ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 291

ตอนที่ 291 องค์หญิงเบี้ยวหนี้

“ตรัสเหลวไหลอะไรเพคะ!” เผยเหนียงจื่อทนไม่ไหว ดึงเฮ่าชิงชิงไว้อีกครั้ง

มิใช่ว่านางจะหักหน้าองค์หญิงต่อหน้าคนมากมาย แต่เป็นเพราะองค์หญิงท่านนี้พูดจาเหลวไหลเกินไป

หนิวโหย่วเต้ากลับจ้องมองเฮ่าชิงชิง ยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วถามต่อว่า “องค์หญิง พระองค์ตรัสคำไหนคำนั้นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้า…” เฮ่าชิงชิงยังพูดไม่จบ ก็ถูกเผยเหนียงจื่อดึงไปอยู่ด้านหลัง

เผยเหนียงจื่อกล่าวว่า “น้องหนิว เจ้าก็อย่าเย้านางเล่นเลย”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร นางมักจะไม่รักษาคำพูดบ่อยๆ ข้าเองก็ชินเสียแล้ว” หนิวโหย่วเต้ายิ้มพลางผายมือเชิญ “หน้าประตูไม่เหมาะจะพูดคุยกัน เชิญทุกท่านด้านในเถิด”

“ใครไม่รักษาคำพูดกัน?” เฮ่าชิงชิงถลึงตาตะโกนออกมา

ทว่าไม่มีผู้ใดสนใจนาง หนิวโหย่วเต้าเดินนำพวกเผยเหนียงจื่อเข้าไปด้านใน ทั้งสองฝ่ายสนทนาโต้ตอบกันไปมา

“เจ้ารู้ฐานะขององค์หญิงแล้วหรือ?”

“องค์หญิงบอกนามจริงกับข้าตั้งนานแล้ว หากมาถึงที่นี่แล้วยังไม่ทราบถึงฐานะขององค์หญิง ข้าเอาหัวโขกกำแพงตายเสียดีกว่า”

เมื่อมาถึงโถงหลักสำหรับรับรองแขก หลังจากคนของทั้งสองฝ่ายแนะนำตัวกันแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเผยเหนียงจื่อไม่ใคร่จะเห็นพวกลิ่งหูชิวและเฟิงเอินไท่อยู่ในสายตาเท่าไร เพียงเอ่ยทักทายตามมารยาทเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้วาจาที่แฝงความนัย สื่อว่าให้พวกลิ่งหูชิวถอยออกไปเสีย

อีกฝ่ายเองก็มีสิทธิ์จะทำเช่นนี้จริงๆ คนที่สามารถเข้าไปเป็นผู้คุ้มกันในวังหลวงได้ สำนักที่อยู่เบื้องหลังเป็นเช่นไร เพียงแค่คิดดูก็รู้แล้ว ความแข็งแกร่งของสำนักล้วนอยู่ในอันดับต้นๆ ของโลกบำเพ็ญเพียร สำนักหยกสวรรค์อยู่ในแคว้นเยี่ยนยังพอว่า แต่มาที่นี่แล้วไม่นับเป็นอันใดเลย

ส่วนคนที่มีเส้นสายกว้างขวางอย่างลิ่งหูชิวก็ต้องดูว่ายืนอยู่ต่อหน้าใคร สำนักใหญ่อย่างแท้จริงล้วนไม่มีทางเห็นลิ่งหูชิวอยู่ในสายตา

พวกเขาดูแคลน และไม่คิดจะผูกไมตรีใดๆ กับพวกลิ่งหูชิวและเฟิงเอินไท่ คิดว่าไม่มีคุณสมบัติพอจะร่วมวงสนทนาของพวกเขา เรื่องขององค์หญิงแคว้นฉีพวกเจ้าก็สามารถฟังได้อย่างนั้นหรือ?

หากพูดอย่างระคายหูหน่อย ในสายตาของเผยเหนียงจื่อแล้ว ลิ่งหูชิวและเฟิงเอินไท่ยังสู้เฮยหมู่ตานไม่ได้ด้วยซ้ำ เผยเหนียงจื่อกลับคุยเล่นกับเฮยหมู่ตานสองสามประโยค ดูคุ้นเคยกันดี

หากมิใช่เพราะตอนนั้นได้ผูกมิตรกับหนิวโหย่วเต้าระหว่างออกท่องเที่ยว ประกอบกับภายหลังหนิวโหย่วเต้าได้แสดงความสามารถที่ทำให้พวกนางรู้สึกชื่นชม เกรงว่าหลังแยกจากกันที่หอหิมะเหมันต์แล้ว พวกเผยเหนียงจื่ออาจจะไม่ยินดีมาพบหนิวโหย่วเต้าอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะมาหาอีกฝ่ายถึงที่เลย

พวกลิ่งหูชิวและเฟิงเอินไท่ก็รู้ตัวเช่นกัน เป็นฝ่ายขอตัวถอยออกไปเอง

ในโถงรับแขกไม่มีคนนอกแล้ว หนิวโหย่วเต้ามองฮูเหยียนเวยอีกครั้ง เนื่องจากทราบว่าคนผู้นี้ใกล้ชิดกับหยวนกัง ก่อนหน้านี้เพียงได้ยินเรื่องราวมาเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะได้พบหน้าเร็วขนาดนี้ จึงเริ่มต้นชวนคุยก่อนสองสามประโยค คิดจะทำความเข้าใจอุปนิสัยของคนผู้นี้สักหน่อย

แรกเริ่มฮูเหยียนเวยยังคงค่อนข้างระมัดระวัง เพราะว่าคนผู้นี้เป็นคนที่กล้าสังหารราชทูตแคว้นเยี่ยน ฉากนองเลือดที่ลานน้ำตกเหินหาวเขาก็ได้เห็นแล้ว จึงคิดว่าหนิวโหย่วเต้าน่าจะคบหาได้ยาก ผู้ใดจะรู้ว่าหนิวโหย่วเต้ากลับคุยด้วยง่ายยิ่ง ซ้ำยังเป็นฝ่ายหยอกเย้าเขาก่อน เขาเองก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเช่นกัน

“หนิวซยง ข้าได้ยินชื่อเสียงโด่งดังของเจ้ามานานแล้ว ในเมื่อมาเยือนเมืองหลวงแคว้นฉีทั้งที ก็ให้สหายอย่างข้าได้มีโอกาสต้อนรับในฐานะเจ้าบ้านเถอะ” ฮูเหยียนเวยที่กำลังมีความสุขเอ่ยเชื้อเชิญออกมา

“ไม่มีปัญหา!” หนิวโหย่วเต้าพยักหน้ารับ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองเพิ่งพบหน้ากันก็ดูสนิทสนมมากกว่านางเสียอีก ในใจเฮ่าชิงชิงจึงไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก ทนมองฮูเหยียนเวยทำตัวผยองต่อหน้านางไม่ได้ พอฟังมาถึงตรงนี้ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาว่า “ฮูเหยียนเวย ข้ายังอยู่ตรงนี้ ตำแหน่งเจ้าบ้านเมืองหลวงตกไปอยู่ที่เจ้าตอนไหนกัน? หนิวโหยวเต้าเจ้าอย่าไปฟังเขา ตัวเขานอกจากชอบไปเที่ยวหอคณิกา นอกจากจะพาเจ้าไปเยือนสถานที่สกปรกพวกนั้นแล้ว เขาไม่มีทางพาเจ้าไปที่อื่นหรอก”

ขณะที่ฮูเหยียนเวยกำลังคิดจะโวยวายออกมา ใครจะรู้ว่าหนิวโหย่วเต้ากลับผงกหัวพลางกล่าวว่า “หอคณิกาหรือ หอคณิกาก็ดี ไม่ทราบว่าเหล่าแม่นางของที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง ฮูเหยียนซยง ได้ยินว่าเมืองหลวงมีสถานที่ยอดเยี่ยมนาม ‘เรือนเมฆาขาว’ ชื่อเสียงเลื่องลือเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าจริงตามที่ร่ำลือหรือไม่? ”

ฮูเหยียนเวยตบต้นขาดังฉาด! เอ่ยรับรองด้วยใบหน้าเบิกบาน “หนิวซยงวางใจเถอะ เรื่องเรือนเมฆาขาว ครั้งหน้าข้าจะจัดการให้เอง!”

เฮ่าชิงชิงพลันแสดงสีหน้าดูแคลน เผยเหนียงจื่อถือถ้วยน้ำชาไม่ปริปากพูด บุรุษทั้งสองหารือกันว่าจะไปเยือนหอคณิกาต่อหน้าพวกนางอย่างเปิดเผย ฟังแล้วน่าอึดอัด ทว่าเฮยหมู่ตานกลับอมยิ้มน้อยๆ อยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไร เนื่องจากนางทราบดีว่าหนิวโหย่วเต้าไม่ใช่คนประเภทนั้น

หนิวโหย่วเต้าได้ฟังคำพูดเขาก็กล่าวกับเฮยหมู่ตานทันที “ต่อไปหากฮูเหยียนซยงมาที่นี่ห้ามไม่ให้ใครขัดขวาง ให้เข้าพบข้าได้ทุกเมื่อ”

เฮยหมู่ตานตอบรับด้วยรอยยิ้ม “เจ้าค่ะ!”

ฮูเหยียนเวยพลันยิ้มร่า เขาเป็นคนรักหน้าตา กลับไปต้องโอ้อวดให้เหล่าสหายของตนได้รู้สักหน่อย หนิวโหย่วเต้าผู้สังหารราชทูตแคว้นเยี่ยนคือสหายของเขาแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่มีหน้ามีตายิ่งนัก ครั้งก่อนตอนราชทูตแคว้นเยี่ยนคนนั้นมาเยือนแคว้นฉีดูเหมือนจะเคยมีปากเสียงกับตนด้วย!

เฮ่าชิงชิงพลันเอ่ยแทรกว่า “หนิวโหย่วเต้า เหตุใดหยวนกังถึงไม่มาด้วย?”

“องค์หญิง!” เผยเหนียงจื่อเอ็ดใส่ทันที อยู่ต่อหน้าฮูเหยียนเวย นางไม่ต้องการให้องค์หญิงเอ่ยถึงเรื่องของหยวนกัง ในขณะเดียวกันก็ส่งสายตาให้หนิวโหย่วเต้าด้วย

หนิวโหย่วเต้าเข้าใจ เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องที่เฮ่าชิงชิงสารภาพรักกับหยวนกังมาจากเฮยหมู่ตานแล้ว ไม่ว่าวาจาของเฮ่าชิงชิงจะกล่าวจากใจจริงหรือไม่ เขาก็ไม่คิดว่าทั้งสองจะเข้ากันได้ ประการแรกคือหยวนกังไม่ชอบสตรีประเภทนี้ ประการที่สองคือฐานะของทั้งสองแตกต่างกัน ไม่เหมาะจะครองคู่กันจริงๆ หากฝืนดึงดันอยู่เคียงคู่มีแต่จะส่งผลเสียต่อหยวนกัง เขายังคงหวังให้สตรีนางนี้อยู่ห่างจากหยวนกังสักหน่อย

เขาจึงเปลี่ยนประเด็นไปว่า “องค์หญิง คุยกันมาถึงตรงนี้ กระหม่อมนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เงินที่พระองค์ติดหนี้กระหม่อมไว้สมควรชดใช้แล้วกระมัง?”

พรืด! ฮูเหยียนเวยที่ถือถ้วยน้ำชาอยู่สำลักออกมา เงยหน้าเอ่ยถาม “หนิวซยง องค์หญิงติดหนี้เจ้าหรือ?”

หนิวโหย่วเต้าพยักหน้ารับ

ฮูเหยียนเวยถามต่อ “ติดไว้เท่าไร?”

เฮ่าชิงชิงพลันหน้าแดง ตะคอกใส่เขาทันที “ไอสวะหน้าหนวด เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย!”

หนิวโหย่วเต้าตอบว่า “ก็ไม่มาก สองล้านเหรียญทองเท่านั้น!”