ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 305

ตอนที่ 305 พายุกำลังจะมา

หนิวโหย่วเต้าเหลือบมองเขาพลางแย้มยิ้ม ในใจนึกสงสัยถึงปัญหาข้อหนึ่งมาตลอด คนผู้นี้ต้องการอะไรจากตัวเขากันแน่ ตนแสดงออกชัดเจนว่าต้องการสตรีของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังอยู่กับตนไม่ยอมจากไป เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หากยังไม่ถึงที่สุดจริงๆ คงจะไม่ยอมจากไปสินะ

หลังดื่มชาหมดไปถ้วยหนึ่ง ลิ่งหูชิวสะบัดแขนเสื้อจากไป ผ่านไปครู่หนึ่งก็พาหงฝูมา

เดิมทีคิดจะให้หงฝูอยู่ดูแลหนิวโหย่วเต้า แต่พอเห็นสายตาไม่ประสงค์ดียามที่หนิวโหย่วเต้ามองหงฝูแล้ว เขาก็เปลี่ยนคำพูด ตัดสินใจย้ายมาอยู่กับหนิวโหย่วเต้าเสียเลย ให้เหตุผลว่าถึงอย่างไรทางเรือนนี้ของหนิวโหย่วเต้าก็เหลือเพียงหนิวโหย่วเต้าคนเดียวแล้ว

หนิวโหย่วเต้าเองก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน แต่หยิบใบอนุญาตสิบใบนั้นออกมา ถือไว้แล้วเดินออกไป

“เจ้าจะไปไหน?” ลิ่งหูชิวเอ่ยถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ เขารีบวางถ้วยน้ำชาลงแล้วเร่งเดินตามออกไป

หน้าประตูใหญ่มีหงซิ่วคอยเฝ้าอยู่ ที่นี่ไม่มีคนอื่นแล้ว มีเพียงนางและหงฝูเท่านั้น จึงได้แต่ต้องส่งคนใดคนหนึ่งออกมาคอยเฝ้าประตูไว้

หนิวโหย่วเต้าเดินผ่านข้างกายนางไป ตรงผ่านประตูใหญ่ออกไป เดินลงบันไดด้านนอกประตู ยืนอยู่กลางตรอกแล้วชูใบอนุญาตทั้งสิบใบที่ถือไว้ขึ้นมา

ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้น คนที่ดูคล้ายเป็นคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในตรอกต่างพากันมองมาที่เขา มองสิ่งที่อยู่ในมือเขา ทุกคนต่างหยุดนิ่งไปทันที พวกลิ่งหูชิวสามนายบ่าวยืนอยู่หน้าประตู มองดูเขาด้วยความตกตะลึง

“สิ่งที่พวกเจ้าอยากได้อยู่ที่นี่แล้ว ผู้ใดกล้าก็มาเอาไปได้เลย ให้เปล่าไม่คิดเงิน!” หนิวโหย่วเต้าโคจรพลังขยายเสียงให้ดังก้อง

ผู้คนที่หยุดอยู่สองฝั่งถนนต่างมองกันไปมองกันมา

“มีผู้ใดกล้าเอาไปไหม? ผู้ใดกล้ารับไปบ้าง…” หนิวโหย่วเต้าตะโกนดังลั่นอยู่หลายครั้ง หมุนตัวช้าๆ โบกสิ่งที่อยู่ในมือไปรอบๆ

รอบข้างเงียบกริบไปหมด ไม่มีผู้ใดส่งเสียงและไม่มีผู้ใดขยับเขยื้อน มีเพียงเสียงจอแจดังแว่วมาจากท้องถนนที่อยู่ห่างออกไป

ในเวลานี้เอง ตรงปากทางเข้าตรอกได้เกิดความโกลาหลขึ้นมา คนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น หนิวโหย่วเต้าหันกลับไปมอง เห็นเผยซานเหนียงปรากฏตัวขึ้นแล้ว มีพวกไฉเฟยตามหลังมาด้วย

พอเห็นเผยซานเหนียง ลิ่งหูชิวก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เนื่องจากเผยซานเหนียงเคยบอกว่าหากฮ่องเต้ยอมเมตตาละเว้น นางจะมาแจ้งข่าว แต่หากว่าไม่ตกลงก็จะไม่มา เขาหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์เหนือความคาดหมายอีก

หนิวโหย่วเต้าลดมือลง ประสานกันไว้ตรงหน้าท้อง มองพวกเผยซานเหนียงที่เดินเข้ามา

เผยซานเหนียงเดินมาหยุดตรงหน้าเขา เหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือเขา ค่อยๆ หันหลังเดินนำลูกน้องเข้าไปในเรือน

หนิวโหย่วเต้าชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมาโบกซ้ายโบกขวาไปทางคนที่มองมาเหล่านั้นอีกครั้ง จากนั้นประสานมือไพล่ไว้ด้านหลัง ถือใบอนุญาตเดินกลับเข้าเรือนไป

ภายในห้องโถง ลิ่งหูชิวสั่งให้หงฝูรีบยกน้ำชามาขึ้นโต๊ะ

เผยซานเหนียงไม่สนใจ จ้องมองหนิวโหย่วเต้าที่เดินเข้ามาจากด้านนอก เอ่ยถามว่า “เมื่อครู่เจ้าทำอะไร?”

หนิวโหย่วเต้าตอบว่า “รอแล้วรอเล่าท่านก็ไม่สักที ข้าจึงต้องช่วยเหลือตัวเอง คนที่อยู่รอบตัวข้าพากันตีจากข้าไปแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่กับข้ามีเพียงพี่ชายร่วมสาบานของข้าเท่านั้น ท่านว่าข้ายังจะทำอะไรได้?”

“เจ้าสาบานเป็นพี่น้องกันอย่างนั้นหรือ?” เผยซานเหนียงหันมองไปทางลิ่งหูชิว นางก็เพิ่งทราบเอายามนี้ว่าหนิวโหย่วเต้ากับลิ่งหูชิวเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน

มุมปากลิ่งหูชิวกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

เผยซานเหนียงหันกลับมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “น้องหนิว ฝ่าบาทตอบรับคำขอของเจ้าแล้ว ขอเพียงเจ้าทำงานได้ดีก็จะยอมปล่อยเจ้าไป!”

ลิ่งหูชิวได้ฟังก็ดีใจขึ้นมา ยักคิ้วหลิ่วตาให้หนิวโหย่วเต้า

หนิวโหย่วเต้าผายมือเชิญให้นั่ง สื่อให้พวกไฉเฟยนั่งลงด้วยเช่นกัน หลังจากนั่งลงพร้อมกับเผยซานเหนียงแล้ว เขาถึงจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เหตุใดถึงมาเอาป่านนี้? เมื่อครู่ท่านเองก็เห็นแล้วกระมัง หากท่านมาช้ากว่านี้ไปสักก้าว ข้าอาจจะทำลายใบอนุญาตทิ้งต่อหน้าทุกคนแล้ว”

เผยซานเหนียงตอบว่า “เรื่องบางอย่างจำเป็นแจ้งไปหาทางสำนักก่อน อีกทั้งต้องเตรียมของที่เจ้าต้องการด้วย” นางล้วงขวดกระเบื้องเคลือบเล็กๆ ใบหนึ่งออกมา ดันไปไว้ตรงหน้าหนิวโหย่วเต้า “ข่าวจะถูกปล่อยออกไปในวันนี้ กำหนดการประมูลคือช่วงเช้าวันพรุ่งนี้ รุ่งเช้าวันพรุ่งนี้คนของสำนักมหาบรรพตจะมารับเจ้า คุ้มกันเจ้าไปส่งยังสถานที่จัดประมูล ในขวดมียาอยู่สิบเม็ด ปรุงขึ้นเป็นอย่างดี ไร้สีไร้กลิ่น บีบให้แตกละเอียดก็ใช้ได้แล้ว จำไว้ ก่อนออกเดินทางพรุ่งนี้ให้ทาสิ่งที่อยู่ในขวดลงบนใบอนุญาต ทาเม็ดละแผ่น”

หนิวโหย่วเต้ารับขวดกระเบื้องใบเล็กไป เปิดจุกขวดออก เทสิ่งที่อยู่ด้านในลงบนฝ่ามือ มียาเม็ดหุ้มขี้ผึ้งสิบเม็ดจริงๆ

เขาเอายาใส่กลับเข้าไปในขวดกระเบื้องแล้วปิดฝา พยักหน้าแล้วกล่าวไปว่า “จำได้แล้ว ขอบคุณพี่เผยมากที่ให้ความช่วยเหลือ บุญคุณยิ่งใหญ่ ภายหน้าจะทดแทนให้แน่!”

“เจ้าดูแลตัวเองให้ดีเถอะ!” เผยซานเหนียงว่าจบก็ลุกขึ้นเดินจากไป ไม่แตะต้องน้ำชาบนโต๊ะเลยแม้แต่น้อย

หนิวโหย่วเต้าลุกขึ้นพลางเอ่ยถามอีกประโยค “ฝ่าบาทยังมีรับสั่งอย่างอื่นด้วยหรือไม่?”

เผยซานเหนียงชะงักอยู่ที่ประตู เหลียวมองเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ไม่มี!” พูดจบก็พาพวกไฉเฟยเดินออกจากประตูไป

ลิ่งหูชิวออกไปส่งพวกเขาด้วยตัวเอง ในตอนที่เร่งเดินกลับเข้ามา ก็เห็นหนิวโหย่วเต้าถือขวดกระเบื้องเคลือบใบเล็กไว้ด้วยท่าทางใจลอย เขาเดินเข้าไปหัวเราะฮ่าๆ แล้วกล่าวว่า “น้องหนิว มีทางรอดแล้ว! ขอเพียงผ่านวันพรุ่งนี้ไปได้ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

“ได้แต่หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!” หนิวโหย่วเต้าถอนหายใจเบาๆ รู้สึกสะท้อนใจเหลือเกิน

….

นอกเมือง บนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่รายล้อมด้วยหมู่เขา กลุ่มคนโพกหน้าที่ปิดล้อมคณะของเฟิงเอินไท่ไว้ทะยานจากไปอย่างรวดเร็ว