ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 222

ตอนที่ 222 กรรมสนอง

“ขอรับ” หลินหูตอบรับ

จงหยางซวี่หันหลังเดินเข้าไปหาเซ่าเติงอวิ๋นที่กุมดาบง้าวไว้ด้วยสองมือที่สั่นระริก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายยังคงเอ่ยว่า “การตายของพวกเขา เกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับคุณชายใหญ่”

เซ่าเติงอวิ๋นเม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “พวกท่านจัดการเขาไปแล้วหรือ?”

“ยัง!” จงหยางซวี่ถอนหายใจ “ลงมือไม่ได้แล้ว เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะรอดไปได้!”

ยังไม่ตายหรือ? เซ่าเติงอวิ๋นหันหน้ากลับมาทันที สีหน้าดูค่อนข้างเหลือเชื่อ แล้วก็ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก ถึงแม้ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่ใต้ความคุ้มครองของสำนักเขามหายาน แต่ในอีกแง่หนึ่งแล้ว ชีวิตของพวกเขาก็อยู่ในกำมือสำนักเขามหายานด้วยเช่นกัน หากสำนักเขามหายานจะฆ่าจะแกง พวกเขาก็ไม่มีโอกาสหนีรอดได้เลย!

แต่แน่นอน นี่คือกรณีที่เป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่ถ้าหากเป็นบุตรชายคนนั้นของเขาล่ะก็ นั่นก็บอกได้ยากเช่นกัน

เดิมทีเขาคิดว่าตนเองต้องเสียบุตรชายทั้งหมดไปในวันเดียวเสียแล้ว ไม่คิดเลยว่าเจ้าใหญ่จะยังมีชีวิตอยู่!

ดวงตาเขาทอประกายแห่งความหวังเล็กน้อย เอ่ยถาม “เพราะเหตุใด?”

จงหยางซวี่สบตาเขา เอ่ยเนิบๆ ว่า “เขาบอกว่าพวกอนุหร่วนแม่ลูกตายหมดแล้ว เขากลายเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเซ่าซยง หากสำนักเขามหายานสังหารเขา ก็เท่ากับสังหารทายาทสืบสกุลของเซ่าซยงจนหมดสิ้น…” เขาค่อยๆ ถ่ายทอดเรื่องที่หลินหูรายงานออกมา

ดวงตาของเซ่าเติงอวิ๋นค่อยๆ เบิกกว้าง ทั้งสีหน้าและแววตาค่อยๆ มีความรู้สึกเศร้าสร้อยอย่างเหลือคณาเอ่อล้นออกมา

ตอนแรกเพียงแค่สงสัยเท่านั้น แต่ตอนนี้มั่นใจอย่างแน่นอนแล้ว การตายของพวกอนุหร่วนแม่ลูกเป็นฝีมือของไอ้ลูกอกตัญญูคนนั้นจริงๆ!

เขานึกเสียใจที่ตนสอบถามถึงสาเหตุ กับเรื่องบางเรื่องไม่รู้คำตอบเสียยังจะดีกว่า พอได้รู้แล้วกลับเจ็บปวดเกินจะทนรับไหว

เคร้ง! ดาบง้าวในมือที่สั่นระริกของเขาร่วงตกลงพื้น จู่ๆ เซ่าเติงอวิ๋นก็ยิ้มขึ้นมา เป็นรอยยิ้มที่น่าเวทนา เขายิ้มพลางเอ่ยว่า “ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงไม่กล้าสละอำนาจอย่างเต็มตัว? พี่น้องห้ำหั่นกันเอง ทั้งที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ทว่าแต่ละคนกลับทนรอไม่ไหวแล้ว นี่ข้าก่อกรรมอันใดเอาไว้กัน! ไปพาตัวลูกทรพีคนนั้นมา!”

จงหยางซวี่หันไปโบกมือให้หลินหู “ไปพาตัวคนมา!”

“ขอรับ!” หลินหูรับคำสั่ง หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“ไสหัวออกไปให้หมด” เซ่าเติงอวิ๋นพลันระเบิดอารมณ์ ตวาดใส่คนที่เดินเข้าเดินออกภายในลานเรือน

ทุกคนสะดุ้งโหยง พากันเร่งฝีเท้าเดินออกไป ภายในลานเรือนกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง เหลือเพียงตัวเขา จงหยางซวี่และเหล่าศิษย์แห่งสำนักเขามหายาน

เซ่าเติงอวิ๋นเงยหน้ามองฟ้า ค่อยๆ หลับตาลง ยืนเงียบๆ อยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

รออยู่พักใหญ่ เซ่าผิงปอก็มาถึง มีหวงโต้วและหลินหูขนาบซ้ายขวาคุมตัวเข้ามา

สีหน้าเซ่าผิงปอราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ คล้ายว่าไม่เคยเกิดเรื่องใดขึ้นทั้งสิ้น ยังคงเป็นคุณชายที่สง่างามเพียบพร้อมคนเดิม

จงหยางซวี่หันไปมองดูเขาที่เดินเข้ามา สีหน้าซับซ้อน

เซ่าผิงปอประสานมือคำนับเขาก่อน ก่อนจะเดินเข้าไปหาเซ่าเติงอวิ๋น ทำความเคารพอย่างนอบน้อมพลางเอ่ยว่า “ท่านพ่อ!”

เซ่าเติงอวิ๋นนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นถึงจะค่อยๆ เอ่ยถามว่า “เป็นฝีมือเจ้าหรือ?”

เซ่าผิงปอแสร้งถามทั้งที่รู้ดี “ไม่ทราบว่าท่านพ่อหมายถึงเรื่องใดหรือขอรับ?”

เซ่าเติงอวิ๋นค่อยๆ ลืมตาขึ้น จ้องมองเขา จ้องมองบุตรชายที่ตนให้ความสำคัญที่สุดคนนี้ เอ่ยถามด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โศกศัลย์ “แม่รองของเจ้า น้องชายทั้งสองของเจ้า ถูกเจ้าสังหารใช่หรือไม่?”

เซ่าผิงปอเอ่ยว่า “เป็นฝีมือหนิวโหย่วเต้าขอรับ” เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสริมอีกประโยคว่า “เป็นฝีมือหนิวโหย่วเต้าจริงๆ หากมิใช่เพราะเขา คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

เซ่าเติงอวิ๋นขบกรามแน่นจนแก้มกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย กัดฟันถาม “เหตุใดถึงไม่สังหารข้าไปด้วยเลยล่ะ?”

เซ่าผิงปอนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ สบตาบิดาด้วยสายตาที่สงบราบเรียบ หนักแน่นไม่ยอมถอย

เซ่าเติงอวิ๋นหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา “เป็นเพราะตาแก่อย่างข้ายังมีประโยชน์ใช้สอยอยู่ใช่หรือไม่? เจ้ากลัวว่าถ้าสังหารข้าไปแล้วจะควบคุมสถานการณ์ในมณฑลเป่ยโจวไม่ได้กระมัง? เดรัจฉาน เจ้าจำได้หรือไม่ว่าเคยรับปากข้าไว้อย่างไร? เจ้ารับปากว่าจะเหลือทางรอดไว้ให้พวกนางสามแม่ลูก!”

เซ่าผิงปอย้อนถาม “เรื่องที่รับปากท่านพ่อไว้ ข้าย่อมทำตามที่พูด อย่างมากสักวันหนึ่งในอนาคตก็คงกักบริเวณพวกเขาไว้! แต่หากข้าต้องตาย เหตุใดข้ายังต้องรักษาสัญญาด้วย เหตุใดต้องเหลือทางรอดไว้ให้พวกเขาด้วย? พวกเขาต้องการสังหารข้า ข้าขอบังอาจถามท่านพ่อสักประโยค ท่านขวางพวกเขาหรือเปล่า? ท่านขวางได้หรือ?”

เพียะ! เสียงตบหน้าดังสนั่นชัดเจน!

เซ่าเติงอวิ๋นตบหน้าเขาเต็มแรง

รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซ่าผิงปอ เซ่าผิงปอที่ถูกตบจนหน้าหันยังคงสงบนิ่ง มิได้หลบเลี่ยง

เพียะ! เซ่าเติงอวิ๋นสะบัดมือตบหน้าเขาอีกฉาด

รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกซีกหนึ่ง เซ่าผิงปอยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมหลบไปไหน

เซ่าเติงอวิ๋นอยากเอาดาบมาสับเขาให้ตายทั้งเป็นใจแทบขาด แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ถอดแบบมาจากมารดาของเขา เขาก็นึกถึงภรรยาที่จากโลกนี้ไปแล้วคนนั้นขึ้นมา นึกถึงคำสั่งเสียก่อนสิ้นใจของภรรยา ทุกสิ่งยังคงสดใหม่ชัดเจน จิตใจกลัดกลุ้ม เสมือนถูกมีดกรีดลงไปในใจ!

เขาขยุ้มสาบเสื้อของบุตรชาย ดึงเข้ามาหาตัว เผชิญหน้ากับบุตรชาย เอ่ยด้วยสีหน้าถมึงทึงว่า “เดรัจฉาน! ต่อให้เจ้ารอดตัวไปได้แล้วเป็นอย่างไร? ต้องแบกรับคำครหาที่สังหารแม่เลี้ยง เข่นฆ่าพี่น้อง ชาตินี้ทั้งชาติเจ้าไม่มีวันเชิดหน้าชูตาได้อีก ได้แต่ต้องใช้ชีวิตไปวันๆ ชีวิตเจ้าจะยังมีความหมายอันใดอีก? เหตุใดถึงไม่ตายๆ ไปเสีย?”

เซ่าผิงปอที่มีรอยฝ่ามือประทับอยู่บนหน้าทั้งสองข้างกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “มีแต่คนที่มีชีวิตถึงจะได้หัวเราะในท้ายที่สุด ดังนั้นข้าจะตายไม่ได้ ในทางกลับกัน ข้ายิ่งต้องมานะสร้างอำนาจ ฝ่าฟันไปสู่จุดสูงสุด คำวิจารณ์ที่มีต่อผู้ล้มเหลวและคำวิจารณ์ที่มีต่อผู้ประสบความสำเร็จนั้นแตกต่างกัน คำติฉินชื่นชมจะขึ้นอยู่กับผู้มีชัย ผู้ที่ยืนอยู่บนยอดเขาย่อมไม่ได้ยินเสียงนินทาที่อยู่ด้านล่างภูเขา มองเห็นเพียงฝูงชนที่หมอบกราบ ได้ยินเสียงปวงชนตะโกนแซ่ซ้อง หมื่นปี! หมื่นปี! หมื่นหมื่นปี!”

ผิดหวัง! แววตาเซ่าเติงอวิ๋นเต็มไปด้วยความผิดหวัง! เขามองดูบุตรชายคนนี้ด้วยสีหน้าที่เจือด้วยความผิดหวังสุดขีด ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่มารดาของเขาจากโลกไป อุปนิสัยของบุตรชายคนนี้จากที่เคยเฉลียวฉลาดสดใสก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป เขาส่ายหน้าช้าๆ เอ่ยว่า “เจ้ากลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร? ข้าก็อยากเห็นนักว่าเจ้าจะได้เป็นผู้ที่หัวเราะในตอนสุดท้ายหรือไม่!”

คล้ายว่าวันนี้เขาเพิ่งจะได้เข้าใจอย่างแท้จริงว่าบุตรชายของตนเป็นคนเช่นใด

เซ่าเติงอวิ๋นผลักบุตรชายออกไป ตะโกนขึ้นว่า “ทหาร!”

ทหารหลายคนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงจึงวิ่งเข้ามารอรับคำสั่ง