ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 25

ตอนที่ 25 คนผู้นี้ไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง

เจ้าลิงเมินเรื่องทำสาวท้องโตไป กล่าวตอบว่า “เคยคิด แต่ตอนนั้นบาดเจ็บสาหัสจริงๆ พักฟื้นอยู่ครึ่งปีถึงหายดี ยังดีที่มีชาวบ้านช่วยดูแล ต่อมาพอถึงช่วงที่ผลผลิตสุกงอม ผมได้เห็นกองทหารบุกมาปล้นด้วยตาตัวเอง ค่อนข้างเลวร้ายจริงๆ ทหารที่นี่ไม่ต่างอะไรกับโจรเลย ทุกครั้งที่ผลผลิตสุกงอมต้องบุกมาปล้นชิงทุกครั้ง”

หนิวโหย่วเต้าเข้าใจความรู้สึกของเขา รู้ว่าแต่ก่อนเจ้าลิงเคยเป็นทหารในหน่วยรบพิเศษ มีความหลังฝังใจบางอย่าง ส่วนตัวเขาหากไม่เป็นเพราะบังเอิญช่วยดูแลหญิงหม้ายชราผู้เป็นแม่ของเจ้าลิง ทั้งยังเป็นธุระพาไปหาหมอและจัดงานศพให้โดยไม่รู้ว่านั่นคือแม่ของเจ้าลิง ด้วยความสามารถของเจ้าลิงเกรงว่าคงไม่ยอมมาอยู่กับคนแบบตนแน่ เพราะว่าตนกับเขาเดินกันคนละเส้นทางกัน แรกเริ่มที่เจ้าลิงยอมติดตามตนนั้นเป็นเพราะต้องการชดเชยที่ตัวเองอกตัญญูไม่อยู่ดูแลแม่เท่านั้น ภายหลังจึงค่อยๆ ก่อเกิดเป็นสายใยพี่น้อง

“ต่อมาผมคิดว่าถึงออกไปข้างนอกก็ไม่มีทางหาคุณเจออยู่ดี คาดการณ์ว่าไม่ช้าก็เร็วคุณต้องกลับมาเยี่ยมที่นี่แน่ ต้องกลับมาตอบแทนน้ำใจเหมือนที่คุณว่ามาเมื่อครู่นี้ จึงตัดสินใจรอคุณอยู่ที่นี่ ส่วนผมเองก็ต้องตอบแทนน้ำใจชาวบ้านเหมือนกัน เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาต้องถูกปล้นสะดมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลยรั้งอยู่ที่นี่ตั้งกลุ่มฝึกฝนชาวบ้านขึ้นมา อีกอย่างก็คือพื้นฐานของร่างนี้ไม่ค่อยดี ผมอาศัยช่วงหลายปีมานี้ออกกำลังฝึกฝนร่างนี้ ไม่อย่างนั้นในโลกที่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าออกไปโดยไม่มีความสามารถป้องกันตัวอะไรเลยสักนิด พอเกิดเรื่องขึ้นมาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตายได้ยังไง”

หนิวโหย่วเต้าพยักหน้า ทั้งสองต่างรู้จักอีกฝ่ายดี ดูเหมือนการกลับมาเจอกันอีกครั้งของคนทั้งสองจะเป็นเรื่องที่ถูกลิขิตไว้แล้วเช่นกัน

“คุณล่ะ?” เจ้าลิงพยักเพยิดหน้าไปทางพวกซางเฉาจง “เกิดอะไรขึ้น? เห็นๆ อยู่ว่ามาด้วยกันกับคุณ แต่ทำไมดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับคุณเลย”

“ฮ่า!” หนิวโหย่วเต้าหันกลับไปมอง ถึงนึกขึ้นได้ว่าทำให้คนพวกนั้นตกใจแล้ว เลยตบหลังเจ้าลิงพลางกล่าว “มา จะแนะนำให้นายรู้จักสักหน่อย”

เขานำเจ้าลิงเดินเข้าไปหา หนิวโหย่วเต้าแนะนำพวกซางเฉาจงแก่เจ้าลิงเล็กน้อย จากนั้นก็แนะนำเจ้าลิง “นี่คือสหายสนิทของข้า นามว่า…” เขาเกาท้ายทอย หันไปถามเจ้าลิง “เจ้าชื่ออะไรนะ?” เมื่อครู่ลืมถามไปเลยว่าตอนนี้เขาชื่ออะไร

พวกหลานรั่วถิงแทบอ้าปากหวอ สหายสนิทของเจ้าแต่เจ้ากลับไม่รู้ว่าชื่ออะไรอย่างนั้นหรือ? เห็นๆ อยู่ว่าพวกเจ้าสนิทกันยิ่งนัก มีใครพูดปดหน้าซื่อตาใสเช่นนี้บ้าง? คนที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ส่งมาผู้นี้ไม่ค่อยชอบมาพากลเลย!

เจ้าลิงกวาดสายตามองทุกคนอย่างสุขุม “หยวนกัง!”

“โอ้! ใช่ หยวนกัง ออกจากหมู่บ้านไปนาน ลืมชื่อเจ้าไปเลย” หนิวโหย่วเต้าหันไปยิ้มกระอักกระอ่วนกับทุกคนพลางเอ่ยว่า “ตัวข้าความจำไม่ค่อยดีน่ะ”

ส่วนคำพูดนี้ทุกคนจะเชื่อหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง อย่างไรก็ตามทุกคนต่างกำลังพิจารณาหยวนกังอย่างละเอียด สายตาต่างจับจ้องไปยังมีดสั้นที่ผูกอยู่บนท้องแขนและต้นขาของหยวนกังโดยไม่รู้ตัว แต่งตัวเหมือนชาวบ้านในป่าเขา แต่บุคลิกท่วงท่ากลับแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาทอแววเมินเฉยต่อพวกเขาอย่างชัดเจนยิ่ง

ชาวบ้านในป่าเขาทั่วไปที่เห็นขบวนของพวกเขาแล้วไม่หวาดผวาตัวสั่นงันงกน่ะสิถึงแปลก ไหนเลยจะสุขุมเยือกเย็นเช่นนี้ได้? ท่านอ๋องเชียวนะ! หรือไม่รู้ว่าท่านอ๋องคืออะไร? พวกซางเฉาจงสบตากันแวบหนึ่ง อดสงสัยอยู่ในใจไม่ได้ หรือว่าผู้คนจากหมู่บ้านนี้ล้วนแต่เป็นเช่นนี้?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ พวกเขาก็นึกสงสัยใคร่รู้ขึ้นมา อยากเห็นจริงๆ ว่านั่นจะเป็นหมู่บ้านเช่นไรกันแน่

“ให้คนของพวกเจ้าอยู่นิ่งๆ ไว้ มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!” หยวนกังจ้องมองซางเฉาจงพลางกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

องครักษ์ข้างกายซางเฉาจงแสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวในทันใด ทว่าซางเฉาจงกลับยื่นมือไปขวางไว้

หยวนกังส่งสายตาดูแคลนไปทางองครักษ์คนนั้น ก่อนจะหมุนตัวกลับไป สองนิ้วสอดเข้าไปในปาก ผิวปากดัง “วี้ด” เสียงใสกังวาน

ในป่าที่อยู่ด้านข้างพลันมีความเคลื่อนไหว เด็กหนุ่มห้าหกคนทยอยวิ่งตามกันออกมา มุ่งหน้ามาที่นี่ด้วยสีหน้าระแวดระวัง ดูค่อนข้างหวาดกลัวทหารอย่างเห็นได้ชัด

พวกหลานรั่วถิงสบตากันอีกครั้ง รู้สึกว่านี่สิถึงจะเหมือนท่าทางของชาวบ้านหน่อย

“พี่กัง นี่มันอะไรกัน?” เด็กหนุ่มที่เป็นผู้นำถามหยั่งเชิง

หยวนกังชี้ไปที่หนิวโหย่วเต้า “ต้าปั้ง กลับไปบอกที่หมู่บ้านที บอกว่าหนิวโหย่วเต้ากลับมาแล้ว ข้าจะไม่กลับไปอีก จะไปกับเขา ต่อไปพวกเจ้าต้องดูแลหมู่บ้านตามที่ข้าบอก น่าจะไม่มีปัญหาอะไร” เขาไม่ขอความเห็นจากหนิวโหย่วเต้า ตัดสินใจแทนหนิวโหย่วเต้าทันที ไม่กลับเข้าหมู่บ้าน!

หนิวโหย่วเต้าพยักหน้านิดๆ พลางยิ้มให้เด็กเหล่านั้น เขาเข้าใจเจตนาของหยวนกัง อีกฝ่ายไม่อยากให้คนเข้าไปขุดคุ้ยประวัติในหมู่บ้าน ส่วนเรื่องที่จะติดตามตนไปนั้น นั่นเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

“หนิวโหย่วเต้า?” ต้าปั้งตะลึงไปแวบหนึ่ง พิจารณาหนิวโหย่วเต้าจากหัวจรดเท้า เผยสีหน้าปรีดาพลางเอ่ยว่า “หวา! พี่เต้า เป็นท่านจริงๆ ด้วย ท่านดูร่ำรวยขึ้นนะเนี่ย หากพี่กังไม่บอก ข้าคงจำท่านไม่ได้แน่ พี่เต้า ข้าคือต้าปั้งไง ต้าปั้งที่เมื่อก่อนชอบตามก้นท่านต้อยๆ ไง!”

“มีข้าด้วย ข้าคือเหมิ่งจึไง!”

“พี่เต้า ข้าคือเสี่ยวโก่วจึ…”

“ข้าคือต้าหว่าน พี่เต้า ท่านไปไหนมาตั้งหลายปี ตอนนั้นท่านหายไป คนในหมู่บ้านตามหาท่านไปทั่ว ภายหลังยังมีคนมาสอบถามถึงท่านที่หมู่บ้านด้วย ซ้ำยังมีคนเคยเห็นท่านในเมืองอีก…”

เด็กหนุ่มหลายคนล้อมวงกันเข้ามา เบียดเสียดยื้อแย่งกันพูด ท่าทางดีใจอย่างยิ่ง

มีคนมาสอบถามที่หมู่บ้านหรือ? แถมยังมีคนในหมู่บ้านเคยเห็นข้าในเมืองด้วย? หนิวโหย่วเต้าตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ หัวเราะดังฮ่าๆ ยื่นมือชี้เหล่าหนุ่มน้อยที่กรูกันเข้ามา “ต้าปั้ง เหมิ่งจึ เสี่ยวโก่วจึ…” จากนั้นเรียกชื่อที่พวกเขาแนะนำกับตนออกมารอบหนึ่ง “จำได้หมดนั่นแหละ ต้าหว่านเมื่อก่อนตามข้าไปจับปลาที่แม่น้ำจนเกือบจมน้ำตาย…” อย่างไรเขาก็ไม่รู้จักสักคน แค่พูดเรื่องที่คิดว่าเด็กๆ ในหมู่บ้านน่าจะทำออกมามั่วๆ เท่านั้น

มุมปากหยวนกังกระตุกเล็กน้อย พบว่าเต้าเหยี่ยยังคงเป็นเต้าเหยี่ยคนเดิม!

ต้าหว่านพยักหน้าอย่างมีความสุข “ใช่แล้วๆ!” ทว่าในใจกลับฉงน ดูเหมือนจะเคยจับปลา แต่เกือบจมน้ำด้วยหรือ?

“พี่เต้า กลับมาทั้งทีไม่ไปเยี่ยมดูหมู่บ้านหรือ? พี่กังบอกพวกท่านจะไปด้วยกัน ไปไหนหรือ?” ต้าปั้งถามด้วยความอยากรู้ ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าคำว่าไปที่หยวนกังบอกมีความหมายอย่างไร ในภาพจำของพวกเขา คนในหมู่บ้านนี้ไม่เคยไปไหนไกลเลย

หยวนกังตอบสั้นๆ “ไปดูโลกภายนอก อย่าถามมากนัก”

มองออกเลยว่าหยวนกังได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากกลุ่มเด็กหนุ่มอย่างยิ่ง เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ ทุกคนก็ไม่ถามอีก