ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 ความเปลี่ยนแปลง

“เจ้า!” เซ่าเติงอวิ๋นชี้หน้าอนุหร่วนพลางตลาดด้วยความโกรธ “เจ้านึกว่าข้าไม่กล้าหรือ? ลากตัวออกไป ตัดหัวพร้อมกัน!”

ลูกน้องที่พุ่งเข้ามาตามคำสั่งลำบากใจ แบบนี้ต้องจัดการอย่างไร? สร้างความลำบากใจให้พวกเขาอย่างมาก

จงหยางซวี่เอ่ยว่า “เซ่าซยง เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนของหนิวโหย่วเต้า สังหารปิดปากไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าสังหารปิดปากไปในยามนี้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป แบบนั้นจะอธิบายได้ลำบาก แก้ต่างอะไรไปก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว อาศัยเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว หากหอหิมะเหมันต์สืบสาวราวเรื่องขึ้นมาก็จะยิ่งอธิบายได้ไม่กระจ่าง ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียว…ขอเพียงท่านทำให้บุตรชายของท่านยอมกลับคำพูดได้ เรื่องนี้อาจจะยังพอกู้สถานการณ์ได้อยู่”

อันที่จริงเขาก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ตั้งความหวังอะไรเอาไว้เลย เรื่องราวลุกลามมาถึงขั้นนี้แล้ว คุณชายใหญ่เองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกรังแกง่ายๆ คุณชายสามที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะกล้าปล่อยให้คุณชายใหญ่รอดไปได้หรือ? หากทำให้คุณชายใหญ่ตาย เขากลับจะยังมีทางรอด ซ้ำยังสมปรารถนาด้วย เขาจะเลือกอย่างไรยังต้องพูดอีกหรือ?

และเขาก็ไม่เชื่อว่าคุณชายรองที่เป็นบุตรอีกคนหนึ่งของอนุหร่วนจะไม่ทราบเรื่อง คุณชายรองกลับชั่วร้ายยิ่งกว่า ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังไม่ออกหน้า จะให้คนหนึ่งกลับคำว่ายากแล้ว จะให้กลับคำทั้งสองคนยิ่งอย่าหวังเลย

ที่กล่าวไปเช่นนี้ก็เพื่อมอบคำอธิบายให้แก่เซ่าเติงอวิ๋นเท่านั้น ใช่ว่าข้าไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์เก่าก่อน แต่เป็นครอบครัวท่านไม่สมัครสมานกันเอง

เซ่าเติงอวิ๋นเสมือนคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ ชี้หน้าเซ่าฝูปอพลางเอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว “ได้ยินหรือไม่? เรื่องนี้ล้วนเป็นแผนชั่วของหนิวโหย่วเต้าทั้งสิ้น ต้องการให้พวกเจ้าห้ำหั่นกันเอง ยังไม่รู้จักกลับตัวอีกหรือ?” เขาถึงขนาดเกิดความคิดอยากจะคุกเข่าลงไปขอร้องบุตรชายคนนี้

แต่ผู้ใดจะทราบว่าเซ่าฝูปอกลับส่ายหน้าแล้วเอ่ยตอบว่า “ท่านพ่อ เรื่องนี้ล้วนเป็นพี่ใหญ่ที่หาเรื่องใส่ตัวเอง ด้วยอำนาจของหอหิมะเหมันต์ จะปกปิดได้หรือขอรับ? ข้าเองก็หวังดีต่อตระกูลเซ่าเช่นกัน! มาถึงขั้นนี้แล้ว เหตุใดท่านถึงยังปกป้องพี่ใหญ่อีก อยากให้ตระกูลเซ่าตายกันทั้งตระกูลหรือขอรับ? บิดามารดายังอยู่ ลูกไม่อาจทำเรื่องอกตัญญูเช่นนี้ได้! ท่านพ่อเองก็ต้องคำนึงถึงทหารจำนวนมากที่ติดตามท่านมาเป็นเวลานานหลายปีเพื่อมณฑลเป่ยโจวเช่นกันนะขอรับ!”

เขาคิดจะกัดให้ตายไม่ยอมปล่อย!

จงหยางซวี่ลอบถอนหายใจ ไม่ผิดไปจากที่คาดไว้เลย มีโอกาสเล่นงานคุณชายใหญ่ให้ตายทั้งที ไหนเลยจะยอมปล่อยให้หลุดมือไปได้!

เซ่าเติงอวิ๋นกลับเสมือนถูกสายฟ้าฟาด ปากเอ่ยพึมพำ “เดรัจฉาน…เดรัจฉาน…เดรัจฉาน…”

“เซ่าซยง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าเองก็ไร้ความสามารถเช่นกัน ได้แต่ต้องขออภัยแล้ว!” จงหยางซวี่เอ่ยขออภัย หันไปมองผู้ติดตามของตน แต่ขณะที่กำลังจะออกคำสั่ง พลันรู้สึกถึงแรงรั้งที่แขน

เมื่อหันกลับไปมอง เขาเห็นเซ่าเติงอวิ๋นจับแขนเขาเอาไว้ ส่ายหน้าอย่างช้าๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ในดวงตาเต็มไปด้วยแววตาวิงวอน “มารดาของเขา เฉลียวฉลาดเพียบพร้อม ท่านเองก็นับถือนางเป็นน้องสาว มารดาเขาด่วนจากโลกนี่ไป จงซยงเห็นแก่หน้ามารดาเขา…”

“ปฏิบัติตามคำสั่งของสำนัก!” จงหยางซวี่สบตากับเซ่าเติงอวิ๋น เอ่ยเนิบๆ พลางโบกมือให้ผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลังเล็กน้อย ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดจบ

เขาไม่อาจนำชะตาของสำนักเขามหายานมาเดิมพันกับตระกูลเซ่าได้ อีกทั้งเขาเองก็ไม่มีอำนาจที่จะเดิมพันด้วย ในเมื่อเป็นตัวต้นเรื่อง กล้าก่อเรื่องก็ต้องกล้ารับผิดชอบ

“ขอรับ!” ผู้ติดตามประสานมือรับคำสั่ง สาวเท้าก้าวจากไป

เซ่าเติงอวิ๋นพลันสิ้นเรี่ยวแรง ซวนเซถอยหลังไป ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลาง ไร้กำลังจะขัดขวาง!

สองแม่ลูกคู่นั้นยังคงร่ำไห้กอดกันอยู่

เซ่าฝูปอกำลังร้องไห้ ทว่าภายในใจกลับดีใจอย่างบ้าคลั่ง คำพูดและการกระทำของจงหยางซวี่ เขาได้ยินและได้เห็นแจ่มแจ้งแล้ว ในที่สุดพี่ใหญ่สารเลวที่ข่มเหงพวกเขาสามแม่ลูกมานานหลายปีผู้นั้นก็ถูกกรรมตามสนองแล้ว!

จงหยางซวี่เหลือบมองสองแม่ลูกคราหนึ่ง ค่อยๆ หันหลังกลับไป ยามที่เดินไปถึงประตู พลันได้ยินเสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของเซ่าฝูปอแว่วมาจากด้านหลัง “ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ ท่านเป็นอะไรไป?”

จงหยางซวี่หันกลับไปมอง มองเห็นอนุหร่วนงอตัวล้มลงไปกับพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

แม่ลูกคู่นี้จะเล่นเล่ห์อันใดอีก? จงหยางซวี่บ่นพึมพำอยู่ในใจ แต่หลังจากนั้นม่านตาพลันหดตัว เขามองเห็นโลหิตสีดำไหลซึมออกมาจากจมูกของอนุหร่วน

จงหยางซวี่ตกใจเป็นอย่างมาก ทะยานกายกลับไป ย่อกายลงบนพื้นอย่างรวดเร็วพร้อมจับชีพจรให้อนุหร่วน

ทหารที่อยู่ในห้องโถงก็ล้อมวงเข้ามาด้วยความตกใจเช่นกัน

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เท่านี้ ใบหน้าอรุหร่วนกลายเป็นสีดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่าถูกพิษเข้าแล้ว จงหยางซวี่ขยับนิ้วจี้ไปตามร่างอนุหร่วนอย่างรวดเร็ว สกัดจุดกันพิษแพร่กระจาย จากนั้นหยิบขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กใบหนึ่งออกมาจากร่าง เทยาแก้พิษเม็ดหนึ่งออกมายัดใส่ปากอนุหร่วน

แต่อนุหร่วนที่มีโลหิตสีดำไหลออกมาจากในจมูกกลับกระอักโลหิตสีดำออกมาคำหนึ่งดัง ‘พรูด’ ร่างกายชักกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรง สองตาค่อยๆ เหลือกขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ทว่ากลับพยายามดึงแขนเสื้อของบุตรชายเอาไว้อย่างสุดกำลัง คล้ายจะตระหนักได้ถึงบางสิ่ง พยายามเอ่ยกระท่อนกระแท่นออกมาอย่างสุดชีวิต “อย่า…ไป…ยุ่งกับเขา…พวกเจ้า…ไม่ใช่…คู่…คู่ต่อสู้…เขา…”

ยาถอนพิษเม็ดนั้นเข้าสู่ร่างของอนุหร่วนช้าไปเสียแล้ว ร่างที่ชักเกร็งของอนุหร่วนพลันอ่อนยวบ ไร้ลมหายใจอย่างสิ้นเชิง

จงหยางซวี่สูดหายใจด้วยความตกใจ พิษร้ายแรง! ออกฤทธิ์ช้า แต่เมื่อออกฤทธิ์ก็สายเกินแก้แล้ว!

“ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไปขอรับ?” เซ่าฝูปอเขย่าตัวอนุหร่วนร้องเรียกด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า จากนั้นเข้าไปดึงจงหยางซวี่ เอ่ยอ้อนวอน “ฝ่าซือ ช่วยท่านแม่ข้าด้วยขอรับ ขอท่านได้โปรดช่วยท่านแม่ของข้าด้วย ช่วยนางทีเถิดขอรับ!” ครั้งนี้เขาร้องไห้ออกมาจริงๆ

จงหยางซวี่ส่ายหน้า เขาก็หมดความสามารถแล้วเช่นกัน

ยามนี้เซ่าเติงอวิ๋นที่แววตาเลื่อนลอยคล้ายจะถูกเสียงตะโกนเรียกสติกลับมา ค่อยๆ เพ่งสายตามอง เมื่อเห็นสถานการณ์ชัดเจนแล้ว ก็พุ่งเข้ามาทันที แหวกกลุ่มทหารเข้าไป พยุงอนุหร่วนเอาไว้แล้วตะโกนเรียก “เสี่ยวหวน เสี่ยวหวน…”

เซ่าฝูปอนึกถึงคำพูดก่อนสิ้นใจของมารดา พลันเงยหน้าตะโกนกร้าว “ไอ้สารเลว! ข้าขอสาบานว่าข้ากับเจ้า…อึก!” ทันใดนั้นเขาก็ยกมือกุมท้องเช่นกัน ส่งเสียงครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

เซ่าเติงอวิ๋นและจงหยางซวี่ยังไม่ทันสังเกตเห็นอาการผิดปกติของเขา กลับเป็นบ่าวรับใช้ที่สังเกตเห็นก่อน ร้องตะโกนด้วยความตกใจ “คุณชายสาม! คุณชายสามขอรับ!”

ทั้งสองหันมาทันที มองเห็นเซ่าฝูปอสีหน้าบิดเบี้ยว มีโลหิตสีดำทะลักออกมาจากปากจมูกไม่หยุด นอนชักอยู่ในอ้อมแขนของข้ารับใช้

“เจ้าสาม!” เซ่าเติงอวิ๋นร้องโหยหวน

จงหยางซวี่เข้าช่วยเหลือทันที ทว่าสถานการณ์ก็ไม่ได้ต่างจากอนุหร่วนเลย ออกฤทธิ์ช้า แต่เมื่อออกฤทธิ์แล้วก็ไม่สามารถยื้อชีวิตเอาไว้ได้!

จงหยางซวี่ที่รู้สึกตื่นตระหนกหยิบยาถอนพิษเม็ดหนึ่งกินเข้าไปเองก่อน จากนั้นดึงตัวเซ่าเติงอวิ๋นเข้ามา รีบยัดยาถอนพิษเม็ดหนึ่งเข้าปากเขาเช่นกัน