ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 129

ตอนที่ 129 ซาฮ่วนลี่

“ไม่รีบขอรับ ไม่รีบขอรับ!” เถ้าแก่หัวเราะพลางยื่นกระบอกภาพให้ด้วยสองมือ “ตีกรอบภาพเรียบร้อยแล้ว คุณชายเซวียนหยวนเชิญชมก่อนเถิดว่าถูกใจหรือไม่”

หนิวโหย่วเต้ารับไปกางออกดู ตรวจสอบอย่างละเอียด ก่อนจะพยักหน้ารับ “ไม่เลว!” จากนั้นก็ยื่นส่งให้เฮยหมู่ตาน “ใส่กรอบเรียบร้อยแล้ว!”

เฮยหมู่ตานรับไปชื่นชมด้วยความรู้สึกที่แทบจะทนรอไม่ไหว มองภาพด้วยสายตาอ่อนโยนอยู่นาน ยากจะละสายตาไปได้

หยวนฟางเองก็ขยับเข้ามาร่วมชื่นชมอีกครั้ง อุทานเสียงดังจุ๊ๆ อีกครั้ง

หนิวโหย่วเต้าหันไปมอง เห็นเถ้าแก่ยังยืนอยู่ด้านข้าง คล้ายไม่มีท่าทีว่าจะออกไป จึงอดที่จะถามด้วยความแปลกใจไม่ได้ว่า “เถ้าแก่มีธุระใดหรือ?”

“ฮ่าๆ ใช่ขอรับ มีธุระเล็กน้อยขอรับ ไอ๊หยา แต่ก็ไม่ทราบเช่นกันว่าพูดไปแล้วจะเหมาะสมหรือไม่” เถ้าแก่ยิ้มอย่างสงวนท่าทีอยู่บ้าง

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยไปว่า “มีธุระก็พูดมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอรับ!” เถ้าแก่ก้มหน้าเล็กน้อย มองไปยังม้วนภาพที่อยู่ในมือเฮยหมู่ตาน “ตามหลักแล้วโรงเตี๊ยมเชิญจันทร์ไม่ควรรบกวนแขก…แต่คืออย่างนี้ขอรับ ภาพที่คุณชายเซวียนหยวนวาดนั้นมีความแปลกใหม่และมีเอกลักษณ์จริงๆ จึงอยากจะขอร้องให้คุณชายช่วยวาดภาพเหมือนให้อีกสักภาพ ไม่ทราบว่าคุณชายมีความเห็นเช่นใดขอรับ?”

เฮยหมู่ตานที่กำลังชื่นชมภาพวาดในมือคล้ายถูกอะไรมาสะกิดใจเข้า จึงเงยหน้าขึ้นมาทันที จ้องมองเถ้าแก่คนนั้นด้วยสายตาเปล่งประกาย

หนิวโหย่วเต้าลังเลเล็กน้อย จากนั้นส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “เกรงว่าคงจะทำให้เถ้าแก่ผิดหวังแล้ว ข้าไม่วาดภาพให้คนที่ไม่รู้จักคุ้นเคยกัน”

พอได้ยินเช่นนี้ ความร้อนใจวาบผ่านเข้ามาในดวงตาของเฮยหมู่ตาน นางม้วนเก็บภาพวาดที่อยู่ในมือ ค่อยๆ เดินเข้าไปอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้า พยายามส่งสัญญาณเตือนเขาผ่านทางสายตา

“อ่า…” เถ้าแก่ผงะไปเล็กน้อย จากนั้นยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ไม่ได้ให้คุณชายวาดให้เปล่าๆ มีสินน้ำใจให้ขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าคล้ายมองไม่เห็นสัญญาณเตือนจากเฮยหมู่ตาน เอ่ยปฏิเสธอย่างละมุนละม่อมว่า “เถ้าแก่ หากไม่มีธุระอื่นใดอีกก็เชิญกลับเถอะ ทางข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการอยู่อีก”

เฮยหมู่ตานทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้นมาว่า “เต้าเหยี่ย เถ้าแก่มาหาด้วยตัวเอง สื่อให้เห็นถึงความจริงใจ ถ้ายังไงเรายอมอะลุ่มอล่วยสักครั้งดีไหมเจ้าคะ”

สายตาของเถ้าแก่มองไปที่ใบหน้าของเฮยหมู่ตาน คล้ายจะมองออกถึงอะไรบางอย่าง จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “นางพูดมีเหตุผล ถ้ายังไงคุณชายลองพิจารณาความเห็นของเฮยหมู่ตานดูสักหน่อยเถิดขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าปฏิเสธ “ไม่จำเป็น ส่งแขก!”

หยวนฟางไม่พูดพร่ำทำเพลง ผายมือเชิญแขกออกไปทันที “เชิญ!”

เฮยหมู่ตานร้อนใจจนอยากจะกระทืบเท้า คำพูดของเถ้าแก่ยืนยันการคาดเดาของนางแล้ว โอกาสดีๆ แบบนี้จะพลาดไปได้อย่างไร นางคิดจะเกลี้ยกล่อมต่อ ทว่าถูกสายตาเย็นชาของหนิวโหย่วเต้าปรามไว้

เถ้าแก่กลับไม่รีบร้อนจากไป ย้อนถามว่า “คุณชายเซวียนหยวนไม่อยากทราบก่อนหรือว่าต้องวาดภาพให้ผู้ใด?”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวอย่างเฉยชา “เถ้าแก่ นี่ไม่เกี่ยวกับว่าต้องวาดภาพให้ผู้ใด โรงเตี๊ยมเชิญจันทร์มีกฎของโรงเตี๊ยมเชิญจันทร์ ข้าเองก็มีกฎของข้าเช่นกัน เชิญออกไปเถอะ!”

คราวนี้เถ้าแก่ลนลานขึ้นมาแล้ว งานที่เบื้องบนมอบหมายลงมา หากทำไม่สำเร็จล่ะก็ เขาต้องเดือดร้อนอย่างหนักแน่ จึงประสานมือกล่าวว่า “คุณชายเซวียนหยวน ผู้น้อยอยากใคร่ขอเชิญคุณชายด้วยความจริงใจ หากคุณชายมีเงื่อนไขอย่างไรก็เชิญว่ามาได้เลย ทุกอย่างล้วนเจรจากันได้”

หนิวโหย่วเต้าท่าทางคล้ายจะถูกเขาเซ้าซี้จนรำคาญ เอ่ยขึ้นว่า “จะให้ข้าวาดน่ะได้ แต่หนึ่งภาพแสนเหรียญทอง ท่านไปพิจารณาเอาเองเถอะ”

หยวนฟางกะพริบตาปริบๆ สบตากับเฮยหมู่ตาน

“……” เถ้าแก่พูดไม่ออก ภาพเช่นนี้ภาพเดียว จะเอาแสนเหรียญทองเลยหรือ?

“ว่าอย่างไรเล่า? รู้สึกว่าแพงกระมัง?” หนิวโหย่วเต้าผายสองมือออก “อย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ มันก็เหมือนกับโรงเตี๊ยมของพวกท่านนั่นแหละ พักหนึ่งวันจ่ายสิบเหรียญทอง ห้ามต่อรองราคา หากจ่ายไหวก็มา”

ไม่เคยเจอคนหน้าเลือดเช่นนี้มาก่อนเลย! โทสะคุกรุ่นอยู่ในใจเถ้าแก่ แต่เนื่องจากเขาเป็นฝ่ายมาขอร้อง ไม่สะดวกจะล่วงเกิน จึงยิ้มแห้งๆ แล้วตอบว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ขอข้ากลับไปสอบถามก่อนแล้วกันขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าผายมือเชิญ เถ้าแก่ประสานมือคำนับลา

กระทั่งเถ้าแก่จากไปแล้ว เฮยหมู่ตานรีบเอ่ยขึ้นว่า “เต้าเหยี่ย คนที่สามารถทำให้เถ้าแก่ต้องมาด้วยเองเพื่อภาพวาดภาพเดียวได้ จะต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่อยู่ด้านหลังโรงเตี๊ยมแน่นอนเจ้าค่ะ”

หนิวโหย่วเต้าร้องโอ้ เอ่ยอย่างเฉยเมย “หรือจะเป็นซาฮ่วนลี่ที่เป็นเจ้าเมืองไจซิง?”

เฮยหมู่ตานรีบพยักหน้าหงึกๆ “เต้าเหยี่ยเจ้าคะ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเช่นนั้น ต่อให้ไม่ใช่นาง ต่อให้เป็นเจ้าหน้าที่อื่นใดของเมืองนี้ได้รับงานศิลป์งดงามเช่นนี้ไป พวกเขาก็ไม่มีทางเก็บไว้ชื่นชมส่วนตัวเช่นกัน ภายหลังต้องทราบไปถึงหูของซาฮ่วนลี่แน่นอน เต้าเหยี่ยมิสู้ลองพิจารณาดู หากอาศัยภาพวาดผูกมิตรได้ สร้างไมตรีกับซาฮ่วนลี่ด้วยเรื่องนี้สำเร็จ วันหน้าใต้หล้านี้ยังจะมีผู้ใดที่กล้าไม่ไว้หน้าท่านอีก?”

หนิวโหย่วเต้าปรายตามองนาง พบว่าความคิดของคนระดับล่างยังคงเป็นความคิดของคนระดับล่างอยู่วันยังค่ำ หลายๆ เรื่องมักจะคิดอย่างตื้นเขินและไร้เดียงสาเกินไป ในสายตาของผู้มีอำนาจและสูงศักดิ์ระดับซาฮ่วนลี่ จิตรกรที่นึกจะเรียกมาก็เรียก นึกจะไล่ให้ไปก็ไล่จะนับเป็นอันใดได้ คิดจริงๆ หรือว่าอาศัยภาพวาดเพียงภาพเดียวจะสามารถสานไมตรีกับอีกฝ่ายได้?

หรืออย่างน้อยที่สุด หากอีกฝ่ายบังคับให้เจ้าวาด เจ้าจะกล้าไม่วาดหรือ?

เขาอยากถามเฮยหมู่ตานนักว่าคนระดับซาฮ่วนลี่จะไม่รู้จักผู้เชี่ยวชาญด้านพิณหมากตำราภาพบ้างเลยหรือ? คาดว่าคงพบเจอผู้เชี่ยวชาญศาสตร์แขนงต่างๆ มามากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว แล้วในบรรดาคนเหล่านี้มีคนที่ได้สานไมตรีกับซาฮ่วนลี่อย่างแท้จริงด้วยหรือ?

ก็อาจจะมีอยู่บ้าง! แต่ไม่มีทางเริ่มต้นจากภาพวาดเพียงภาพเดียวแน่ สาเหตุที่จะทำให้สามารถสานไมตรีอย่างแท้จริงได้จะต้องมาจากปัจจัยอื่นนอกเหนือจากการวาดภาพเขียนอักษรแน่นอน ถ้ามิใช่เพราะตำแหน่งฐานะ ก็ต้องเป็นเพราะการมีปฏิสัมพันธ์คบค้าสมาคม ไม่มีทางได้สานสัมพันธ์เพราะเรื่องวาดภาพคัดอักษรแน่นอน

ใครก็ตามที่คิดว่าถ้าวาดภาพให้ซาฮ่วนลี่แล้วจะแอบอ้างบารมีซาฮ่วนลี่ได้ นั่นต่างหากที่เป็นการหาเรื่องใส่ตัว เมื่อเกี่ยวพันไปถึงบุคคลระดับซาฮ่วนลี่ เช่นนั้นก็จะต้องมีคนลองหยั่งเชิงดูทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าและซาฮ่วนลี่เป็นอย่างไร

เกียรติยศหน้าตามีอยู่สองประเภท ประเภทแรกสามารถสยบปัญหายุ่งยากได้ ประเภทที่สองมีไว้ใช้อวดอ้างสร้างความชื่นชมเพื่อหาผลประโยชน์ ประเภทแรกเป็นเกียรติยศศักดิ์ศรีอย่างแท้จริง เป็นผู้มีพลังและอำนาจอย่างแท้จริง ส่วนประเภทหลังเป็นพวกหลอกลวง โกหกพกลมเอาเอง หลอกได้ไม่นานนัก หากเจอของจริงธาตุแท้จะเผยออกมาทันที

ใต้หล้ามีคนปราดเปรื่องอยู่มากมาย คนที่มีพลังและอำนาจไม่มีทางกริ่งเกรงเจ้าเพียงเพราะเจ้าเคยวาดภาพให้ซาฮ่วนลี่