ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 154

ตอนที่ 154 เขาคือบุรุษคนแรกของข้า

“ดี! เยี่ยมมาก!”

ภายในจวนผู้ว่าการจังหวัดกว่างอี้ เฟิ่งหลิงปอที่ได้อ่านรายงานพลันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยสีหน้าตื่นเต้น “รีบไปเตรียมตัวเดินทาง ข้าจะไปดูที่จังหวัดชิงซานด้วยตัวเอง”

พ่อบ้านโซ่วเหนียนค้อมกายเล็กน้อย อึกอักลังเล เอ่ยขึ้นว่า “นายท่าน หารือกับฮูหยินก่อนดีไหมขอรับ?”

เฟิ่งหลิงปอกล่าวว่า “ยังมีอันใดต้องหารืออีก นางก็คิดถึงบุตรสาวอยู่มิใช่หรือ ไปด้วยกันเสียสิ!”

พ่อบ้านโซ่วเหนียนเอ่ยเบาๆ ประโยคหนึ่ง “นายท่าน หารือกับฮูหยินสักหน่อยเถอะขอรับ”

เฟิ่งหลิงปอผงะไปเล็กน้อย มองออกถึงความผิดปกติของโซ่วเหนียน เอ่ยถามว่า “ฮูหยินมีอะไรหรือ?”

โซ่วเหนียนกุมมือไม่กล่าววาจา ค้อมกายก้มหน้าอยู่ตรงนั้น

เฟิ่งหลิงปอเดินอ้อมโต๊ะออกมา จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหันหลังเดินออกไป

เมื่อมาถึงเรือนด้านใน มองเห็นเผิงอวี้หลานกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับลูกสะใภ้สองคนอยู่ในลานเรือน หลังจากลูกสะใภ้ทำความเคารพแล้วขอตัวจากไป เฟิ่งหลิงปอจึงเอ่ยขึ้นว่า “โซ่วเหนียนมีท่าทีแปลกพิกล”

เผิงอวี้หลานมึนงง “แปลกพิกลอย่างไร?”

เฟิ่งหลิงปอเอ่ย “เมื่อครู่เพิ่งได้รับข่าวจากทางจังหวัดชิงซาน ตอนนี้สถานการณ์โดยรวมสามารถควบคุมเอาไว้ได้แล้ว ข้าเตรียมจะเดินทางไปตรวจสอบดูเสียหน่อย แต่โซ่วเหนียนกลับเอาแต่พูดจาอ้ำๆ อึ้งๆ”

เผิงอวี้หลานเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามว่า “ท่านพี่เตรียมจะไปจัดการอันใดหรือ?”

เฟิ่งหลิงปอตอบ “ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะส่งใครไปประจำการที่จังหวัดชิงซานดี เจ้าใหญ่รั่วอี้กับเจ้ารองรั่วเจี๋ยก็ใช้ได้ทั้งคู่ หากส่งรั่วอี้ไปประจำการที่จังหวัดชิงซาน รั่วเจี๋ยก็ต้องประจำการอยู่ที่จังหวัดกว่างอี้ หากรั่วอี้ประจำการอยู่ที่จังหวัดกว่างอี้ ก็ให้รั่วเจี๋ยไปประจำการที่จังหวัดชิงซานได้ พวกเขาสองพี่น้องล้วนใช้ได้ทั้งคู่”

เผิงอวี้หลานเข้าใจความคิดของเขา คิดจะแบ่งจังหวัดให้ลูกชายปกครองกันคนละแห่ง จากนั้นตนเองก็จะได้ครอบครองทั้งสองจังหวัด

“ท่านพี่ ไม่จำเป็นต้องไปที่จังหวัดชิงซานหรอก” เผิงอวี้หลานฝืนเค้นรอยยิ้มพร้อมเอ่ยออกมา

เฟิ่งหลิงปอกล่าวว่า “จังหวัดชิงซานเพิ่งจะผ่านสงครามมา ข้าต้องไปดูแลสถานการณ์ด้วยตัวเองก่อน ถึงจะวางแผนดูแลปกครองได้”

เผิงอวี้หลานเอ่ยว่า “เฉาจงกับรั่วหนานก็อยู่ทางนั้นมิใช่หรือ ในเมื่อพวกเขาสองสามีภรรยาตีเอาจังหวัดชิงซานมาได้ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาดูแลกันเองเถอะ”

เฟิ่งหลิงปอโบกมือพลางกล่าวว่า “ราษฎรในจังหวัดชิงซานยากจนมาเป็นเวลานาน ใช้ชีวิตลำบากยากแค้น เฉาจงกับรั่วหนานล้วนเป็นแม่ทัพทั้งคู่ ไร้ซึ่งประสบการณ์ด้านการดูแลปกครอง หากมอบหมายให้พวกเขาดูแลข้าไม่วางใจ อีกอย่าง ลูกเขยก็เป็นแค่ลูกเขย อย่างมากก็นับเป็นบุตรชายได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น มาตรว่าพวกเราจะไม่มีทางเอาเปรียบลูกสาว ทว่าลูกหญิงก็มีครอบครัวของตัวเองไปแล้ว กลายเป็นคนสกุลซางแล้ว จังหวัดชิงซานยกให้รั่วอี้ไม่ก็รั่วเจี๋ยดูแลจะเหมาะสมกว่า เจ้าวางใจเถอะ ไม่ว่าจะในแง่ของความรู้สึกหรือเหตุผล ข้าล้วนไม่มีทางเอาเปรียบพวกเขาสองสามีภรรยา สุดท้ายแล้วรั่วหนานก็ยังเป็นบุตรสาวของพวกเราอยู่ดี”

วาจาเหล่านี้ไม่อาจกล่าวต่อหน้าคนนอกได้

เผิงอวี้หลานก้มหน้าเงียบงัน ถ้อยคำบางอย่างนางไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยออกมาอย่างไรดี

เฟิ่งหลิงปอจ้องมองนาง เอ่ยถาม “เจ้ามีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่?”

เผิงอวี้หลานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น เอ่ยว่า “ท่านพี่ ช่างเถอะ เรื่องทางจังหวัดชิงซานพวกเราไม่เหมาะจะสอดมือเข้าไปยุ่ง ปล่อยให้พวกเขาสองสามีภรรยาจัดการกันไปเถอะ!”

เฟิ่งหลิงปอขมวดคิ้วกล่าวว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอันใดของเจ้า?”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องบางเรื่องก็ปิดไว้ไม่อยู่เช่นกัน เผิงอวี้หลานเอ่ยด้วยความลำบากใจ “ไม่มีกาทมิฬแสนตัวอันใดทั้งนั้น!”

เฟิ่งหลิงปอเลิกคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เผิงอวี้หลานตอบว่า “ท่านพ่อบอกว่ารั่วหนานเป็นหลานสาวของเขา เฉาจงเป็นหลานเขยของเขา ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ยกจังหวัดชิงซานให้พวกเขาสองสามีภรรยาดูแลไปก็เหมือนกัน!”

เฟิ่งหลิงปอผงะไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยเสียงคร่ำเคร่งว่า “ล้อเล่นอันใดอยู่ เสบียงไพร่พลล้วนมาจากจังหวัดกว่างอี้ของข้า ข้าจะไปขอคำอธิบายจากท่านพ่อตา!” เขาหันหลังเตรียมเดินออกไป

เผิงอวี้หลานรีบยื่นมือไปรั้งแขนเขาเอาไว้ ส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “ท่านพี่ พอเถอะ ไม่มีประโยชน์หรอก นี่คือเจตนาของทั้งสำนักหยกสวรรค์ ท่านพ่อต้องพิจารณาปัญหาโดยยึดประโยชน์ของทั้งสำนักหยกสวรรค์เป็นสำคัญ เขาเองก็ไม่สะดวกจะเอนเอียงเข้าข้างใครได้”

เฟิ่งหลิงปอถาม “นี่จะเป็นการเอนเอียงได้อย่างไร พวกเขาสองสามีภรรยาเป็นแค่แม่ทัพที่อยู่ใต้บัญชาการของข้า อีกทั้งไม่มีประสบการณ์ในการดูแลปกครองดินแดน ถ้าจังหวัดชิงซานวุ่นวายจะมีประโยชน์อันใดต่อสำนักหยกสวรรค์ล่ะ?”

เผิงอวี้หลานกล่าวว่า “ใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนก็ดูแลจัดการอำเภอชางหลูให้เข้าที่เข้าทางได้แล้ว ในกองกำลังเก่าของหนิงอ๋องไม่ขาดแคลนคนที่มีความสามารถในด้านการปกครอง หลานรั่วถิงคนนั้นมีความสามารถในการบริหารแว่นแคว้น!”

เฟิ่งหลิงปอเอ่ยด้วยสีหน้าขุ่นเคือง “นี่เจ้ายืนอยู่ข้างไหนกันแน่?”

เผิงอวี้หลานกล่าวด้วยความลำบากใจ “นี่มิใช่คำพูดของข้า หากแต่เป็นคำพูดที่ท่านพ่อเอ่ยออกมาจากปากของท่านเอง! ข้ายืนอยู่ข้างไหนไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือมณฑลจินโจวยืนอยู่ข้างไหน ไห่หรูเยวี่ยกุมอำนาจทางการทหารของมณฑลจินโจวไว้ นางคืออาหญิงของเฉาจง ยอมรับแต่เพียงเฉาจงเท่านั้น หากเราเปลี่ยนตัวผู้ปกครองจังหวัดชิงซาน นางจะถอนกำลังทัพที่กดดันเมืองหลวงแคว้นเยี่ยนอยู่ แล้วก็จะเลิกกดดันโจวโส่วเสียนด้วย จากสถานการณ์ในตอนนี้ ไพร่พลของจังหวัดกว่างอี้กระจายตัวอยู่ในสองพื้นที่ ไม่มีทางต้านทัพมณฑลหนานโจวของโจวโส่วเสียนได้ ทันทีที่ปล่อยให้โจวโส่วเสียนมีเวลามาจัดการทางนี้ หากไม่เรียกตัวไพร่พลที่อยู่ทางจังหวัดชิงซานให้ล่าถอยกลับมารวมกัน เกรงว่าแม้แต่จังหวัดกว่างอี้เองก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน แล้วจังหวัดชิงซานก็จะถูกเปลี่ยนมือในชั่วพริบตา…”

ถ้อยคำช่วงหลังว่าอย่างไรบ้าง เฟิ่งหลิงปอฟังไม่เข้าหูเลยแม้แต่คำ ภายในหัวนึกถึงสิ่งที่เผิงอวี้หลานเอ่ยมาก่อนหน้านี้ ไม่มีกาทมิฬแสนตัวอันใดอยู่เลย เขาคล้ายจะเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้ว

สีหน้าค่อยๆ ซีดเซียว ริมฝีปากเฟิ่งหลิงปอสั่นระริก เอ่ยพึมพำกับตัวเอง “เลี้ยงไม่เชื่อง…เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ…สมแล้วที่เป็นบุตรชายของหนิงอ๋อง…บิดาเป็นพยัคฆ์บุตรย่อมมิใช่สุนัข แผนการชั่วร้ายนัก เอาบุตรสาวคนเดียวของข้าไป เป็นข้าเองที่มีตาแต่ไร้แววพาหมาป่าเข้ามาในบ้าน…” จู่ๆ พลันยกมือกุมอก สองตาเหลือกขึ้น ร่างกายส่ายโงนเงนคล้ายจะเป็นลม

เผิงอวี้หลานตกใจเป็นอย่างมาก รีบประคองเขาเอาไว้ ฝ่ามือทาบลงบนแผ่นหลังเขา ใช้พลังช่วยให้เขาหายใจได้สะดวกขึ้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

….