ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 398

ตอนที่ 398 เจ้าบอดมาแล้ว

เสียงฝีเท้าผ่อนลง กองทหารที่ปิดล้อมอยู่แหวกเปิดออกเป็นทาง กองทหารม้านับร้อยวิ่งเหยาะๆ ฝ่าเข้าในวงล้อม

ผู้ที่มาย่อมดึงดูดสายตาของหยวนกังและซูจ้าวให้มองออกไป หลังจากมองเห็นชัดเจนว่าผู้มาเป็นใคร หยวนกังก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาได้

ผู้นำขบวนปรากฏตัวขึ้นภายใต้แสงสว่างจากผีเสื้อจันทรา ทำให้แยกแยะใบหน้าได้ไม่ยาก เป็นฮูเหยียนเวยผู้มีหนวดเคราปรกหน้า ผ้าคลุมที่ห้อยอยู่ด้านหลังเปื้อนฝุ่นดิน เห็นได้ชัดว่าเร่งเดินทางมา

ฮุเหยียนเวยสบตากับหยวนกัง เขาควบม้าเหยาะๆ เข้ามาอยู่เบื้องหน้า แม้อยู่ท่ามกลางขบวนทัพที่เป็นทางการเช่นนี้ก็ยังทำตัวสบายๆ เสมือนทัพใหญ่ที่รายล้อมอยู่ไร้ตัวตน

และเนื่องด้วยเหตุนี้ ฮูเหยียนเวยในเวลานี้จึงคล้ายดูแตกต่างไปที่ผ่านมา มีมาดของแม่ทัพใหญ่!

นี่คือสิ่งที่สืบทอดกันมาในตระกูล หากเป็นคุณชายสูงศักดิ์ทั่วไปในเมืองหลวงที่ไม่เคยเห็นการปิดล้อมเต็มกำลังของกองทัพใหญ่เช่นนี้คงจะประดักประเดิดและทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับไม่เป็นเช่นนั้น เขาเคยเห็นภาพเช่นนี้มาแต่เล็ก เห็นท่วงท่าวาจาของบิดายามอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาจนชิน เมื่อเวลาผ่านไปย่อมซึมซับเข้าไปจนฝังแน่นอยู่ในกระดูก

ในบ้านมีตำราสะสมไว้ ต่อให้บุตรธิดาจะไม่เอาอ่าวแค่ไหนก็ต้องเปิดอ่านบ้าง จะมากจะน้อยก็ยังเคยได้กลิ่นหอมของตำรา

ในบ้านมีอาวุธอยู่ ต่อให้บุตรธิดาไม่ได้เรื่องเพียงใดก็ต้องเคยหยิบเคยจับอยู่บ้างเช่นกัน จะมากจะน้อยก็ยังเคยได้สัมผัสกลิ่นอายของการต่อสู้

นี่คือประเพณีที่สืบทอดต่อกันมาในบ้าน

สิ่งที่ตระกูลฮูเหยียนปลูกฝังให้ฮูเหยียนเวยมิได้มีเพียงเท่านี้ คนทั่วไปที่เข้าร่วมกองทัพจะต้องผ่านกระบวนการพัฒนาเพื่อให้ได้รับการยอมรับ แต่เขาคือบุตรชายของตระกูลฮูเหยียน ได้รับการยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งในกองทัพตั้งแต่ถือกำเนิด ขอเพียงมาถึงก็จะกลายเป็นคนหนึ่งที่ได้รับความสำคัญเช่นกัน ถูกลิขิตให้อยู่เหนือกฎเกณฑ์บางอย่างตั้งแต่เกิด

ฮูเหยียนเวยรั้งบังเหียนหยุดอยู่ตรงหน้าหยวนกัง อาชาของเขาหอบหายใจฟืดฟาดจากการเร่งเดินทางไกล

“ไยถึงจากไปโดยไม่ร่ำลาเลยล่ะ?” ฮูเหยียนเวยเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้มีรอยยิ้มเฉื่อยชาขี้เล่นเช่นในอดีต เรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้วก็สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าก็ยากจะทำให้เขายิ้มออกมาได้เช่นกัน

หยวนกังถาม “ถามเรื่องนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

เสียงฮูเหยียนเวยดังขึ้นกว่าเดิม แฝงไว้ด้วยความรู้สึกโกรธเคือง “ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าอันซยงหรือหยวนซยงดีเล่า?”

หยวนกังถาม “สำคัญด้วยหรือ?”

ฮูเหยียนเวยเอ่ยว่า “ตระกูลฮูเหยียนดีต่อเจ้า ข้าเห็นเจ้าเป็นดั่งพี่น้อง แต่เจ้ากลับตอบแทนกันเช่นนี้หรือ? ท่านพ่อก็ให้ความสำคัญกับเจ้าอย่างมากเช่นกัน ขอเพียงเจ้ายอมกลับใจติดตามข้ากลับไป เบื้องหน้าย่อมมีอนาคตสดใสรอคอยเจ้าอยู่”

หยวนกังตอบว่า “กลับไปไม่ได้แล้ว”

ฮูเหยียนเวยเอ่ยถาม “เพราะเหตุใด? ข้าขอรับรองต่อหน้าเหล่าพี่น้องในกองทหารม้าองอาจว่าจะไม่เอาความกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา จะทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องใดเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น ตระกูลฮูเหยียนของพวกเราจะแบกรับไว้ให้ ขอเพียงตามข้ากลับไปก็พอ!”

ซูจ้าวค่อนข้างแปลกใจ นางคิดไม่ถึงเลยจริงๆ เคยได้ยินว่าตระกูลฮูเหยียนชื่นชมหยวนกังเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะให้ความสำคัญมากขนาดนี้

หยวนกังกล่าวว่า “หากข้าไม่ได้มาด้วยมีจุดประสงค์แอบแฝง ข้าก็คงตอบรับความเมตตาของท่านแม่ทัพไว้ได้ แต่ในเมื่อเจ้าเองก็รู้ฐานะของข้าแล้ว น่าจะเข้าใจดีว่านับตั้งแต่ที่ข้ามาเยือนเมืองหลวงแคว้นฉี นั่นก็นับว่าข้าได้เลืองทางเดินไปแล้ว”

ฮูเหยียนเวยเอ่ยถาม “ต่อให้สิ้นใจตายร่างแหลกเหลวก็ตามน่ะหรือ?”

“ขอเพียงจิตใจสัตย์ซื่อไร้ละอายก็พอ!” หยวนกังเอ่ยตอบอย่างเยือกเย็น จากนั้นชี้ไปทางซูจ้าว “ข้าจะรอดไปได้หรือไม่ไม่สำคัญ แต่นางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ พลอยเดือดร้อนไปด้วยเพราะข้า โปรดปล่อยนางไปด้วย”

ซูจ้าวร้อนใจ “หยวนกัง…”

หยวนกังยกมือพลางเอ่ยตัดบทว่า “ใช้ชีวิตให้ดี แจ้งเต้าเหยี่ยว่าข้าไม่มีความแค้นเคืองต่อตระกูลฮูเหยียน นี่คือเส้นทางที่ข้าเลือกเอง เต้าเหยี่ยต้องเข้าใจแน่”

“เจ้ามันจะไม่รู้จักดีชั่วเกินไปแล้ว!” ฮูเหยียนเวยชี้หน้าหยวนกังพลางสบถด้วยความโกรธ

หยวนกังมองไปที่เขา เฝ้ารอคำตอบจากเขา

สองฝ่ายที่เผชิญหน้ากันตกอยู่ในความเงียบ ผ่านไปครู่หนึ่งฮูเหยียนเวยจึงยกมือขึ้นมาที่เอว ปลดป้ายคำสั่งชิ้นหนึ่งลงมา โยนออกไปด้านหน้า

หยวนกังคว้าไว้แล้วมองเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่ามีเจตนาอย่างไร

ฮูเหยียนเวยอธิบายว่า “ก่อนที่เจ้าจะพ้นจากแคว้นฉี หากพบการสกัดกั้นจากคนของราชสำนักอีก ก็ให้แสดงป้ายคำสั่งนี้เพื่อผ่านไปได้ หากพบปัญหาเดือดร้อนก็สามารถใช้ป้ายคำสั่งนี้ขอความช่วยเหลือจากกองกำลังของราชสำนักได้”

กล่าวจบก็บังคับม้าหักเลี้ยว สองเท้ากระทุ้งสีข้างม้าเล็กน้อย ตะโกนเสียงดัง “ไป!”

เขาควบม้านำหน้า พุ่งฝ่าวงล้อมออกไปก่อน เสื้อคลุมปลิวสะบัด

เหล่าผู้คุ้มกันที่ติดตามมาก็จากไปด้วย

เมื่อได้รับคำสั่ง กองทัพใหญ่ที่ปิดล้อมอยู่ต่างบังคับม้าหักเลี้ยว ติดตามฮูเหยียนเวยจากไป

เสียงฝีเท้าม้ากึกก้องแว่วห่างไกลออกไป กองทหารที่เข้าปิดล้อมไปมาดั่งวายุ พริบตาเดียวก็แยกย้ายไปจนหมดสิ้น

ซูจ้าวตะลึงงัน มองรอบข้างที่ว่างเปล่า ค่อนข้างมึนงง กองทัพใหญ่ลำบากลำบนเสียเวลาไล่ตามมา สุดท้ายก็เพียงเท่านี้อย่างนั้นหรือ?

สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอย่างนางแล้ว เรื่องบางเรื่องนั้นไม่อาจเข้าใจได้

หยวนกังเฝ้ามองขบวนม้าอันยิ่งใหญ่จากไป จนกระทั่งไม่เห็นร่องรอยและไร้ซึ่งเสียงฝีเท้าม้าอย่างสิ้นเชิงแล้ว ริมฝีปากเขาถึงได้เม้มแน่นขึ้นมาเล็กน้อย บีบป้ายคำสั่งภายในมือไป พลันบังคับม้าหักเลี้ยวแล้วเอ่ยว่า “ไป!”

ชายหญิงทั้งสองควบม้าต่อไปภายในแสงจันทรา…