ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 บุปผาในใจโรยราไปแล้ว!

จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งยื่นให้

เฮ่าอวิ๋นถูเช็ดปากและมือเล็กน้อย จากนั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ปู้สวิน เมื่อเห็นปู้สวินเช็ดคราบน้ำชาที่ถูกพ่นลงบนโต๊ะก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ปู้สวินหันไปมองด้วยความแปลกใจ

เฮ่าอวิ๋นถูค่อยๆ ขยับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ค่อยๆ พรูลมหายออกมา เอ่ยอย่างหดหู่เล็กน้อย “พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ยังพอจำได้ว่าในช่วงที่บุปผาบานสะพรั่งไปทั่วเมือง เวลานั้นก็เป็นเจ้าที่ไปเป็นเพื่อนข้ากระมัง ข้ากับเจ้าอยู่ท่ามกลางคนกลุ่มนั้น มองโฉมดรุณบนหอแดง นางกำลังจะโยนช่อแพรกระมัง?”

ปู้สวินยิ้มบางๆ “อันที่จริงตอนนั้นนางอายุไม่น้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่าเป็นช่วงวัยสาวสะพรั่งเต็มที่ นางชอบพอกับบุรุษคนหนึ่ง รักปักใจแทบเป็นแทบตาย บุรุษคนนั้นรับปากว่าจะแต่งนางเป็นภรรยา นางตัดชุดเจ้าสาวรอคอยงานมงคล ผู้ใดจะทราบว่าพอถึงเวลาบุรุษคนนั้นกลับเปลี่ยนใจภายหลัง ด้วยความโกรธนางจึงสวมชุดเจ้าสาวออกมาโยนช่อแพร ป่าวประกาศว่าจะออกเรือนกับคนที่รับช่อแพรได้ รวมถึงยกทรัพย์สินทั้งหมดที่มีให้ ต้องการจะทำให้คนทรยศผู้นั้นนึกเสียใจไปชั่วชีวิต ด้านล่างหอแดงยามนั้นเรียกได้ว่ามีคนแห่แหนมากันแน่นขนัด กระหม่อมจำได้ว่าช่อแพรที่ถูกโยนลงมาร่วงห่างจากตัวฝ่าบาทไปเพียงสองจั้งเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เฮ่าอวิ๋นถูหัวเราะฮ่าๆ “ความจำเจ้าดีเหลือเกินนะ! ตอนได้พบหน้าครั้งแรก ข้าตกตะลึงนึกว่านางสวรรค์ ช่างงามจริงๆ! คิดไม่ถึงว่านางแข็งกร้าวถึงเพียงนั้น ช่างเป็นสตรีที่ไม่เหมือนใครจริงๆ ผู้ใดกันที่หักใจทอดทิ้งสตรีที่เลิศล้ำปานนี้ได้ ตอนนั้นข้าหวั่นไหวจริงๆ!”

ปู้สวินเอ่ยว่า “พ่ะย่ะค่ะ ตอนนั้นฝ่าบาทยกย่องให้นางเป็นโฉมงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง เพียงแต่สุดท้ายนางก็เปลี่ยนใจภายหลัง สุดท้ายก็เลือกจะที่ไม่ฝืนใจตัวเอง ถึงแม้จะโยนช่อแพรออกไปแล้ว แต่ท้ายที่สุดนางก็ไม่ยอมออกเรือนกับคนที่รับช่อแพรนั้นได้ มอบเงินก้อนหนึ่งให้อีกฝ่ายเพื่อจบเรื่อง หากนางออกเรือนไปจริงๆ คงได้กลายเป็นตำนานเล่าขานอย่างแท้จริงพ่ะย่ะค่ะ!”

เฮ่าอวิ๋นถูเอ่ยรำพันอย่างสะท้อนใจเหลือคณา “ด้านหนึ่งคือโฉมงามที่ต้องตาแต่แรกพบ อีกด้านคือบ้านเมืองที่กำลังเผชิญกับการถูกรุกราน ศึกที่เขาเหล็กทมิฬ กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดของแคว้นฉีถูกกวาดล้างทั้งกองทัพ แคว้นฉีระดมกำลังจากทั่วแคว้นเพื่อสกัดกั้นการรุกรานจากศัตรู โฉมงามกับบ้านเมือง ข้าเลือกได้เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง น่าเสียดายเหลือเกิน!”

สำหรับเรื่องนี้ปู้สวินย่อมทราบดี เวลานั้นฝ่าบาทหมายตาราชบัลลังก์ กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ชื่อเสียงของก่วนฟางอี๋ย่ำแย่เกินไป ได้ชื่อว่าเป็นสตรีส่ำส่อน หากกล้ารับก่วนฟางอี๋เข้ามาจริงๆ เกรงว่าคงไร้วาสนาต่อราชบัลลังก์นี้แล้ว เลือกได้เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งจริงๆ

หลังจากขึ้นครองบัลลังก์ ก็ยิ่งไม่สามารถรับตัวก่วนฟางอี๋ที่มีชื่อเสียงเช่นนั้นเข้าวังได้ หากไม่ได้ขึ้นครองราชย์ก็ยังออกไปเดินเตร่เมียงมองนอกวังได้ แต่หลังจากขึ้นครองราชย์ก็ไม่สามารถออกไปแอบดูได้แล้ว จะถูกคนคอยจับตามองทุกความเคลื่อนไหว ไม่อาจเข้าไปพัวพันใดๆ กับสตรีที่มีชื่อเสียงเช่นนั้นได้

ตำแหน่งจักรพรรดิดูเหมือนจะมีอำนาจเหนือแผ่นดิน แต่ความจริงกลับมีหลายสิ่งที่ทำไม่ได้และไม่ได้รับอนุญาตให้ทำ

“เอ๋” เฮ่าอวิ๋นถูเอ่ยถามอย่างคล้ายจะฉงนว่า “ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าสตรีนางนั้นอายุมากแล้วมิใช่หรือ?”

ปู้สวินค้อมกายเอ่ยตอบ “บนโลกนี้ไม่มีความงามใดคงอยู่ชั่วนิรันดร์พ่ะย่ะค่ะ!”

เฮ่าอวิ๋นถูเอ่ยถาม “หนิวโหย่วเต้าอายุเท่าไร”

ปู้สวินเอ่ยตอบ “คล้ายจะเพิ่งยี่สิบต้นๆ พ่ะย่ะค่ะ”

มุมปากเฮ่าอวิ๋นถูกระตุกเล็กน้อย “ดอกไม้โรยราก็ยังเด็ดไป รสนิยมของหนิวโหย่วเต้าแปลกพิกลนัก!”

ปู้สวินกล่าวว่า “ฝ่าบาทเข้าใจผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ หงเหนียงอำลาวงการมิใช่เพราะถูกหนิวโหย่วเต้าเอาไปอยู่ด้วย หากแต่ลดตัวลงไปเป็นทาส เป็นบริวารรับใช้ของหนิวโหย่วเต้าพ่ะย่ะค่ะ”

เฮ่าอวิ๋นถูเอ่ยว่า “ก็กลายเป็นเนื้อใกล้ปากเขาไปแล้วอยู่ดี ต่างกันตรงไหน?”

“เอ่อ…” ปู้สวินไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาอย่างไรดี แต่ก็มองออกว่าฝ่าบาทยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย

“ข้ามอบป้ายคำสั่งให้เขาไปแล้ว ไยเขายังไม่รีบกลับไป มาก่อเรื่องวุ่นวายอันใดอยู่ที่นี่อีก”

เฮ่าอวิ๋นถูฉงนเล็กน้อย หากเป็นเวลาปกติ บางทีเขาอาจจะไม่ใส่ใจ แต่พอทราบว่าโฉมงามที่ตนเคยหมายปองถูกอีกฝ่ายคว้าตัวไปแล้ว สุดท้ายยังคงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอยู่ดี ต่อให้รู้ดีว่าเป็นบุปผาโรยราสิ้นความงาม แต่ความแตกต่างมันอยู่ที่ว่าคนสุดท้ายที่ได้เด็ดนางไปครองไม่ใช่เขา

ที่เขามอบป้ายคำสั่งให้หนิวโหย่วเต้า เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะชื่นชมหนิวโหย่วเต้า จึงอยากจะแสดงไมตรีต่ออีกฝ่าย อีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะคำนึงถึงความปลอดภัยของหนิวโหย่วเต้าด้วย เพื่อที่หนิวโหย่วเต้าจะได้ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายอยู่ที่นี่ เพื่อที่หนิวโหย่วเต้าจะได้กลับไปที่จังหวัดชิงซานโดยเร็ว

ปู้สวินกล่าวว่า “จะให้กลับไปทันทีที่ได้ป้ายคำสั่ง ในทางปฏิบัติน่าจะไม่อาจทำเช่นนั้นได้ น่าจะกำลังเตรียมการให้พร้อมอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

เฮ่าอวิ๋นถูสูดหายใจคราหนึ่ง เอ่ยไปว่า “สตรีนางนั้นครองตัวเป็นโสดมานานขนาดนี้ เหตุใดจู่ๆ ถึงยอมสยบต่อหนิวโหย่วเต้าได้ ทั้งสองรู้จักกันมาก่อนหรือ?”

“เรื่องนี้กระหม่อมก็ไม่ทราบชัดเจนนักพ่ะย่ะค่ะ แต่สามารถไปสอบถามจากหนิวโหย่วเต้าได้พ่ะย่ะค่ะ” ปู้สวินเองก็ฉงนในเรื่องนี้เช่นกัน

เฮ่าอวิ๋นถูเงียบไปสักพัก จู่ๆ ก็เอ่ยเสียงแผ่วขึ้นมาช้าๆ “ปู้สวิน…”

“พ่ะย่ะค่ะ?” ปู้สวินเอ่ยตอบ “บ่าวน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”

เฮ่าอวิ๋นถูเอ่ยด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างซับซ้อน “ข้าอยากเห็นนางอีกสักครั้ง เจ้าว่าจะเหมาะสมหรือไม่”

พอได้ยินประโยคนี้ ปู้สวินรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

ผ่านมานานหลายปี สิ่งที่ปู้สวินรอคอยมาตลอดก็คือประโยคนี้

เนื่องจากก่วนฟางอี๋ในสมัยก่อนมีรูปเป็นทรัพย์ มีบุรุษมากมายคอยปกป้องดูแล จึงปลอดภัยไร้กังวล ทว่าหลังจากความงามโรยราก็ยังอยู่รอดในเมืองหลวงมาได้ตลอด เหตุผลไม่ได้เป็นเพราะโชคกับความระวัดระวังของตัวนางเท่านั้น

หากแต่เป็นเพราะตัวเขาทราบดีว่าใครบางคนยังคงมีความรู้สึกเสียดายติดอยู่ในใจเสมอมา บางทีสักวันหนึ่งอาจจะเกิดอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมากะทันหันก็เป็นได้

เป็นเพราะปู้สวินคอยดูแลอย่างลับๆ มาตลอด ภัยอันตรายส่วนหนึ่งของก่วนฟางอี๋ถูกเขาเก็บกวาดอย่างเงียบเชียบ นี่คือความลับที่มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้

ภายนอกดูคล้ายว่าฝ่าบาทจะลืมเลือนไปแล้ว แต่ปู้สวินทราบดีว่ามังกรล้วนมีเกล็ดย้อน คล้ายจะลืมเลือนหรือไม่สนใจมันก็เรื่องหนึ่ง แต่หากปล่อยให้ก่วนฟางอี๋เผชิญภัยร้ายแรงในเมืองหลวงแคว้นฉีจริงๆ ถ้าเกิดฝ่าบาทยังคิดถึงอดีตอยู่ พระองค์จะพิโรธโกรธเกรี้ยวเพียงใดก็ยังไม่อาจบอกได้

หลายปีที่ผ่านมานี้ ปู้สวินรอคอยวันนี้และรอคอยประโยคนี้มาตลอด ช่วยปกป้องดูแลแทนเขาอย่างลับๆ มาหลายปีเช่นนี้ เชื่อว่าฝ่าบาทก็คงจะสังเกตเห็นเช่นกัน ทว่าฝ่าบาทไม่เคยแสดงท่าทีใดๆ ออกมาเลย นับเป็นคนที่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้ดีคนหนึ่ง

อันที่จริงการไม่แสดงออกก็นับเป็นท่าทีอย่างหนึ่ง หากว่ากันในอีกมุมหนึ่งแล้ว หน้าที่ปกป้องดูแลสตรีโรยรานางนั้นไม่ใช่หน้าที่ของปู้สวินเลย

ตอนนี้เรื่องราวบางอย่างก็สมควรจบลงได้แล้ว

ที่วันนี้ปู้สวินเอ่ยถึงเรื่องนี้ก็เพราะอยากดูท่าทีของเขา ดูว่าจะเก็บไว้หรือปล่อยไป!

ครั้งนี้ปู้สวินไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้เขาลองตรองดูใหม่ หากแต่ค้อมกายตอบไปว่า “กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

….

ณ เรือนเมฆาขาว ท่ามกลางศาลาอาคารเรียงราย เสียงพิณหยุดลงกะทันหัน ซูจ้าวที่กำลังบรรเลงพิณอยู่พลันตะลึงงันไปเช่นกันเมื่อได้ยินข่าวนี้