ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 254

ตอนที่ 254 ราบรื่นกับผีสิ

“ไม่ออกห่างจากเขาอย่างนั้นหรือ?” ลิ่งหูชิวเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “หรือข้าต้องไปนอนร่วมเตียงกับเขาด้วย?”

หงซิ่วป้องปากยิ้ม รู้ดีว่าเขาพูดไปเพราะความโมโห

หลังจากลิ่งหูชิวใคร่ครวญอยู่สักพัก ก็บ่นขึ้นมาอีก “สตรีนางนั้นอยู่ที่แคว้นฉี หนิวโหย่วเต้าเพิ่งปรากฏตัวขึ้นมาได้ไม่นาน สตรีนางนั้นมีความแค้นกับหนิวโหย่วเต้าได้อย่างไร?”

หงซิ่วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ไม่สะดวกจะสอบถามจากเบื้องบน เรื่องกฎนายท่านก็รู้ดี…”

…..

พริบตาเดียวก็ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว

ณ จวนผู้ว่าการมณฑลเป่ยโจว ภายใต้แสงจันทร์ จงหยางซวี่ยืนยกมือไพล่หลัง เงยหน้ามองดวงจันทร์อยู่ในลานเรือน

เซ่าผิงปอที่ได้รับแจ้งเร่งเดินออกมาจากห้องหนังสือ รีบเดินเข้าไปหาเขา ประสานมือเอ่ยทักทาย “ท่านลุง ท่านมาได้อย่างไร มีเรื่องใดจะสั่งการหรือขอรับ แค่กๆ…” กล่าวยังไม่ทันจบก็ยกกำปั้นป้องปากไอโขลกๆ

จงหยางซวี่พลิกมือยื่นโอสถหุ้มขี้ผึ้งเม็ดหนึ่งให้ “ได้ยินว่าเจ้าไอหนักขึ้นอีกแล้ว สำนักเขามหายานจึงให้คนไปซื้อโอสถวิญญาณล้ำค่ามาให้เจ้าโดยเฉพาะ”

เซ่าผิงปอรีบยื่นสองมือไปรับมา เอ่ยอย่างสุภาพ “ท่านลุงให้คนนำมาส่งก็ได้ขอรับ ไยท่านลุงต้องลำบากมาด้วยตัวเอง”

จงหยางซวี่เอ่ยว่า “กินเถอะ เป็นของดีช่วยบำรุงเลือดลม ซื้อมาด้วยเงินนับพันเหรียญทอง”

“ขอรับ!” เซ่าผิงปอบีบเปลือกขี้ผึ้งให้ปริแตก เผยให้เห็นยาสีขาวดั่งหยกเม็ดหนึ่งที่อยู่ด้านใน กลิ่นหอมลอยโชยออกมา เขาค่อยๆ เอาใส่เข้าปาก กลืนลงไปพร้อมน้ำลาย

เซ่าซานเสิ่งที่อยู่ด้านข้างรีบเข้าห้องไปหยิบน้ำมาให้เขาถ้วยหนึ่ง เซ่าผิงปอรับไปกระดกดื่ม

จงหยางซวี่มองอยู่ด้านข้าง รู้สึกทอดถอนใจ

พอเห็นเซ่าผิงปอ เขาก็จะนึกถึงภาพพวกอนุหร่วนแม่ลูกที่ตายด้วยพิษ มองอีกฝ่ายเป็นสัตว์ร้ายใจคอโหดเหี้ยมไปนานแล้ว ยิ่งเด็กคนนี้เคารพนอบน้อมต่อเขาเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น

ว่ากันตามตรงแล้ว เขาไม่ชอบคนประเภทนี้เท่าไรนัก เนื่องจากหวาดกลัว กังวลว่าจะถูกแว้งกัดเข้า!

แต่ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบัน ความสามารถของคนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ทุกคนล้วนไม่ใช่คนตาบอด ต่างมองเห็นถึงความก้าวหน้าของมณฑลเป่ยโจวเต็มสองตา ทั้งเบื้องบนเบื้องล่างในสำนักเขามหายานต่างพากันชื่นชม

กระทั่งเขายื่นถ้วยน้ำชาคืนไปแล้ว จงหยางซวี่ก็โบกมือสื่อให้เขาหันหลังไป “ข้าจะใช้พลังช่วยฟื้นฟูร่างกายให้เจ้าสักหน่อย” จากนั้นก็ทาบฝ่ามือข้างหนึ่งลงบนแผ่นหลังของเซ่าผิงปอ

กระแสปราณสายหนึ่งไหลเวียนตามเส้นลมปราณภายในร่าง เซ่าผิงปอหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

หลังจากเดินลมปราณไปรอบหนึ่ง เซ่าผิงปอก็รับรู้ได้ว่าทั่วร่างเบาสบายขึ้นไม่น้อย ความเหนื่อยล้าสลายหายไปจนหมด

“ขอบคุณท่านลุงขอรับ!” เซ่าผิงปอหันไปประสานมือกล่าวขอบคุณ

จงหยางซวี่เอ่ยว่า “สุขภาพของเจ้าเป็นเช่นนี้ อย่าได้หักโหมเกินไปนัก ต้องพักผ่อนฟื้นฟูให้มาก มิเช่นนั้นจะเป็นการทำร้ายตัวเอง ยากจะหายขาดได้ ต่อให้ยาดีแค่ไหนก็ไม่มีทางรักษาให้หายได้!”

เซ่าผิงปอยิ้มเจื่อน

จงหยางซวี่เงียบไปเล็กน้อย พบว่าตนเองพูดเหลวไหลไปเสียแล้ว ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันของมณฑลเป่ยโจว คนผู้นี้ไม่อาจพักได้ เกรงว่าสำนักเขามหายานก็คงไม่ต้องการให้เขาพักเช่นกัน จึงหันไปเอ่ยกับเซ่าซานเสิ่ง “ข้าจะส่งคนมาใช้พลังฟื้นฟูสุขภาพให้คุณชายใหญ่ทุกวัน เรื่องเวลาเจ้าไปจัดการมา”

“ขอรับ!” เซ่าซานเสิ่งตอบรับอย่างนอบน้อม

“เข้านอนให้เร็วหน่อยเถอะ!” จงหยางซวี่มองดูตะเกียงภายในห้องหนังสือที่ยังสว่างอยู่ เอ่ยทิ้งท้ายไว้แล้วหันหลังเดินออกไป

เซ่าผิงปอออกมาส่งเขาออกจากประตูเรือนด้วยตัวเอง จากนั้นยืนกุมมือมองส่งอยู่ด้านนอกประตูเรือนเพื่อแสดงความเคารพให้เกียรติ!

เมื่อเงาร่างของจงหยางซวี่หายลับไปแล้ว เซ่าซานเสิ่งกระซิบเรียก “คุณชายใหญ่ขอรับ”

เซ่าผิงปอเหลียวมองเล็กน้อย มองออกว่ามีธุระ จึงหมุนตัวเดินนำเขากลับเข้าไป

เมื่อกลับมาถึงห้องหนังสือ เซ่าซานเสิ่งขยับเข้ามาหาเขา เอ่ยรายงานเสียงเบาๆ ว่า “คุณหนูซูส่งข่าวกลับมาขอรับ ตอนนี้ยังลงมือไม่ได้ บอกว่าลิ่งหูชิวคนนั้นน่ารำคาญเป็นอย่างยิ่ง ตามติดอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้า ไม่ห่างไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว หาโอกาสลงมือไม่ได้เลยขอรับ!”

“ฟู่ว!” เซ่าผิงปอพรูลมหายใจออกมาเบาๆ คล้ายรู้สึกเสียดาย “รู้อยู่แล้วว่าเจ้านั่นต้องเตรียมการมาเป็นอย่างดี ไม่มีทางลงมือได้ง่ายๆ… ไม่ห่างไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวอย่างนั้นหรือ? ในจดหมายของพี่จ้าวเขียนบรรยายไว้แบบนี้หรือ?” เขาเหลือบมองด้วยหางตา

เซ่าซานเสิ่งพยักหน้า “ขอรับ!”

เซ่าผิงปอเอ่ยด้วยความแปลกใจ “ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าลิ่งหูชิวมีไมตรีอันใดกับเขา ว่ากันตามหลักแล้ว ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนก็ไม่มีทางที่จะเคยติดต่อกันถึงจะถูก ไม่ห่างไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวอย่างนั้นหรือ? ลิ่งหูชิวมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ เจ้าไม่รู้สึกว่ามันปุบปับไปหรือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่ามันไม่ปกติ?”

เขาขมวดคิ้วขึ้นมา เดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้อง ใคร่ครวญอะไรบางอย่างอยู่

ผ่านไปสักพักก็ชะงักเท้า พึมพำกับตัวเอง “หากข้าจำไม่ผิด พี่จ้าวเคยบอกว่าตอนที่นางเข้าไปทำความรู้จักกับลิ่งหูชิวก็ถูกทางสมาคมรู้เข้า ทางสมาคมเคยเตือนนาง บอกว่าเบื้องหลังของลิ่งหูชิวซับซ้อน ให้พี่จ้าวอย่าไปล่วงเกิน…เรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ!”