหนักได้แล้ว “เต้าเหยี่ย เช่นนั้นพวกเราไปพึ่งพิงกลุ่มอิทธิพลสักแห่งที่มีอำนาจแข็งแกร่งไม่ดีกว่าหรือขอรับ?”

“ไปสวามิภักดิ์กลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งสักกลุ่มแล้วจะสบายใจหายห่วงได้เลยอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าจะมีผู้ใดอยากชุบเลี้ยงคนไร้ประโยชน์ไว้ล่ะ? ปลูกแตงก็ต้องได้แตง ปลูกถั่วก็ต้องได้ถั่ว…คุยเรื่องพวกนี้กับเจ้าไปก็ไม่มีประโยชน์ จะให้เจ้าสึกก็ไม่ได้อีก เจ้าคอยติดตามข้าอยู่อย่างนี้นี่แหละ! เจ้าเองก็ยังไม่เคยพบเห็นโลกกว้างมาก่อน ครั้งนี้ก็ถือเสียว่าเป็นการออกไปเปิดโลกแล้วกัน ไป!” หนิวโหย่วเต้าบังคับม้าหันหลังกับ สองเท้ากระทุ้งสีข้างม้า ควบม้าออกไป

หยวนฟางรีบบังคับม้าไล่ตามไป

หลังจากทั้งสองเดินทางไปตามเส้นทางหลวงได้สักระยะก็หักเลี้ยวเข้าสู่ถนนเส้นเล็กๆ ใช้เส้นทางเล็กที่ทำการกำหนดเอาไว้ก่อนล่วงหน้า ตอนนี้พวกเขายังไม่กล้าใช้เส้นทางหลวงเพียงอย่างเดียว ด้วยกังวลว่าศัตรูจะดักรออยู่ระหว่างทาง เตรียมอ้อมไปให้สุดทางก่อนแล้วค่อยเข้าสู่เส้นทางหลวงอีกครั้ง

เป้าหมายคือภูเขาหิมะทางตอนเหนือในเขตแคว้นหาน หอหิมะเหมันต์!

ภายในป่าบนภูเขาอีกแห่งหนึ่ง ม้าสองตัวกำลังเล็มหญ้าอย่างสบายใจ

ห่างออกไปไม่ไกล หยวนกังเปลือยร่างกายท่อนบน กระดูกสันหลังเรียงเส้นคล้ายมังกร ยืนค้อมกายอยู่ตรงนั้น

เว่ยตัวถือท่อนไม้ไว้ กระหน่ำทุบตีรอบตัวหยวนกังอย่างคลุ้มคลั่งดังผัวะๆๆ

หลังเสร็จสิ้นการฝึก หยวนกังกระโดดลงไปล้างตัวในสระน้ำที่อยู่ด้านข้าง

ในการเดินทางครั้งนี้ ม้าไม่สามารถวิ่งโดยไม่หยุดได้ จำเป็นต้องหยุดพักบ้าง หยวนกังจะใช้เวลาในช่วงนี้ฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามทุกวัน

ทั้งสองเข้าเขตมณฑลจินโจวแล้ว เข้าใกล้ตัวเมืองมณฑลจินโจวไปเรื่อยๆ

……