ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 457

ตอนที่ 457 พบอวิ๋นจีครั้งแรก

แต่อิจฉาก็สวนอิจฉา นางยังคงรู้สึกชิงชังหยวนกังอยู่ ท่าทีที่หยวนกังมีต่อนางทำให้นางจำเป็นต้องยอมรับความจริงที่ว่าตนไม่อ่อนเยาว์อีกต่อไปแล้ว เรื่องนี้ทำให้นางที่เป็นโฉมงามมาชั่วชีวิตรู้สึกรับไม่ค่อยได้

สายตาที่มองสอดส่องไปทั่วของก่วนฟางอี๋พลันหยุดนิ่ง จากนั้นไม่นาน พวกหนิวโหย่วเต้าก็มองไปในทิศทางเดียวกัน

พวกเขามองเห็นถังอี๋พาศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์จำนวนสิบคนเหินเข้ามา ร่อนลงด้านข้างพวกหนิวโหย่วเต้า ถังอี๋ผงกหัวทักทายหนิวโหย่วเต้าเล็กน้อย หลัวหยวนกงและซูพั่วก็พากันผงกหัวทักทายหนิวโหย่วเต้าด้วยเช่นกัน

ยังมีคนรู้จักของหนิวโหย่วเต้าอีกสองคน เป็นเว่ยตัวกับถูฮั่นขาเป๋ตาเดียว

หนิวโหย่วเต้าสบตากับถูฮั่นตรงๆ อย่างจริงใจ สำหรับหนิวโหย่วเต้าแล้ว ในช่วงที่ถูกกักบริเวณในสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ คนเดียวที่เขารู้สึกดีด้วยมีเพียงถูฮั่นที่คอยดูแลใส่ใจเขาคนนี้ กระทั่งในตอนที่เขาออกจากสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ไปก็ยังแอบมาแจ้งข่าวต่อเขา

นับตั้งแต่ออกจากสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ จากกันมานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

แม้จะไม่ได้พูดจา แต่แววตาหนิวโหย่วเต้าเจือรอยยิ้ม สายตาเคลื่อนไปหยุดที่เว่ยตัวเล็กน้อย จากนั้นมองผ่านไปอย่างรวดเร็ว

คนที่หนิวโหย่วเต้าทนรับไม่ไหวที่สุดก็คือเว่ยตัว ทุกครั้งที่คนผู้นี้พบหน้าเขา อีกฝ่ายล้วนแต่มีท่าทางคาดหวังและ ‘คลั่งไคล้’ อยู่เสมอ

แต่หนิวโหย่วเต้าก็สังเกตเห็นเล็กน้อยเช่นกัน ยังคงไม่เห็นถังซู่ซู่อยู่ในกลุ่มเช่นเคย สตรีนางนั้นดื้อด้านเพียงใด เพียงแค่คิดดูก็รู้แล้ว

ส่วนพวกถังอี๋เองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับหนิวโหย่วเต้าเช่นกัน เพียงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ ท่าทางคล้ายจะเข้าไปในแดนความฝันผีเสื้อเช่นกัน

อันที่จริงการเข้าสู่แดนความฝันผีเสื้อไม่ใช่เป้าหมายที่พวกเขามาในครั้งนี้ หากแต่คอยจับตามองหนิวโหย่วเต้าอย่างเปิดเผยมาโดยตลอด พอทราบว่าหนิวโหย่วเต้ามาที่นี่ ก็เดาได้ว่าคงต้องการเข้าสู่แดนความฝันผีเสื้อ ด้วยเหตุนี้ทั้งกลุ่มถึงตามมา

แต่พวกเขากลับไม่ได้รู้เลยว่าพฤติกรรมของพวกเขาทำให้หนิวโหย่วเต้าค่อนข้างโมโห

หนิวโหย่วเต้าตั้งใจขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์กับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ ทว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์กลับมายืนรวมตัวกับเขาอย่างอย่างเปิดเผยโจ่งแจ้ง ผู้ใดจะกล้ารับประกันเล่าว่าในบรรดาคนมากมายที่กระจายตัวอยู่ในหุบเขานี้จะไม่มีคนที่รู้จักกับพวกเขาอยู่ด้วย

คิดจะเปลี่ยนข้าวสารให้เป็นข้าวสุกหรือ? หนิวโหย่วเต้าสีหน้าคร่ำเคร่งขึ้นมาเล็กน้อย แค่นเสียงอยู่ในใจ รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

คลื่นลูกแรกยังไม่ทันสงบ คลื่นอีกลูกก็ไล่หลังเข้ามา จู่ๆ สตรีชุดขาวที่อยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวาก็มีความเคลื่อนไหว เหินทะยานเข้ามาแล้วร่อนลงด้านข้าง ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาหา

การกระทำนี้เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเจตนาจะโจมตี เปิดโอกาสให้ทางนี้ได้เตรียมตัวป้องกันตัว มิเช่นนั้นคงพุ่งเข้ามาหาในทันทีแล้ว

ภายใต้สายตาของคนทั้งกลุ่ม สตรีชุดขาวเดินเข้ามาตามลำพัง จนมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าหนิวโหย่วเต้า สบตากับหนิวโหย่วเต้า

หลังจากพินิจดูอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะสวมแพรโปร่งบังใบหน้าไว้ แต่หนิวโหย่วเต้าก็ยังแน่ใจว่าตนน่าจะไม่เคยพบสตรีคนนี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามยิ้มๆ ว่า “สหายท่านนี้มีธุระใดหรือ?”

แม้จะทราบว่าปกติไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่องวุ่นวายในอาณาเขตใต้จมูกของสำนักหมื่นสรรพสัตว์อย่างเปิดเผย แต่ก่วนฟางอี๋ยังคงสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ กุมยันต์อาคมเอาไว้ เตรียมพร้อมลงมือเพื่อป้องกันเหตุร้ายตลอดเวลา

พวกถังอี๋ก็จับตามองสตรีนางนี้เช่นกัน ฟังออกจากวาจาของหนิวโหย่วเต้าว่าหนิวโหย่วเต้าน่าจะไม่รู้จักคนผู้นี้

สตรีชุดขาวเอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “ข้าคือสหายของอู๋เสวี่ยจวิน”

ผู้ที่มาก็คืออวิ๋นจี แต่นางกลับไม่ได้เผยฐานะของตนออกมาต่อหน้าคนมากมาย

เดินทีนางคิดว่าหลังจากเข้าไปในแดนความฝันผีเสื้อแล้วจะติดตามสังเกตการณ์ต่อไปสักระยะ แต่หลังจากกลุ่มสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ตามมาสมทบ เห็นว่าจำนวนคนของทางนี้เพิ่มมากขึ้น การจะตามสังเกตการณ์ต่อไปเกรงว่าคงไม่ง่ายแล้ว จึงเข้ามาหาตรงๆ เสียเลย

ในโลกบำเพ็ญเพียร คนที่สามารถพูดในที่สาธารณะได้ว่าตนเป็นสหายของใครบางคน ตามปกติแล้วก็แปลว่าน่าจะเป็นสหายกันจริงๆ มิเช่นนั้นจะเข้าข่ายน่าสงสัยว่าแอบอ้างชื่อคนอื่นมา ซึ่งจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นได้ง่ายๆ คนที่ถูกแอบอ้างชื่อไหนเลยจะไม่มาหาเจ้าเพื่อตัดสินความสัมพันธ์ให้กระจ่าง นับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายในโลกบำเพ็ญเพียร เพราะหากครั้งต่อไปเจ้าอ้างชื่ออีกฝ่ายไปก่อนเรื่องขึ้นจะทำอย่างไรเล่า?

พอเอ่ยประโยคนี้ออกมา คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้าใจว่าอู๋เสวี่ยจวินที่นางเอ่ยถึงเป็นผู้ใดไอรีนโนเวล

แต่หนิวโหย่วเต้ากลับตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายพุดถึงกุ่ยหมู่อยู่

กุ่ยหมู่ปลีกวิเวกสันโดษในโลกบำเพ็ญเพียร เพราะหยินหยางแบ่งแยกกันจึงไม่กล้าเผยตัวมากเกินไป ชื่อจริงที่มีมาแต่อดีตค่อยๆ ถูกคนหลงลืมไปแล้ว อดีตผ่านไปเนิ่นนาน คนที่ทราบนามจึงมีอยู่ไม่มากแล้ว นามเดิมถูกแทนที่ด้วยสมญานาม ทุกคนเคยชินกับการเรียกขานว่ากุ่ยหมู่ไปแล้ว

ส่วนคนที่กุ่ยหมู่เคยออกปากบอกเขาว่าเป็นสหายกันมีเพียงคนเดียวเท่านั้น หนิวโหย่วเต้าพลันนึกถึงโหวฉิงเทียนที่พบกันก่อนหน้านี้ขึ้นมาทันที รอยยิ้มฝืดเฝื่อนค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาพอจะเดาออกแล้วว่าสตรีนางนี้เป็นใคร

เพียงแต่ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ ไม่รู้สมควรจะเรียกขานอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี ควรจะเรียกว่าพี่หญิงอวิ๋นหรือว่าควรจะอ้างอิงตามลำดับอาวุโสของอวิ๋นฮวนแล้วเรียกว่าท่านป้าอวิ๋นดี?

สุดท้ายก็ประสานมือเอ่ยอย่างสุภาพว่า “คารวะผู้อาวุโส”

อวิ๋นจีถามเสียงเรียบ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้แล้วกระมังว่าข้าคือผู้ใด”

หนิวโหย่วเต้าเห็นด้วย “เอาสิ!” จากนั้นเอียงหัวส่งสัญญาณให้เปิดทางให้อวิ๋นจี

ก่วนฟางอี๋ผายมือออกไปทันที เชิญให้อวิ๋นจีมายืนข้างๆ ตน ส่วนตัวนางก็ยืนคั้นอยู่ระหว่างทั้งสองเล็กน้อย ป้องกันไม่ให้สตรีนางนี้ลงมือปองร้ายหนิวโหย่วเต้า

สตรีนางนี้คือผู้ใด? คนส่วนใหญ่ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี พวกถังอี๋ก็ไม่ทราบอะไรเลย ไม่เข้าใจบทสนทนาคลุมเครือระหว่างคนทั้งสอง

…….

กลางเนินเขาลูกหนึ่งที่อยู่ทางซ้ายของภูเขาทั้งสองลุก มีคนสามคนยืนอยู่บนลานที่ถูกกวาดถางสร้างขึ้นมา หนึ่งในนั้นคือศิษย์สำนักหมื่นสรรพสิ่งที่รับหน้าที่เฝ้าคุ้มกันทางเข้าหุบเขาผีเสื้อ

ทั้งสามคนยืนเรียงแถว ทอดสายตามองไปยังตำแหน่งที่พวกหนิวโหย่วเต้ายืนอยู่เป็นระยะๆ เฉาเซิ่งไหวหลานชายของผู้อาวุโสเฉาจิ้งคนนั้นยืนอยู่ทางซ้าย คนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือเหอโหย่วเจี้ยนศิษย์พี่ของเฉาเซิ่งไหว ส่วนคนที่อยู่ทางขวาคือก็คือเหอโหย่วฉางน้องชายแท้ๆ ของเหอโหย่วเจี้ยน เป็นศิษย์พี่ของเขาเช่นกัน

เหอโหย่วฉางมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย “ศิษย์น้อง เหตุใดจู่ๆ ถึงมีคนมากมายขนาดนั้นปรากฏขึ้นรอบตัวเขาเล่า? สรุปแล้วคนผู้นี้เป็นใครกันแน่ แม้แต่อีกฝ่ายเป็นใครก็ยังไม่ทราบแน่ชัด บุ่มบ่ามลงมือไปจะเหมาะหรือ?”

เมื่อกลุ่มสำนักสวรรค์พิสุทธิ์และอวิ๋นจีเข้ามาสมทบ ทำให้ทางนี้ระแวดระวังขึ้นมากกว่าเดิม

เฉาเซิ่งไหวเอ่ยว่า “ไม่ถูกทางสำนักเชิญขึ้นเขา ได้แค่พำนักอยู่ในเมืองที่ตีนเขา แค่คิดดูก็รู้แล้วว่าไม่ได้เป็นคนมีหน้ามีตาอันใดนัก ศิษย์พี่ทั้งสอง หากให้คนอื่นนำมาขายแก่ทางสำนัก นั่นมันสองล้านเหรียญทองเชียวนะ แต่ละเดือนพวกเราได้เบี้ยหวัดน้อยปานนั้น ต้องเก็บหอมรอมริบกันนานเท่าไรกว่าจะได้เงินมากขนาดนี้? มากพอจะให้พวกเราได้เสวยสุขกันหลายปีทีเดียว เหตุใดพอจะลงมือก็เกิดกลัวเป็นเรื่องขึ้นมาเสียเล่า?”

แม้จะบอกว่าเป็นศิษย์สำนักหมื่นสรรพสัตว์ที่มีกำลังทรัพย์มั่งคั่ง แต่อันที่จริงศิษย์ระดับล่างกลับไม่ได้มีเงินทองมากมายนัก อย่างมากก็ได้โอสถวิญญาณสำหรับบำเพ็ญเพียรมากหน่อยเท่านั้น ส่วนเบี้ยหวัดเงินทองที่ได้รับยังคงมีจำกัดอยู่ ถึงแม้เฉาเซิ่งไหวจะเป็นหลานชายของผู้อาวุโสเฉา แต่ก็เพียงได้รับส่วนแบ่งโอสถวิญญาณเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีทางมอบเงินทองให้เขามากเกินไป หากทำอะไรประเจิดประเจ้อจะทำให้คนอื่นไม่พอใจได้ง่าย ในฐานะผู้อาวุโส เขายังคงต้องใส่ใจในผลกระทบที่จะตามมาจากบางเรื่องราวอยู่

เหอโหย่วเจี้ยนเอ่ยเสียงขรึม “ศิษย์น้องเฉา พวกเราพี่น้องไม่ใช่ว่าจะนึกกลัวขึ้นมา แต่จู่ๆ อีกฝ่ายก็มีคนเพิ่มขึ้นมา มันจะทำให้เกิดความผิดพลาดได้ง่าย หากว่ามีข่าวหลุดรอดไปแล้วทางสำนักรู้ว่าพวกเราทำเรื่องเช่นนี้ให้สำนักเสื่อมเสียชื่อเสียง ผลลัพธ์ที่ตามมามันรุนแรงเป็นอย่างมาก ดีไม่ดีอาจจะถูกขับออกจากสำนักก็เป็นได้”

‘อยากได้ผลประโยชน์แต่ไม่อยากแบกรับความเสี่ยง!’ เฉาเซิ่งไหวนึกดูแคลนอยู่ในใจ หากไม่ใช่เพราะทำคนเดียวไม่ไหว เขาไม่มีทางไปหาคนอื่นมาร่วมแน่ “ศิษย์พี่ทั้งสอง พวกท่านออกจะเป็นกังวลเกินไปหน่อยแล้ว ฝั่งเขามีคนแล้วฝั่งพวกเราไม่มีคนหรือไร? พวกท่านวางใจเถอะ เรื่องเช่นนี้หากไม่มีความมั่นใจข้าไม่ทำแน่ ข้าไปชักชวนศิษย์พี่บางส่วนที่ไว้ใจได้มาเข้าร่วมแล้ว บอกว่ามีศัตรูคนหนึ่งที่อยากจัดการ หากเกิดเรื่องขึ้นสามารถเรียกพวกเขามาให้ความช่วยเหลือได้ทุกเมื่อ หลังจบเรื่องพวกเราก็หักเงินออกมาจ่ายค่าแรงไปสองแสนเหรียญทอง เงินส่วนที่เหลือพวกเราแบ่งกันคนละหกแสนเหรียญทอง”

พี่น้องสกุลเหอสบตาหันเล็กน้อย ทราบแก่ใจดีว่าเหล่าศิษย์พี่ที่ไว้ใจได้ที่เขากล่าวถึงน่าจะเป็นศิษย์ในสายผู้อาวุโสเฉา ศิษย์ในสายผู้อาวุโสเฉาย่อมไม่กล้าเล่าเรื่องเลวร้ายของคนผู้นี้ออกไปให้ผู้อาวุโสเฉาต้องลำบากใจแน่นอน อีกทั้งคนผู้นี้ก็ไม่มีทางเผยเรื่องราวใดๆ ต่อคนอื่นๆ เช่นกัน เกรงว่าคงไม่อยากจะแบ่งปันเงินกับคนจำนวนมาก

เฉาเซิ่งไหวเอ่ยโน้มน้าวต่อไปว่า “หากว่าอยู่ด้านนอก พวกเราก็คงจะไม่กล้าก่อเรื่องวุ่นวายจริงๆ แต่ที่นี่คือที่ใดกันเล่า ที่นี่คือแดนความฝันผีเสื้อ พวกเราได้เปรียบด้านโอกาสและชัยภูมิ ขอเพียงสถานการณ์ด้านในเอื้ออำนวยเหมาะสม บางทีอาจจะสำเร็จโดยที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงมือก็เป็นได้ อีกอย่าง ทุกเรื่องล้วนต้องตัดสินใจไปตามสถานการณ์ หากมีโอกาสค่อยลงมือก็ยังไม่สาย หากว่าไม่ได้จริงๆ ล่ะก็ พวกเราก็รามือ ไม่มีความเสี่ยงใดๆ แน่นอน ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย”

พอกล่าวมาเช่นนี้ สองพี่น้องสกุลเหอก็เบาใจลงไม่น้อย ทั้งสองพยักหน้ารับ ทำการตัดสินใจอีกครั้ง

………………………………………………..