ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 458

ตอนที่ 458 แดนความฝันผีเสื้อ

มีคนทยอยมารวมตัวอยู่นอกหุบเขาผีเสื้อมากขึ้นเรื่อยๆ กระจายตัวกันเป็นกลุ่มๆ คาดว่าคงมีจำนวนหลายพันคน บ้างก็มาคนเดียว บ้างก็จับกลุ่มสามคนบ้างห้าคนบ้าง หรือไม่ก็มากันเป็นหมู่คณะหลายสิบคน

หนิวโหย่วเต้าที่คอยมองสำรวจรอบข้างเป็นระยะเงยหน้ามองท้องนภา หากเวลาไม่คาดเคลื่อนไปจากที่สำนักหมื่นสรรพสัตว์คาดการณ์ไว้ เขาเดาว่าน่าจะใกล้ถึงเวลาที่แดนความฝันผีเสื้อจะเปิดออกแล้ว เขาเอ่ยถามไปโดยไม่คิดอะไรว่า “มองจากจำนวนคนในเมืองวั่นเซี่ยงแล้ว คนที่มุ่งหน้ามาเข้าร่วมงานชุมนุมสัตว์วิเศษน่าจะไม่ได้มีเพียงเท่านี้กระมัง?”

ก่วนฟางอี๋เอ่ยว่า “อันที่จริงแดนความฝันผีเสื้อไม่ได้น่าสนใจอะไรนัก คนที่ไม่เคยมาเยือนเท่านั้นที่ต้องการเข้าไปเปิดหูเปิดตา ก็เหมือนเจ้านั่นแหละ คนที่เคยเข้าไปดูแล้วต่อให้เข้าไปอีกก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ”

สมัยก่อนนางก็เคยมาเยือนเช่นกัน ก่อนหน้านี้ก็บอกหนิวโหย่วเต้าไปแล้ว

เดิมทีนางไม่คิดจะเข้าไปอีก แต่หนิวโหย่วเต้าอยากเข้าไป นางก็ได้แต่ต้องติดตามไปด้วย

พอเอ่ยมาถึงตรงนี้ หนิวโหย่วเต้าอดไม่ได้ที่จะมองอวิ๋นจีที่อยู่ถัดจากนางไป เอ่ยถามว่า “ผู้อาวุโสเคยมาหรือไม่?”

อวิ๋นจีมีแผนการของตัวเองอยู่ จึงไม่ได้บอกความจริง “ไม่เคย”

หนิวโหย่วเต้าก็ไม่ได้ถามต่ออีก ยืนค้ำกระบี่อยู่ตรงนั้น แต่ในใจกลับคิดใคร่ครวญอยู่ เจ้าเขาท่านนี้อาศัยอยู่ในโลกบำเพ็ญเพียรมานานปานนี้ เพิ่งจะเคยมาเป็นครั้งแรกอย่างนั้นหรือ?

เขากวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง ยังคงไม่เห็นโหวฉิงเทียนอยู่ดี ในใจฉงนขึ้นกว่าเดิม ปีศาจงูตัวนี้มาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ไม่พาลูกน้องมาด้วยเลยอย่างนั้นหรือ?

สายตาของหยวนกังที่ยืนอยู่ด้านข้างมองไปทางไหล่เขาของภูเขาที่อยู่ทางซ้ายมือระหว่างภูเขาทั้งสองลูกเป็นระยะๆ อยู่ห่างกันค่อนข้างไกล มองเห็นได้ไม่ชัด แต่มักจะรู้สึกว่าศิษย์สำนักหมื่นสรรพสัตว์ที่ยืนอยู่บนไหล่เขาทั้งสามคนกำลังจับตามองทางนี้อยู่

“เบื่อแล้ว ข้าจะไปเดินยืดเส้นยืดสายหน่อย” หยวนกังเอ่ยทิ้งไว้แล้วเดินออกไป สะพายห่อผ้าสีดำที่ห่อดาบสามคำรามไว้บนหลัง

ก่วนฟางอี๋มองหนิวโหย่วเต้าเล็กน้อย ไม่เห็นหนิวโหย่วเต้าว่าอะไร สีหน้าราบเรียบเฉยเมย

หยวนกังคนนั้นไม่ชอบพูดมาก ปกติก็ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรเท่าไร นางจึงมองไม่ค่อยออก แต่พอหยวนกังเปิดปากเอ่ยแล้วหนิวโหย่วเต้าไม่มีท่าทีอะไร นางก็รับรู้ได้ทันทีว่าความผูกพันระหว่างชายสองคนนี้เป็นประเภทที่มองตาก็รู้ใจ นางค่อยๆ เรียนรู้ถึงการประสานงานกันระหว่างคนทั้งสองที่ไม่จำเป็นต้องใช้วาจาใดๆ จึงตระหนักได้ว่าน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง อดไม่ได้ที่จะมองตามทิศทางของหยวนกังไป

จากที่เฝ้ามองดูก็ไม่เห็นหยวนกังจะทำอะไร แค่เดินเล่นไปบนภูเขาเท่านั้น มีแวะพูดคุยกับกลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรบ้างเป็นครั้งคราว ไม่เข้าใจเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่

พอวนครบหนึ่งรอบก็เดินกลับมา ตอนที่กลับมายืนอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้า หนิวโหย่วเต้าชำเลืองมองเล็กน้อย หยวนกังพยักหน้าเพียงเล็กน้อยอย่างที่ยากจะสังเกตเห็นได้ สื่อสารตอบรับกันแล้ว

หลังจากนั้น หยวนกังกวาดตามองไปทางไหล่เขาลูกนั้นอีกครั้ง หนิวโหย่วเต้ามองตามสายตาของเขาไป มองดูเพียงเล็กน้อยก็เบือนสายตาไป ท่าทางสงบเฉยเมย กระดิกนิ้วกลางที่กุมด้ามกระบี่ขึ้นลงเล็กน้อย สองมือที่กุมด้ามกระบี่อยู่ไม่ได้ขยับเขยื้อนอีกไอรีนโนเวล

ก่วนฟางอี๋ที่จับตามองท่าทีของทั้งสองอยู่ก็มองตามไปในทิศทางเดียวกับสายตาของพวกเขา ทางนั้นดูเหมือนจะมีเพียงศิษย์สำนักหมื่นสรรพสัตว์เท่านั้น สองคนนี้ทำอะไรอยู่?

อวิ๋นจีก็เหลือบมองไปทางหยวนกังด้วยสายตาคลุมเครือเป็นครั้งคราวเช่นกัน ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด หลังจากมารวมกับทางนี้ นางรับรู้ได้ว่ามีกลิ่นอายบางอย่างสะกดข่มตนเองอยู่ ทำให้ภายในใจตนรู้สึกค่อนข้างกระวนกระวาย ความหวาดหวั่นอันรุนแรงผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่อาจควบคุมได้

พอยืนไปได้สักพักนางก็มั่นใจแล้วว่ากลิ่นอายนั้นมาจากร่างของหยวนกัง เป็นกลิ่นอายที่ทำให้ดวงวิญญาณของนางสั่นสะท้านขึ้นมาได้ ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างจากยุคโบราณกาลอันห่างไกลเดินเข้ามา พร้อมจะเหยียบขยี้นางจนแหลกลาญได้ทุกเมื่อ

เวลาที่สายลมโชยพัดพากลิ่นอายนั้นปกคลุมเข้ามาทางด้านนี้ นั่นยิ่งทำให้นางอกสั่นขวัญแขวน ถึงขั้นที่รู้สึกมือไม้อ่อนอยากคุกเข่าก้มหัวให้ด้วยซ้ำ

นางรู้ดีว่าหากตนมิใช่ปีศาจที่บำเพ็ญเพียรจนมีสติปัญญา มีความสามารถในการคิดวิเคราะห์ควบคุมตัวเองได้แล้วล่ะก็ เกรงว่านางคงไปก้มหัวอยู่ตรงแทบเท้าของชายผู้นี้แล้วจริงๆ

ถ้าลงมือในตอนที่มีกลิ่นอายนี้ปกคลุมอยู่ล่ะก็ นางคิดได้ว่าพลังของตนคงต้องลดทอนลงอย่างมากแน่นอน

เป็นครั้งแรกที่นางมีความรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้ นางทั้งรู้สึกประหลาดใจและสับสน ไม่ทราบว่าชายคนนี้เป็นมาอย่างไร เหตุใดถึงทำให้นางเกิดความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรงถึงขนาดนี้ได้…

ครืน! กลุ่มคนที่เฝ้ารออยู่ในหุบเขาพลันโซเซกันเล็กน้อย ล้วนรับรู้ได้ว่าแผ่นดินสั่นไหวขึ้นมานิดๆ คล้ายว่าเกิดแผ่นดินไหวขึ้น แต่มันดันไม่มีลม บรรยากาศก็คล้ายจะหยุดนิ่งไป วิหคตื่นตระหนกกรีดร้องบินหนีห่าง

สายตาของกลุ่มคนในหุบเขาทยอยมองไปยังช่องเขาระหว่างภูเขาทั้งสองที่หันหน้าประชันกันดั่งคมกระบี่ มองเห็นหมอกหนาทึบที่อบอวลอยู่ในช่องเขาค่อยๆ ไหวกระเพื่อมขึ้นมา ราวกับมีสัตว์ตัวใหญ่ยักษ์อันใดขยับอยู่ด้านในนั้น แม้นทุกคนจะเปิดเนตรทิพย์แล้ว แต่ก็ยังมองไม่เห็นว่าเป็นสิ่งใดที่ก่อให้เกิดความเคลื่อนไหวนี้ขึ้น

ผ่านไปไม่นาน ทุกคนเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าต่อ แสงแดดเจิดจ้าแยงตาจนพากันหรี่ตาลง จ้องมองดวงตะวันบนท้องนภา

หยวนกังเหลือบมองบนฟ้าแค่แวบเดียว จากนั้นพลันมองสำรวจรอบข้างอย่างระมัดระวังต่อ

ดวงตะวันที่ลอยอยู่กลางนภาปรากฏรอยเว้าขึ้นมา ค่อยๆ ถูกเงาดำที่ไม่รู้ว่าคืบคลานมาจากไหนค่อยๆ กลืนกิน เงาดำขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ฟ้าดินค่อยๆ ตกอยู่ในความมืดสลัว ทำให้ทุกคนที่เงยหน้ามองอยู่รู้สึกว่าตนเองช่างเล็กจ้อยนัก

เงาดำกลมเกลี้ยงวงหนึ่งเข้าแทนที่ดวงตะวัน ดูราวกับดวงตาของปีศาจร้ายที่จ้องมองเหล่ามนุษย์จากบนท้องนภาอันห่างไกล ตรงขอบของรูม่านตาอันดำมืดมีแสงสีทอดเจิดจ้าสาดประกายออกมา

ในเวลานี้เอง ภายในเมฆหมอกที่ไหวกระเพื่อมอยู่ในช่องเขามีแสงสว่างปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย แสงสว่างเล็กน้อยนั้นคล้ายว่าพุ่งออกมาจากความว่างเปล่าอันห่างไกลก็มิปาน จากนั้นขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ คล้ายใยแมงมุมที่กางออกใยแล้วใยเล่า แล้วก็คล้ายผลึกแก้วชิ้นหนึ่ง ตั้งอยู่ระหว่างช่องเขาทั้งสองลูก

ม่านแสงขยับไหวอยู่ระหว่างเขาสองลูกคล้ายระลอกคลื่น เมื่ออยู่ท่ามกลางโลกที่ถูกความมืดกลืนกินก็ยิ่งดูเด่นชัดสะดุดตาเป็นอย่างมาก ทั้งงดงามและดูคล้ายดั่งภาพมายา

ภาพนี้ทำให้หยวนกังที่กวาดตามองดูรอบข้างอย่างใจเย็นอดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองดูเล็กน้อย หากจะพูดโดยใช้คำพูดของเขาล่ะก็ นี่มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์เอาเสียเลยดฮณ๊ฯดฯฌซ,

ฉากน่าอัศจรรย์เช่นนี้นับว่าทำให้หนิวโหย่วเต้าได้เปิดหูเปิดตาเป็นอย่างมาก แอบรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าไม่เสียทีที่มา อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจชื่นชม “โลกนี้ช่างมีเรื่องมหัศจรรย์หลายหลากนัก!”

ก่วนฟางอี๋เอ่ยไปว่า “ทางเข้าแดนความฝันผีเสื้อเปิดออกแล้ว!”

ด้านหนึ่งของวงแหวนสีทองบนท้องนภาเลือนหายไป แสงเจิดจ้าอีกด้านหนึ่งขยายใหญ่ขึ้น เห็นได้ชัดว่าเงาดำที่บดบังดวงตะวันอยู่กำลังเคลื่อนตัวออกไป