ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 128

ตอนที่ 128 ทำลายผนึก

เหลยจงคังพยักหน้ารับเงียบๆ

หวงเอินผิงจะรักษาคำพูดช่วยเรื่องให้การแนะนำและรับรองสำนักหรือไม่ เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ถ้าได้ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ได้ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี สิ่งสำคัญคือเขาไม่คิดว่าหนิวโหย่วเต้าจะช่วยอะไรพวกเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังอาจจะชักนำเอาหายนะที่ร้ายแรงถึงแก่ชีวิตมาให้ทุกคนด้วย

เมื่อดูจากท่าทีของพวกเฮยหมู่ตานแล้ว เขาเองก็กังวลถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาหลังบอกออกไปเช่นกัน มีโอกาสที่พวกเฮยหมู่ตานจะหลงงมงายไม่ลืมหูลืมตา หากเรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูหนิวโหย่วเต้าขึ้นมา เกรงว่าสำนักเซียนสถิตคงไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่

ตอนนี้ดูแล้ว วิธีที่ปลอดภัยที่สุดยังคงเป็นการเล่นตามน้ำไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ถึงแม้การอธิบายหลังจบเรื่องจะค่อนข้างลำบาก แต่คาดว่าทุกคนน่าจะเข้าใจได้ว่าเขาหวังดีต่อทุกคน อย่างมากก็คงโกรธเขาสักพักแล้วก็ผ่านไป

เมื่อเห็นเขาตอบตกลง หวงเอินผิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้?”

เหลยจงคังพยักหน้าอย่างเงียบๆ อีกครั้ง

เมื่อเห็นเขาไม่พูดไม่จา หวงเอินผิงจึงเดินเข้าไปตรงหน้าเขา พูดเน้นย้ำทีละคำว่า “คนที่ต้องการจัดการเขาไม่ได้มีแค่สำนักเซียนสถิตของข้าเท่านั้น หากแต่ยังมีราชสำนักแคว้นเยี่ยนด้วย เจ้าพิจารณาเอาเองเถอะว่าพวกเจ้าจะรับมือไหวหรือไม่? หนิวโหย่วเต้าเป็นเพียงสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง แต่ละวันไม่รู้จะมีชีวิตอยู่รอดไปถึงตอนเย็นหรือไม่ แล้วก็หลอกได้แค่ผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนักอย่างพวกเจ้าเท่านั้น ติดตามเขาไปจะมีผลลัพธ์อย่างไร เชื่อว่าคงไม่ต้องให้ข้าพูดมากอีก เจ้าอย่าได้คิดจะรับปากข้าส่งเดชเด็ดขาด!”

เหลยจงคังรีบประสานมือเอ่ยด้วยท่าทีหนักแน่น “หวงเหยี่ยโปรดวางใจ ข้าทราบดีว่าควรทำอย่างไร”

“ดี! จะติดต่อสำนักเซียนสถิตได้ที่ไหน คิดว่าข้าคงไม่ต้องชี้ทางเจ้านะ” หวงเอินผิงตบไหล่เขา จากนั้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ารั้งอยู่ที่นี่นานนัก เกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า

ภายในห้องเหลือเพียงเหลยจงคังที่ถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม

……

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

มีเสียงทุบตีหนักหน่วงแว่วออกมาจากในห้องอย่างต่อเนื่อง ทำให้ไห่หรูเยวี่ยที่เข้ามาในเรือนพร้อมผู้ติดตามอีกหลายคนตะลึงไปชั่วขณะ

ลูกน้องที่อยู่ข้างกายซ้ายขวารีบวิ่งไปหน้าประตูห้องโถงใหญ่ที่ปิดสนิทอยู่ทันที ผลักประตูเข้าไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาเห็นหยวนกังที่อยู่ในห้องสวมเพียงกางเกงตัวในตัวเดียว ร่างกายเปลือยเปล่า มีเชือกห้อยลงมาจากบนขื่อ ผูกท่อนซุงท่อนหนึ่งเอาไว้ เว่ยตัวคอยผลักท่อนซุงเข้ากระแทกร่างของหยวนกังอย่างรุนแรง

เดิมทีไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ยุ่งยากขนาดนี้เลย แต่เนื่องจากทางจวนผู้ว่าการกลัวว่าทางนี้จะหลบหนี จึงผนึกพลังของเว่ยตัวเอาไว้ ทำให้เว่ยตัวใช้พลังไม่ได้ มิเช่นนั้นเขามีไม้แค่ท่อนเดียวก็สามารถช่วยหยวนกังฝึกวรยุทธ์ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรวุ่นวายขนาดนี้

เมื่อประตูเปิดออก ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องก็หยุดความเคลื่อนไหว มองออกไปด้านนอกประตู

ไห่หรูเยวี่ยที่ยืนอยู่ในลานด้านนอกก็มองเห็นภาพภายในห้องเช่นกัน ทันทีที่เห็นก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

หยวนกังรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ทั้งยังมีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ที่คล้ายแฝงไว้ด้วยพลังที่พร้อมปะทุออกมาทุกเมื่อ ลายเส้นกล้ามเนื้อทั่วร่างทำให้ตัวเขาดูเหมือนรูปปั้นหินอย่างไรอย่างนั้น

สำหรับสตรีคนหนึ่งที่เคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว เรือนร่างเช่นนี้ช่างทรงพลังและรุนแรงยิ่งนัก

ไห่หรูเยวี่ยไม่เคยพบบุรุษที่มีรูปร่างเช่นนี้มาก่อน ตอนออกตรวจค่ายทหาร นางเคยเห็นทหารร่างบึกบึนเปลือยกายท่อนบนมาบ้าง แต่นั่นก็แค่บึกบึนเท่านั้น ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากลับน่าตื่นตะลึงยิ่งนัก นางไม่เคยคิดเลยว่าร่างกายของบุรุษจะเติบโตมาเป็นเช่นนี้ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าร่างกายเปล่าๆ จะรับการโจมตีจากท่อนซุงขนาดใหญ่ได้ ร่างกายของคนผู้นี้แข็งแกร่งขนาดไหน เพียงแค่คิดดูก็รู้แล้ว!

เมื่อเห็นว่าหยวนกังที่อยู่ในห้องไม่สวมอาภรณ์ ด้วยคำนึงถึงว่าไห่หรูเยวี่ยเป็นสตรีนางหนึ่ง ลูกน้องทั้งสองที่เปิดประตูอยู่จึงรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงปิดประตูไปก็ไม่มีประโยชน์ บางสิ่งบางอย่างขอเพียงได้เห็นเพียงแวบเดียวก็สลักลึกตรึงตรา เรือนร่างของหยวนกังเรียกได้ว่าสลักลึกอยู่ในสมองของไห่หรูเยวี่ยแล้ว

ไห่หรูเยวี่ยค่อยๆ หันมองออกไปทางอื่น สูดหายใจเข้าอย่างช้าๆ จากนั้นหายใจออกอย่างช้าๆ คิดจะสลัดเงาร่างเขาออกไปจากสมอง

นางออกมาทำธุระและเดินทางผ่านด้านนอกเรือนสุคนธาพอดี คิดขึ้นมาได้ว่าคนผู้นี้อยู่ที่นี่ จึงถือโอกาสแวะมาดูหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นฉากนี้เข้า

ผ่านไปสักพัก ประตูห้องโถงเปิดออกอีกครั้ง หยวนกังที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมาพร้อมเว่ยตัว

หยวนกังเดินเข้ามาหาไห่หรูเยวี่ย ไม่ได้ทำความเคารพ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คิดจะกักตัวพวกเราไปจนถึงเมื่อไรกัน?”

ไห่หรูเยวี่ยหันมามองเขา ยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยว่า “เจ้าน่าจะรู้ดีว่านี่มิใช่ความต้องการของข้า…ใช่แล้ว ถือโอกาสมาบอกข่าวดีเรื่องหนึ่งกับเจ้า ฝั่งซางเฉาจงโจมตีได้ไม่เลวเลย คาดว่าใช้เวลาอีกไม่นานก็น่าจะยึดทั้งจังหวัดชิงซานได้แล้ว!”

ไม่ทราบเช่นกันว่าหยวนกังได้ฟังเข้าหูบ้างหรือไม่ เขาถามขึ้นมาอีกว่า “มีข่าวของเต้าเหยี่ยหรือไม่?”

ไห่หรูเยวี่ยตอบ “ตอนนี้ยังไม่มี!”

หยวนกังกล่าวว่า “ข้าไม่อยากสร้างความบาดหมาง ปล่อยพวกเราไปเถอะ ถึงเกิดเรื่องท่านก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ”

ไห่หรูเยวี่ยหันหลังเดินหนี เอ่ยทิ้งท้ายอย่างเรียบเฉยประโยคหนึ่งว่า “น้องชายท่านนี้ดูดุดันนัก ควบคุมพลังอันแกร่งกร้าวของเขาเอาไว้หน่อยจะดีกว่า จะได้ไม่เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอะไรขึ้น”

ทันทีที่นางเอ่ยเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งก็ก้าวออกมาทันที ลงมือสกัดจุดบนร่างหยวนกังอย่างต่อเนื่อง ลงผนึกควบคุมอีกประเภทเอาไว้

หยวนกังยืนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้นไม่ต่อต้านขัดขืน ด้วยรู้ดีว่าขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์ จนกระทั่งเห็นว่าคนกลุ่มนั้นจากไปแล้ว ถึงค่อยๆ หันหลังกลับ ขณะที่หันหลังกลับ ร่างกายซวนเซเล็กน้อย เหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ รู้สึกอ่อนแรง ทั้งร่างไม่สามารถเค้นแรงออกมาได้เลย

เว่ยตัวทราบว่าเขาถูกคนสกัดจุดผนึกพลังเข้าแล้ว จึงรีบยื่นมือเข้าช่วยประคองทันที พยุงเขาเข้าไปในโถงรับแขก

พอเข้ามาในห้อง หยวนกังรู้สึกอึดอัดหายใจไม่สะดวก ดันเว่ยตัวออกไปอย่างยากลำบาก เอ่ยเสียงอ่อนแรงว่า “ปิดประตู!”

เว่ยตัวรีบไปปิดประตูให้ เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง เขามองเห็นหยวนกังดึงทึ้งอาภรณ์บนร่างออก กลับมาเปลือยท่อนบนอีกครั้ง

หยวนกังแยกขาทั้งสองข้างออก ค่อยๆ ย่อตัวทำท่านั่งม้า ร่างส่ายโงนเงน ท่าทางเหมือนจะล้มได้ทุกเมื่อ สองมือกำเป็นหมัดค่อยๆ ดึงเข้าหาเอว สายตามองตรงไปด้านหน้า ปล่อยลมหายใจยาวๆ เฮือกหนึ่ง จากนั้นสูดหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้ง สลับกันไปเช่นนี้