ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 540

บทที่ 540 เป็นฝีมือข้าเอง

“ไม่ว่าอวี้ชางจะใช้ผู้นำหอจันทร์กระจ่างหรือไม่ แต่ฐานะของเขาเชื่อมโยงมากมายเกินไป ไม่อาจปล่อยให้เกิดความผิดพลาดได้ หอจันทร์กระจ่างต้องทุ่มกำลังมหาศาลเพื่อกำจัดเจ้าแน่นอน ตอนนี้พวกเราจะไปไหนกัน? ควงไม่อาจซ่อนตัวไม่โผล่หน้าไปชั่วชีวิตได้กระมัง”

ก่วนฟางอี๋เหลียวมองรอบข้างด้วยความหวาดกลัว ทราบดีว่าหากโชคร้ายทราบฐานะของอวี้ชางเข้า เช่นนั้นล่วงเกินหอจันทร์กระจ่างเข้าแล้วจริงๆ เรื่องใหญ่หลวงเช่นนี้ต้องมีการทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อกำจัดทิ้งแน่ คิดๆ ไปก็หวาดกลัวนัก

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “ไปที่ใดแล้วปลอดภัยย่อมต้องไปที่นั่น ข้าไม่เชื่อหรอกว่าหอจันทร์กระจ่างจะกล้ากำแหงในอาณาเขตของเก้าเจ้าศักดา ตอนนี้เรื่องสำคัญคือต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ให้ได้ก ขอเพียงพ้นเคราะห์นี้ไปได้ เรื่องร้ายอาจจะกลายเป็นดี”

เดิมทีทางนี้วางแผนจะมุ่งหน้าไปยังแคว้นเว่ยต่อ แต่ตอนนี้เป็นเพราะเรื่องนี้จึงต้องเปลี่ยนแผนอย่างสิ้นเชิง

กองกำลังของหอจันทร์กระจ่างกระจายตัวอยู่ทุกแคว้น ก่อนที่จะหลุดพ้นจากเรื่องนี้ ไหนเลยจะกล้าโผผล่หน้าไปที่แคว้นเว่ย

….

ณ สวนไม้เลื้อย ภายในห้องที่เงียบสงบห้องหนึ่ง อวี้ชางนั่งขัดสมาธินิ่งอยู่บนเบาะกลม สองมือวางบนเข่า ดวงตาปรือขึ้นกึ่งหนึ่ง แววตาเย็นชาแปลกพิกล

ตู๋กูจิ่งเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาเพิ่งจะปิดประตูห้อง อวี้ชางก็เอ่ยถามขึ้นมาก่อน “หาเบาะแสทิศทางเจอหรือยัง?” ไอรีนโนเวล

ตู๋กูจิ่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา “คนผู้นี้เจ้าเล่ห์มาก จงใจอ้อมไปอ้อมมา คงไม่ทราบว่าถูกวางเบาะแสติดตามไว้กับตัวแล้ว เขาอ้อมไปอ้อมมาก็ถ่วงเวลาเช่นนี้กลับเป็นการให้เวลาพวกเราแจ้งกำลังคนรอบข้างได้เตรียมตัว ยืนยันทิศทางในขั้นสุดท้ายแล้วขอรับ มุ่งหน้าไปทางหอไร้ขอบเขต”

“หอไร้ขอบเขตหรือ!” มุมปากอวี้ชางกระตุกเล็กน้อย แค่นหัวเราะเย็นชา “ใช่แล้ว คงรู้ว่าพวกเราไม่กล้าลงมือในหอไร้ขอบเขตและไม่กล้าก่อเรื่องวุ่นวายในหอไร้ขอบเขตจริงๆ เรื่องนี้จะผิดพลาดไม่ได้ อย่าปล่อยให้พวกเขาไปถึงหอไร้ขอบเขต มิเช่นนั้นจะเป็นผลร้ายต่อพวกเรา ต้องขวางพวกเขาไว้ให้ได้”

ตู๋กูจิ่งตอบว่า “อาจารย์โปรดวางใจ มีเหยื่อล่ออยู่บนตัวเขาแล้ว ขอเพียงเขาไม่สังเกตเห็นก็หนีไม่รอดแน่ขอรับ”

อวี้ชางเอ่ยเตือน “อย่าลืมเล่า ก่วนฟางอี๋คนนั้นมียันต์กระบี่สวรรค์อยู่กับตัว”

ตู๋กูจิ่งกล่าวว่า “ไม่มีทางจะมียันตืกระบี่สวรรค์ให้ใช้ไม่รู้หมดสิ้น ระดมกำลังยอดฝีมือจำนวนมากให้ตามไปขัดขวางแล้ว ถึงมียันต์กระบี่สวรรค์ก็หนีไม่รอดขอรับ ต่อให้จับเป็นไม่ได้ แต่ยังคงกำจัดเขาทิ้งได้ไม่เป็นปัญหาเลยขอรับ”

….

ณ จวนครองฟ้า เสวียนเวยนั่งอยู่หลังโต๊ะถือจดหมายลับอ่านดู

นางพลันฟาดจดหมายลงบนโต๊ะเสียงดังปัง! เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “คังเหอทำงานประสาอะไร?”

ซีเหมินฉิงคงเดินเข้ามา ยื่นมือไปดึงจดหมายที่นางทับไว้บนโต๊ะออกมา สะบัดกางอ่าน หลังอ่านจบเขาขมวดคิ้วนิดๆ เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเสวียนเวยถึงโมโห

“อ้างอิงจากที่กล่าวว่า เป็นตัวเขาเองที่ไม่ยอมมา แตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวาน จากไปแล้วก็ปล่อยไปเถอะ จะโมโหไปไยเล่า” ซีเหมินฉิงคงเอ่ยปลอบใจประโยคหนึ่ง

เสวียนเวยส่ายหน้า “หากเขาถูกคนอื่นลักพาตัวไปยังพอว่า แต่การที่เขาไม่ยอมมาทำให้ข้าโมโห เขาไม่ไยดีแคว้นเว่ยของข้า หนีไปซบที่อื่นแล้ว”

ซีเหมินฉิงคงกล่าวว่า “บางทีอาจจะพะวงถึงเป่ยโจว ไม่ยินดีจะละทิ้ง”

เสวียนเวยเอ่ยว่า “ตอนนี้เขาไม่มีทางไปที่เป่ยโวได้ แม้แต่แคว้นฉีก็เริ่มลงมือจับกุมเขาแล้ว หากอยากหนีออกจากแคว้นฉีอย่างราบรื่นจะต้องมีกลุ่มอิทธิพลอื่นมารับตัวเขาไปแน่นอน แคว้นเว่ยของเราไม่ดีอย่างไร ในเจ็ดแว่นแคว้นแผ่นดินของเรามั่งคั่งที่สุด ไหนเลยจะไม่คู่ควรสำหรับเขา?”

ซีเหมินฉิงคงเอ่ยปลอบ “อย่าโกรธไปเลย หากมีโอกาสเหมาะสมข้าจะให้บทเรียนเขาสักหน่อย”

เสวียเวยเอียงคอมอง กลอกตาใส่เขาทีหนึ่งท่าทางเยี่ยงเด็กสาวๆ ให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูนิดๆ นางเอ่ยว่า “หนิวโหย่วเต้าไม่ปล่อยเขาไป แคว้นฉีก็ต้องการลงมือกับเขา ตอนนี้มาล่วงเกินแคว้นเว่ยของเราเข้าอีก เข้าไม่โผล่หัวออกมาแน่ ทันทีที่โผล่ออกมาแปลว่าต้องมีที่พึ่งอยู่ เกรงว่าเขาคงมิใช่คนที่เจ้าจะลงสั่งสอนได้ง่ายๆ”

โฉมงาทรงเสน่ห์แต่กลับทำตัวหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิง! ซีเหมินฉิงคงชอบเห็นนางทำท่าทีเช่นนี้ เขายิ้มน้อยๆ เอ่ยไปว่า “แค่สุนัขจรพลัดถิ่นตัวหนึ่ง ไม่คู่ควรให้เก็บมาใส่ใจเลย ไปแล้วก็ปล่อยไปเถิด เป็นเขาที่ไม่รู้ความเอง แล้วไปเถิด”

เสวียเวยมองออกไปนอกประตู ท่าทางคล้ายจะเอ่ยกับตัวเอง “ข้าก็อยากเห็นนักว่าเขาหมางเมินแคว้นเว่ยของข้าแล้วไปเห็นดีผู้ใดเขา”

ในเวลานี้เอง มีขันทีอีกคนเดินเข้ามา ถือจดหมายลับฉบับหนึ่งด้วยสองมือพอวางลงแล้วก็ถอยออกไปอีกครั้ง

เสวียนเวยยื่นมือไปหยิบมา หลังจากอ่านจบก็หัวเราะหยันอีกครั้ง “ดีนัก เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองดันได้กระดูกมาแขวนคอ ล้วนคิดว่าเป็นฝีมือแคว้นเว่ยของข้ากันหมดแล้ว”

ซีเหมินฉิงคงดึงจดหมายจากมือนางออกมาอ่านอีกครั้ง พบว่าเป็นจดหมายจากหยวนกัง ต้องการตัวคนจากทางนี้ ให้ส่งมอบตัวเซ่าผิงปอออกมาเสีย เรื่องเงื่อนไขสามารถเจรจากันได้

ทางนี้รู้แก่ใจดีว่าเพียงใช้หยวนกังบังหน้า คนที่ต้องการตัวคนก็คือหนิวโหย่วเต้า…

….

นภาสูงปฐพีกว้างไกล เย็นย่ำตะวันยอแสงแล้ว

เมื่อทอดมองลงมาจากกลางอากาศสูง พสุธาไพศาลเบื้องหน้าราวกับมังกรขนาดมโหฬารที่นอนพาดอยู่ ฝั่งหนึ่งคือทุ่งหญ้าเขียวขจี อีกฝั่งคือทะเลทรายไกลสุดลูกหูลูกตา

หยวนกังคุ้ยเคยกับภูมิประเทศแถบนี้ดี อดีตอันน่าเศร้าเอ่อท้นขึ้นมาในหัวใจ ทันใดนั้นมีจุดดำๆ ลอยขึ้นมาจากยอดเขาที่พาดขวางอยู่ด้านหน้า ไม่ได้มีเพียงจุดเดียว แต่มีถึงสามจุด

หยวนกังที่ระลึกถึงเรื่องราวในอดีตอยู่พลันได้สติกลับมา ตะโกนเสียงดัง “เต้าเหยี่ย!”

หนิวโหย่วเต้าสังเกตเห็นแล้ว

ไม่ได้มีจุดดำเพียงสามจุดเท่านั้น มีจุดดำนับไม่ถ้วนลอยสูงขึ้นมารอบข้าง บินถลาเข้ามาจากสองฝั่งซ้ายขวา

“ข้างหลัง!” ก่วนฟางอี๋หวีดร้องขึ้นมา

หนิวโหย่วเต้าหันกลับไปทันที เห็นเพียงมามีจุดดำสามจุดลอยขึ้นมาจากพื้นด้านหลังอีก กระจายตัวไล่ระดับความสูงกัน เหินลอยเข้ามาใกล้

เห็นได้ชัดว่านี่คือการปิดล้อมโจมตีจากสี่ทิศทาง มิใช่เรื่องบังเอิญแน่

เขาไม่ค่อยเข้าใจนัก ต่อให้มีการดักสกัด ต่อให้เดาได้ว่าเขาจะมาหอไร้ขอบเขต แต่ฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล ขอบเขตการบินกว้างขวาง เหตุใดถึงซุ่มโจมตีได้แม่นยำขนาดนี้เล่า? เช่นนี้แปลว่ารู้ทิศทางการบินของเขาอย่างแน่ชัดกระมัง?

หน้าหลังว้ายขวา มีวิหคพาหนะอยู่ถึงสิบตัว มีคนนำวิหคพาหนะสิบตัวมาใช้ดักสกัด!

ทุกคนล้วนหวั่นวิตกขึ้นมา ระหว่างเดินทางหนิวโหย่วเต้าเตือนให้ทุกคนระวังเอาไว้ การเดินทางนี้อาจะเผชิญอุปสรรค ทำให้ทุกคนเฝ้าระวังมาตลอดทาง

“ทะเลทราย! พุ่งเข้าไปเลย!” หยวนกังถือดาบสามคำรามไว้ในมือแล้ว จ่อดาบชี้ไปด้านหน้าพลางตะโกนขึ้นมา

จะให้เพิ่มระดับความสูงขึ้นไปอีกก็เป็นไปไม่ได้ วิหคยักษ์ร่างใหญ่โตเช่นนี้ไม่สามารถบินสูงอย่างไร้ขีดจำกัดได้ หนิวโหย่วเต้าทราบดีว่าเขาสามารถเรียกใช้แมงป่องทรายได้ ขอเพียงเข้าสู่ทะเลทรายได้ก็มีตัวช่วยแล้ว