ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 136

ตอนที่ 136 ใฝ่หอม

เมื่อเห็นพวกหนิวโหย่วเต้าถือสัมภาระเดินออกไป ชุยหย่วนก็ทำทีเป็นเดินเตร่ไปมาอยู่ใกล้ๆ โถงรับแขก

หลังจากเห็นเสี่ยวเอ้อพาพวกหนิวโหย่วเต้าเดินไปยังทิศทางที่เป็นเส้นทางลับ ชุยหย่วนถึงได้มั่นใจว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลงแล้ว หนิวโหย่วเต้าไม่ได้แยกกันเดินทางกับพวกเฮยหมู่ตาน หากแต่คืนห้องแล้วจากไปพร้อมกัน

ชุยหย่วนลอบคร่ำครวญอยู่ในใจ รีบออกจากโรงเตี๊ยมไป

ไป๋อวี้โหลวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะเก็บเงินกวาดตามองร่างของชุยหย่วนที่เดินออกไป รู้สึกคาดหวังตั้งตารอชม ไม่รู้ว่าเซวียนหยวนเต้าจะสามารถรอดพ้นจากการไล่ล่าของสำนักเซียนสถิตได้หรือไม่

เพียงแต่ยังมีจุดหนึ่งที่เขาไม่เข้าใจ หากว่าเซวียนหยวนเต้ามีความแค้นกับสำนักเซียนสถิตจริง หากคิดจะหลบหนีให้พ้นจากการไล่ล่าของสำนักเซียนสถิตจริงๆ ล่ะก็ เขาแอบหนีไปคนเดียวก็ได้นี่นา แบบนั้นจะไม่ปลอดภัยกว่าหรือ เหตุใดยังต้องพาพวกเฮยหมู่ตานที่สมคบคิดกับสำนักเซียนสถิตไปด้วยเล่า?

ชุยหย่วนรีบกลับมาที่ร้านค้าของสำนักเซียนสถิตอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เข้าไปในร้าน ก็ตะโกนบอกหวงเอินผิงที่นั่งเฝ้าอยู่หลังโต๊ะเก็บเงินทันที “ศิษย์พี่ สถานการณ์มีการเปลี่ยนแปลงขอรับ”

หวงเอินผิงที่อยู่ด้านหลังโต๊ะเก็บเงินลุกขึ้นยืน ถามเสียงคร่ำเคร่งว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ชุยหย่วนเดินไปตรงหน้าโต๊ะ เอ่ยด้วยสีหน้ากระวนกระวาย “หนิวโหย่วเต้ากับพวกเฮยหมู่ตานคืนห้องพร้อมกัน ไม่ได้แยกกันเดินทาง ตอนนี้ใช้เส้นทางลับออกจากโรงเตี๊ยมเชิญจันทร์ไปด้วยกันแล้ว”

หวงเอินผิงถาม “เหลยจงคังมัวทำอะไรอยู่? เขาไม่ได้ติดต่อมาหาเจ้าก่อนหรือ?”

ชุยหย่วนส่ายหน้า “ไม่เลยขอรับ หากมิใช่เพราะข้าคอยจับตาดูอยู่ ถึงได้เห็นเองกับตา เกรงว่าคงไม่รู้ว่าพวกเขาจากไปแล้ว”

หวงเอินผิงสีหน้ามืดครึ้ม “หรือว่าเหลยจงคังจะหลอกพวกเรา?”

ชุยหย่วนกล่าวว่า “เหมือนจะไม่ใช่นะขอรับ เหลยจงคังน่าจะรู้ผลลัพธ์ของการหลอกลวงพวกเราดี หากเขาหลอกพวกเราจริงๆ หนิวโหย่วเต้าก็น่าจะรู้เรื่อง แล้วก็ต้องแอบหนีไปตั้งแต่แรกแล้วถึงจะถูก เหตุใดต้องทำตัวอ้อมค้อมไปมา เสี่ยงอันตรายรอมาจนถึงตอนนี้ด้วย? อีกทั้งก่อนจากไปเหลยจงคังยังส่งสายตาให้ข้า คล้ายจะจนปัญญาอย่างยิ่งเช่นกัน ดูเหมือนหนิวโหย่วเต้าจะเปลี่ยนใจกะทันหัน ทำให้เขาไม่มีเวลามาแจ้งข่าวพวกเรา”

หวงเอินผิงขมวดคิ้ว “หรือว่าเหลยจงคังจะถูกจับได้แล้ว?”

ชุยหย่วนเอ่ยด้วยความลังเล “ก็ไม่คล้ายว่าจะเป็นเช่นนั้นนะขอรับ หากเหลยจงคังถูกจับได้จริงๆ เหตุใดหนิวโหย่วเต้ายังพาเขาไปด้วยล่ะขอรับ? แอบปลีกตัวหนีไปก็ได้ เหตุใดยังต้องเก็บตัวปัญหาเอาไว้ข้างกายด้วย?”

เช่นนี้แล้ว เมื่อทั้งสองลองใคร่ครวญดู ก็พบว่าคล้ายจะมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือตัวหนิวโหย่วเต้าตื่นตัวระแวดระวังเป็นอย่างยิ่ง จงใจวางอุบายล่อลวงไว้มากมาย เพื่อป้องกันไม่ให้ร่องรอยการเดินทางถูกเปิดเผย

“เดรัจฉานตัวนี้เจ้าเล่ห์นัก!” หวงเอินผิงเอ่ยอย่างชิงชัง

“แล้วทางอาจารย์อาจะทำอย่างไรดี?” ชุยหย่วนเอ่ยถาม สีหน้าคล้ายยิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

หวงเอินผิงเองก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเช่นกัน เมื่อหนิวโหย่วเต้าทำเช่นนี้ เรื่องอำเภอซานหูก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นกลลวง แท้ที่จริงแล้วอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะไปที่นั่นเลย ส่วนอาจารย์อาที่ออกโรงด้วยตัวเองได้รวบรวมคนของทั้งสามสำนักรีบเดินทางข้ามคืนไปยังอำเภอซานหู นับตั้งแต่ออกเดินทางจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบห้าชั่วยามแล้ว หากจะรอให้ทางนั้นได้รับแจ้งข่าว แล้วค่อยรีบเดินทางกลับมาค้นหาอีกที เช่นนั้นมันมิน่าขันหรอกหรือ ไม่รู้ว่าหนิวโหย่วเต้าหนีไปไหนต่อไหนแล้ว

อีกทั้งหนิวโหย่วเต้าอาศัยเส้นทางลับของโรงเตี๊ยมเชิญจันทร์จากไปแล้ว พวกเขามีกันแค่สองคน การจะตามหาหนิวโหย่วเต้าท่ามกลางเทือกเขาที่กว้างใหญ่นั้นไม่ได้ต่างอะไรจากการงมเข็มในมหาสมุทรเลย ไม่มีทางจะหาพบได้ ต่อให้มีคนมากกว่านี้อีกหลายเท่าก็ยังยากลำบากอย่างมาก

เพียงแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทางนี้ยังคงต้องรายงานสถานการณ์ให้ทางฝั่งอาจารย์อารับทราบ ให้อาจารย์อาตัดสินใจเอาเองว่าสมควรทำอย่างไร

ทางนี้เขียนจดหมายลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นปล่อยปีกทองออกไป

หลังเร่งจัดการเรื่องเหล่านี้จนเสร็จ หวงเอินผิงก็หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ ถอนใจพลางกล่าวว่า ‘’หากอยากรู้ว่าเจ้าเหลยจงคังมันหลอกพวกเราหรือไม่ เรื่องนั้นไม่ยาก แค่รอดูว่าเขาจะโปรย ‘เหยื่อหอม’ เอาไว้หรือไม่”

ชุยหย่วนเองก็นั่งลงด้านข้างเช่นกัน เรื่องมาถึงขนาดนี้ ทั้งสองหมดปัญญาแล้ว ทำได้เพียงรอคอยการตัดสินใจจากทางฝั่งอาจารย์อา หรือไม่ก็ฝากความหวังไว้กับเหลยจงคัง

…..

ภายในสวนบุปผาของจวนเจ้าเมือง พ่อบ้านใหญ่เซี่ยงหมิงดูไม่คล้ายพ่อบ้าน หากแต่เหมือนคนสวนคนหนึ่งมากกว่า ไป๋อวี้โหลวมักจะเห็นเขาถือกรรไกรคอยตัดเล็มดอกไม้ใบหญ้าในสวนบุปผาด้วยตัวเองเป็นประจำ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ไปแล้วหรือ?”

เมื่อได้ยินคำรายงานของไป๋อวี้โหลว เซี่ยงหมิงพลันหยุดเล็มกิ่ง ค่อยๆ หันมาหาเขา คล้ายค่อนข้างแปลกใจ

ไป๋อวี้โหลวค้อมกายเล็กน้อย เอ่ยว่า “ขอรับ เพิ่งใช้เส้นทางลับเดินทางจากไป เสี่ยวเอ้อยืนยันว่าเห็นกับตาขอรับ”

เซี่ยงหมิงเงียบไป เดิมทีเขาคิดว่าหนิวโหย่วเต้าเข้าใกล้ซาฮ่วนลี่ด้วยมีเจตนาแอบแฝง จึงคอยสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ กล้าพุ่งเป้ามาที่ซาฮ่วนลี่ ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำโดยแท้ เขาเองก็อยากเห็นเช่นกันว่าคนที่ไม่รู้อะไรควรไม่ควรผู้นี้คิดจะเล่นลูกไม้อันใด แต่ผู้ใดจะทราบว่าอีกฝ่ายกลับมิได้มีความคิดจะเข้าหาประจบประแจงเลย เพียงเรียกร้องเงินก้อนหนึ่ง อีกทั้งตอนนี้ก็จากไปแล้ว

“ดูเหมือนข้าจะคิดมากไปเอง” เซี่ยงหมิงบ่นกับตัวเอง

ไป๋อวี้โหลวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ระแวงไว้สักหน่อยย่อมไม่เสียหายขอรับ”

เซี่ยงหมิงเอ่ยถาม “คนผู้นี้เป็นใคร?”

ไป๋อวี้โหลวเอ่ยตอบ “เท่าที่คุยกับเขามา เขาไม่ยอมเผยตัวตนขอรับ แต่เห็นได้ชัดว่าสำนักเซียนสถิตมุ่งร้ายต่อเขา หากว่าท่านพ่อบ้านอยากทราบ ไปสอบถามสำนักเซียนสถิตดูก็น่าจะรู้ขอรับ”

เซี่ยงหมิงปรายตามองเขา “ได้ยินว่าเขามอบของตอบแทนให้เจ้าไม่น้อยเลยอย่างนั้นหรือ?”

ไป๋อวี้โหลวใจเต้นแรงขึ้นมา ทราบว่าเรื่องแว่วไปถึงหูอีกฝ่ายแล้ว จึงหัวเราะแหะๆ พร้อมตอบไปว่า “ข้าน้อยเพียงเห็นว่าท่านเจ้าเมืองชื่นชอบภาพวาดของเขา กังวลว่าท่านเจ้าเมืองจะเรียกพบเขาอีก จึงเอ่ยเตือนไปเล็กน้อย ผู้ใดจะทราบว่าเขากลับมือเติบนัก จะไม่รับไว้ก็น่าเสียดาย ข้าจึงไม่ได้ปฏิเสธ ท่านพ่อบ้านวางใจเถิดขอรับ ข้าทราบกฎระเบียบดี เมืองไจซิงของพวกเราวางตัวเป็นกลาง ไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายเหล่านั้น ข้าน้อยจะรักษากฎเป็นอย่างดีขอรับ!”

“รู้ก็ดีแล้ว ถ้ายังอยากใช้เงินก็จงอยู่เงียบๆ ไว้ อย่าสอดมือไปยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง มิเช่นนี้ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ซื้อความปลอดภัยไม่ได้” เซี่ยงหมิงเอ่ยเสียงเรียบ หันกลับไปตัดเล็มดอกไม้ใบหญ้าเหล่านั้นต่อ