ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 428

ตอนที่ 428 เกิดปัญหาต่อเนื่อง

หลัวอันมองตามทิศทางของวิหคไป เอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพ ดูเหมือนจะเป็นคนจากในวังพ่ะย่ะค่ะ”

ถึงแม้จะมองไม่ชัดว่าคนที่ยืนอยู่บนหลังวิหคเป็นใคร แต่ก็มองเห็นชุดตัวในสีแดงเลือดหมูแลบออกมาจากผ้าคลุมกันลม ดูคุ้นตานัก

แต่ก่อนเขาก็เคยติดตามอยู่ข้างกายซางเจี้ยนสยงเช่นกัน เคยเห็นชุดแต่งกายของคนในวังอยู่บ่อยครั้ง นับว่าคุ้นเคยดี

เหมิงซานหมิงอายุมากแล้ว สายตาดีไม่เท่าเขา จึงมองเห็นไม่ชัดเจน หลังจากได้ฟังก็มีสีหน้าใคร่ครวญ ไม่รู้ว่าคนจากในวังมาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้

……

วิหคยักษ์เพิ่งร่อนลงบนที่ว่างผืนหนึ่งภายในเมือง ศิษย์สำนักหยกสวรรค์สิบกว่าคนก็ทะยานมุ่งหน้าเข้ามา

ก่าเหมี่ยวสุ่ยที่สวมชุดข้าราชบริพารในวังกระโดดลงสู่พื้น สะบัดผ้าคลุมกันลม ผ้าคลุมสะบัดตามฝีเท้าของเขา ไม่ได้สนใจเหล่าศิษย์สำนักหยกสวรรค์ที่จ้องเขม็งอยู่แม้แต่น้อย เดินอาดๆ มุ่งตรงไปด้านหน้า

องครักษ์สองคนที่กระโดดลงมาติดตามอยู่สองฝั่งซ้ายขวา ส่วนวิหคยักษ์กระพือปีกขึ้นสู่ฟ้าไป

ศิษย์สำนักหยกสวรรค์ตามประกบอยู่สองฝั่ง ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังศาลาว่าการ

เฟิ่งหลิงปอที่อยู่ในศาลาว่าการได้รับแจ้งข่าว เขาไม่ได้ออกไปนอกประตูใหญ่ หากแต่ยืนรออยู่ในลานด้านในของประตูใหญ่ เหล่าศิษย์สำนักหยกสวรรค์คอยเฝ้าระวังอยู่รอบข้างทั้งในทางลับและทางแจ้ง

เฟิ่งหลิงปอเองก็แปลกใจเช่นกัน ก่าเหมี่ยวสุ่ยมาทำไม? แม้แต่ราชสำนักก็ยังทำอะไรทางนี้ไม่ได้ คิดจะหาเรื่องใส่ตัวหรือ?

ไม่ว่าอย่างไรหนานโจวก็ยังเป็นมณฑลในแคว้นเยี่ยน เขาเองก็ยังเป็นขุนนางของแคว้นเยี่ยน คนจากราชสำนักมาเยือน ในสถานการณ์ที่ไม่มีความจำเป็นก็ยังต้องพบหน้ากันอยู่ อีกทั้งเขาเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าจู่ๆ อีกฝ่ายมาเยือนด้วยเหตุใด

มีเสียงฝีเท้าแว่วมาจากด้านนอก ก่าเหมี่ยวสุ่ยที่สวมหมวกขุนนางตามฉบับขันทีค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาจากด้านหลังขั้นบันไดนอกประตู มีเสื้อคลุมกันลมโบกสะบัดอยู่ด้านหลัง เดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม ชุดตัวในสีแดงเลือดหมูแลบออกมาจากใต้เสื้อคลุมกันลมเป็นครั้งคราว

เขาเองก็ไม่ได้กลัวเลยว่าพวกตนที่มาที่นี่ด้วยจำนวนเพียงน้อยนิดจะมีอันตรายอะไร เว้นแต่ทางนี้จะอยากก่อกบฏอย่างเปิดเผย มิเช่นนั้นก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขา

ก่อนหน้าที่ห้าจังหวัดตอนล่างจะบุกเข้าโจมตีหนานโจว พวกเขายังรู้จักที่จะโยนความผิดใส่หัวโจวโส่วเสียน กล่าวอ้างว่าการบุกโจมตีครั้งนี้เป็นการปราบขุนนางกังฉิน การที่หาข้ออ้างมากล่าวอ้างเช่นนี้ก็เท่ากับว่าทางนี้ยังไม่กล้าก่อกบฏ

สุดท้ายเจ้าบ้านและแขกก็ยืนประจันหน้า สบสายตากัน

เฟิ่งหลิงปอค่อยๆ ยิ้มขึ้นมา ประสานมือเอ่ยไปว่า “หัวหน้าผู้ดูแลราชยานให้เกียรติมาเยือน ไม่ได้ออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง ขออภัยด้วย!”

ก่าเหมี่ยวสุ่ยไม่พูดให้มากความ สะบัดเสื้อคลุมกันลม เผยให้เห็นราชโองการฉบับหนึ่ง “มีราชโองการจากฝ่าบาท ไปเชิญยงผิงจวิ้นอ๋องซางเฉาจงออกมารับราชโองการเดี๋ยวนี้”

เฟิ่งหลิงปอผงะไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ยงผิงจวิ้นอ๋องออกไปลาดตระเวน เกรงว่าคงไม่อาจมารับราชโองการได้ในเวลานี้!”

แต่สำหรับก่าเหมี่ยวสุ่ยแล้ว เรื่องนี้หาได้สำคัญไม่ เรื่องที่ซางเฉาจงถูกควบคุมตัวไว้อยู่ในความคาดหมายแต่แรกแล้ว เขาเพียงต้องแสดงราชโองการต่อทางนี้ให้ได้ก็พอ เขาเอ่ยเสียงเย็นชา “ตอนนี้เป็นผู้ใดดูแลที่นี่อยู่?”

เฟิ่งหลิงปอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ผู้น้อยรับหน้าที่ดูแลชั่วคราว”

ก่าเหมี่ยวสุ่ยกล่าวว่า “ในเมื่อยงผิงจวิ้นอ๋องไม่อยู่ เช่นนั้นผู้ว่าเฟิ่งโปรดเป็นตัวแทนรับราชโองการด้วยแล้วกัน”

เฟิ่งหลิงปอแสร้งยิ้มแล้วเอ่ยไปว่า “มันจะไม่ขัดต่อกฎระเบียบหรือ?”

ก่าเหมี่ยวสุ่ยไม่สนใจเขา กางราชโองการออกทันที ประกาศราชโองการต่อหน้าทุกคน…

เมื่อก่าเหมี่ยวสุ่ยประกาศราชโองการเสร็จก็ไม่เสียเวลาอยู่อีก หันหลังเดินจากไป

สีหน้าเฟิ่งหลิงปอหมองคล้ำลง สายตาที่แฝงด้วยเจตนาสังหารมองตามก่าเหมี่ยวสุ่ยไป แม้แต่การพูดส่งแขกตามมารยาทก็ไม่มี

“หลิงปอ นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เผิงอวี้หลานที่อยู่ด้านข้างเอ่ยถาม

“ยังจะมีเรื่องอะไรได้อีก ก็แค่พวกสารเลว คิดจะทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้นในหนานโจวเพื่อรอฉวยโอกาส! พวกคนถ่อยในราชสำนักไม่มีความสามารถอื่นแล้ว ถนัดแต่ใช้วิธีการเช่นนี้ แคว้นเยี่ยนต้องล่มลงด้วยน้ำมือคนพวกนี้เนี่ยแหละ!” เฟิ่งหลิงปอแค่นหัวเราะพลางกางราชโองการออกดู หลังจากอ่านจบก็ปาลงพื้นเสียงดัง ‘ผัวะ’ จากนั้นยกเท้าเหยียบขยี้

เจตนาในการเหยียบนี้แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าเขาไม่เห็นราชโองการฉบับนี้อยู่ในสายตาเลย และเขาก็ไม่มีทางยกผลประโยชน์ที่ได้มาถึงมือแล้วให้คนอื่นไปเพียงเพราะราชโองการฉบับนี้ด้วย สำหรับเขาแล้ว ราชโองการนี้เป็นเพียงเรื่องน่าขบขันเท่านั้น

แต่ในใจของเขาทราบดี ในเมื่อราชสำนักจงใจทำเช่นนี้ อย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่มีทางจบลงง่ายๆ ที่ราชโองการเพียงฉบับเดียวแน่นอน

ยังไม่ต้องพูดเรื่องอื่นเลย ทันทีที่ไพร่พลสองแสนนายของซางเฉาจงทราบว่าซางเฉาจงได้รับตำแหน่งผู้ว่าการมณฑล แต่เขากลับออกมากุมอำนาจแทน ไพร่พลของซางเฉาจงจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้? เพื่อผลประโยชน์ของฝ่ายตนเองคนพวกนั้นจะก่อเรื่องเพื่อขอความชัดเจนแน่นอน จากนั้นสถานการณ์ภายในมณฑลหนานโจวย่อมต้องเกิดความวุ่นวายขึ้น พอถึงเวลานั้นเขาคงต้านไม่ไหว

……

ข้างลำธารใต้หน้าผา รองเท้าปักลายงามประณีตคู่หนึ่งวางอย่างเป็นระเบียบ ก่วนฟางอี๋ที่นั่งอยู่บนโขดหินแช่สองเท้างามในลำธารใสกระจ่าง พลางตีเท้าไปมา ท่วงท่าทรงเสน่ห์เย้ายวนใจ

หนิวโหย่วเต้าเดินกลับไปกลับมาอยู่ข้างลำธาร กำลังเก็บหินกรวดอยู่ ก่วนฟางอี๋หันไปมองเขาเป็นระยะ ด้วยสัญชาตญาณของนางแล้ว นางรับรู้ได้ว่าหนิวโหย่วเต้าใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่ากำลังคิดแผนร้ายอันใดอยู่อีก

แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่นางเข้าใจดี เรื่องของมณฑลหนานโจวในครั้งนี้เกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ของคนมากมาย รวมถึงกลุ่มคนจากสวนไม้เลื้อยของนางด้วยว่าภายหน้าจะสามารถตั้งตัวในมณฑลหนานโจวได้หรือไม่ ถึงแม้ท่าทีของเต้าเหยี่ยผู้นี้จะสงบเยือกเย็นแค่ไหน เกรงว่าภายในใจเขาคงจะไม่ได้ผ่อนคลายถึงขนาดนั้น ดังนั้นนางจึงอยู่เงียบๆ ด้วยเช่นกัน ไม่ได้เข้าไปรบกวนการใช้ความคิดของหนิวโหย่วเต้า

กงซุนปู้เหินลงมาจากบนหน้าผา ร่อนลงมาอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้า รายงานว่า “เต้าเหยี่ย ทางเมืองหลวงมีการปล่อยข่าวแล้วขอรับ กล่าวกันว่าราชสำนักต้องการแต่งตั้งท่านอ๋องเป็นผู้ว่าการมณฑลหนานโจว”

“ดี ราชสำนักลงมือแล้ว” หนิวโหย่วเต้ายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขายังกังวลอยู่ว่าทางราชสำนักจะระแวงจนไม่ยินยอมปฏิบัติตามแผนของเขา เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับซางเฉาจง ตอนนี้ในที่สุดก็ได้รับข่าวที่เฝ้ารอ

เขาถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความโล่งอก หันหน้าปาหินก้อนหนึ่งที่อยู่ในมือออกไป ก้อนหินตกลงตรงหน้าของก่วนฟางอี๋ น้ำกระเซ็นมาโดนใบหน้าของนาง

ก่วนฟางอี๋หันมาแยกเขี้ยวด่าทันที “อยากตายหรือ?”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “ส่งข่าวไปหาเหล่าปาที่อยู่ทางมณฑลจินโจว ให้กำลังพลทางจินโจวเร่งรวมตัว ตั้งท่าเตรียมออกไปโจมตีมณฑลหนานโจว”

….

ณ จุดพักม้า ปีกทองตัวหนึ่งโฉบเข้ามาในช่วงพลบค่ำ

จดหมายลับฉบับหนึ่งถูกส่งมาจากเมืองหลวง ถูกส่งต่อไปถึงมือผู้อาวุโสสำนักหยกสวรรค์อย่างรวดเร็ว