ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 219

ตอนที่ 219 เดรัจฉาน

ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดของเขาในยามนี้

หลงนึกว่าตนกำลังขุดหลุมดักหนิวโหย่วเต้า ผู้ใดจะทราบว่ากลับเป็นตนที่กระโจนลงไปในหลุมพรางที่หนิวโหย่วเต้าขุดเอาไว้ เกรงว่าที่ผ่านมาหนิวโหย่วเต้าคงกำลังยืนอยู่บนปากหลุมมองดูคนโง่กระเสือกกระสนอยู่ในหลุมอย่างอารมณ์ดี ความรู้สึกนี้ใครเล่าจะเข้าใจ? โดยเฉพาะกับคนที่หยิ่งผยองมาตลอดอย่างเขา

แพ้แล้วก็แล้วไปเถิด ตอนนี้เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตนโกรธแค้นจนกระทบถึงหัวใจ คิดไม่ถึงว่าจะโมโหจนกระอักเลือดออกมา นี่นับเป็นความพ่ายแพ้อีกครั้ง!

ถึงแม้ตนจะไม่ยอมหนี แต่จะเอาตัวรอดจากหายนะครั้งนี้ไปได้หรือไม่ก็ยังไม่อาจรู้ได้ ต่อให้รอดพ้นไปได้ ก็ต้องแบกรับข้อครหาเรื่องสังหารแม่เลี้ยงและน้องชายร่วมสายเลือดอยู่ดี นี่เป็นมลทินที่ไม่อาจลบล้างไปได้ชั่วชีวิต นับเป็นความพ่ายแพ้อีกครั้งเช่นกัน!

ที่ผ่านมา เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองคือคนที่เก่งกาจสามารถที่สุด แต่ใครจะไปรู้ว่าเขากลับถูกปั่นหัวเล่นเหมือนคนโง่ ถูกหลอกมานานขนาดนี้ กระทั่งเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้วถึงจะรู้ตัว พ่ายแพ้ย่อยยับขนาดนี้ แล้วจะให้เขาทนรับไหวได้อย่างไร?

เรื่องตลกอันน่าสังเวชจบลงไปแล้ว ทว่าเพลิงโทสะภายในใจยากจะสลายหายไป เขาไอต่อเนื่องอยู่อีกพักใหญ่

จากนั้นเขารีบลุกขึ้น คว้าถ้วยน้ำชาบนโต๊ะ หวังใช้น้ำชาดับเพลิงโทสะ ผู้ใดจะทราบว่าพอน้ำชาเข้าปากกลับสำลักออกมาจนน้ำชาปะปนด้วยสีแดงฉาน

…..

ณ จวนผู้ว่าการมณฑล ภายในห้องที่กว้างขวางและเงียบสงบห้องหนึ่ง จงหยางซวี่นั่งขัดสมาธิอ่านจดหมายลับที่ผ่านการถอดความมาแล้ว

“เฮ้อ!” จงหยางซวี่อดถอนใจออกมาเบาๆ ไม่ได้

ข้างตัวเขายังมีจดหมายอีกฉบับที่ผ่านการถอดความมาแล้ว เพิ่งจะอ่านจบไปฉบับหนึ่ง ผู้ใดจะทราบว่าจะมีจดหมายถูกส่งมาอีกฉบับหนึ่ง ซ้ำยังพูดถึงเรื่องเดียวกันด้วย

จดหมายฉบับแรกมาจากสำนักเขามหายาน เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ลือกันไปทั่วหอหิมะเหมันต์ สำนักเขามหายานนึกสงสัยว่าจะเป็นฝีมือของเซ่าผิงปอ ให้เขาไปตรวจสอบความจริงจากเซ่าผิงปอ สำนักเขามหายานจะได้วางแผนประมาณการณ์ได้ถูก

ส่วนฉบับที่สอง เป็นจดหมายด่วนอีกฉบับจากสำนักเขามหายานเช่นกัน บอกว่าหนิวโหย่วเต้าได้หลักฐานยืนยันแล้วว่าเป็นผีมือของเซ่าผิงปอ จับกุมตัวผู้ปล่อยข่าวลือได้ ซ้ำยังนำมาโยนไว้ที่ร้านค้าของสำนักเขามหายานหนึ่งคนด้วย ให้สำนักเขามหายานไปจัดการเอาเอง

เจตนาของหนิวโหย่วเต้าชัดเจนยิ่งนัก หากเซ่าผิงปอตาย เขาจะไม่สืบสาวเอาเรื่องอีก หากเซ่าผิงปอไม่ตาย เกรงว่าหอหิมะเหมันต์คงจะออกหน้ามาจัดการเรื่องนี้เอง

สำนักเขามหายานต้องการประนีประนอม จึงสั่งให้จงหยางซวี่ที่รับผิดชอบดูแลทางนี้จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย!

แล้วจะจัดการให้เรียบร้อยได้อย่างไรล่ะ? จงหยางซวี่ส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา “ฉลาดนักมักพลาดท่าเสียเอง!”

อันที่จริงเขารู้สึกชื่นชมในตัวเซ่าผิงปอเป็นอย่างมาก มีความสามารถ สามารถดูแลรักษาผลประโยชน์ของสำนักเขามหายานได้ สำนักเขามหายานตั้งแต่ระดับบนจรดระดับล่างล้วนหวังให้เซ่าผิงปอได้สืบทอดมณฑลเป่ยโจวต่อไป ใครจะไปคาดคิดว่าเขาจะก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาเพื่อสตรีเพียงคนเดียว อนาคตอันสดใสต้องพังทลายลงเพราะสตรีคนหนึ่ง แบบนี้มันน่าเสียดายไหมล่ะ?

หญิงงามคือต้นเหตุแห่งหายนะ! จงหยางซวี่ตัดสินใจแล้ว หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้ว เขาไม่อาจปล่อยให้สำนักสวรรค์พิสุทธ์อยู่ในมณฑลเป่ยโจวได้อีกต่อไป ถังอี๋คนนั้นต้องถูกขับไล่ออกไป

เขาถือจดหมายพลางลุกขึ้นยืน เอ่ยสั่งการคนที่อยู่ด้านข้างว่า “พวกเจ้าไปควบคุมตัวเขาเอาไว้ก่อน ข้าจะไปหาเซ่าเติงอวิ๋น รู้จักกันมาหลายปี อย่างไรก็ต้องไปแจ้งให้เขาทราบก่อน!”

ขณะที่เพิ่งเอ่ยวาจานี้จบ ด้านนอกก็มีคนเข้ามารายงานว่า “อาจารย์ลุง คุณชายสามมาขอเข้าพบขอรับ!”

จงหยางซวี่ขมวดคิ้ว ไม่ทราบว่าเซ่าฝูปอวิ่งมาหาเขาในเวลานี้ด้วยเรื่องใด

เขาโบกมือบอกให้คนที่ได้รับคำสั่งอย่าชักช้า ไปจัดการเรื่องก่อน จากนั้นเอ่ยกับผู้มารายงานว่า “ให้เขาเข้ามา”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซ่าฝูปอเดินเข้ามาอย่างพินอบพิเทา ประสานมือคารวะอย่างสุภาพ “เซ่าฝูปอคารวะฝ่าซือ”

จงหยางซวี่ถอนใจแล้วเอ่ยถาม “มีเรื่องอะไร?”

“ผู้เยาว์มาเพื่อขอความเมตตาให้พี่ใหญ่ขอรับ” เซ่าฝูปอว่าพลางทิ้งตัวคุกเข่าลงไปกับพื้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “พี่ใหญ่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ หลอกยืมมือหอหิมะเหมันต์มาจัดการหนิวโหย่วเต้าเพราะความแค้นส่วนตัว…” เล่าด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าแตกพร่าสั่นเครือ พูดๆ ไปก็ร้องไห้ขึ้นมา เล่าไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง

แบบนี้ก็เรียกว่าขอความเมตตาให้พี่ใหญ่หรือ? นี่กำลังคิดจะเล่นงานพี่ใหญ่ของเจ้าให้ตายชัดๆ! จงหยางซวี่เลิกคิ้วสูง มองดูอีกฝ่ายเล่นละคร หลังจากฟังจบ เขายิ้มเยียบเย็นแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ใจคอโหดเหี้ยมนัก หากคุณชายใหญ่ไม่ตายคงไม่ยอมรามือสินะ!”

กล่าวจบก็ส่ายหน้าเล็กน้อย คิดๆ ไปมันก็ใช่ สังหารบิดามารดา แย่งชิงภรรยาหรือตัดช่องทางทำมาหากิน ไม่ว่าจะเป็นข้อใดก็ล้วนแต่ทำให้คนลุกขึ้นมาฆ่ากันตายได้ทั้งสิ้น เจ้าหมายปองภรรยาของอีกฝ่าย อีกฝ่ายยอมเมตตาปล่อยเจ้าไปก็แปลกแล้ว

คนที่เขากล่าวถึงคือหนิวโหย่วเต้า ทำให้คนตระกูลเซ่าห้ำหั่นกันเองได้ ทำให้น้องชายของเซ่าผิงปอคิดใช้แผนสังหารญาติผดุงคุณธรรมได้ เห็นได้ชัดว่ากำลังกดดันสำนักเขามหายานอยู่ ต้องการตัดทางถอยของสำนักเขามหายาน คิดจะเล่นงานเซ่าผิงปอให้ถึงตายให้ได้!

เซ่าฝูปอกลับสะดุ้งโหยง นึกว่าอีกฝ่ายพูดถึงตน จึงชูไม้ชูมือเอ่ยสาบาน “ฝ่าซือ ผู้เยาว์พูดจริงทุกประโยค หากโป้ปดแม้เพียงคำเดียว ยินดีถูกสับเป็นหมื่นเป็นพันชิ้นขอรับ!”

เขาไม่ทราบเรื่องที่ทางนี้ก็ได้รับจดหมายจากสำนักเขามหายานมาแล้ว ไม่รู้ว่าหนิวโหย่วเต้าลงมือสองด้านพร้อมกัน ต้องการสังหารเซ่าผิงปอให้ตาย ไม่เปิดโอกาสให้เซ่าผิงปอได้พลิกสถานการณ์!

จงหยางซวี่หัวเราะหยัน “เหอะๆ” มีหรือที่เขาจะไม่ทราบถึงการแก่งแย่งชิงดีระหว่างสามพี่น้อง นี่เป็นการฉวยโอกาสเล่นงานให้ตายชัดๆ!

เพียงแต่ในเวลานี้ เขายังไม่คิดจะตัดสินความอันใด เมื่อมีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีก เขาเองก็จะได้อธิบายกับเซ่าเติงอวิ๋นได้ง่ายขึ้น จึงพยักหน้าให้เล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “เจตนาของท่านข้าเข้าใจแล้ว แต่ท่านกล้าตามข้าไปเล่าให้ท่านพ่อของท่านฟังต่อหน้าหรือเปล่า?”

เซ่าฝูปอลังเลเล็กน้อย ค่อนข้างหวาดกลัว แต่เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ขึ้นหลังเสือแล้วยากจะลงได้ จึงได้แต่ทำใจกล้ากล่าวไปว่า “ข้าทำไปเพราะหวังดีต่อตระกูลเซ่า แล้วก็หวังให้ท่านพ่อช่วยเหลือพี่ใหญ่ได้ทันท่วงที เพื่อไม่ให้สายจนเกินแก้”

“ดี! เจตนาดีของท่านข้ารับรู้แล้ว” จงหยางซวี่พยักหน้าแย้มยิ้ม โบกมือเล็กน้อย “เช่นนั้นรบกวนคุณชายสามตามข้าไปด้วย!”

“ขอรับ!” เซ่าฝูปอลุกขึ้นมา เช็ดน้ำตา ตามอีกฝ่ายออกไป

ทั้งคณะมาถึงด้านนอกห้องทำงานที่เซ่าเติงอวิ๋นใช้สะสางงานราชการ หลังจากให้คนเข้าไปรายงาน จงหยางซวี่ก็บอกให้เซ่าฝูปอคอยอยู่ด้านนอกก่อน ส่วนตัวเองจะเข้าไปก่อน

ภายในห้อง อนุหร่วนอยู่ข้างกายเซ่าเติงอวิ๋น ไม่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกัน คล้ายทำให้เซ่าเติงอวิ๋นดูมีความสุขนัก

เมื่อเห็นจงหยางซวี่เข้ามา ทั้งสองเข้ามาต้อนรับ เซ่าเติงอวิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มีธุระใดรบกวนการบำเพ็ญเพียรของจงซยง[1]หรือ?” เขาประสานมือคำนับ